Auteur: Alex Turk

Hoog bezoek bij IJsbaan de Meent Bauerfeind in Alkmaar. Prinses Beatrix kwam namelijk langs om pleeggrootouders een hart onder de riem te steken, zo meldt mediapartner NH Nieuws. Tijdens pleeggrootouderdag sprak ze met opa’s en oma’s die de zorg voor hun kleinkinderen op zich hebben genomen. “Het doet wel wat met je dat ze hier is”, vertelt Paul Bilars uit Grootebroek die in gesprek ging met de voormalige koningin.

Paul en zijn vrouw hebben een dochter met een verstandelijke beperking. Toen zij een kind kreeg, besloten ze de voogdij over te nemen. Zowel hun dochter als hun kleinzoon Hugo kwamen bij het stel wonen. “Wij wilden echt niet dat onze kleinzoon bij anderen zou worden ondergebracht. En wij hebben drie kinderen grootgebracht dus een vierde lukt ook nog wel.”

Maar daar moest volgens Paul wel een knop voor worden omgezet. “Je moet uieindelijk dingen ontzeggen, maar je krijgt er ook heel veel voor terug. Je ziet je kleinzoon opgroeien. Je doet veel leuke dingen en eigenlijk word je weer jong. Het bevalt prima en wij zouden niets anders willen.”

De moeder van de 12-jarige Hugo woont inmiddels ergens anders, maar komt nog elke dag na haar werk langs om met Hugo te knuffelen. Voor hem is het inmiddels de normaalste zaak van de wereld dat opa en oma hem opvoeden. Toch begrijpt hij wel dat zijn gezinssituatie anders is dan bij andere kinderen. “Als er vriendjes komen en ze zien dat er wat oudere mensen rondlopen dan vragen ze wel hoe dat kan. Dan leg ik uit dat ik samen met opa en oma woon.”

Het doet opa Paul en kleinzoon Hugo goed dat prinses Beatrix vandaag aanwezig is bij de grootpleegouderdag. “Het is erg goed dat er op deze manier aandacht aan wordt besteed. Misschien dat andere opa’s en oma’s dan eerder denken om dat ook te doen. Ik vind het erg fijn dat ik bij mensen ben die ik goed ken”, vertelt Hugo. “Het doet wel wat me me dat ze hier is”, vult opa Paul aan.

Stichting Belangenbehartiging Pleeggrootouders Nederland werd in 2008 opgericht en zet zich in voor grootouders die 24 uur per dag, zeven dagen per week voor hun kleinkinderen zorgen. Daarnaast zet de stichting zich in voor bewustwording van de taak die pleeggrootouders als opvoeder vervullen. Van de 20.000 kinderen met pleegouders in Nederland, is van circa 4000 bekend dat zij bij hun opa of oma wonen.

Ze zitten allebei achter de tralies: de één in een asiel en de ander in de gevangenis. Twee keer in de week komen ze bij elkaar om samen te trainen. In de gevangenis in Heerhugowaard worden moeilijk plaatsbare honden door gedetineerden onder handen genomen. En dat is een succes. “De gedetineerden doen het fantastisch. Juist omdat ze zich in kunnen leven in de situatie van de honden zijn ze enorm betrokken.”

Dat zegt Alexandra Engelen van Dutch Cell Dogs tegen mediapartner NH Nieuws. Al meer dan tien jaar brengt haar stichting gedetineerden en asielhonden samen. Het idee is dat iedereen recht heeft op een tweede kans.

De moeilijk plaatsbare honden worden met een gericht trainingsprogramma omgevormd tot lieve gezinshond. Inmiddels hebben al meer dan 750 honden op deze manier een nieuw baasje gekregen. “Ze leren hier commando’s zoals ‘zit’ en ‘af’ of hier komen. Een nieuw baasje heeft daar enorm veel voordeel van, omdat de hond de basistraining al gehad heeft”, aldus Engelen.

De 62-jarige Rob is een van de gedetineerden die meedoet aan de training. Rob, die anoniem moet blijven, zit een gevangenisstraf uit van zes jaar. Hij traint de komende weken met Chica, een Duitse herder die kampt met gewrichtsproblemen. “Mensen vragen zich wel eens af hoe het kan dat er honden naar de gevangenis komen. Het is het mooiste project dat ik ken. Ik kijk er elke week weer naar uit. Je krijgt zoveel liefde en dat kun je hier wel gebruiken.”

En dat beaamt ook Danny van Brenk, gevangenisbewaarder van de penitentiaire inrichting Heerhugowaard. Het mes snijdt volgens hem aan twee kanten. De honden krijgen een goede training en ook de gedetineerde heeft er voordeel van. “Je merkt dat gedetineerden beter gemutst zijn en minder stress hebben. Ze zijn binnen de muren met iets positiefs bezig en dat geeft ze veel voldoening.”

Als de training afgelopen is, knuffelt Rob nog even uitgebreid met Chica. Het dier heeft inmiddels een nieuw thuis gevonden.”Afscheid nemen wordt ook best wel moeilijk als de training klaar is, maar zo’n dier hoort gewoon niet in een asiel thuis. Ze verdient dit.”

Rob gaat zelf over drie maanden de vrijheid tegemoet. Hij hoopt Chica nog een keer te kunnen zien. “Ik zou dat erg graag willen, maar dat hangt ook van de nieuwe eigenaar af. Ik weet in ieder geval dat ze een hele fijne hond krijgen.”