Het contrast kón haast niet groter: waar de Alkmaarse kermis vrijdag met flikkerende lampjes aftrapte, was het later op de avond ineens helemaal donker. De oorzaak? Een stroomstoring, waardoor meerdere bezoekers vast kwamen te zitten, waaronder in een 65 meter hoge attractie.
Hij is al spannend genoeg zonder stroomstoring: de metershoge Airborne, waarbij je een uitzicht over heel Alkmaar hebt. Het licht ging om 22:30 uur plotseling uit, waarna meerdere mensen vastzaten in zowel de Aeronaut als de 65 meter hoge Airborne. Doordat het veiligheidsprotocol direct in gang werd gezet, konden de vastzittende attractiebezoekers binnen enkele minuten na de uitgevallen stroom worden bevrijd.
Alle attracties zaten gelijktijdig in een piekstroom; een zeldzaam voorval dat zorgde voor de stroomstoring. De instellingen van het stroomnetwerk zijn nu aangepast. Mocht er nog zo’n piek voorkomen, dan kan het stroomnetwerk dit nu wel aan. Een monteur is tijdens de opening van de kermis nog gekomen ter controle en alles verliep naar behoren.
Bij een steekincident in de binnenstad van Alkmaar is vrijdagavond een 16-jarige jongen uit Heerhugowaard gewond geraakt. Het slachtoffer werd in zijn been gestoken met een scherp voorwerp. Zaterdagochtend is de verdachte – een 16-jarige jongen uit Rotterdam – aangehouden.
Het incident vond rond 23:00 uur plaats op het Canadaplein. Op het moment van het incident was de Alkmaarse kermis aan de gang, waardoor er veel mensen op straat waren. De jongen kwam volgens getuigen aangerend, waarna hij werd gestoken en neer viel op straat.
Het slachtoffer is met onbekend letsel met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Vrijwel direct na het incident is een Burgernetbericht uitgegaan waarin werd gevraagd om uit te kijken naar een getinte man met een normaal postuur en een witte capuchon.
De politie roept mensen met informatie of (camera)beelden op om contact op te nemen via 0900-8844. Beelden kunnen worden geüpload via politie.nl/upload onder registratienummer 2024187190.
In de nacht van donderdag op vrijdag is een in de Staringlaan in Heerhugowaard geparkeerde auto in brand gevlogen. De Audi – die voor de deur van de eigenaar stond – is vrijwel totaal uitgebrand.
Buurtbewoners hebben voorafgaand aan de brand een harde knal gehoord. Toen er poolshoogte werd genomen bleek er een auto in brand te staan en werd de brandweer gealarmeerd.
Die kon, toen ze ter plaatse waren, weinig anders meer doen dan de brand blussen. De auto was niet meer te redden. Dat blussen gebeurde met een speciaal schuim omdat er veel vloeistoffen uit de Audi lekten.
Verbeter je vakantiekiekjes, kom meer te weten over kunststijlen die je tijdens je reis hebt ontdekt, of verbreed je creatieve horizon. Cool Kunst en Cultuur biedt cursussen aan voor volwassenen om je talenten te verkennen en verder te ontwikkelen.
Heb je tijdens je vakantie bijvoorbeeld de mooiste momenten vastgelegd, maar wil je je fotografie vaardigheden
verder ontwikkelen? In onze fotografiecursus leer je hoe je je vakantiekiekjes kunt verbeteren en je camera optimaal kunt benutten. Je gaat aan de slag met onder andere compositie, diafragma en sluitertijd.
In de cursus Tekenen &Schilderen leer je hoe je inspiratie kunt omzetten in prachtige kunstwerken. Of je nu realistisch of abstract wilt werken, onze cursus biedt je de technieken en begeleiding om je eigen stijl te ontwikkelen.
Liever meer weten over de kunststromingen die je tijdens je vakantie bent tegengekomen? Onze cursus Kunstgeschiedenis neemt je mee op een diepgaande reis door de tijd, langs de grote kunststromingen en hun invloed op de moderne cultuur. Ontdek de verhalen achter de kunstwerken die je bent tegengekomen en verrijk je kennis.
De cursussen starten in september. Ben jij geïnteresseerd, maar wil je eerst graag proeven van de cursussen en ontdekken of het echt bij jou past? Meld je dan aan voor de gratis proefweek via de website van Cool Kunst en Cultuur.
Wat hebben een scooterhelm, babyfoto’s en schoenen met elkaar gemeen? Ze zijn allemaal gevonden bij het restafval in Dijk en Waard. De afgelopen weken zijn uit alle wijken afvalmonsters meegenomen en gesorteerd, om te kijken wat mensen nog verkeerd gesorteerd weggooien. “We vonden zelfs een keer een dode slang.”
Die slang vonden de afvalsorteerders overigens niet in Dijk en Waard, maar in een gemeente verderop in het land. Een eerste blik over de net-niet dampende hoop afval, liggend in een loods midden in de Heerhugowaardse polder, toont echter wel een schat aan ranzige spullen. Fotoboeken, een babypop, schoenen maatje 45. Maar ook groenafval, bergen beschimmeld eten en glas. De geur – een weeïge, zure vuilnislucht – is overigens niet zo erg als je zou verwachten. (tekst gaat verder onder foto)
De stapel van vandaag bevat veel kinderspeelgoed, valt de medewerkers op (foto: Streekstad Centraal)
“Sinds januari is de inzamelfrequentie in Dijk en Waard veranderd, restafval wordt nog maar eens in de vier weken opgehaald. Daarom is dit een mooi moment om te kijken: hoe staan we ervoor?”, legt Ramon Wolkorte uit. Hij is toezichthouder grondstoffen bij de gemeente en coördineert de afvalsorteerproef, waarbij uit alle 42 wijken in Dijk en Waard afvalmonsters worden genomen.
Sorteerder Has Wijnen – net als zijn andere collega’s verpakt in een witte overall en dikke handschoenen – graait willekeurig in de afvalberg. Een wijk aan afval ligt hier. Wat Has grijpt mag in een kliko, en als die eenmaal 750 kilo aan afvalmonsters bevat, begint het sorteren. Met de hand. Tientallen afvalbakken staan geopend voor een tafel, en elke bak heeft zijn eigen inhoud. Fruit, groenten, drukwerk, staal, glas, en zo verder. (tekst gaat verder onder foto)
Has (tweede van rechts) vindt het contact met zijn collega’s het leukste aspect van zijn werk (foto: Streekstad Centraal)
Met een soepele polsbeweging werpt Has geroutineerd de juiste dingen in de juiste bakken. Hier, hangend boven de groen aangeslagen mandarijnen, voelt de penetrante geur als een onverwachte klap in je gezicht. “Ja, als je boven zo’n zak staat komen de walmen wel los”, zegt Has lachend. “Nu valt het nog mee. Maar als het heet is…” Has deert het niet meer, hij is eraan gewend. Zelfs een mondkapje, dat zijn collega wel draagt, laat hij inmiddels achterwege.
“Het blijft een lastig ding, dat afval sorteren”, zegt Ramon. Hij wijst naar de afvalberg. “Zie je die pizzadoos? Mag die nou bij het papier of niet?” Niet dus. Tenzij het een volledig schone doos is. Maar de plastic verpakking waar je biefstuk van eergisteren in lag, mag dan weer wél bij het plastic. “Dat is verwarrend voor inwoners.” Daarom doen ze dit, al weken. Om te kijken wat mensen dan verkeerd weggooien. “Als er bijvoorbeeld veel glas bij zit, moet Dijk en Waard misschien meer glasbakken hebben.” (tekst gaat verder onder foto)
Ramon Wolkorte: “Plastic speelgoed mag dan weer níet bij plastic. Hoe leg je dat uit? En als mensen het per ongeluk toch doen, moet je ze dan straffen of juist belonen? De intentie is immers goed.” (foto: Streekstad Centraal)
Maar vaak is verkeerd weggegooid afval gewoon gemakzucht, weet ook Ramon. En dan kun je wel meer glasbakken plaatsen, maar wat heeft dat voor nut? “Weinig. Dus het kan ook de conclusie zijn dat we meer in de communicatie moeten doen naar inwoners.” Inwoners weten het overigens niet, als hún afval bij de proef zit. “En wij weten ook niet van wie het precies is.”
Donderdag was de allerlaatste dag met de handen in de prut. Eigenlijk zouden ze eerder klaar zijn, maar er was vertraging doordat er asbest was gevonden. “En dan staat alles stil. Mensen realiseren zich niet wat voor effect het heeft om dingen verkeerd weg te gooien. Ook in de kosten, die we moeten doorberekenen. Als iedereen een klein beetje z’n best doet, kunnen we ervoor zorgen dat de kosten niet omhoog gaan.” (tekst gaat verder onder foto)
“Het is een kwestie van gewenning, anders afval weggooien”, zegt Ramon. “Toen we minder gingen inzamelen kwam er veel weerstand. En wij denken: probeer het nou eens.” (foto: Streekstad Centraal)
Over twee weken volgt een officieel rapport van de meest verkeerd weggegooide dingen. Als we naar andere gemeentes kijken zijn het vooral luiers en etensresten, maar we gaan het zien. De shift van Has en zijn collega’s zit er in ieder geval bijna op. En de geur blijft gelukkig meestal niet zo hangen. “Mijn vriendin zegt dat het wel meevalt. Maar toch ga ik wel altijd even douchen na m’n werk!”
Kletterend staal, hardwerkende mannen hangend in halve constructies met een peuk in hun mondhoek en steeds meer knipperende lampen. Het kan maar één ding betekenen: het is bíjna kermistijd in Alkmaar. Een jaarlijks hoogtepunt voor fans van felle, flikkerende lampjes, van “Kennen jullie deze nog-nog-nog”, van prijzen en adrenalinekicks.
“Nee, zat ben ik het nooit. Dit is mijn leven.” Matthieu is met zijn 19 lentes misschien wel een van de jongste exploitanten die met zijn Break Dance attractie aan de start van de Kanaalkade staat. Twaalf uur duurt het zo’n beetje, om dit ding in elkaar te zetten. “Ik heb het al honderden keren gedaan.” Alleen als het regent, baalt hij soms even. “Maar ik vind het leuk, anders zou ik het niet doen. Ik ben zo opgegroeid en wil nog lang zo doorleven.” (tekst gaat verder onder foto)
Dat Mathieu zo jong al eigenaar is, komt doordat zijn ouders hem hielpen zijn eerste attracties aan te schaffen. (foto: Streekstad Centraal)
Het is woensdag, en de opbouw van de kermis is in volle gang. De kanaalkade staat vol vrachtwagens, halve attracties en snoepketens die nog grondig gestofzuigd worden voordat de eerste bezoekers vrijdag komen. Maar er komt meer kijken bij zo’n kermis opzetten. Veel meer.
Daar weet markmeester Bas van der Molen alles van. Hij regelt alle evenementen hier, en is nu dus ook kermiscoördinator. “Je moet aan heel veel dingen denken.” Afstemmen met de brandweer en ambulances, bijvoorbeeld. Hekken plaatsen voor kwetsbare woningen. Parkeervergunningen, bankjes en fietsenrekken die worden verwijderd. Maar ook de indeling van zo’n kermis, welke attractie komt waar. En belangrijker: welke attractie kán waar. “Je moet bijvoorbeeld rekening houden met de belasting van de kademuren”, zegt hij, wijzend naar de randen van het kanaal. De ene attractie is immers ander niet. “De Energizer schommelt, waardoor er meer druk komt te staan op die muren. Die drukpunten laten we berekenen.” (tekst gaat verder onder foto)
Piet: “De mooiste dag is als al die troep weer weg is.” (foto: Streekstad Centraal)
Wandelend langs de Kanaalkade, treft Streekstad Centraal Piet, die half hangend uit z’n deurpost kijkt naar de bombarie vlak voor z’n huis. “Nou, ze hebben mooi troep voor de deur gezet”, zegt hij, met een twinkeling in z’n ogen die doet vermoeden dat hij er stiekem van geniet. Piet tuurt naar het gigantische apparaat dat nog geen twee meter van z’n voordeur staat. Gaat hij erin? “Voor geen prijs. Ik durf geeneens uit een diep bord te eten”, grapt hij. Om zeven uur ’s avonds doet ‘ie z’n gordijnen dicht, om de flikkerende lampjes buiten te sluiten.
Hoe anders is het voor Mark, die nog geen tien meter verderop met ingehouden adem omhoog kijkt. Voor zijn YouTube-kanaal gaat hij wel vijftig kermissen per jaar af, door het hele land, en vandaag speelt hij een thuiswedstrijd, “want ik woon in Alkmaar!”, zegt hij stralend. “Ik heb gisterenavond gefilmd en morgen weer.” De techniek, het boeit het mateloos, hoe alles in elkaar wordt gezet. Vanavond gaat hij alvast monteren voor de ruim dertienhonderd abbonees van zijn Youtube kanaal. (tekst gaat verder onder foto)
YouTuber Mark met zijn camera paraat, is hier van 11:00 uur tot 18:00 uur om te filmen (foto: Streekstad Centraal)
Marktmeester Bas kijkt tevreden rond, en lijkt elke paar minuten een bekende te zien. Dat krijg je als je dit al achttien jaar doet. En toch is het elk jaar anders en zijn er dit jaar vijf nieuwe attracties, waaronder een hoger reuzenrad. “Je moet blijven door ontwikkelen. Anders wordt het saai, krijg je een dorpskermis. In de basis is het wel hetzelfde hoor.” Hij wijst naar de draaimolen aan het einde van de Kanaalkade. “Hier staat wel altijd een draaimolen, maar een andere dan vorig jaar.”
Ondertussen is exploitant Mathieu bijna klaar met de Break Dance opbouwen. Een testritje? Zijn bouwmaten schieten in de lach. “Hun! Die gaan erin!”, zegt Mathieu, wijzend naar z’n vrienden. “Zelf gaat niet, want ik moet ‘m besturen.” Iemand anders kán het wel, maar hij doet het liever zelf. “En als ik er in ga moet ik kotsen.” Nog een uurtje of drie, dan is-ie af en daar kijkt Mathieu naar uit. “Maar ik heb nog meer zin in vrijdag. Als het écht begint.”
“Weet je wat hier zo fijn is. Als ik het aan mijn kleinkinderen vraag, dan staat de ene soms te stampvoeten: ‘Weet je het nou nog niet?’ Ik kan ze niet altijd bellen, want ze hebben hun uitjes, hun werk, van alles. Dan is het hier zo heerlijk, dat ik hier naartoe kan gaan en zeggen: ik ben een dom mens, wil je me even helpen?”
Of nou, dóm… “Nee, hoor”, zegt vrijwilliger Jany Kos-Droog (74). “Iedereen heeft z’n eigen kwaliteiten.” Jany helpt al vijftien jaar elke week ouderen met hun telefoon, computer of tablet. Meestal zit ze met meer vrijwilligers dan drie van vandaag, maar in vakantietijd loopt de Computersoos in de bieb van Langedijk even anders dan anders. Soms zit het stampvol, “dan moeten we stoelen erbij zoeken”, andere keren is het rustiger.
Waar Streekstad Centraal een paar gesjeesde twintigers had verwacht met snelle uitleg over alle moderne gemakken, zijn alle vrijwilligers zeventig plus. “Wij hebben meer geduld voor de mensen”, legt Jany uit, en ze spreken natuurlijk dezelfde taal. Dat is wel zo fijn. Én het is de reden dat Til Brouwer (85) ook vandaag weer langskomt.
Til wil weten wie haar gebeld heeft, “en ik heb geen zin om terug te bellen. Maar er staat alleen maar een nummer. Dan denk ik, is het misschien m’n zoon?” Die kan het niet zijn, wordt uitgelegd, want hij staat in het adresboek. Dan zou je zijn naam zien. Het klinkt misschien meer dan logisch, voor mensen die zijn opgegroeid met computers en telefoons. Maar voor deze generatie is het anders. (tekst loopt verder onder foto)
“Nee, niet schuiven. Tíkken”, vertelt vrijwilliger Gerard Valk (l) aan Til, die wat gemiste oproepen verwijdert van haar telefoon (foto: Streekstad Centraal)
“Nee, hoor, ik vind het gewoon lekker om hier te zeuren”, grapt Til, met haar telefoon in handen. Een andere bezoeker vult haar aan. “Je kan beter mopperen dan die smartphone uit het raam gooien!” Hij is net geholpen met het verwijderen van berichtjes, “van een gerechtsdeurwaarder, stond er, je moet betalen! Nou, ammenooitniet.” Oplichters, bleken het te zijn. En dat gebeurt steeds vaker.
“Maar meestal komen mensen met simpele vragen.” Vrijwilliger Gerard Valk (74) pauzeert even. “Voor ons dan. Ze willen bijvoorbeeld geholpen worden met inloggen bij DigiD, zijn wachtwoorden vergeten, willen e-mails verwijderen. Soms nog eenvoudiger, zoals simpelweg je telefoon uitzetten. Voor sommige mensen is dat echt een dingetje.” (tekst loopt verder onder foto)
Vrijwilliger Jany Kos-Droog (m) is meer de Samsung expert, waar Gerard (l) beter is met Appleproducten (foto: Streekstad Centraal)
“Geef mij maar gewoon die ouderwetse telefoon, daar ben ik zeer bekwaam mee”, roept Til. Haar kleinkinderen helpen echt wel, hoor. “Maar ze leggen het vaak ook te snel uit”, vertelt Gerard. Til knikt meermaals en zegt: “Die kinderen kunnen ook niet zo goed begrijpen dat ik dat ding niet zo vaak gebruik als zij. ‘Laat maar zitten, oma’, zeggen ze dan, ‘ik doe het wel effe.’”
En zo leer je natuurlijk niks. En daarom komt Til regelmatig naar “de bieb met haar vragen. En als ze geen vragen heeft, komt ze ook. Voor de gezelligheid, een bakkie koffie, net als meerdere “stamgasten”. Til zwaait naar de club aan tafel, voor vandaag heeft ze genoeg geleerd. Want je kan hier bij de computersoos een hele hoop leren – “en wij leren weer van elkaar”, zegt Jany – maar dat hoeft niet.
Op uitnodiging van Kunst Als Medicijn (KAM) exposeren de deelnemers aan Het Fotocafé Alkmaar hun foto’s van de Westfriese Omringdijk in het Noordwest Ziekenhuis in Alkmaar. In de maanden september, oktober en november 2024 zijn kiekjes van de dijk te bewonderen.
Ongeveer achthonderd jaar geleden is men begonnen met de aanleg van delen van een dijk die West-Friesland moest beschermen tegen de vele overstromingen. In latere jaren werden oudere en nieuwe dijkdelen
samengevoegd tot een dijk die om geheel Westfriesland liep. Deze Omringdijk is nu een belangrijk monument in het Noord-Hollandse landschap geworden. Veel bezoekers van het ziekenhuis komen uit het noordelijke deel van Noord-Holland en zullen zeker delen van de dijk herkennen.
Het Fotocafé bestaat ruim 10 jaar en heeft 45 deelnemers die maandelijks in verschillende groepen bij elkaar komen. Zij delen hun interesse in fotografie en bespreken, begeleid door professionele fotografen, allerlei thema’s hierover.
De foto’s zijn te zien tijdens de openingstijden van het ziekenhuis in de bovengenoemde maanden.
‘Eventjes’ naar winkelcentrum De Mare. Voor een deel van de oudere bewoners rondom De Mare is het een behoorlijke opgave. Want sinds januari is de noordingang van het winkelcentrum – die door schoenwinkel Van Haren gaat – wéér en zonder aankondiging permanent gesloten. Omlopen dus, wat voor slecht lopende bewoners niet te doen is. “Wij ouderen, wij doen niet meer mee.”
‘Deze doorgang is permanent gesloten. Excuses voor het ongemak.’ Het staat met zwarte letters op de twee A4’tjes, geplakt op de deur van de noordingang. “Ik zei: Hè?! Wij zijn als gemeente jarenlang bezig geweest om daar een fatsoenlijke doorgang te krijgen. Ik was boos, joh.” BAS-raadslid Dominique Dubois stond met haar mond vol tanden toen ze het nieuws hoorde. “Dit was niet de afspraak.” (tekst loopt verder onder foto)
“De gemeente begaat nu weer dezelfde fout door deze noordingang te sluiten”, vertelt BAS-raadslid Dominique Dubois. (foto: Streekstad Centraal / aangeleverd)
De ingang is gesloten omdat schoenwinkel Van Haren stopt en supermarkt Lidl de ruimte wil gebruiken om uit te breiden. “Prima, natuurlijk, maar dat de mensen van ’t Rekerheem en de Marepoort die slecht ter been zijn moeten omlopen, is wel een zure appel”, zeker omdat de andere ingang die tussen Deen en Blokker zat, ook al jarenlang dicht is. “Gaat het economisch belang nu boven het menselijk belang?”
Dus dook Dubois – zelf ook slecht ter been – in de archieven en toverde wat oudere documenten tevoorschijn, over eerdere problemen bij de ingang. “Hij is al eerder dicht geweest én weer geopend. En er was al doffe ellende met de lift die vaker kapot was dan werkte.” Er kwamen moties, raadsvragen en in 2014 legde het college 130.000 euro neer om een hellingbaan te maken, want het winkelcentrum moest toegankelijk blijven voor mensen die slecht ter been zijn. “Vooral voor de mensen in aanleunwoningen. Afspraak is afspraak. Is de gemeente dat vergeten?” (tekst loopt verder onder foto)
Aan de buitenkant is niks te zien, maar eenmaal bovenaan de hellingbaan zien bezoekers de mededeling dat de ingang permanent dicht is. (foto: Streekstad Centraal)
Een oudere dame wandelt met haar rollator gestaag richting de noordingang. Stom, vindt ze het dat-ie nu gesloten is. “Voor mezelf gaat het wel, hoor, ik loop gewoon m’n rondje. De mensen die het meeste ellende hier van hebben zijn de bewoners van ’t Rekerheem. Wij ouderen, we doen niet meer mee. En dat doet best zeer.”
“Als je nog slechter loopt dan ik, dan moet je wel erg om”, gaat de dame verder. “Mijn moeder zei vroeger altijd: Je kan niet allemaal midden op je mond gezoend worden. En dat is ook zo; we kunnen iet allemaal een bushalte voor de deur hebben. Maar ja, dit is al de tweede keer dat de ingang wordt gesloten, hè.” (tekst loopt verder onder foto)
Rechts bij het vlakje rood zit de gesloten noordingang van de Mare. Helemaal links, tussen de boom en de lantaarnpaal, de eerstvolgende ingang. Dat lijkt dichtbij, “maar als je slecht ter been bent is het een grote lus.” (foto: Streekstad Centraal)
En dat kan écht niet, vindt Dominique Dubois. Daarom stelt ze nu raadsvragen aan het college. “Toentertijd wist de gemeente prima van de afspraken af, ik heb geen idee waarom dat nu niet zo is.” Ze hoopt dat het college de eigenaar van De Mare erop wijst dat de bouwplannen van Lidl zo niet kunnen. “En dat de doorgang gewoon blijft. Puur in het belang van de mensen.”
In 2011 was er ook al één en ander te doen om de lift en de hellingbaan. Alkmaar Centraal maakte daar destijds een video van:
Een camping opzetten in Zuid-Frankrijk, of gewoon je ouwe dag slijten met de blote voetjes in het Spaanse zand. Alles achter je laten voor een nieuw leven in een ander land: het is de droom van velen. Maar hoe vaak gebeurt dat nou in het echt? En zijn er bepaalde plaatsen waar inwoners sneller vertrekken dan vanuit andere plekken?
Mateloos populair zijn ze: programma’s als ‘Ik vertrek’. Een deel van de Noord-Hollanders houdt het echter niet bij alleen kijken, maar maakt er zelf ook werk van. Kijkend naar de regio zijn het de Heilooërs die in 2023 relatief het meest naar het buitenland vertrokken, blijkt uit cijfers van het CBS, geanalyseerd door verhuisplatform Verhuisoffertes.com. Maar liefst 1 op de 338 Heilooërs vond het tijd om te emigreren, in totaal 72 mensen. De gemeente Bergen, waar 1 op 350 mensen vertrok, volgt Heiloo op de voet. (tekst loopt verder onder foto)
Áls Noord-Hollanders vertrekken, gaan de meesten niet al te ver weg. (Foto: Verhuisoffertes.com)
De populairste plek om te blijven? Uitgeest. In 2023 waren er maar 22 Uitgeestenaren die het bekende omruilden voor het onbekende. Absoluut gezien zijn het de Alkmaarders die het meest hun droom volgden en verhuisden naar het buitenland; 254 inwoners van de kaasstad emigreerden vorig jaar.
De échte “winnaar” in Noord-Holland is Amsterdam, waar één op 235 inwoners emigreerde. En Texelaars zijn het meest honkvast in de provincie; 1 op de 874 inwoners -in totaal 16 bewoners – lieten het eiland achter voor een ander (ei)land.
