Maandag aan het einde van de middag is er een gewapende overval gepleegd op The Read Shop aan de Frederik Hendriklaan in Alkmaar. De politie was na de alarmering snel ter plaatse en heeft ook de Jan Willem Frisostraat – waarlangs de dader te voet is gevlucht – afgezet met het bekende rood-witte lint.
Tijdens zijn vlucht heeft de overvaller een aantal spullen weggegooid, waaronder een groot mes. Die heeft de politie met hulp van een diensthond gevonden en meegenomen voor verder onderzoek. (tekst gaat verder onder de foto)
Diensthond Bertus vindt een groot mes in de bosjes langs de vluchtroute van de man die The Read Shop aan de Frederik Hendriklaan overviel. (foto: Politiehonden Noord-Holland)
De politie zoekt volgens Burgernet een witte man van zo’n 1.80 meter lang. Hij is slank en droeg tijdens de overval donkere kleding. De politie riep getuigen op om de man niet zelf te benaderen. Wat er buit is gemaakt is nog niet bekend.
Een fietser is maandagmiddag gewond geraakt bij een ongeval op de Steenuilstraat in Alkmaar. De bestuurder van een bestelbus wilde achteruit het parkeervak uitrijden en zag daarbij vermoedelijk de fietser over het hoofd.
Dat gebeurde maandag rond 15:00 uur. Het slachtoffer viel en kwam gedeeltelijk in de struiken terecht. De hulpdiensten waren snel ter plaatse in De Horn-Noord. Het slachtoffer is per ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Het is niet bekend hoe het nu met hem gaat.
Het bestelbusje is ter plaatse onderzocht op technische gebreken, maar die zijn niet gevonden. Na ondervraging van politieagenten kon de chauffeur zijn weg weer vervolgen.
De kofferbak open en verkopen maar. De komende maanden zijn er weer meerrdere kofferbakmarkten in het Park van Luna, en wel op de zondagen 14 juli, 1 september en 15 september. De markten duren van 09:30 tot 16:00 uur.
“Een prachtlocatie voor een sfeervolle kofferbakmarkt”, schrijft de organisatie in een bericht. De toegang voor bezoekers is gratis. Verkopers kunnen het terrein oprijden van 08:00 tot 09:00 uur.
Meer informatie over de Heerhugowaardse kofferbakmarkt en het reserveren van een plekje, is te vinden op de website van Organisatieburo Mikki. Ook is het mogelijk om met de organisatie te bellen: 0229-244739 of 0229-244649.
“Mensen zien het toch wel als een zwembad en dat is het zeker niet”, vertelt lifeguard Daan Lautenschütz. Om meer aandacht te vragen voor de de reddingsbrigade zijn vier reddingsbrigadiers de Noordzee over geroeid. In drie dagen tijd, van het Engelse Felixstowe naar Camperduin. “Het is toch een beetje een idioot idee, maar het is gelukt.”
Handfakkels en vooral veel gejuich. Op het strand van Camperduin staat een ontvangstcomité voor de vier lifeguards. “We zijn gelukkig op de hoogte gehouden, maar ze waren ook tien uur uit de lucht”, vertelt Bregje Mars, de moeder van Daan. Ook de moeder van roeier Floor Tamis staat langs de kust. “Als je ‘s nachts wakker wordt denk je meteen: oh mijn kind zit in die boot. Nou, blij dat ze weer in zicht zijn”, zegt Janny Dubbeld. (tekst gaat verder onder de foto)
Het welkomstcomité pakte groots uit. (foto: NH Media)
Ze kwamen met het idee toen ze over de zee uitkeken richting Engeland. Noem het een barre tocht, noem het een uitdaging. In drie dagen tijd hebben ze de ruim tweehonderd kilometer afgelegd. “Een fantastische tocht”, benadrukt Floor voor de camera van NH, mediapartner van Streekstad Centraal. “We zagen dolfijnen, zeehonden en zelfs haaien.” Maar er is ook dankbaarheid, omdat de tocht geslaagd is. Voor Daan was het een euforisch moment om de Schoorlse duinen te zien. “Dat was een mooi moment. Dat voelt als thuis.”
Toch is het niet voor het eerst dat roeiers de overtocht maken. De poging van de vier reddingsbrigadiers werd nauwlettend gevolgd door Gerrit Kistemaker en Bertus Butter. Zij maakten diezelfde oversteek in 1978. “Zo’n tocht vormt je voor de rest van je leven”, vertelt Butter. “Als je iets of iemand je dwarszit dan denk je: ach, wat kan mij gebeuren? Wij zijn de Noordzee over geroeid.” (tekst gaat verder onder de foto)
Na tweehonderd kilometer werden de roeiers als helden onthaald. (foto: NH Media)
Toch heeft de tocht ook een weerklank. Want al jaren loopt het aantal vrijwilligers bij de reddingsbrigade terug. “Je zal het niet geloven als je om je heen kijkt, maar bij de club lopen de ledenaantallen terug”, zegt Floor. “We willen graag mensen vragen of ze bij de reddingsbrigade komen. Het is een prachtig mooie vereniging. En we willen mensen ook bewust maken van de gevaren van de zee.”
Het leek alsof ze al dagen bezig waren. Maar kunstenaarsduo TelmoMiel had er nog maar zes schilderuurtjes opzitten, terwijl Maria Tesselschade al overduidelijk herkenbaar de zijkant van flat De Vooruitgang sierde. “Het begin gaat altijd heel snel”, zegt Miel. Dat komt door die ‘gekke’ tekens op de muur. “Iedereen vraagt zich altijd af wat ze betekenen.”
Wie de afgelopen dagen langs De Vooruitgang in Overdie liep, moet het zijn opgevallen: op de zijwand van de flat zijn de eerste tekenen van het portret van Maria Tesselschade zichtbaar. Telmo en Miel hebben nog vier dagen om de muurschildering af te maken. Speciaal voor Streekstad Centraal, en omdat het tijd was voor een broodje, stapten de mannen even van hun hoogwerker om te vertellen over hun 26-meter hoge muurschildering. (tekst loopt verder onder foto)
De ‘gekke’ tekens vormen een raster. Hoe die tekens eruit zien, doet er niet toe, en hoe ze precies geplaatst worden ook niet (foto: Streekstad Centraal)
“Zie je die tekens?” Miel kijkt naar hun kunstwerk en wijst. “Iedereen vraagt zich altijd af waarom we die neerzetten.” Die hebben enorm veel nut, zo blijkt. “Het is een soort raster. In Photoshop gooien we het ontwerp op de lijntjes die er al staan en dan kun je precies zien waar je bent. Dan is elke lijn raak.” In tegenstelling tot een ‘gewoon’ raster, is hier geen meetwerk nodig. Gewoon wat lijnen neerzetten, afbeelding erop projecteren, et voilà. En dat scheelt bakken met tijd.
Bewoners van De Vooruitgang mochten kiezen welk portret ze op de zijkant van hun gebouw wilden. TelmoMiel maakte destijds drie schetsen en Maria won onder andere door haar kleurrijke verschijning. De hele flat krijgt daarnaast een make-over, al staat dat los van dit project, dat deel is van het landelijke project Museum Murals.
In de zomer maken Telmo (l) en Miel vaak muurschilderingen, maar in winter duiken de twee in de studio voor olieverfschilderijen (foto: aangeleverd)
Dat is best een eer, meewerken aan zo’n landelijk project. De mannen doen dit werk al twintig jaar – inmiddels zijn ze een stuk kieskeuriger in welke projecten die ze aannemen. Maar deze opdracht zagen ze graag op hun planning staan. Miel: “Een studiegenoot van me koos samen met de musea de kunstenaars. En het is een mooie muur, natuurlijk.”
Dan klinkt er een kinderkreetje. Alle ogen schieten omhoog, richting de hoge boom naast Maria Tesselschade. “M’n bal!”, roept een jochie beteuterd.
“Die kunnen wij pakken!”, beslist Miel. Telmo stapt op hun hoogwerker en lift zichzelf enkele meters omhoog, tot hij de bal uit de takken kan tikken. Blije kinderkoppies alom. (tekst loopt verder onder foto)
Veel kleuren moeten gemengd worden door de mannen, voor ze op de muur kunnen (foto: Streekstad Centraal)
Ondertussen vertelt Miel hoe het hierna verder gaat. Nu de schets erop staat, is het tijd voor de kleuren. En dan gaat het proces wat langzamer, want dat hangt wat nauwer. Eerst is Maria’s gezicht aan de beurt, dan volgt de rest, waar de streetartists nog enkele dagen voor hebben. Vrijdag 5 juli is de feestelijke opening, dus er is nog flink werk aan de winkel. Maar dat komt helemaal goed, besluit Miel. “Het gaat allemaal heel organisch. We weten precies wat we van elkaar kunnen verwachten. We hoeven elkaar niet eens meer aan te kijken. “
“Van de mooie molen in Limmen, draaien de wieken met alle winden mee.” Op een kar staat Vulcano-zanger René van der Wel. Jaren geleden scoorde hij hits met onder andere ‘Een beetje van dit’, maar nu zingt hij een lied voor Stan. Een eigen versie van De Mallemolen. Na ruim vijf jaar en een pittig leerproces is de restauratie van molen De Mol grotendeels afgerond. En dat allemaal door het harde werken van de achttienjarige Stan Baltus. “Mijn oma woonde vlak bij twee molens in Uitgeest. Daarmee is het begonnen.”
De zon brandt fel, het is warm aan de Zuideinderweg in Limmen. “Welkom leuk dat je er bent”, lacht Stan onze verslaggever toe. Bij de molen klinkt muziek. Er zijn drankjes en niet te vergeten: er hangt een lint voor de grote opening. “Maar dat komt pas later vanmiddag”, legt Stan uit. Het dorp loopt uit voor de opening. Oud en jong zit in de zon of staat in een partytent. “Hij boft maar met dit mooie weer”, zegt Tiny Dekker. Samen met haar man is ze naar de opening van de molen gekomen. “Dit is een bijzonder moment, zeker voor Stan.” (tekst gaat verder onder de foto)
Ruim vijf jaar was Stan Baltus bezig met de replica van molen De Mol. (foto: NH Media)
Het is een replica, maar toch. Stan Baltus is mooi al jaren eigenaar van molen De Mol in Limmen. En dat terwijl hij de molen vooral in slechte staat kende. “Het was een triest gezicht om de molen te zien. Het werd alleen maar minder.” Stan mocht de molen overnemen na het overlijden van de eigenaar. “Dat heb ik als cadeau van de nabestaanden gekregen.”
Ruim vijf jaar werkte hij met hart en ziel aan de replica. “Langzamerhand heb ik me meer en meer verdiept in de techniek. Het is toch geweldig om dit zo te zien nu?” Hij kijkt naar zijn creatie. “Ik heb ook een bedrijfje voor het restaureren van molens, want dit is zo leuk om te doen.”
De achttienjarige Limmenaar kwam recent nog in het nieuws met een ander renovatieproject: een molen op de Zaanse Schans. Molen Het Klaverblad was van binnen aan het rotten. Ook het bovenhuis ontbrak de laatste maanden. “Uiteindelijk is de molen behoorlijk opgeknapt. Dat geeft wel een kick. Ik heb nu niet echt nieuwe projecten, maar dat komt wel.” (tekst gaat verder onder de foto)
Ook op de Zaanse Schans kennen ze inmiddels Stan Baltus uit Limmen. (foto: NH Media)
De officiële opening van Molen De Mol wordt gedaan door Eric Zwijnenberg. Zelf is hij molenaar van de Wimmenumer Molen in Egmond aan den Hoef. “Stan was dertien toen hij voor het eerst bij mij kwam. Het was al snel duidelijk dat hij geïnteresseerd was in molens”, vertelt Zwijnenberg. De Alkmaarder werd een vraagbaak, en toch ook wel een inspiratiebron voor de jonge molenmaker. “Het is terecht dat Stan verschillende onderscheidingen en interviews heeft gehad. Ik vind het een hele eer dat ik het lint mag doorknippen.” (tekst gaat verder onder de foto)
Stan wil met de molen specerijen als kaneel, kruidnagel en mosterd vermalen. (foto: Streekstad Centraal)
“Drie.. Twee.. Een..” Met een knip door het lint is de molen geopend. Even later loopt Stan weer naar onze verslaggever. “Maar ik ben nog niet helemaal klaar hoor. Er is nog zeker anderhalf jaar werk, aan de binnenkant. De vloer is deels gelegd en zo zijn er nog meer taken.” Ondertussen wordt de jonge molenmaker aangesproken door enthousiaste toeschouwers. “Het is wel wat geworden: , zegt een man. Een vrouw vervolgt: “Gefeliciteerd, wat een molen!”
Het speciale lied voor Stan klinkt over het terrein, “Van noord naar oost, van zuid naar west, of van de wind uit zee. De wieken gaan met alle winden mee.” Stan is zichtbaar geraakt door de nieuwe tekst. “De molen wordt de komende tijd alleen nog mooier.”
Het theater dicht? Dat kan niet, dachten drie Heilooërs. Aan de keukentafel van Marjon Zandvliet werd een reddingsplan gemaakt voor Theater De Beun. Na het faillissement gingen de deuren van het theater dicht, maar daar komt binnenkort waarschijnlijk verandering in. Het gemeentebestuur heeft gezegd dat de vrijwilligers het theater mogen runnen. “We hebben veel gesproken , veel geluisterd. Ik heb het gevoel dat ik in een hele andere wereld terechtkom.”
Want Marjon Zandvliet komt helemaal niet uit de theaterwereld. Samen met Marian van Dam en Suzanne Gort is ze toch een initiatief gestart: de stichting Theater en Filmhuis De Beun. “Het idee is letterlijk aan mijn keukentafel ontstaan”, lacht Marjon.
En de vaart zit er in. Het trio heeft al een bijeenkomst voor vrijwilligers georganiseerd, er is contact met de gemeente en niet te vergeten: ze praten ook met deskundigen uit het theatervak. “We hebben veel gesproken, veel geluisterd. Ik heb het gevoel dat ik in een hele andere wereld terechtkom. Maar ja, er moet gewoon een theater zijn in Heiloo.” (tekst gaat verder onder de foto)
Volgens Zandvliet is Heiloo zonder theater ondenkbaar. (foto: aangeleverd)
Het is al maanden stil bij het pand van De Beun aan de Willibrordusweg. Exploitant Heiloo Actief werd begin dit jaar failliet verklaard. Dat was direct een probleem voor het theater. Tal van acties zijn de afgelopen tijd gehouden. Waaronder een handtekeningenactie, maar ook een muzikaal protest voor het theater. “We missen de reuring: het is leeg, zonde en jammer”, vertelde Suzanne van Dongen van de werkgroep Behoud De Beun eerder. “Dat je gewoon op je fietsje naar voorstellingen en filmavonden kan.”
Niet alleen betekende het faillissement van Heiloo Actief een onzekere tijd voor het theater, maar ook het voortbestaan van buitenzwembad Het Baafje hing aan een zijden draadje. Maar bewoners lieten het er niet bij zitten. Actiegroep Red Het Baafje, inmiddels Vrienden van Heiloo werd al snel geboren. (tekst gaat verder onder de foto)
De situatie bij Het Baafje is volgens Zandvliet een mooi voorbeeld voor De Beun. “We hebben goed contact met de vrijwilligers achter het zwembad. Het is mooi wat ze doen. Het is belangrijk dat er voorzieningen blijven in Heiloo, want anders wordt de leefbaarheid ook minder.”
Een aantal maanden geleden werd het idee geboren aan de keukentafel bij Marjon Zandvliet. Inmiddels zijn de gesprekken over het reddingsplan veel verder dan de tafel. Ook het gemeentebestuur ziet wat in het plan, al moet vooral de financiële toekomst nog duidelijker worden gemaakt. “We hebben daar tot dinsdag 9 juli de tijd voor gekregen. En voor een groot deel is het plan al klaar. We houden onzekerheden, want we weten nog niet hoe het met de inboedel verdergaat, maar wat we weten staat nu zwart op wit.” (tekst gaat verder onder de foto)
Zo’n 150 sportievelingen maakten vorig week nog bommetjes om Het Baafje te behouden. (foto: Streekstad Centraal)
Het enthousiaste trio gaat met volle moed verder met hun doel. Het behoud van Theater De Beun. “Natuurlijk zijn er uitdagingen. De hoeveelheid vrijwilligers, de financiële situatie. Ik kan er zo een aantal opnoemen, maar het plan wat er ligt ziet er goed uit. We hopen nu ook op het enthousiasme van de gemeenteraad.”
Als het aan Zandvliet ligt, wordt binnenkort al gestart met de exploitatie van De Beun. Al was voor een volwaardig theaterseizoen eigenlijk meer voorbereiding nodig. “We hebben er gewoon veel zin in. Zeker met de filmavonden kunnen we al redelijk snel mee starten.” Ze benadrukt: “Heiloo moet een theater hebben, net als een zwembad. Er moet gewoon veel gebeuren in het dorp.” (foto: aangeleverd)
“Ja, Thijs, blijf staan. Ja, pak ‘m, pak ‘m Thijs.. Jaaa! Je hebt ‘m!”, schreeuwt een buddy. Thijs glundert, de bal stevig in zijn handen geklemd. Het zonlicht, gecombineerd met de kleine zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd, doet zijn gezicht schitteren. Op het eerste gezicht valt er niets ‘anders’ aan Thijs te zien. Bij geen enkele voetballer, trouwens. “Het zijn ook gewone mensen, maar met soms ander gedrag.”
Een walm van frituurvet en zonnebrand vindt zijn weg over het broeierige terrein van voetbalvereniging Kolping Boys. Bovenbenen worden druk ingesmeerd, laatste aanmoediging bezegeld met een schouderklop. Dat hier tientallen kinderen en volwassenen met autisme voetballen, is niet te zien. Als Streekstad Centraal de aanloop naar dit auti-voetbaltoernooi had meegemaakt, was dat wel opgevallen, legt trainer Kees Jong uit: “Ze zijn dan verschrikkelijk zenuwachtig. De maanden ervoor word je gek gebeld met vragen.” (tekst loopt verder onder foto)
Bij auti-voetbal in Oudorp worden er nooit wedstrijden gespeeld, er zijn alleen maar trainingen. Dus dit jaarlijkse toernooi kan best spannend zijn (foto: Streekstad Centraal)
Kees’ trainercollega Rob de Vries is dertien jaar geleden begonnen met voetbaltrainingen op de vrijdagen voor kinderen met autisme. “Voor mijn eigen zoon. Die wilde op voetbal, hij heeft autisme en ze zeiden: ja, zij kunnen niet voetballen.” Dus besloot Rob zelf die voetbaltrainingen voor jongeren binnen het spectrum te geven, “ik zie elke vrijdag veertig blije koppies”, en kwam dit auti-voetbaltoernooi met autivoetbalclubs uit heel het land.
Zeker op sociaal vlak zijn dagen als deze van groot belang, vertelt Kees. Op het veld voor hem rennen de 18-plussers de longen uit hun lijf om de bal te grijpen. Kees wijst naar een jongen in een zwart voetbaltenue, met een lichte huid. “Kijk, hij gamet elke dag van de week. Hij komt de deur bijna niet uit, gaat ook niet meer naar school. Hier komt hij weer onder de mensen, daar zijn we heel blij om.” (tekst loopt verder onder foto)
Kees Jong (l) vertelt de opa van Levi waar hij zijn kleinzoon kan vinden. Levi heeft geen autisme, maar wel hartproblemen en kan rustiger aan doen bij auti-voetbal (foto: Streekstad Centraal)
Veel van de voetballers van vandaag kunnen namelijk moeilijk in een “gewoon” elftal spelen. “Ze worden bijvoorbeeld gepest en contact maken gaat moeilijker”, legt Kees uit. Frustratie kan ook sneller oplopen. “Hé! Dat mag niet!”, roept een voetballend meisje met grote ogen, als ze ziet dat de tegenpartij met een voet over de lijn, de bal probeert in te gooien. “Rustig, rustig”, kalmeert een teamlid haar. “Maar hij luistert niet!” Een buddy, waar het tientallen van rondlopen vandaag, legt haar uit dat het gezien is, dat het goed komt. Daar zijn deze helpers voor; extra handen om trainers als Kees en Rob te ondersteunen.
Keeper Thijs Geluk (14) heeft ondertussen even pauze, en zucht om de warmte die in lucht hangt. Liters limonade gaan in de rondte. Zittend op de zwarte tribunestoeltjes, smeer Thijs’ moeder vakkundig zijn gezicht in. Hoe vindt hij het tot nu toe? “Aan het begin vond ik het heel spannend”, geeft hij toe. Die spanning zat ‘m bij Thijs het niet-weten. Hoe loopt zo’n dag, waar moet hij precies zijn? “Maar nu ik er eenmaal ben, heel leuk!” (tekst loopt verder onder foto)
Thijs Geluk voor het doel, vol in actie, vlak voordat hij de bal van de tegenpartij tegenhoudt (foto: Streekstad Centraal)
Thijs wil best winnen, maar het gaat hem meer om de lol, vertelt hij. Dan wordt zijn team wordt opgeroepen. Thijs stuift naar zijn doel. Als hij vijf minuten later een bal mist, geeft niemand daar om. “Lekker bezig, Thijs!”, klinkt er. Hij recht zijn rug, speelt door en kijkt af en toe lachend om naar zijn vader, die hem vanaf de zijlijn aanmoedigt.
“Kijk, dat is nou de essentie”, besluit Rob. “Dat ze hier iets meemaken wat wél leuk is. Ze komen op school, dan zijn er allemaal dingen die ze niet goed doen. Ze horen de hele dag wat ze niet goed doen.” Maar op deze dag is iedereen met gelijkgestemden, met hun maatjes. “En vandaag gaat om plezier maken. Daarom ben ik het ook ooit begonnen. Dertien jaar geleden dacht ik: ach, dit doe ik twee jaar. Maar ik geloof dat ik nooit meer kan stoppen.”
“Sociale contacten zijn superbelangrijk voor die gasten”, zegt Rob de Vries (r). “Ze zijn nu vrienden van elkaar. Mooier kan toch niet?”
Opluchting, maar ook verbazing. Dat is wat overheerst in Schermerhorn. Er komen toch geen twaalf ex-gedetineerden in een voormalig bankgebouw in Schermerhorn. Zorginstelling Mutatio Zorg trekte kort voor een bewonersbijeenkomst de stekker uit het omstreden project. Buurtbewoners zouden twee weken van tevoren zijn geïnformeerd over de ex-gedetineerden. “Ik heb het idee dat wij niet de eerste zijn die dit gebeurd, maar wel de eerste met zoveel commotie. Als er eerder een bijeenkomst was geweest, dan had dat veel spanning uit de lucht kunnen halen.”
Vertelt penningmeester Robert-Jan Huijser van de dorpsraad. Het was dagenlang hét gesprek in Schermerhorn. Zonder dat de buurt ervan wist, bleek Mutatio Zorg een opvangcentrum te hebben geopend voor twaalf ex-gedetineerden. “Wij werden geconfronteerd met nieuwe bewoners met enkelbanden. We wisten van niks en op zo’n moment gaat zo’n verhaal als een lopend vuurtje. Er worden aannames gedaan en er wordt heel erg over gepraat.” (tekst gaat verder onder de foto)
Jarenlang was de Rabobank gevestigd in het gebouw aan de Oosterweidestraat. (foto: NH Media)
Op aandringen van de gemeente Alkmaar organiseerde Mutatio Zorg vrijdagavond een informatiebijeenkomst. Kort daarvoor werd Huijser gebeld. “Het was iets van 18:15 uur geloof ik. Het zou niet doorgaan. Ik dacht wel meteen na over wat er dan wel in het pand gaat komen. Daar is nu nog geen duidelijkheid over.”
Buurtbewoner Jeltje kijkt nieuwsgierig op als ze een man uit het pand ziet lopen met een enkelband om. Ze besluit hem aan te spreken. Hij is een van haar nieuwe buurmannen. Maar dus niet voor lang meer. Zodra er een plek is voor de twee ex-gedetineerden die er al woonden, gaan ze verhuizen. “Ik weet niet hoe ik het moet noemen. “Het was een bijzondere avond”, zei mijn man. En zo zie ik het ook”, vertelt Jeltje in gesprek met Streekstad Centraal. “Ik had al geoefend op wat ik wilde zeggen tijdens de bijeenkomst. Al met al gemengde emoties. Ik vind het namelijk ook sneu voor beide mannen. Zij zijn ook slachtoffer van dit beleid. Het had anders gekund en gemoeten.”
Ze is er niet blij mee. Nee, dat zeker niet. Directeur Erna Winters van Bibliotheek Kennemerwaard vreest voor de sluiting van locaties in Akersloot en Limmen. De gemeente Castricum wil namelijk bezuinigen op gesubsidieerde organisaties. Niet volgend jaar, maar wel in 2026. “Zorgwekkend”, reageert directeur Winters.
Binnen enkele dagen werd een handtekeningenactie al meer dan achthonderd keer getekend. En dan is er ook nog een online petitie. De boodschap: behoud de bibliotheken Akersloot, Limmen en Castricum. “Op zich heb ik goede hoop, maar er is ook een andere kant”, reageert Winters in gesprek met Streekstad Centraal.
“Moedeloosheid is niet het goede woord. Maar de bibliotheek en overigens ook andere organisaties staan al jaar en dag onder druk van de gemeente Castricum. Donderdagavond heb ik het ook uitgelegd aan een raadslid. We krijgen niet de gevraagde indexatie. Daardoor hebben we in tien jaar tijd al meer dan 400.000 euro niet gekregen.” (tekst gaat verder onder de foto)
De bibliotheken in gemeente Castricum lopen al jaren geld mis. “Het water staat ons aan de lippen”, volgens directeur Erna Winters. (foto: Streekstad Centraal)
Ook afgelopen donderdagavond werd in de gemeenteraad van Castricum nog gesproken over harde bezuinigingen. Voorgesteld werd om gesubsidieerde organisaties in ieder geval in 2025 nog te ontzien. Dat voorstel lijkt een meerderheid in de raad te hebben. Voor Winters is dat echter geen reden om niet in actie te komen. “Het water staat ons tot aan de lippen”, benadrukt ze. “We hebben voor het bibliothekenwerk in Castricum een negatief vermogen. Kijk, van mij wordt ook een gezonde bedrijfsvoering verwacht. De situatie is wat dat betreft zorgwekkend.”
De bieb heeft tegenwoordig een veel maatschappelijkere rol. Er zijn hulppunten voor mensen met digitale vragen, nieuwkomers krijgen taalles en zo kunnen we nog even doorgaan. “Tien jaar geleden dacht vrijwel iedereen dat de bibliotheek geen lang leven meer beschoren was. Alles zou online worden, nou niks is minder waar. Daarom snap ik de politieke keuze van Castricum niet. We staan midden in de samenleving. Vanaf 2025 komt er ook rijkssteun ter ondersteuning en versterking van de bibliotheken. Dan snap ik de bezuinigingen van Castricum nog minder.”(tekst gaat verder onder de foto)
De gemeente Castricum moet bezuinigen vanwege het verwachte ‘ravijnjaar’ 2026.
Naast de fysieke handtekeningenactie, is er een online petitie. Na een aantal dagen hebben 927 mensen de petitie ondertekend. “Dat is voor mij zeker niet verbazingwekkend hoor. Op het moment dat je aan zo’n voorziening komt, komen mensen in opstand. In de bibliotheek tref je theoretisch- en praktisch opgeleiden, rijk en arm. Als zoiets verdwijnt, dan doet dat iets met de maatschappij.”
Ook een aantal leerlingen van OBS Juliana van Stolbergschool zijn in opstand gekomen en hebben een handtekeningenactie opgestart. “Dat is wel leuk om nog even te benoemen”, voegt Winters toe. “Ik weet niet meer precies hoeveel handtekeningen het waren, maar ik heb ze digitaal aan de griffier gestuurd.”
Al met al is het nog onduidelijk hoe het verder gaat met de bibliotheken in de gemeente Castricum. Winters heeft goede hoop dat de subsidie in ieder geval voor volgend jaar veiliggesteld wordt. “En dat er gesprekken komen over een vierjarig beleid”, vult Winters aan. “Wat er nu in Castricum gebeurt, zegt ook wat je bewoners wil bieden. Met een bibliotheek kun je inwoners kansen geven.”
