Auteur: Kim Schaaf

“Seks, pijpen, trio’s. Ik kom hier één of twee keer per week, maar soms ook vier keer op een dag.” Met een peuk in de hand vertellen de vaste klanten – mannen die inmiddels onderdeel zijn van de scene – over de rode straat van Alkmaar. “Het is hier echt goed geregeld. Veel beter dan in Amsterdam”, legt één van de mannen die helemaal vanuit Almere naar Alkmaar is gekomen uit.

“Ik ga hier zo even naar binnen.” En hij is niet de enige. Honderden mensen wandelen zaterdagmiddag door de Achterdam in Alkmaar. De peeskamer van prostituee Roos loopt helemaal vol. En opvallend genoeg met meer vrouwen dan mannen. “Zo leuk dat vrouwen echt interesse hebben in wat ik doe”, vertelt Roos.

In plaats van gekreun hoor je de vrouwen schateren van het lachen. Streekstad Centraal besluit ook maar eens een kijkje te nemen. Met passie vertelt Roos – één van de slechts twee Nederlandse dames op de Achterdam- over haar werk tijdens de open dag. “Ik heb gemiddeld tussen de acht en de vijftien klanten op een dag en dan denk je: hoe doet ze dat? Maar ik vind het echt leuk, dus het kost mij helemaal geen energie.” De bezoekers kunnen zich er maar weinig bij voorstellen is op de gezichten af te lezen.

Voor een vluggertje – de begin prijs – betaal je 50 euro. Dan mag je vijftien minuten naar binnen voor seks. De vaste klanten zijn daar meestal wel wat langer. Zo weet één van de mannen te vertellen dat hij voor drie kwartier 120 euro betaald. “Ik heb een handicap, dus ik betaal ze meestal meer. Maar hier kleden  ze je niet helemaal uit, zoals in Amsterdam, want ze weten dat je terugkomt.”

Terwijl de mannen onbeschaamd een dame uitkiezen om seks mee te hebben, lopen tientallen mensen langs. Een realistischer beeld kunnen de bezoekers niet krijgen. “We willen meer openheid geven over hoe het voor en achter de schermen er aan toe gaat. Mensen hebben vaak een verkeerd beeld”, legt raamverhuurder Jeffrey Ootes uit. “Ze denken dat wij dames ophalen van het vliegveld en ze hier meteen achter het raam zetten.”

Maar zo werkt dat niet. De dames moeten eerst door een intakeproces. Ze moeten allemaal documenten hebben zoals, een BSN nummer, een KvK en een zorgpas. Pas als dat allemaal gecontroleerd is kunnen ze een kamer huren en als geregistreerd ZZP’er aan de slag.

Om deze informatie over te brengen hebben de exploitanten van de Achterdam samen met Spar City een open dag georganiseerd. En net zoals tien jaar geleden hebben ze ook deze keer een speurtocht gemaakt. “Zodat mensen niet alleen door de straat lopen, maar écht kijken.” Daarnaast zijn er ook Kaasdragers, een informatiepunt van GGD Hollands Noorden, een schoonmaakster en een prostituee om vragen aan te stellen.

Ze hebben alles uit de kast getrokken en de opkomst is goed. “Ik gok dat er al zo’n 400 mensen langs zijn geweest. Dat had ik echt niet verwacht”, zegt de vrouw van Jeffrey, Demelza Kouwenoord. Inmiddels vertelt ze trots over haar werk als exploitant, maar toen haar man dat twee jaar geleden aan haar vroeg moest de voormalig kraamverzorgster wel even slikken. “Ik ben dit gaan doen omdat ik de dames op deze manier kan helpen.” Jeffrey vult haar aan:  “De dames durven veel eerder met haar te praten dan met een man.”

De vrouwen kunnen altijd bij haar terecht als er iets aan de hand is. In alle peeskamers zit een knop die ze kunnen indrukken als er iets aan de hand is. “Het verschilt hoe vaak deze gebruik wordt. Soms drie keer in de week en soms even helemaal niet”, zegt Jeffrey.

Het stigma dat de Achterdam een grimmige plek is willen de exploitanten doorbreken. Want door de bewaking, camera’s en verhuurders die alles in de gaten houden is het volgens Jeffrey; één van de veiligste straten van Alkmaar. In 2023 en 2024 zijn er géén politiemeldingen gedaan.” Ondanks dat Jeffrey dat beeld wil doorbreken, denkt prostituee Roos juist dat dat beeld de straat draaiende houdt. “Hierdoor is het spannend. Voor de mannen, maar ook voor mij”, zegt ze bescheiden.

Terwijl een aantal dames in lingerie klaar zitten achter de ramen, lopen de bezoekers op speurtocht door het straatje. Dat er zoveel bij komt kijken verrast veel bezoekers. “Ik had eigenlijk toch wel een best negatief beeld over dit soort straatjes, maar het is echt goed geregeld. Vooral het intakeproces”, zegt Marjolein.

Het was dus een geslaagde middag. Ook Rob Haverlag van de lokale partij Belangen Alkmaarse Samenleving (BAS) besloot even langs te komen. “In de politiek hebben veel een verkeerd beeld. Die associëren dat met het uitbuiten van vrouwen. Maar dat is hier niet zo en deze straat hoort ook gewoon bij Alkmaar.”

Met 230 gebreide borsten, hebben de dames van ’t Praethuys inmiddels een aardige voorraad. Wollen protheses breien was voor Iyon van Brummelen haar redding, toen de alledaagse bezigheden haar te veel werden door een intens verlies. “Weet je hoe moeilijk het was om überhaupt mijn bed uit te komen”, zegt ze terwijl de tranen in haar ogen schieten.

Anderhalf jaar geleden overleed Iyons man aan kanker. Dat heeft veel impact op haar leven. Ze merkte al snel dat mensen om haar heen het onderwerp vermeden, omdat ze het moeilijk vinden om de confrontatie aan te gaan. En dat raakt haar. “Sommige mensen doen alsof er niks aan de hand is en hebben het er niet over, omdat ik dan misschien ga huilen en dat vinden ze lastig. Maar dat betekent niet dat ík het er niet over wil hebben.”

Want huilen is juist goed, net als erover praten. En bij ’t Praethuys Alkmaar kan dat. Daar loop je binnen in een soort huiskamer waar iedereen die iets met kanker te maken heeft, terecht kan. Of je nou zelf kanker hebt, een nabestaande bent of het jaren terug heb meegemaakt. “Niet alleen om te huilen, maar ook om lekker te mopperen”, vult gastvrouw Heleen Backs aan. Heleen is al ruim twintig jaar vrijwilliger bij de organisatie. En toen Iyon binnenkwam ontstond er al snel een klik. En later bleek dat de dames ook nog een hobby gemeen hadden.

“Ik was al maanden helemaal alleen aan het breien”, vertelt Heleen lachend. En met haar naalden tikte ze iets nogal bijzonders: borstprotheses, om mensen met die een borstamputatie hebben gehad, te helpen. Gebreide borsten zijn nog helemaal niet zo bekend, maar volgens Heleen zijn ze fijner dan een silicone borst, omdat je daar zo van kan gaan zweten.

Iyon schoof al snel aan bij het project. Om de week komen ze samen met een groepje om te breien. “Het werkt als een soort therapie. Creatief bezig zijn en ondertussen praten”, legt Heleen uit. En dan zal je net zien: Streekstad Centraal komt op bezoek terwijl de dames wegens een te grote hoeveelheid wollen boezems, net een pauze hebben ingelast. “Inmiddels hebben we al 230 borsten liggen.” Binnenkort gaat Heleen op gesprek bij de oncologie afdeling in het ziekenhuis, om er mogelijk voor te zorgen dat patiënten deze gelijk na een borstamputatie kunnen krijgen.

Al met al willen ze hiermee zoveel mogelijk mensen helpen. “Hierdoor hoeven ze geen sokken meer in hun bh te proppen”, zegt Heleen lachend. De gebreide borsten zijn gratis op te halen bij ’t Praethuys in Alkmaar. “En als ze dan toch de drempel over komen, zal ik ze gelijk een kop koffie aanbieden. Zodat ze kunnen ervaren hoe het hier is.”

“Als je ze ziet, denk je gelijk: ach”, zegt vrijwilliger Sjoerd. Bij binnenkomst is de doordringende geur van katten niet te missen, maar dat vergeet je al snel, wanneer je ze in hun mandje ziet kroelen of kopjes aan je been geven om aandacht te krijgen. Sjoerd is er dol op: “Ik heb er ondertussen acht thuis.”

Sjoerd is al zestien jaar vrijwilliger bij Stichting Zwerfdier. “Mijn vrouw klaagt, maar je moet toch iets te doen hebben als je gepensioneerd bent”, zegt hij lachend. Het liefst neemt hij alle katten mee naar huis. “Je moet je soms echt inhouden, maar gelukkig krijgen veel al snel een huis. Alleen voor de oudere of zieke katten is dat moeilijker.” Daarom vangt hij die maar al te graag op.

Ieder jaar blijft het aantal zwerfkatten groeien en komen er jaarlijks meer dan 100.000 katten in het asiel.  Ook bij het Alkmaarse kattenasiel Stichting Zwerfdier stroomt het vol. Om voor al deze katten te zorgen zijn er genoeg handjes nodig. En die komen ze bij de stichting – zeker nu de zomervakantie eraan komt – te kort. “We hebben zo’n 120 vrijwilligers, maar zélfs dat zijn er niet genoeg”, zegt Denise van Stichting Zwerfdier. Streekstad Centraal besluit maar eens langs te gaan om er achter te komen wat een vrijwilliger bij de stichting allemaal doet.

De katten die bij de stichting komen hebben volgens vrijwilliger Wies geluk. “Ze hebben hier genoeg ruimte en kunnen naar buiten.” Wies is al jaren drie ochtenden in de week bij de opvang te vinden. “Ze voelen bijna als mijn eigen huisdieren.” Zorgen dat zij een schoon verblijf hebben vindt ze het leukste. “Afwassen, de kattenbakken legen, dweilen en voeren. Lekker bezig zijn en tussendoor met de katten knuffelen.

Na de ochtend shift komen de kattenknuffelaars. “Daar moet je veel geduld voor hebben. Dat heb ik niet”, zegt Wies lachend. Vrijwilligers komen dan om de katten te laten wennen aan sociaal contact. “Veel katten van de straat zijn schuw, met snoepjes proberen de vrijwilligers de katten dan te trainen.”

En dat alles doen ze natuurlijk met een doel:  zorgen dat de katten zo snel mogelijk een thuis hebben. Ook al is dat niet altijd even makkelijk. “Aan het begin moest ik daar echt even aan wennen. En nu vind ik het af en toe ook wel moeilijk. Mijn favoriet heeft vorige week een plek gekregen.”

Soppen, boenen en kroelen zijn in grote lijnen het werk dat de vrijwilligers verrichten. Lijkt jou het leuk om te helpen? Stuur dan een mail naar info@stichtingzwerfdier.nl.

Rook komt van de bout af, het gezicht staat in standje ‘concentratie’. De nog doorweekte 12-jarige Senn soldeert samen met zijn vriend Bram lampjes. “Dit vind ik het leukste.” Ze zijn net door weer en wind gefietst om zoveel mogelijk plekken op de kaart te veroveren. “We zijn opgesplitst en hebben door heel Alkmaar en zelfs Heerhugowaard gefietst om zoveel mogelijk punten te scoren.”

Ondertussen worden 3D kunstwerkjes gemaakt en op een open haard worden piccolinis gebakken. De deelnemers hebben genoeg te doen terwijl ze aan het wachten zijn op de uitslag van de jury. Zaterdagmiddag vond in HAL25 de finale plaats van de ‘GPS Challenge’ van Junior Internet of Things (IOT). (tekst loopt door onder de foto)

“Op tienjarige leeftijd beslis je onbewust al welke richting je op wil. Daarom moeten de kinderen dus eigenlijk al weten wat dit allemaal is”, legt Tijl Bouman van Junior IOT uit. Erg belangrijk volgens hem. “Zonder journalisten heb je geen media. Zonder verpleegkundige geen zorg. Als er te weinig technische mensen zijn loopt de hele maatschappij vast. Banken, de horeca, zorg, alles.” Daar ligt de missie van Stichting IOT Junior:  jongeren kennis laten maken met de techniek. (tekst loopt door onder de foto)

De deelnemers hebben de afgelopen weken zélf GPS-trackers gemaakt. Zo’n tracker ontvangt satellietsignalen en kan daardoor de locatie bepalen. Die locatie kan vervolgens via het internet gemeld worden en op een interactieve kaart zichtbaar gemaakt worden. De afgelopen zaterdagen waren de jongeren welkom bij de Junior IOT-bus op het buitenterrein van HAL25 in Alkmaar om te ontdekken hoe dat werkt, welke antenne ze nodig hebben en in welke gebieden de trackers wel of niet zichtbaar zijn.

Tijdens de finale van de challenge vertrokken de jongeren op de fiets of lopend de stad in. Op een digitale kaart is Alkmaar opgesplitst in verschillende vakjes. De zelfgemaakte GPS-trackers die de jongeren mee hebben, houden bij wie als eerste een vakje bemachtig (zie hoofdfoto). Op de kaart verschijnt dan de kleur van dat team en ieder veroverd vakje levert punten op. (tekst loopt door onder de foto)

Bij terugkomst worden de deelnemers één voor één geïnterviewd door de juryleden. Daarbij wordt bekeken naar hoeveel plekken ze hebben veroverd, maar ook naar wat ze de afgelopen weken hebben geleerd en hoe ze hebben samengewerkt. Op basis daarvan wordt een score gegeven. Wat opvalt is het enthousiasme van de jongeren. De 12-jarige Mateo de Vos is daar een mooi vorbeeld van.

“Ik ben hier ooit gekomen en nooit meer weggegaan”, vertelt Mateo aan Streekstad Centraal. Al jaren is hij iedere zaterdag bezig met nieuwe dingen leren in de techniek bus en is voorlopig niet van plan om weg te gaan. “Als ik iets leer, wil ik er echt alles over weten en als ik het dan goed genoeg weet wil ik het anderen leren.” Hij heeft ter voorbereiding zestien trackers gemaakt voor vrienden en familie van de deelnemers die ook mee wilden doen.

Mateo was zaterdag opvallend genoeg niet alleen deelnemer, maar ook één van de juryleden. Want als iemand inmiddels verstand heeft van de GPS trackers dan is hij het. Maken, laden, programmeren en in de cloud zetten. Voor Mateo heeft het inmiddels geen geheimen meer.

Het was dan ook niet verrassend dat wethouder Anjo van de Ven bekend maakte dat Mateo de winnaar bleek van de challenge. Hij mag als eerste een prijs uitkiezen van de lange tafel vol technische gadgets. En kiest voor een soldeertang en laat die trots zien aan zijn oma. “Ik wist stiekem al dat ik ging winnen, maar ben erg blij mee”, zegt Mateo blozend.

Niemand ging naar huis met lege handen en mocht iedereen een prijs uitkiezen. “Soldeertangen, bling voor op je spaken of een robot, er is genoeg keuze voor iedereen”, krijgen de deelnemers te horen aan het einde van wat een geslaagde dag genoemd mag worden.