Donderdagavond spoedden de hulpdiensten zich naar het strand van Hargen aan Zee omdat er een zwemmer werd vermist. In korte tijd verschenen daar de Reddingsbrigade en de KNRM, en waren een kustwachtheli en een traumahelikopter onderweg naar de strandafgang.
Vanuit een groepje vrienden was iemand meerdere keren gaan zwemmen. De twee die achterbleven zagen na verloop van tijd hun zwemmende vriend niet meer en belden 112.
Toen de eerste vaartuigen op het water waren voor een zoekslag, kwam de vermiste man aanlopen over het strand. Hij was zijn vrienden op het strand kwijtgeraakt. Daarop werd de komst van de heli’s geannuleerd.
De glimlach is nauwelijks van het gezicht van Marian van Dam en Suzanne van Dongen te krijgen, maar tegelijkertijd willen ze ook de verwachtingen wat temperen. “Artiesten moet je minimaal een half jaar van tevoren boeken. Dus verwacht niet direct in september een volle theateragenda, maar we kunnen wel direct weer films laten draaien.”
De deuren gaan weer open en de komende twee jaar mogen vrijwilligers theater de Beun in Heiloo gaan draaien. Het plan dat is opgesteld is omarmd door de gemeente Heiloo. “We zijn erg blij dat we de kans krijgen”, zegt Marian van Dam van stichting Theater en Filmhuis De Beun tegen NH, mediapartner van Streekstad Centraal.
Eén van de acties voor behoud van theater De Beun. (foto: NH Nieuws)
Begin dit jaar ging het mis en bleek de exploitant van het theater failliet te zijn. Dat raakte het zwembad én het theater in Heiloo. De deuren gingen op slot en dat leek het einde te zijn. Maar een aantal inwoners van Heiloo vonden dat onacceptabel. Er werden acties georganiseerd en gesprekken met de gemeente opgestart. De boodschap was dat ze dan wel zélf het theater wilden runnen. En daar gaat het college nu in mee.
“De deur kan weer open. Dit is ook goed nieuws voor amateurtoneelverenigingen en scholen in de buurt, ook zij kunnen weer terecht in De Beun”, laat Van Dam weten. “Het besluit van de gemeente is sneller gegaan dan verwacht, dus het wordt een hele drukke zomer voor ons.”
De gemeente stelt wel een aantal voorwaarden. De stichting moet onder meer een sluitende begroting maken en er kan de komende twee jaar niets geïnvesteerd worden. Noodzakelijk onderhoud kan wel uitgevoerd worden. Na de komende twee jaar zal worden geëvalueerd. (hoofdfoto: NH Nieuws / Anne Klijnstra)
“Kijk, zo gaat dat dus in Groet!” Enthousiast zwaait juf Deet – met om haar heen tientallen tierende kleutertjes – naar toeterende en wuivende voorbijgangers. Het Zonnetreintje brengt de hele kliek naar een restaurant in het dorp waar Deet Stelder na bijna dertig jaar onderwijs in Groet, afscheid neemt van het schoolleven. “Je leeft echt met elkaar mee.”
“Kleuters zijn net sponsjes. Ze zuigen alles op.” Deet wist het al van jongs af aan: later word ik kleuterjuf. “En je kan zo leuk met ze lachen, het is aandoenlijk.” Drie jaar studeerde ze bij KLOS – een speciale opleiding tot kleuterjuf die al jaren niet meer bestaat. “Bij onze laatste schooldag kregen we formulieren om een uitkering aan te vragen.” Want – inmiddels onvoorstelbaar – werk in het onderwijs was er nauwelijks toen.
Dus wat deed Deet? Ze ging haar twee zussen achterna, die stewardess waren en met de mooiste verhalen thuiskwamen. Enkele jaren later kon ze tóch werken al kleuterjuf, op de Petrusschool in Groet. Maar van het vliegwerk wilde ze geen afscheid nemen, dus het werd een combinatie. Deet werkte 42 jaar als stewardess, waarvan 25 óók als kleuterjuf. “Dat was best pittig. Soms was ik in het weekend naar Delhi en als ik thuiskwam moest ik de volgende dag weer naar school. Maar het was ook heerlijk! Vliegend kon ik mijn geestelijke batterij opladen. En ik nam de ervaringen van tijdens het reizen ook mee in de klas.” (tekst loopt verder onder foto)
Een jonge juf Deet, links in het rood, tijdens haar eerste jaar als kleuterjuf op de Petrusschool in Groet. (foto: aangeleverd)
Want dat was juf Deet: ze maakte van de praktijk haar leerstof. Geen vormen bestuderen uit een boekje in een stoffig klaslokaal, “ik hou er heel erg van als kinderen alles met hun lijfje ervaren; horen, zien, proeven, voelen. Wat is een cirkel? Kom, we maken een wandeling door de wijk, verkeersborden bekijken en de wielen van auto’s.”
Dat klinkt als de juf waar we allemaal van droomden vroeger. Deet lacht. “Ik ben ook heel streng, hè! Een consequente, strenge juf, omdat ik vind dat er orde moet zijn en respect voor elkaar. Dan kun je ook af en toe de touwtjes laten vieren en slap liggen van het lachen.” En dat werkte. Op de Petrusschool werkte Deet zo’n twintig jaar, waarna de school fuseerde en veranderde in De Klimduin. (tekst loopt verder onder foto)
Liever op pad met de kleuters, dan alles uitleggen in het klaslokaal. Zo ook tijdens deze kabouterwandeling (foto: aangeleverd)
Met nog tien jaar op basisschool Het Klimduin tikt Deet nu bijna de dertig jaar als kleuterjuf aan. Jaren waarin de schoolkinderen van toen zag veranderen in de ouders van nu. Haar leertechniek heeft ze in die tijd echter nooit veranderd. “Ik zou ook niet weten waarom. Kinderen blijven kinderen. Duidelijkheid, grenzen stellen, respect en liefde geven aan een kind en de kinderen naar elkaar, dat is tijdloos.”
Maar ouders veranderden in die periode natuurlijk wel, erkent Deet, net als de maatschappij en het onderwijs. Toch mocht Deet altijd haar eigen onderwijs ‘maken’: “Ik ben altijd heel vrij gehouden door directeuren, de resultaten waren er ook naar. Als ik buiten wat mannen van de gemeente een boom zag snoeien, hoefde ik het niet eerst te overleggen om die man even de klas in te halen en hem met de kleuters wat vragen te stellen.” Niet dat ze geen vastgestelde leerdoelen had, hoor. “Je zou ervan schrikken hoeveel. Maar die verstop ik in ontdekkingsreizen; ik verpak ze in dingen die ik leuk vind.” (tekst loopt verder onder foto)
“Hoe praten we in het restaurant?”, vraagt Deet. Kleuters, in koor: “Rustig!” Vlak voordat het Zonnetreintje aankomt, neemt juf Deet het uitstapje met de kleuters door. (foto: Streekstad Centraal)
En ze vond een hoop leuk, die juf. En de mensen in de regio droegen haar een warm hart toe. “Ik kon altijd beroep doen op de middenstanders.” De fietsenmaker kwam met liefde langs om wat te vertellen, Boer Polle leerde ze over schapen, of de brandweer kwam langs zodat iedereen zijn pak kon voelen. “Wanneer ik met de kleuters ging wandelen bij het Klimduin, en we rustten even, dan kwam de slager al naar ons toe met plakjes worst.” Want iedereen kent juf Deet, “je kent elkaar en je hebt een band.”
En zo eindigde juf Deet donderdag haar schoolleven óók met hulp uit de buurt; het lokale Zonnetreintje van Frank Hoogvorst bracht haar en de kleuters voor het afscheid naar een restaurant van schoolouders, waar de hele bups aan de pannenkoeken ging. “Het is goed zo”, beseft Deet. “Ik zal de werkdruk niet missen. Maar de kinderen wel, mijn collega’s, het contact met de mensen.” Ze is even stil, denkend aan dertig jaar voor de klas. “Het was ontzettend leuk. Ook intensief. Genieten. Ik heb zo ontzettend gelachen. Het was vooral een heel warm bad.”
Samenwerken, creatief bezig zijn, fouten maken en opnieuw beginnen; bij de Prutshub is er alle ruimte voor. Op Prutshubdagen in de bibliotheken in de regio maken kinderen kennis met nieuwe techniek. Maar deze zomer kunnen ook volwassenen prutsen in de bibliotheek in Overdie.
Drie ochtenden deze zomer zijn speciaal voor volwassenen, om te leren over moderne techniek en spelenderwijs kennis te maken met programmeren. De bieb is deze ochtenden uitgestald met digitale materialen om uit te proberen. Van Augmented Reality tekeningen naar programmeerbare robots naar 3D ontwerpen.
Wie wil aansluiten, kan op dinsdag 23 en 30 juli en 27 augustus terecht in Bibliotheek Alkmaar Overdie (in het wijkcentrum Thuis in Overdie), van 10:00 uur tot 12:00 uur. Prutsen met je kinderen of kleinkinderen kan deze zomer ook gewoon, op de dinsdagmiddagen van 14:00 uur tot 15:30 uur.
“Het is onwijs druk. Ik word helemaal platgebeld door mensen uit de buurt.” De extreme regelval in de lente- en zomermaanden heeft ook een enorme invloed op de werkdruk bij dakdekkers in de regio. Fijn toch, die extra inkomsten? “Aan de ene kant wel, maar aan de andere kant…”
“Wil je komen kijken bij me?” De telefoon van dakdekker Tim van den Berg van Tim’s Dakservice in Noord-Scharwoude staat bijna dagelijks roodgloeiend. “Lekkage, regenpijpen die eraf zijn gewaaid door stormen, of er moet een heel nieuw dak komen.”
Dakdekkers uit heel het land zien een toename van het aantal meldingen over dakproblemen die een direct verband hebben met de extreme regenval, laat de Dakdekkersgids weten. De daken van nu zijn niet gebouwd voor dit soort constante regenval. Tim: “Ze kunnen die grote buien niet aan, zijn er niet op berekend.”
Omdat Tim ook aan een groter project werkt, heeft hij het extra druk met de particulieren die nu vaker bij hem aankloppen. “Die doe ik ’s avonds en in de weekenden.” Ja, het heeft natuurlijk z’n voordelen, die drukte, want je kan er goed aan verdienen. “Maar aan de andere kant lever ik veel vrije tijd in en heb ik minder tijd voor mijn gezin.” (tekst loopt verder onder foto)
Er zijn ook gewoon te weinig dakdekkers volgens Tim van den Berg. “Maar mijn bonuszoon wordt wel loodgieter, net als zijn vader, hij gaat soms met mij mee om te leren.” (foto: aangeleverd)
Ook dakdekker Ramon Eringaard van Noord Holland Dakwerken ziet niet alleen maar voordelen van zo’n volle agenda. “Dan moet je ‘nee’ gaan verkopen aan mensen en dat is ook niet wat je wil. Vijf tot tien keer per dag word ik gebeld, maar op een gegeven moment zit het vol.” Tim vult aan dat er ook gewoon sprake is van een personeelstekort binnen de sector. “Ik heb zo vaak een oproep gedaan, maar de Nederlandse jeugd wil niet meer dakdekken, lijkt het wel. Zonde, want het is goed geld verdienen nu.”
Beide mannen zweren bij ‘goed onderhoud’ om problemen zo goed mogelijk te voorkomen, al blijven de daken niet gemaakt voor deze hoeveelheden neerslag. Desondanks, “houd daken schoon”, zegt Tim, “en na de herfst alles even goed nalopen.” Kijk vooral heel goed naar de afvoeren, tipt Tim tot slot: haal alle blaadjes en bende eruit. “Mensen gooien echt van alles op het dak, zeker in grote steden.”
“De oudste klanten kennen mij en mijn jongere broer nog wel. Als kleine kinderen gingen we al met onze ouders mee.” Poey Lam zat dan lekker te tekenen, te spelen op het keyboard of aan haar huiswerk, terwijl haar ouders hongerige mensen uit heel het land voorzagen van Chinees-Indisch eten. Nu sluit het lokaal beroemde afhaalrestaurant Mei Mie na 28 jaar haar deuren.
Met het water in de mond in de trein richting Alkmaar, wetende wat je zo ging bestellen als je aankwam op Alkmaar Centraal. Haast elke treinreizende Alkmaarder kent Mei Mie op de Stationsweg. “Maar onze klanten kwamen uit alle hoeken van het land”, vertelt Poey Lam, dochter van eigenarenechtpaar Lam. Wegens de taalbarrière is het handiger dat ik haar spreek, vertelt ze aan Streekstad Centraal. “NS-personeel uit Maastricht kwam bij ons langs. Zelfs als we op vakantie waren in het buitenland, werden we soms aangesproken door klanten.”
Vanaf haar vijftiende werkte Poey zelf ook parttime in het restaurant. Dat doet ze inmiddels, twintig jaar later, nog één avond per week en als het druk is. “Mijn jongere broer staat er nog elke zondag. Hij heeft nog nooit een vrije zondag gekend”, lacht ze. Maar daar komt nu verandering in. Want Poeys ouders gaan met pensioen. “Mijn vader wordt bijna 75, dus hij is al een stuk langer doorgegaan. Het werk werd zwaarder voor hem, de beste man werkt veertien uur per dag.” (tekst loopt verder onder foto)
Yun Lan Lam-Wong (65) en haar man chef Tak Sang Lam (74) nemen met trots en dankbaarheid afscheid na 28 jaar. (foto: aangeleverd)
De zaak overnemen was voor Poey en haar broer geen optie, “en dat was ook niet de wens van onze ouders. Wij zijn destijds naar school gestuurd, zoals veel Chinezen van de volgende generatie, onder het mom van een beter leven. Mijn ouders hebben hart en nieren geïnvesteerd, ze wilden niet dat wij hetzelfde gingen doen.”
Toch is het voor haar en haar broer “wel een ding”, dat het geliefde eettentje sluit. Lief en leed deelden Poey en haar familie in Mei Mie. In 2012 kreeg het gezin te horen dat hun geliefde eettent moest wijken voor de verbouwing van station Alkmaar. Het huurcontract werd beëindigd, want de NS had de ruimte nodig voor een bewaakte fietsenstalling. Omdat er geen nieuwe plek op het station beschikbaar leek, startte de familie Lam een petitie en haalde daarmee zelfs de Alkmaarse raad. Uiteindelijk kwam die nieuwe locatie er, zo’n vijftig meter verwijderd van de oude, bekende gele kiosk. (tekst loopt verder onder foto)
“Nu kunnen ze zelf nog de keuze maken om met pensioen te gaan, dat is beter dan er straks, even afkloppen, door gezondheidsredenen iets gebeurt.” (foto: aangeleverd)
Op deze nieuwe plek werkte de familie nog een goede twaalf jaar. Zondag 28 juli is hun laatste, officiële dag en volgt een afscheidsfeest, waarbij “de meest populaire gerechten worden geveild aan onze klanten.” De allerlaatste Babi Pangang of Foe Yong Hai voor de hoogste bieder. “De opbrengst gaat naar de Voedselbank, want mijn ouders willen graag iets teruggeven aan de gemeenschap die ons jaren heeft gesteund.”
En nu, hoe gaat het echtpaar Lam hun pensioen doorbrengen? Poey lacht. “Maar mijn vader kan niet stilzitten.” In coronatijd maakte Poey fimpjes van haar vader, bijvoorbeeld van hoe je een bepaald gerecht bereidt of een wokpan onderhoudt, en postte die op TikTok. Met veel succes. “Er zijn nog geen concrete plannen, maar we hebben het er wel over gehad dat hij bijvoorbeeld workshops kan gaan geven, want hij zal de mensen enorm gaan missen.”
Genieten van alle vrije tijd, en reizen staan ook de planning. Maar niet té veel vrije tijd, “want aan het eind van het jaar worden ze voor het eerst opa en oma. Dat valt toevallig samen.” Ze grinnikt. ” Dus ze mogen een paar maanden bijkomen en dan oppassen!”
Nog steeds kampt camping Geversduin in Castricum met intense wateroverlast. Meer dan tweehonderd kampeerplaatsen zijn hierdoor al bijna het hele seizoen onbruikbaar. Het grondwater was al een aardig end gezakt, “maar vorige week hebben we weer enorm veel water gehad.”
Het is hopen op droger zomerweer, vertelt campingeigenaar Els Scholten. De hoge waterstand zorgt namelijk niet alleen voor gemiste inkomsten, maar ook voor schade die tot in de tonnen loopt. Het kampeerterrein moet hersteld worden, electriciteitskasten vervangen, en ook wegen en paden op de camping zijn beschadigd.
Een verzekering voor dit soort schade heeft de camping niet, maar de lasten zijn dragelijk. “Gelukkig is Geversduin één van de drie Kennemerduin Campings”, zegt Scholten. De andere twee hebben minder wateroverlast wat het spreiden van gasten mogelijk maakt. “Ook financieel kunnen we het daardoor voorlopig opvangen.” Wie een seizoenplaats heeft, krijgt een droge plek of zijn geld terug.
Maandagmorgen is een motorrijder gewond geraakt bij een kop-staartbotsing op de N246 bij Markenbinnen.
De man reed richting Wormerveer toen hij mogelijk te laat opmerkte dat het verkeer vóór hem stil stond bij een verkeerslicht. Hij ging onderuit, en kwam na een schuiver van ongeveer 15 meter met zijn motor tot stilstand tegen een auto. De motorrijder is bij het ongeval gewond geraakt en met onbekend letsel maar met spoed met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht.
De auto liep weinig schade op en de bestuurder kon zijn weg vervolgen. De motor is opgehaald door een berger.
Een ambulancehelikopter is zondagmiddag geland op een parkeerterrein vlakbij het AFAS Stadion. De bemanning vervoerde een vrouw die gewond raakte bij een verkeersongeluk op Texel. Het slachtoffer werd op terrein P8 overgedragen aan gereedstaand ambulancepersoneel.
De vrouw raakte gewond bij een aanrijding met een bestelbusje in Den Hoorn. De ambulancehelikopter is een helikopter die patiënten vanaf de Waddeneilanden naar een ziekenhuis op het vasteland brengt. Gewoonlijk landt de heli bij het Noordwest ziekenhuis landen, maar vanwege onduidelijke omstandigheden was dat niet mogelijk.
Het is niet bekend hoe het met het slachtoffer gaat.
Netty en Dick uit Kortenhoef lopen over het strand van Egmond en hebben handenvol geraamtes van de zeekat bij elkaar verzameld. Veel moeite hoeven ze daar niet voor te doen, want de geraamtes spoelen met veel tegelijk aan op het strand. “De geraamtes zitten vol met lucht, dus als het vlees eraf is gaan ze snel drijven en spoelen ze aan”, vertelt conservator Pierre Bonnet van Ecomare.
Volgens de conservator gaat het om de geraamten van zeekatten, een inktvissoort die ook in de Noordzee en Waddenzee leeft. De zeekatten paren in mei en de vrouwtjes gaan kort daarna dood, vertelt Bonnet aan NH, mediapartner van Streekstad Centraal. “Dode zeekatten zelf vind je zelden op het strand. Het zijn weekdieren en die rotten heel snel.” Hij legt uit: “De geraamtes, zitten vol met lucht, dus als het vlees eraf is gaan ze snel drijven en spoelen ze aan.” (tekst gaat verder onder de foto)
Het gaat om geraamten van zeekatten. (foto: NH Media)
De inktvissen paren in mei. “In de Oosterschelde”, vult Bonnet aan. “En ook in de Waddenzee worden eieren gevonden. Het vrouwtje zet de eieren af tegen netten of een pier. Een aantal dagen later gaat ze dood omdat dit zoveel van haar heeft gevraagd.”
Volgens de conservator kom je de eieren zeker niet elke dag tegen op het strand. “Het zijn zwarte knikkergrootte eieren”, benadrukt Bonnet. “Het ligt er maar net aan hoe de stroming is en hoe de wind staat.” Hij vindt het wel opvallend dat de paring bij deze dieren zo werkt: “Inktvissen zijn hele intelligente wezens en dit zijn echte jagers. Toch gaan de vrouwtjes na het paren dood. Mocht je een vrouwtje in gevangenschap houden zonder mannetje, dan kan ze wel vijf jaar oud worden.” (foto: NH Media)
