Op het terrein van scoutinggroep Dirk Duyvel aan de Krielenzand in Alkmaar heeft in vrijdagnacht een brand gewoed. Daarbij zijn ongeveer de helft van de pallets die gebruikt zouden worden voor het timmerdorp de zomer in vlammen opgegaan.
Daarmee zit Stichting JOL, dat timmerdorp organiseert, met een probleem, want zonder hout geen timmerdorp. Ze zijn nu naarstig op zoek naar nieuwe pallets, en hebben een oproep op social media gedaan in de hoop snel nieuwe pallets te kunnen krijgen. Timmerdorp begint komende maandag en vindt plaats op het terrein van scoutinggroep Dirk Duyvel aan de Krielenzand in Alkmaar.
Een aantal scoutingsleden van Dirk Duyvel was in het gebouw aanwezig toen ze de pallets in vlammen op zagen gaan. Zij alarmeerden snel de brandweer, maar het mocht niet baten: van de pallets die in brand stonden is weinig meer over. Het is nog onduidelijk hoe de brand heeft kunnen ontstaan.
Het terras van de Heiloër ijssalon Di Fiorentina is donderdagavond ten prooi gevallen aan vandalisme. Een groep jongeren gooide zes plantenbakken die op het terras stonden te pletter. Toen eigenaar Nick Bakker de volgende ochtend bij zijn zaak aankwam, lag zijn hele terras vol glasscherven en aarde. Toch wacht hij nog even met aangifte doen. “Ik wil met ze in gesprek.”
Na het bekijken van de camerabeelden weet Nick inmiddels dat de daders een groep jongens van 15 of 16 jaar zijn, zo schat hij in. “Ze gingen met z’n tienen om kwart voor twaalf op het terras voor de ijssalon zitten. Ik denk dat ze van een feestje terugkwamen en alcohol op hadden.”
De jongens hebben vier kleine en twee grote plantenbakken kapot gegooid, vertelt Nick. Tussen kwart over 12 en half 1 hebben de jongens het terras weer verlaten. “De glasscherven en aarde lagen over het hele terras verspreid, het was één grote bende. Het is gewoon heel jammer dat dit moet gebeuren.” De schade schat hij op een paar honderd euro. (tekst loopt door onder de foto)
Er is een uitgestoken hand, maar het gestelde ultimatum is duidelijk. Daarna volgt aangifte bij de politie.
Met aangifte doen wacht hij nog, omdat hij hoopt met de jongeren in gesprek te kunnen gaan. “Ik bereik met een gesprek denk ik meer dan als ik direct aangifte doe”, benadrukt hij. Wel stelt hij een ultimatum: de jongens hebben tot en met komende zondag om zich te melden en hun excuses aan te bieden, anders doet hij alsnog aangifte. De wijkagent heeft Nick al op de hoogte gebracht van het incident, want dat is het: “Het gebeurt gelukkig niet vaker, dit soort vernielingen.”
Alsnog is Nick niet heel erg geschrokken van de vernielingen. “Het is gewoon heel erg zonde dat zo iets moet gebeuren. Ik hoop echt dat die jongens zich voor het einde van dit weekend melden, want ik wil de dialoog met ze aangaan”. Nick en zijn collega’s hebben de troep vanochtend snel kunnen opruimen, waardoor de Heiloër ijssalon vanochtend gewoon om 11.00 uur de deuren kon openen. Doordat het terras haastig werd schoongemaakt, is er geen foto van de volledige schade gemaakt.
Hij wordt overspoeld met schouderklopjes, warme woorden en stevige knuffels. De meesterlijke poffertjesbakker Pieter Visser is vrijdag even het middelpunt van de Kaasmarkt, en niet voor niks: hij staat dit jaar precies 50 jaar op de Kaasmarkt met zijn poffertjeskraam. Het jubileumjaar kan natuurlijk niet zomaar voorbijgaan. Vrijdag mag Pieter Visser met het luiden van de bel de Kaasmarkt openen. “Geweldig, een enorme eer!”
Terwijl Pieter om 10.00 uur trots de bel luidt en de Kaasmarkt opent, gaan de poffertjes al als warme broodjes over de toonbank. Niet alleen de kaas, klompen en kaasdragers zijn de bekende vergezichten op de Kaasmarkt, ook de poffertjeskraam van Pieter Visser is al vijftig jaar vaste prik. De kaasdragers die Pieter in het Kaasdragershuisje in de Waagtoren feliciteren met het jubileum, kunnen zich geen Kaasmarkt zonder zijn poffertjeskraam voorstellen, vertellen ze. (tekst loopt door onder de foto)
Om 10.00 uur opende Pieter vrijdag trots de Kaasmarkt (foto: Streekstad Centraal)
Pieters liefde voor poffertjesbakken begon al vroeg. Als tiener werkte hij bij een poffertjeskraam in zijn woonplaats Zwolle, toen nog als bijbaantje. Want Pieter maakte zich op voor een carrière als jurist, maar eenmaal aan het eind van zijn studie trok een carrière als poffertjesbakker hem toch meer. Na toch maar gesolliciteerd te hebben bij een bank, wist hij het zeker. “Die blauwe blazers en rode gaatjesschoenen, in combinatie met die arrogantie, bah.”
“Ik hecht gewoon heel veel waarde aan vrijheid”, legt hij uit aan Streekstad Centraal. “En die vrijheid heb ik als ik lekker poffertjes kan bakken, als jurist minder.” Alleen werken voor een baas als poffertjesbakker was niet weggelegd voor de toen nog jonge, opstandige Pieter. De goedlachse, bedreven marktkoopman herinnert zich nog wel de conflicten met zijn toenmalige baas. “Ik had een salarisgeschilletje met hem. Hij wilde me te pakken krijgen, maar ik bleef rondjes rennen om zijn poffertjeskraam. Als hij naar rechts ging, ging ik naar links, en andersom. Hij kreeg me niet te pakken”, vertelt Pieter met een ondeugende glimlach. (tekst loopt door onder de foto)
Inmiddels is Pieters dochter Martine fulltime bezig met de poffertjeskraam (foto: Streekstad Centraal)
Eenmaal in bezit van een eigen poffertjeskraam, verdween de opstandigheid niet. Precies vijftig jaar geleden wist hij een plekje te bemachtigen op de Kaasmarkt, maar tevreden met het plekje was hij allerminst. “Ik werd in een hoekje weggestopt. Ik stond niet eens op het Waagplein zelf, maar om het hoekje in de Marktstraat. Daar komen de mensen natuurlijk niet, dus toen heb ik mijn poffertjeskraam na een paar weken gewoon op het Waagplein gezet. Er was wat verzet, maar ik kreeg wel gelijk van de marktmeester, dus ik bleef staan, want ik kreeg veel meer klanten.”
Met weer dat vleugje ondeugendheid verwierf Pieter dus definitief een mooie plek op de Kaasmarkt. Sindsdien mistte Pieter vrijwel nooit een Kaasmarkt in Alkmaar. “Al was ik ziek of regende het met bakken uit de lucht, ik stond er.” (tekst loopt door onder de foto)
Pieter zag het ook de Kaasmarkt drukker en drukker worden de laatste jaren, maar aan zijn bereidingswijze is nooit wat veranderd (foto: Streekstad Centraal)
Hoewel hij inmiddels steeds meer overlaat aan zijn twee dochters die hij zonder moeite het bedrijf in heeft weten te slepen, nog steeds is hij op elke Kaasmarkt aanwezig. “Vooral voor de gezelligheid, en ook om een oogje in het zeil te houden.” Maar, ook niet onbelangrijk, om een poffertje te eten. Hoe lekker hij ze ook vindt, hij kan zich beheersen en snoept enkel op vrijdag van zijn eigen poffertjes. Maar dan wel geserveerd naar zijn eigen voorkeur: met heel veel slagroom.
Het normale recept is een goed bewaard familiegeheim. Pieter en zijn dochters weten zich inmiddels vakkundig om de grote vraag heen te praten. Het enige dat ze kwijt willen: “Er zitten geen melk en eieren in”. De koperen bakplaten, die hij al jaren gebruikt en geenszins van plan is te vervangen, zijn onderdeel van het succes. “Het beslag op de plaat moet een bepaalde dikte hebben om de juiste kwaliteit te krijgen. Daar zijn deze platen perfect voor.” (tekst loopt door onder de foto)
Uiteraard moest de goedlachse poffertjeskoning even op de berry, je luidt immers maar één keer in je leven de kaasmarktbel! (foto: Streekstad Centraal)
Ook al heeft Pieter het vrijdag druk, toch heeft hij nog tijd om zelf even een paar poffertjes te bakken. “Het was ontzettend leuk en echt een grote eer om de bel te luiden, maar poffertjes bakken blijft toch het leukst”, vertelt hij stralend. En voor hem zeker op de Kaasmarkt. “Ik ben overal in Europa geweest met mijn kraam, maar hier op de Kaasmarkt lijken de mensen de grootste portemonnee te hebben.”
En als het aan Pieter ligt, blijft dat nog heel lang zo. Hij heeft er alle vertrouwen in heeft dat zijn dochters de traditie voortzetten. “Over vijftig jaar staat de poffertjeskraam denk ik nog steeds op de Kaasmarkt,” zegt hij. “Misschien ooit niet meer met mij erachter, maar de geur en smaak zullen hetzelfde blijven, want mijn dochters zijn inmiddels ook begenadigd poffertjesbakkers.”
Tijdens een een algemene verkeerscontrole op de Hazenkoog in Alkmaar heeft de politie donderdag een flinke vangst gedaan: in één auto werden een vuurwapen, een wapenstok én verdovende middelen aantroffen.
De politie heeft daarop direct twee 24-jarigen uit Dijk en Waard aangehouden en vervolgens naar het politiebureau gebracht. Zij worden daar nu vastgehouden voor verder onderzoek. De wapens en verdovende middelen zijn in beslag genomen. Een politiewoordvoerder kan niet zeggen om welke verdovende middelen het gaat.
De voorbereidingen voor de kermis in Alkmaar zijn in volle gang. Met nog twee weken te gaan voor de start, wordt er hard gewerkt aan de logistieke puzzel waarin ook de kermis precies moet passen. Het terrein waarop de kermis plaatsvindt blijft wel hetzelfde, maar het attractie aanbod verschilt ieder jaar: er komen een aantal attracties bij, maar er vallen daardoor, onvermijdelijk, ook een aantal attracties af.
Over twee weken, op vrijdag 22 augustus, gaat de kermis in Alkmaar van start. Terwijl de meeste attracties nu nog kermisliefhebbers in andere steden vermaken, is de organisatie van de kermis in de Kaasstad al een tijdje druk bezig met operationele opgave waarvoor zij elk jaar weer staan.
Zo loopt marktmeester Bas – die namens de gemeente de kermis in goede banen leidt – donderdagmiddag over het terrein waar over twee weken suikerspinnengeur, hard gegil en flikkerende lichten dagelijkse routine zijn. In zijn logistieke puzzel heeft hij dit jaar weer te maken met wisselingen op de lijst van attracties. Iets erover zeggen wil hij niet. De lippen blijven op elkaar, want de pers komt pas later aan de beurt. Ook een vertegenwoordiger van de kermis mag niets loslaten.
Wat we wel al weten, is dat Alkmaar eind augustus een aantal nieuwe attracties zal verwelkomen, waarvan de meesten geen kleine jongens zijn. Neem bijvoorbeeld de Maximum, een lange, ronddraaiende arm met stoeltjes aan beide uiteinden die tot 24 meter de lucht in worden geslingerd. Niet alleen de arm draait rond, maar ook de stoeltjes zelf bewegen. (tekst loopt door onder de foto)
De Maximum stond eerder dit jaar al in Tilburg (Foto: X/Fairgrond Steve)
Wie na een ritje in de Maximum nog niet misselijk is en direct door wil naar de volgende heftige constructie, kan terecht bij een andere nieuwe attractie: de Maximus (dus niet verwarren met de Maximum). Daarin worden kermisgangers op een schijf, vastzittend aan een arm die zelf al draait, ook nog eens op hun stoeltjes alle kanten opgedraaid.
Ook nieuw dit jaar zijn onder andere de Phantom (een heen-en-weer slingerende arm die steeds nét niet over de kop gaat, zie hoofdfoto), de Gravitron (een centrifugeruimte waarin mensen overeind moeten zien te blijven staan) en de Flying Pig (een varken dat à la Stef Stuntpiloot op en neer stuitert).
Dat er nieuwe attracties zijn bijgekomen, betekent wel dat anderen hun plek hebben moeten afstaan. De Energizer bijvoorbeeld, waarbij tientallen mensen in stoeltjes aan een arm de lucht in worden geslingerd. Maar de attractie die dit jaar vermoedelijk het meest gemist gaat worden is de Aeronaut, de mega-zweefmolen. Een schrale troost voor de liefhebbers daarvan: het reuzenrad blijft wel behouden. Ook de Airborne, beter bekend als de booster, en de Break Dance zijn dit jaar (uiteraard) weer aanwezig op de kermis. (tekst loopt door onder de foto)
Het zal niemand meer verbazen: vast nummer de Break Dance is dit jaar gewoon weer van de partij op de Alkmaarse kermis.
Een aantal attracties zal waarschijnlijk van locatie veranderen. Zo is het plan om de katapult van de Paardenmarkt te verkassen naar het Kerkplein. Ook zal de booster niet zoals vorig jaar aan de westkant van de Kanaalkade komen te staan, maar aan het uiteinde van de oostkant. Tenminste, volgens een conceptplattegrond van de kermis. De indeling kan dus nog op het laatste moment worden gewijzigd.
Wat wel definitief vaststaat, zijn de begin- en einddatum. Vanaf vrijdag 22 augustus om 13.00 begint de kermis en zondag 31 augustus wordt de kermis met een ‘spectaculaire eindshow’ afgesloten om 22.00 uur, waarna rond middennacht de laatste attracties sluiten. Dit jaar is er ook weer een prikkelarme dag op de kermis. Die is op maandag 25 augustus van 13.00 tot 14.30 uur.
De camera’s van smartphones worden beter en beter. Steeds meer mensen laten de professionele camera links liggen en maken alle foto’s ‘gewoon’ met hun smartphone. Toch levert een foto met een smartphonecamera niet altijd het gewenste plaatje op. Onnodig, stelt smartphonefotograaf Linda Smit tijdens een cursus smartphonefotografie in de Schoorlse Duinen. “Staan je instellingen wel goed?”
“Dan zie ik alleen maar pracht voor me, pak ik m’n telefoon erbij om een foto te maken, maar dan komt het totaal niet over op camera”, uit de Schoorlse Cora haar frustratie. “Het is gewoon zo jammer, want dan kom je thuis en wil je laten zien wat voor moois je allemaal hebt gezien, maar op de foto ziet het er helemaal niet zo mooi uit.”
Linda Smit hoort het “heel vaak”. “Het is zo zonde, want als je een recente telefoon hebt, kan die foto’s maken die niet veel onder doen voor die van professionele camera’s.” En dat wil ze anderen meegeven. Al een aantal jaar geeft ze cursussen ‘smartphonefotografie’, door heel Nederland. Zaterdagmiddag bezoekt ze Schoorl om daar een groepje van veertien leergierige smartphonebezitters te op te leiden tot echte smartphonefotografen. (tekst loopt door onder de foto)
Na te hebben geleerd over ‘onnodig inzoomen’ brengen de cursisten theorie in praktijk (foto: Streekstad Centraal)
Voor velen is het niet alleen leuk om er bedreven in te worden, het is ook nog eens praktisch. “Ik had eerst een spiegelreflexcamera, maar die gebruik ik eigenlijk nooit meer, want ik vind het zo’n gedoe om die telkens mee te slepen. Als ik met mijn telefoon ook mooie foto’s kan maken, heb ik dat grote ding niet meer nodig”, zegt Ananja uit Zuid-Scharwoude, die zaterdag de fijne kneepjes van het smartphone fotograferen leert.
Haar leermeester Linda uit Nieuwe Niedorp werd ooit door haar man het vak ingetrokken. Na het faillissement van zijn bedrijf vond hij verlichting door ’s ochtends vroeg de natuur in te gaan en ochtendgloren vast te leggen, met zijn mobiele telefoon.
Eerst verklaarde Linda hem voor gek dat hij telkens om vijf uur zijn bed uit ging om een paar foto’s te maken. “Toen ik uiteindelijk toch een keer met hem mee was gegaan, was direct verkocht door al het moois van de vroege ochtend. Omdat hij het deed ging ik ook maar foto’s maken, en ik merkte dat ik het leuk vond, vooral omdat er steeds meer functies op smartphonecamera’s komen.” (tekst loopt door onder de foto)
Door het het land geeft Linda Smit cursussen smartphonefotografie. Zaterdag streek ze neer in Schoorl. (foto: Streekstad Centraal)
Ze leerde meer en meer over fotograferen met je smartphone en is inmiddels uitgegroeid tot een heuse smartphonefotograaf. Naast de cursussen die ze geeft is ze ook actief op Instagram, en niet zonder succes. Onder de naam @vlinderlin bedient ze ruim vijftigduizend volgers regelmatig met de mooiste kiekjes, afkomstig van haar camera van de nieuwste iPhone.
“Ik moet er eigenlijk altijd om lachen als ik vertel wat m’n beroep is”, vertelt ze aan de deelnemers, die veelal uit de buurt komen, maar ook de provinciegrenzen over zijn getrokken. Voordat ze met de groep de Schoorlse Duinen in trekt, is het eerst zaak bij iedereen om de instellingen goed te zetten.
Dat heeft nog wat voeten in de aarde. De één heeft een iPhone, de ander een Samsung. De een heeft een update al wel uitgevoerd, de ander niet. Toch is dit misschien wel het belangrijkste onderdeel van smartphonefotograferen, zegt Linda. “In de instellingen vind je heel veel makkelijke hulpmiddelen die je helpen om je foto’s beter te maken, zoals de waterpas bijvoorbeeld. Heel simpel, maar mensen vergeten vaak dat die functie er is en hebben daardoor moeite om foto’s recht te maken.”
Als de deelnemers de Schoorlse Duinen inwandelen, gewapend met een telefoon met de juiste camera-instellingen, leren ze over ‘onnodig inzoomen’, werken met reflectie, portretfoto’s maken en van dichtbij fotograferen. “Kijk hoe mooi!”, jubelt Cora als ze een beukennootje met daarop een duttende vlieg in volle scherpte heeft vastgelegd. “Ik wist helemaal niet dat er zo veel functies op m’n camera zitten, want een ontdekkingen.” (tekst loopt door onder de foto)
Cora leert niet alleen hoe ze wijde heidelandschappen fotografeert, maar ook hoe ze de natuur van dichtbij vastlegt. (foto: Streekstad Centraal)
Twee vriendinnen uit Purmerend en Huizen wisten al veel van wat Linda ze vandaag vertelt, toch leren ze een hoop nieuwe dingen. “Ik ben me nu vooral bewust welke functies er op m’n telefooncamera zitten en hoe ik die goed gebruik. Normaal maak je gewoon even wat fotootjes met je telefoon, zonder er veel bij na te denken. Vanaf nu denk ik altijd na als ik een foto met m’n telefoon maak.”
Na elke uitlegsessie mogen de deelnemers de theorie in praktijk brengen. De eerste minuut na de uitleg heeft Linda het rustig, daarna wordt ze bedolven onder de vragen. “Welke voorwerpen zijn het mooist om van dichtbij te fotograferen?”, “Hoe stel je een timer in?” en “Wanneer neem ik een foto liggend en wanneer staand?”. Die laatste vraag vergt wat extra uitleg. “Het hangt er vanaf waarvoor je de foto maakt”, zegt Linda. “Als je hem wil gebruiken voor Instagram of TikTok, moet je hem staand nemen. Anders kan je hem ook liggend nemen.” “Dan neem ik ze lekker liggend hoor”, grapt Jan.
Wanneer de deelnemers met een overvolle camerarol teruglopen naar het startpunt, deelt Linda nog een keer haar gouden tip: je telefoon 180 graden draaien als je een foto maakt, zodat je camera aan de onderkant zit. “Dan hoef je niet op de grond te gaan liggen om een foto vanuit een laag perspectief te maken.”
Even een plasje plegen – of een grotere boodschap doen – was in winkelcentrum Middenwaard altijd gratis. Maar daar komt nu verandering in: de toiletten in het winkelcentrum zijn alleen nog toegankelijk na het betalen van een toegangsprijs. Volgens winkelcentrumeigenaar Wereldhave worden de toiletten er beter en veiliger van.
De toiletten vallen volgens het concern regelmatig ten prooi aan vandalisme, dus moeten de toiletgebruikers voortaan zeventig cent betalen. Het besluit stuit op kritiek, zowel van bezoekers als politici.
Op Facebook kunnen de meeste mensen zich niet vinden in het besluit. Iedereen wordt door de maatregel gestraft, terwijl maar een kleine groep verantwoordelijk is voor de vernielingen, is een veelvoorkomend bezwaar. “Bij Wereldhave moet alles een verdienmodel zijn”, zo maakt iemand zich boos.
Ook vanuit de politiek wordt er met gefronste wenkbrauwen naar het besluit gekeken. D66 heeft vragen gesteld aan het college en wil weten of de gemeente op de hoogte was van deze maatregel en mogelijk ook betrokken is geweest bij de besluitvorming.
De Dijk en Waardse gemeenteraad nam eerder dit jaar nog unaniem de motie “Toiletvriendelijke gemeente” aan, maar het tegenovergestelde lijkt nu juist te gebeuren in het belangrijkste winkelgebied van de gemeente.
Stuk voor stuk worden honderden wandelaars zaterdag als helden onthaald bij de Sint Michaëlskerk in Zuidschermer. Sommigen redelijk fit, anderen strompelen de finish over, en dat is niet voor niks: ze hebben binnen 24 uur 100 kilometer gelopen, de 100 van Leeghwater. Nachtelijke stortbuien maakten de 7e editie tot ‘de zwaarste ooit’. “Ik heb de laatste kilometers op m’n sokken gelopen.”
Toch komen de meeste deelnemers stralend binnenlopen. Want hoe diep ze er ook doorheen zitten, de erehaag aan de Zuidervaart die de wandelaars een laatste steuntje in de rug geeft, doet iedere deelnemer vanzelf glimlachen. “De steun van de mensen langs de weg is fantastisch. Die heeft me er echt doorheen gesleept op het einde”, zegt de Friese Sytze als hij net voor acht uur ’s avonds als allerlaatste binnenkomt.
Precies 24 uur geleden stond hij met 233 andere wandelfanaten aan de start van de 100 van Leeghwater, een jaarlijks wandelevenement waar de deelnemers binnen 24 uur 100 kilometer lopen. Althans, dat is het doel. Het lukte dit jaar 187 deelnemers, 36 vielen af en 27 kwamen niet opdagen. (tekst loopt door onder de foto)
Vrijdagavond om 20.00 vertrokken alle 233 wandelaars vanuit Zuidschermer (foto: Streekstad Centraal)
Vrijdagavond, aan de start van de 100 van Leeghwater, staan de deelnemers er nog vol goede moed en frisse energie bij. Frank bijvoorbeeld, die vertrouwt op zijn fitte twintigerslichaam en zonder al te veel training de uitdaging aangaat.
Wat overmoed betekent, ontdekt hij 24 uur later. “Ik ben he-le-maal kapot. Ik heb het echt onderschat, dit was bizar zwaar”, zegt hij terwijl hij op zijn sokken zijn medaille ophaalt. “Ik was op een gegeven moment gewoon aan het hallucineren, serieus. Ik wist niet meer wie ik was en waar ik liep. Ik zag alleen maar een lange donkere weg voor me. Het was echt eng. Maar ik ben zo ongelofelijk blij dat ik heb meegedaan.”
Frank deed niet mee aan zomaar een editie, want de deelnemers die al vaker meededen beschrijven dit jaar als ‘de zwaarste van allemaal’. Alsof de tocht zelf niet uitdagend genoeg is, maakte een aantal nachtelijke stortbuien de tocht tot een ongenadige beproeving. De meesten hadden zich er op voorbereid door bijvoorbeeld een poncho mee te nemen, ook Frank. “Maar je schoenen worden alsnog zeiknat. Vanochtend waren ze zo doorweekt dat er allemaal wit sop uitkwam, toen heb ik ze omgewisseld voor een nieuw paar, maar ik kon geen schoenen meer dragen, m’n voeten deden zo veel pijn. De laatste twintig kilometer heb ik op m’n sokken gelopen.” (tekst loopt door onder de foto)
Op z’n sokken liep Frank uit Amsterdam de laatste kilometers (foto: Streekstad Centraal)
Ook Sytze, die voor de vijfde keer meedoet, zit er flink doorheen. Wanneer hij over de finishlijn loopt en de ontspanning even toelaat, begint hij te wankelen en moeten omstanders adequaat ingrijpen om te voorkomen dat hij omvalt. Het flesje cognac dat hij onderweg voor wat warmte soldaat heeft gemaakt zal wellicht ook een rol spelen.
Hij heeft dit jaar, op veler verzoek, weer een unieke outfit aangedaan: met boevenpak en handboeien trekt hij vele bekijks. Zijn wandelmaat Ruurd trekt met iets anders de aandacht. Waar de meeste wandelaars met hun stevigste schoenen aan de start verschijnen, vertrouwt Ruurd op zijn C-merk badslippers van de Action. “Dan hebben m’n voeten lekker wat lucht”, merkt hij nuchter op. Hij is niet teruggekomen op zijn beslissing: 24 uur later en 100 kilometer verder loopt hij kalmpjes de finish over, nog steeds op z’n badslippers. (tekst loopt door onder de foto)
Ruurd met badslippers en Sytze in boevenpak voor de start van de 100 van Leeghwater (foto: Streekstad Centraal)
De binnengekomen wandelaars – eenmaal tussen de mensenmassa voor de Sint Michaëlskerk eenvoudig te herkennen aan een ongemakkelijke loop en een grote bos bloemen in de hand – zijn stuk voor stuk afgepeigerd. Maar een gevoel van trots en voldoening is wat overheerst bij iedereen. “Dit was zo mooi”, zegt de 79-jarige Jaap, die per se voor z’n tachtigste de 100 van Leeghwater wilde lopen. “Ik ben zo blij dat ik dit gedaan heb.”
Alle binnengekomen lopers worden ontvangen door een trotse Rein Swart, voorzitter van de 100 van Leeghwater. “Het is fantastisch om iedereen binnen te zien komen.” Iedere deelnemer komt met een eigen verhaal binnen. De een heeft de enorme blaar waarmee hij de laatste veertig kilometer heeft gelopen, de ander heeft tijdens het wandelen spontaan nieuwe vrienden gemaakt en weer een ander heeft de grens van 1500 wandelkilometers bereikt. Er is zelfs een 78-jarige wandelaar die tijdens de tocht door de 200.000 kilometer is gegaan. Met een nieuwe knie, dat dan weer wel.(tekst loopt door onder de foto)
Deze route liepen de deelnemers. De meesten gingen voor 100 km, anderen gingen voor 105, waarmee je jezelf officieel kwalificeert als langeafstandwandelaar (foto: de 100 van Leeghwater)
De sfeer in Zuidschermer is euforisch tijdens de 100 van Leeghwater, vernoemd naar de molenmaker en waterbouwkundige uit De Rijp. De wandeltocht is inmiddels uitgegroeid tot een evenement waarbij na het einde van de ene editie alweer wordt uitgekeken naar de volgende. Het evenement trekt steeds meer wandelaars, en bijna net zoveel vrijwilligers. Dit jaar hielpen maar liefst 203 vrijwilligers bij de organisatie. De organisatie wil het evenement, dat uitverkocht was, niet groter maken dan 250 deelnemers. Juist om de sfeer en de persoonlijke begeleiding van de lopers.
“Bijna net zoveel vrijwilligers als deelnemers, bij welk evenement zie je dat nou?”, zegt voorzitter Rein. “Naast de gigantische uitdaging waarvoor de deelnemers staan, maakt de enorme betrokkenheid van mensen uit de hele omgeving dit evenement denk ik heel uniek. Iedereen wil meedoen.” (tekst loopt door onder de foto)
De Friese Sytze had dit jaar de eer om als allerlaatste binnen te komen. Als een held werd hij onthaald. (foto: Streekstad Centraal)
En de vrijwilligers komen niet alleen opdraven voor de makkelijke klusjes, benadrukt hij. “Bij alle tien de stempelpunten zijn de wandelaars warm onthaald door vrijwilligers, met eten, drinken en een hoop support natuurlijk. Niet alleen overdag, maar zeker ook ’s nachts.”
Terwijl de biertap overuren draait en de zon onder de Schermerse weilanden duikt, beraden de wandelaars zich op de grote vraag: doe ik volgend jaar weer mee? Sytze en Ruurd weten het wel, die zijn er volgend jaar weer bij. Frank twijfelt nog. “Zoals ik me nu voel, zou ik zeggen dat ik volgend jaar oversla. Maar het was zo’n gave ervaring dat ik, zodra ik hersteld ben, misschien nog van gedachten verander.”
In Bergen heeft zaterdagnacht een vechtpartij plaatsgevonden. Een aantal jongeren kreeg ruzie in een café en sprak af om het geschil buiten af te handelen door met elkaar op de vuist te gaan. Hoewel er na de vechtpartij in de Breelaan een plas bloed op de straat lag, zegt de politie dat er geen sprake is van een steekincident.
Volgens omstanders zou één van de twee vechtende jongens wel hebben gezegd dat hij een mes bij zich droeg. Dat zou kunnen verklaren waarom er op de plek van het incident een plas bloed ligt, maar volgens de politie is het uitgesloten dat er een steekincident heeft plaatsgevonden.
Ze weten nog niet hoe de plas bloed wél te verklaren is. “Zo’n plas bloed komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. We doen nu onderzoek naar mishandeling”, zegt een politiewoordvoerder.
De politie heeft nog geen aanhoudingen kunnen verrichten. De twee mannen die bij de vechtpartij betrokken waren, vertrokken voordat de politie aankwam in de Breelaan.
Het is een van de grootste nachtmerries van Reijha Khatien (46) uit Alkmaar en deze week werd die werkelijkheid. Op klaarlichte dag werd haar scootmobiel gestolen uit winkelcentrum De Mare in Alkmaar. “Je berooft niet alleen iemand van zijn scootmobiel, maar ook van zijn vrijheid.”
Met vijf kunstgewrichten was haar scootmobiel een onmisbare schakel in haar leven. Inmiddels, een week zonder haar levensanker, valt het haar zwaar. “Ik ben in het verleden ook drie jaar dakloos geweest en had mijn leven eindelijk weer een beetje op de rails”, zegt ze tegen NH Nieuws, mediapartner van Streekstad Centraal.
Nadat ze vorige week in de ochtend boodschappen had gedaan, parkeerde ze haar scootmobiel in de steeg naast haar appartementencomplex. Ze ging even kort een middagdutje doen en daarna zou ze weer naar de volgende afspraak gaan, met haar scootmobiel uiteraard. Voor een uurtje kon haar scootmobiel toch wel even in de steeg staan, dacht ze. Niet dus.
“Na mijn middagdutje kwam ik terug en was mijn scootmobiel weg. Ik heb mijn schuur nog gecontroleerd, maar daar stond hij ook niet.” Ze doet direct aangifte bij de politie. Maar nu, een week na de diefstal, heeft ze nog steeds niks gehoord. (tekst loopt door onder de foto)
Reijha moet het nu even doen met een rollator, hopelijk tijdelijk. (foto: Streekstad Centraal)
Ook bij de gemeente, van wie ze de scootmobiel anderhalf jaar geleden kreeg, deed ze haar verhaal, maar ze werd doorverwezen naar de politie. “Ik weet niet op wie ik moet wachten en waar ik nog achteraan kan gaan”, zegt Reijha. “Ik heb geen idee hoe lang het nog gaat duren. Maar zonder scootmobiel verlies ik al mijn vrijheid.” Met haar scootmobiel trok Reijha altijd heel Alkmaar door, nu maakt ze gebruik van een rollator en zit er niet meer in dan een ritje naar de dichtstbijzijnde supermarkt.
De politie laat weten alle sporen na te trekken. “Ook zullen de beschikbare beelden worden bekeken als dat ons helpt om de dief te vinden”, schrijft een woordvoerder. Het gebeurt niet vaak dat een scootmobiel wordt gestolen. Er is dit jaar tot nu toe één aangifte gedaan.
Ondanks de enorme tegenslag kijkt Reijha al snel weer vooruit. “Hopelijk krijg ik snel een vervangende scootmobiel en kan ik mijn leven weer oppakken”, besluit ze.
