Een wereldkampioen ontmoeten, dat gebeurt de meeste sporters niet dagelijks. Maar kogelstootster en wereldkampioen Jessica Schilder kwam zondag langs bij ‘haar’ club Hera in Heerhugowaard om gehuldigd te worden. Met applaus, gejuich, vlaggetjes, ‘high fives’ en spandoeken werd ze ontvangen om daarna in het zonnetje te worden gezet.
Op 20 september werd Jessica wereldkampioen kogelstoten tijdens het WK Atletiek in Tokio, Japan. Het was het resultaat van een zware titelstrijd, want ze moest echt in het toernooi komen en stond tot de zesde en laatste ronde nog naast het podium. Toen was daar dan toch de verlossende uithaal. De 26-jarige Jessica won met 20,29m. (tekst loopt door onder de foto)
Jessica loopt met een brede lach door een erehaag van veelal jonge clubgenoten die juichen, klappen, met oranje vlaggetjes wapperen en spandoeken laten zien. Daarna het ‘formele’ gedeelte, waarin haar wordt gevraagd naar haar ervaringen in Tokio.
“De Olympische Spelen van 2020 (zonder publiek, red) werd ik daar iets van zestiende, en ja om dan in datzelfde stadion wereldkampioen te worden, dat is niet te beschrijven. Ongekend.” Of ze nog advies heeft voor de kinderen?. “Het belangrijkste is dat je het leuk vindt, dan komen de prestaties vanzelf”, zegt Jessica wijs. (tekst gaat verder onder de foto)
Voorzitter Sebastiaan Huijs haalt aan dat meer Hera-atleten internationaal hebben gepresteerd. Best bijzonder voor een vrij kleine club, en volgens hem vooral door de trainers. Het is een mooi bruggetje om Jessica’s voormalige trainer Hans Arnhard ook in het zonnetje zetten, die inderdaad meerdere internationals voortbracht.
Jessica wordt nog even gevraagd welk van de door de kinderen gemaakte spandoeken ze het mooiste vindt, maar daar laveert ze handig langs. “Ik vind ze allemaal even mooi”, zegt ze tactisch. Daarna mogen ze vragen stellen aan de wereldkampioen en leren ze onder andere dat Jessica op haar zevende op atletiek ging, nog even aan ballet en tennis heeft gedaan, dat ze trainingen eigenlijk leuker vindt dan wedstrijden, zich pas besefte dat ze wereldkampioen kon worden toen ze de medaille om kreeg en dat ze trainer Hans het meest dankbaar is van iedereen. (tekst gaat verder onder de foto)
En dan, als de meesten al eventjes weg zijn, wordt echt duidelijk hoe bijzonder de middag voor Jessica is. Ze loopt naar de kogelstootring waar ze in zo’n negen jaar tijd misschien wel duizenden stoten vanuit heeft gedaan. Ze tilt de kap die er overheen ligt op en raakt even het beton aan met haar voet. Ze kijkt misschien wel een halve minuut lang naar de ring, terwijl ze kap boven haar hoofd houdt. Daarna legt ze die voorzichtig terug en is het moment voorbij. Hera is nooit uit haar hart verdwenen.