Vrijdagavond ontving het kustwachtcentrum in Den Helder een noodsignaal vanuit de regio Castrcum aan Zee. De KNRM boot in Egmond aan Zee kreeg de opdracht om met spoed poolshooge te gaan nemen.
De bemanning ontdekte een kajakker in problemen. De man was goed aanspreekbaar, niet gewond en werd met zijn kajak afgezet op het strand van Castricum aan Zee.
De aanleiding voor het afgeven van het noodsignaal is onbekend. De fraaie zonsondergang had veel mensen naar het strand gelokt waardoor er veel publiek aanwezig was toen de reddingboot weer thuiskwam.
Een jongeman heeft de oldtimer van zijn vader van de Oostdijk in Heerhugowaard gelanceerd. Donderdagavond reed hij richting de Berkmeerdijk, schoot vrijwel rechtdoor en landde beneden in het weiland, net voorbij de sloot. Toen de hulpdiensten kwamen was niemand nog aanwezig, maar de politie heeft de eigenaar aan de lijn gekregen.
De eigenaar vertelde de politie dat hij zijn auto, een Toyota Corolla uit 1986, had uitgeleend aan zijn zoon. De 19-jarige jongen uit Koggenland lijkt veel te hard te hebben gereden. Remsporen tonen dat hij nog remde, maar hij was kansloos. De auto landde beneden in het weiland, ongeveer 15 meter verderop net voorbij de sloot, waarna de achterkant in het water eindigde. De auto heeft geen airbag in het stuur, waardoor de jongeman hard tegen de voorruit klapte.
Volgens de vader belde zijn zoon hem en heeft hij de jongen opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht. Met de eigenaar van het weiland had afgesproken om de auto te bergen.
De Alkmaarse politie heeft donderdagavond twee jongemannen op een scooter achtervolgd na een tip over een gestolen scooter. Tijdens hun vlucht gingen de twee onderuit in de Rembrandtstraat. Een agent miste met zijn taser, waarna ze wisten te ontkomen.
Volgens de politiewoordvoerder was de brommer een week geleden gestolen op het NS-station in Uitgeest. Nadat zijn collega’s waren getipt en twee jongemannen op de scooter zagen rijden, zijn ze er achteraan gegaan. De achtervolging leidde naar de Rembrandtstraat, waar het tweetal onderuit ging. Het lijkt erop dat het toen net even licht regende. Terwijl de jongens wegrenden, probeerde een motoragent een van hen nog met zijn taser ‘neer te schieten’, maar miste.
Via Burgernet deed de politie een oproep om in de omgeving van de Ferdinand Bolstraat uit te kijken naar twee licht getinte jongens, waarvan er eentje een bril droeg, een zwarte pet, glimmende bodywarmer en daaronder een donkerblauw shirt. De ander droeg een joggingpak met capuchon, witte sokken van het merk Under Armour en zwarte schoenen met een witte bies en een klein wit logo op de achterkant. De jongens raakten één of meerdere schoenen kwijt tijdens hun vlucht.
De scooter lijkt weinig schade opgelopen te hebben. Het spektakel in de Rembrandtstraat trok redelijk wat bekijks.
Staatsbosbeheer organiseert jaarlijks met de imkers van de Bijenvereniging een bijententoonstelling in Buitencentrum Schoorlse Duinen. Deze tentoonstelling is in augustus te zien en laat het publiek kennismaken met wilde bijen en honingbijen.
Van de meer dan 300 soorten bijen in Nederland leven minstens 76 soorten in de Schoorlse Duinen. In het buitencentrum laten imkers zien hoe de bijenvolken in een demonstratiekast en een korf leven. Vooral het zoeken naar de koningin met haar hofhouding in de demonstratiekast is zowel voor kinderen als volwassenen bijzonder. Beide volken hebben een verbinding naar buiten zodat iedereen de bijen ook ziet vliegen.
Zelf de bijen in de Schoorlse Duinen ontdekken? Neem dan de paarse wandelroute die door het open duin en langs de mooiste heidevelden gaat. Vraag ernaar aan de balie in het buitencentrum. Rachel Kuiper exposeert in het Buitencentrum haar schilderijen, die ze maakt met bijenwas.
De tentoonstelling is van 5 t/m 31 augustus 2024 dagelijks gratis te bezoeken tussen 10:00 uur en 17:00 uur. (foto: Janet Nijholt)
“Ik liep al langer rond met vragen hierover. In Nederland zijn zo’n 30.000 spookwoningen en daar gebeurt van alles wat God verboden heeft.” Alkmaar kent ze ook, deze spookwoningen: huizen die lang leegstaan maar waar veel energie wordt verbruikt. Sterker nog, Alkmaar kent het hoogste percentage spookwoningen in de regio. “Je ziet steeds meer meldingen dat hier bijvoorbeeld drugslabs in zitten.”
Voor Willem Peters van de VVD was het reden genoeg om vragen te stellen aan het Alkmaarse college. “Ik woon zelf in de binnenstad en als ik mijn wandeling maak, zie ik er altijd wel één of twee; van die woningen waarvan je denkt: wat gebeurt hier? Nooit een licht aan, er gebeurt niks, wonen daar wel mensen?” Spookwoningen zijn huizen die langer dan een jaar leeg staan, niemand staat ingeschreven, maar waar de energiemeter onverklaarbaar doortikt. Of juist wel verklaarbaar: volgens de stichting Bestrijding Woonfraude en Hennepteelt zijn deze huizen veelal een uitvalsbasis voor criminele praktijken: van wietplantages op zolder tot een bordeel in de kelder. (tekst gaat verder onder foto)
Spookwoningen aanpakken is administratief een probleem, vertelt Willem Peters. “Qua privacy is het ingewikkeld. Je kan niet zomaar een woning in, bijvoorbeeld.” (foto:?)
Alkmaar telde vorig jaar 170 spookwoningen, die in totaal 0,3 procent van van alle woningen omvatten. De gemeentes rondom Alkmaar scoren zo’n 0,1 procent. Wat niet betekent dat in al die woningen ook illegale dingen worden gedaan, natuurlijk. Maar Peters denkt wel een verband te zien. “We hebben bijvoorbeeld veel aanslagen met explosieven gehad in Alkmaar, het wordt bijna gewoon. Is dat gerelateerd aan drugs en heeft het iets te maken met deze spookwoningen?”
De VVD’er wil dat het college een actievere rol gaat spelen in het bestrijden van illegale praktijken in spookwoningen. Eén manier is volgens Peters het heroverwegen van een leegstandverordening in Alkmaar, waarbij een huiseigenaar verplicht is om de gemeente te melden wanneer een huis langer dan zes maanden leegstaat. “Alkmaar heeft deze verordening niet. Als VVD’er ben ik niet direct voor, maar misschien kan het helpen bij illegale praktijken.” Daarnaast er zijn ook gemeenten die al wél een beleid hebben qua spookwoningen, “daar kan het college ook naar kijken.” Een antwoord op Peters vragen volgt waarschijnlijk begin september. (tekst gaat verder onder foto)
“Spoort de gemeente zelf actief naar spookwoningen, en waarom wel, waarom niet?”, is één van de vragen die Willem Peters aan het college stelt (foto: aangeleverd)
Zelf kun je een spookwoning in je eigen buurt herkennen doordat er bijvoorbeeld veel wisselende bezoekers of bewoners zijn, vertelt de politie. Ramen zijn soms afgeplakt, of het is druk op vreemde tijdstippen. Bij panden die worden gebruikt voor drugs zie je vaak dezelfde kenmerken. Maar hier ruiken buren soms een sterken hennepgeur, wat natuurlijk een sterke indicatie is, of klinkt er een zoemend geluid. “Wietplantages zijn al lang niet meer altijd te herkennen aan de ontbrekende sneeuw op het dak”, zegt de politie. “Doordat huizen nu beter geïsoleerd zijn.”
Bij het vermoeden van illegale activiteiten in de buurt is het advies om het met de wijkagent te bespreken, of dit eventueel anoniem te melden via 0800-0700.
‘Die zit helemaal in haar eigen bubbel,’ hoor je wel eens. Vastzitten in je eigen, vertrouwde wereldje, met gekaderde ideeën en meningen over van alles en nog wat. Ook online – met door algoritmes voorgeschotelde berichten die passen bij onze leefwereld – zitten we in een bubbel. “Bubbels zijn de dingen die ons van elkaar scheiden.”
En daar worstelt Lonneke van Heugten, bekend als de stadsdichter van Alkmaar, soms mee. “Ik vind het wel verdrietig, dat we door die bubbels elkaar moeilijk kunnen vinden”, vertelt ze aan Streekstad Centraal. Daarom startte Lonneke een nieuw project, juist om mensen uit hun eigen bubbel te laten komen. Ze roept Alkmaarders op foto’s te sturen van bolvormige dingen uit hun leefwereld, in totaal zo’n drieduizend, voor een stop-motion video die ze maakt, samen met Alkmaarse kunstenaars Jeremy van der Waard en Michiel Bakkum. (tekst gaat verder onder foto)
Ooit schreef Lonneke een verhaal over het doorbreken van bubbels, wat uiteindelijk de aanzet was voor een lied erover. Dit lied van haar band GALM komt onder de stop-motion film (foto: Christa Bos)
“Vroeger had je natuurlijk ook bubbels; school, gezin, de kerk. Maar nu zijn het er zo veel meer. Alleen al met het internet, we consumeren snel. Titels, meningen worden door algoritmes bepaald en zo worden we in een fuik geschoven.” Een fuik waar Lonneke zelf natuurlijk ook vaak in zit, en juist daardoor beseft ze: “Het is soms best moeilijk om eruit te komen.”
Verder kijken dan je eigen wereldje, “dat is niet zo even met een toverstokje gebeurd, natuurlijk.” Lonneke hoopt dat dit project mensen anders laat kijken naar hun eigen inner circle. “Iedereen die meedoet gaat automatisch nadenken over hun eigen wereldje. En als je om je heen gaat zoeken naar bolvormige dingen, dan kijk je al anders dan normaal.” En zo ben je al ineens uit je eigen bubbel gekomen. (tekst gaat verder onder foto)
Het te maken kunstwerk geeft ook commentaar op A.I. “A.I. gebruikt bronnen van kunstenaars, maar die krijgen geen credits.” Hier krijgen deelnemers dat wel, als ze willen (foto: aangeleverd)
Wat je fotografeert maakt niet uit, het kan en mag alles zijn wat rond is. En als het niet helemaal rond is, ook prima. “Bubbels zijn niet perfect, ze vervormen, spatten uit elkaar. Ze zijn sterk, maar kwetsbaar, net als wij. Het is geen zoektocht naar perfectie”, legt ze uit. “Kijk om je heen. Wat zijn cirkelvormige dingen in je omgeving?” Een verkeersbord, een gebakken ei, strandballen, de maan, maar ook elastiekjes of die ene moedervlek op je rug. “En zo krijgen we langzaam een soort stiekem beeld, van al die bubbels van iedereen.”
Meedoen kan tot 19 augustus, door zelfgemaakte foto’s naar Lonneke van Heugten te sturen. Dit kan via haar eigen website, waar ook meer informatie staat over het project. (foto: Markus Hoogervorst)
Zeggen dat je plasticneutraal bent, maar ondertussen bergen met plastic afval produceren. Die twee bijten elkaar nogal, zou je zeggen. Toch is het de werkelijkheid bij PepsiCo, onder andere producent van Lay’s chips. Want je hoeft als bedrijf eigenlijk niets te veranderen aan je afvalproductie, zolang je maar investeert in bedrijven die dit wél doen.
Het valt te vergelijken met de optie die je kunt aanklikken bij het boeken van je vliegtuigstoel: betaal een paar euro extra om jouw CO2-voetafdruk te compenseren. Een paar euro ter compensatie, met een schoon geweten tot gevolg. Lay’s moederbedrijf PepsiCo in Broek op Langedijk doet het net zo, maar dan met afval.
Want waar het bedrijf zichzelf in enkele landen, waaronder de Filippijnen, ‘plasticneutraal’ noemt, blijkt het wereldwijd een van de grootste plasticvervuilers, zo schrijft Follow de Money (FTM), een platform voor onderzoeksjournalistiek. De stranden van de Filippijnen liggen vol met de bekende rood-gele chipszakjes. Ondertussen gaat de marketingcampagne van Lays gewoon door, zelfs met beroemdheden die op Instagram uitleggen dat ze hun lievelingssnack nu nóg meer waarderen, omdat het bedrijf sinds 2017 plasticneutraal is. (tekst loopt verder onder foto)
Plasticafval: we willen er eigenlijk allemaal van af, maar dat blijkt lastig. (foto: Betty Zijlstra)
Hoe doen ze dat? Door te investeren in andere bedrijven die wél recyclen. Door zogenoemde ‘plastic-kredieten’ aan te schaffen. Die koop je bijvoorbeeld van afvalverzamelaars; mensen die plastic uit de oceaan vissen, of een ander bedrijf dat plastic recyclet tot iets anders. De één compenseert voor de ander, zeg maar. Gangbaar is dat een ton verzameld plastic één plastic-krediet waard is.
En dat heeft natuurlijk een groot voordeel voor PepsiCo, die hierdoor A kunnen zeggen en B kunnen blijven doen. Maar plastic-krediet vertelt niet om wat voor soort plastic het moet gaan. Terwijl het best kan uitmaken waar het plastic is verzameld – op een stortplaats of in een rivier? – als je kijkt naar de impact van het weghalen van dat plastic. Daarnaast bleek het grootste deel van PepsiCo’s plastic-kredieten te zitten in een bedrijf dat oude autobanden verbrandt om energie op te wekken, waarbij ook giftige stoffen vrijkomen. Niet de meest milieuvriendelijke methode.
Een reactie krijgt FTM niet van PepsiCo, ondanks meerdere verzoeken. Overigens zijn er meerdere bedrijven die plastic-kredieten kopen, zoals Coca-Cola en Nuud, een deodorantmerk.
Het is misschien wel het grootste mysterie in de regio: de verdwijning van een Akersloots kunstwerk van maar liefst 17 meter. Zowel politie als de kunstenaar begrepen er niets van. Maandagochtend léék er op de kermis in Akersloot een einde te komen aan maanden tasten in het duister.
De diefstal van het meterslange kunstwerk zorgde voor aardig wat ophef op sociale media; hoe was dit mogelijk? Niet iedereen lag wakker van de verdwijning, viel te lezen. “Vervelend voor de kunstenaar, maar ik denk dat het niet gemist wordt.”
En toen was het maandag en kermis in Akersloot: een melding komt binnen bij de politie. Op de kermis staat een soortgelijk kunstwerk. Zou het echt zo zijn? De politie snelt zich naar het feest, maar helaas: dit is niet het gestolen werk met een waarde van 35.000 euro. Het gaat om een ouderwetse kermisstunt. “Elk jaar proberen we wat te verzinnen”, zegt één van de mannen die meewerkte aan de stunt tegen NH, mediapartner van Streekstad Centraal, “en dit jaar is het goed gelukt.” (tekst gaat verder onder foto)
Proosten na een geslaagde kermisstunt (foto: NH Media)
Jan Sander van ’t Hoorntje in Akersloot kan de grap wel waarderen. “Vroeger hadden we ieder jaar zo’n stunt”, vertelt hij, “maar de laatste jaren was het rustig, dus ik dacht dat ik van ze af was.”
Bijna iedereen weet wel íets over Alkmaars Ontzet, maar de kaasstad kent een nog veel rijkere geschiedenis. De strijd tegen de West-Friezen, tegen het water, godsdiensttwisten en nog veel meer. In een cursus door kunsthistorica Margriet van Eck Poppe in samenwerking met het Regionaal Archief, kun je alles leren over historisch Alkmaar.
De acht lessen vinden plaats in het Regionaal Archief, waardoor originele stukken getoond kunnen worden. Tijdens stadsrondwandelingen lopen deelnemers de routes van oude kaarten, bijvoorbeeld die van Jacob van Deventer of Cornelis Drebbel.
De cursusdagen zijn dinsdag 3, 10, 17 en 24 september, en dinsdag 1, 8, 15 en 22 oktober van 13:30 uur tot 15:30 uur in het Regionaal Archief. Deelname kost 90 euro per persoon. Je kunt hier naartoe mailen om je in te schrijven. Meer op regionaalarchiefalkmaar.nl.
“We doen dit al jaren. Heel veel jaren. Ik denk dat we ze allemaal wel een keertje gehad hebben.” Dat krijg je als je zoals Marco Dijkstra al een kleine twintig jaar de bruggen in Alkmaar voorziet van een nieuwe lik verf. En zelfs na zo veel jaar, blijft het voor de schilder bijzonder.
Reinigen, ontvetten, schuren. Het zijn de voorbereidende werkzaamheden voor voordat het echte werk begint: de Schapenbrug bij het Waagplein wordt opnieuw geschilderd. Twee lagen verf in achttien dagen. Tenminste, verspreid over achttien dagen, want de twee mannen die de klus uitvoeren werken niet de hele dag door. “Eigenlijk stond deze brug gepland voor het einde van het seizoen, oktober. Maar dan wordt het weer zo slecht dat ik heb gevraagd of het eerder kon.” Dat mocht, mits ze het zouden redden vóór de start van de Alkmaarse kermis. Maandag was dag één.
Marco heeft alle bruggen in Alkmaar al eens onder handen genomen. “Hartstikke leuk. En dit is één van de mooiste locaties, hè.” Speciaal voelt het dus zeker, vertelt hij, terwijl kleine waterdruppeltjes van de hogedrukspuit over hem heen dwarrelen. “Je maakt het steeds meer eigen. Ik kom hier zo vaak en al zo lang.” Marco lacht op de vraag of het als zíjn brug voelt. “Bijna wel.” (tekst gaat verder onder foto)
Het bouwbedrijf waar Marco Dijkstra voor werkt komt helemaal uit Bemmel. “We hebben een warme band met de gemeente na al die jaren.” (foto: Streekstad Centraal)
Het ijzer van de Schapenbrug in zijn huidige vorm stamt uit 1912. “Maar de poort en de balans zijn van hardhout en daar komt zo veel vocht en alles in. Die hebben regelmatig onderhoud nodig en worden vervangen. Ze zijn niet zo oud als ze eruit zien”, licht de schilder toe. Is het dan niet gewoon makkelijker om alles te vervangen door kunststof? Scheelt een hoop gedoe. Maar ook dat verweerd. “Dus eigenlijk maakt het niet uit. Denk ik dan.”
Een speciale schildertechniek is niet nodig voor de Schapenbrug. “Wij doen gewoon ons best, met de kwast en de roller. Als de laagdiktes maar goed zijn en hij er weer netjes uitziet de komende acht jaar”, want zo lang gaat zo’n schilderbeurt gemiddeld mee. Misschien een modern kleurtje dan? Geel, of zo, passend bij de kaasmarkt. Marco schudt zijn hoofd. “Vroeger hebben de balansen wel een andere kleur gehad.” Hij wijst omhoog, “kijk, hier is-ie grijs, en als je daar kijkt” – hij wijst naar een brug verder, “is-ie ook grijs. Op de Oudegracht net zo. Ze krijgen allemaal dezelfde kleur nu. Daar kun je niks aan veranderen.” (tekst gaat verder onder foto)
Marco’s collega op de hoogwerker, de grijze balans moet helemaal schoon voordat de volgende fase aanbreekt (foto: Streekstad Centraal)
Marco grijpt zijn schuurapparaat; het werk moet door, zeker met zo’n strak tijdschema. Want schilderen in het hoogseizoen maakt dat ze rekening moeten houden met de drukte; de mannen hebben speciale werktijden. “En we kunnen natuurlijk niet op vrijdag werken, hè. De kaasmarkt!” Hij gebaart met zijn handen en lacht. “Ja, ook wij moeten daarvoor wijken.”
