Auteur: Richard van der Veen

Wie denkt dat Texel het enige bewoonde eiland in Noord-Holland is, heeft het mis. Want hoewel je er met de pont maar een minuutje over doet om aan de overkant te komen is De Woude toch echt een eiland. De discussie om een brug aan te leggen bestaat al jaren, maar als het aan de bewoners ligt verandert er niks. “Er komt hier per ongeluk wel eens een politieagent in het dorp, dan schieten de mensen in de lach”, aldus bewoner Wouter Klootwijk.

“Als je op de pont stapt, heb je meteen het vakantiegevoel te pakken”, vertelt Cora Bruin tegen mediapartner NH Nieuws. Samen met Dick Beets dook ze in de geschiedenis van het eiland en ze schreven ze het boek ‘De Woude, een eiland vol verhalen’. Ze woont zelf op het vasteland maar heeft De Woude wel in haar hart gesloten. “Als je een rondje over het eiland loopt dan ga je eigenlijk een beetje terug in de tijd. Het is een beetje het langs-het-tuinpad-van-mijn-vadergevoel uit het liedje van Wim Sonneveld.” Met Cora en Dick stappen we de pont op. De vuilniswagen, een kleintje want anders past ie niet door het dorp, rijdt ook de pont op net als wat dagjesmensen die afrekenen bij schipper Sylvia Helder. Ze komt uit een generatie ‘overzetters’, ook haar ouders en grootouders brachten mensen heen en weer. “Dat is wel iets om trots op te zijn. Mijn vader, met wie ik zelfs nog samen heb gewerkt, vindt het ook geweldig.”

De schipper kent iedereen op het eiland: “Soms zie je mensen met de auto die in de war zijn met de pont in Akersloot. Die pik je er snel genoeg uit. Waarom er hier nog steeds geen brug ligt? De bewoners willen het niet en het is ook een stukje nostalgie. Ik hoor van veel bewoners dat als ze de pont opstappen het gevoel hebben dat ze weer thuis zijn. Het geeft ook rust, echt het eilandgevoel.” Maar natuurlijk heeft een eiland ook nadelen weet Sylvia die aan de overkant woont. In het weekend vertrekt de laatste boot om 12 uur ’s nachts. “Als je tot laat gaat stappen moet je met een eigen bootje terug. Dat levert soms hilarische situaties op. Zo is mijn zus weleens in de winter met haar roeibootje gezonken. Haar nieuwe fiets lag op de bodem van het kanaal.”

Als het aan journalist en televisiemaker Wouter Klootwijk ligt, blijft De Woude een eiland. Klootwijk kwam 35 jaar geleden naar het dorp en wil er nooit meer weg. “Het unieke aan De Woude is dat er geen moer te beleven is, en dat moet zo blijven. Het is nu zo heerlijk rustig. Een brug zou de doodsteek betekenen voor het dorp.” En dat unieke eilandgevoel is niet onopgemerkt gebleven bij mensen uit de grote stad. De ‘yuppen’ hebben het eiland ook ontdekt en dat is volgens schrijver Dick Beets vooral te merken aan het verkeer. “De dynamiek is veranderd. Veel boeren zijn weg en er zijn mensen met andere beroepen hier naartoe gekomen. Je moet hier regelmatig opzij springen voor grote wagens.”

“Die verandering vond plaats zo rond de jaren 80, 90”, vult Cora Bruin aan. “Ze zagen De Woude als een paradijsje om hun kinderen op te laten groeien. Smalle wegen, weinig verkeer, zwemmen in het kanaal, vissen en hutten bouwen. Aan de andere kant kent iedereen elkaar hier en dat kan ook benauwend werken. Er zijn daardoor ook mensen vertrokken.”

Er zijn volgens Cora maar weinig bewoners die op een brug zitten te wachten. “Er is nog een boer op het eiland en die moet z’n melk steeds naar de overkant brengen. Voor hem zou een brug ideaal zijn. De discussie zie je van tijd tot tijd terugkeren. Aan de andere kant is De Woude zo uniek omdat het nog steeds een eiland is en veel bewoners willen dat zo houden.”