“Ja, Thijs, blijf staan. Ja, pak ‘m, pak ‘m Thijs.. Jaaa! Je hebt ‘m!”, schreeuwt een buddy. Thijs glundert, de bal stevig in zijn handen geklemd. Het zonlicht, gecombineerd met de kleine zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd, doet zijn gezicht schitteren. Op het eerste gezicht valt er niets ‘anders’ aan Thijs te zien. Bij geen enkele voetballer, trouwens. “Het zijn ook gewone mensen, maar met soms ander gedrag.”
Een walm van frituurvet en zonnebrand vindt zijn weg over het broeierige terrein van voetbalvereniging Kolping Boys. Bovenbenen worden druk ingesmeerd, laatste aanmoediging bezegeld met een schouderklop. Dat hier tientallen kinderen en volwassenen met autisme voetballen, is niet te zien. Als Streekstad Centraal de aanloop naar dit auti-voetbaltoernooi had meegemaakt, was dat wel opgevallen, legt trainer Kees Jong uit: “Ze zijn dan verschrikkelijk zenuwachtig. De maanden ervoor word je gek gebeld met vragen.” (tekst loopt verder onder foto)
Kees’ trainercollega Rob de Vries is dertien jaar geleden begonnen met voetbaltrainingen op de vrijdagen voor kinderen met autisme. “Voor mijn eigen zoon. Die wilde op voetbal, hij heeft autisme en ze zeiden: ja, zij kunnen niet voetballen.” Dus besloot Rob zelf die voetbaltrainingen voor jongeren binnen het spectrum te geven, “ik zie elke vrijdag veertig blije koppies”, en kwam dit auti-voetbaltoernooi met autivoetbalclubs uit heel het land.
Zeker op sociaal vlak zijn dagen als deze van groot belang, vertelt Kees. Op het veld voor hem rennen de 18-plussers de longen uit hun lijf om de bal te grijpen. Kees wijst naar een jongen in een zwart voetbaltenue, met een lichte huid. “Kijk, hij gamet elke dag van de week. Hij komt de deur bijna niet uit, gaat ook niet meer naar school. Hier komt hij weer onder de mensen, daar zijn we heel blij om.” (tekst loopt verder onder foto)
Veel van de voetballers van vandaag kunnen namelijk moeilijk in een “gewoon” elftal spelen. “Ze worden bijvoorbeeld gepest en contact maken gaat moeilijker”, legt Kees uit. Frustratie kan ook sneller oplopen. “Hé! Dat mag niet!”, roept een voetballend meisje met grote ogen, als ze ziet dat de tegenpartij met een voet over de lijn, de bal probeert in te gooien. “Rustig, rustig”, kalmeert een teamlid haar. “Maar hij luistert niet!” Een buddy, waar het tientallen van rondlopen vandaag, legt haar uit dat het gezien is, dat het goed komt. Daar zijn deze helpers voor; extra handen om trainers als Kees en Rob te ondersteunen.
Keeper Thijs Geluk (14) heeft ondertussen even pauze, en zucht om de warmte die in lucht hangt. Liters limonade gaan in de rondte. Zittend op de zwarte tribunestoeltjes, smeer Thijs’ moeder vakkundig zijn gezicht in. Hoe vindt hij het tot nu toe? “Aan het begin vond ik het heel spannend”, geeft hij toe. Die spanning zat ‘m bij Thijs het niet-weten. Hoe loopt zo’n dag, waar moet hij precies zijn? “Maar nu ik er eenmaal ben, heel leuk!” (tekst loopt verder onder foto)
Thijs wil best winnen, maar het gaat hem meer om de lol, vertelt hij. Dan wordt zijn team wordt opgeroepen. Thijs stuift naar zijn doel. Als hij vijf minuten later een bal mist, geeft niemand daar om. “Lekker bezig, Thijs!”, klinkt er. Hij recht zijn rug, speelt door en kijkt af en toe lachend om naar zijn vader, die hem vanaf de zijlijn aanmoedigt.
“Kijk, dat is nou de essentie”, besluit Rob. “Dat ze hier iets meemaken wat wél leuk is. Ze komen op school, dan zijn er allemaal dingen die ze niet goed doen. Ze horen de hele dag wat ze niet goed doen.” Maar op deze dag is iedereen met gelijkgestemden, met hun maatjes. “En vandaag gaat om plezier maken. Daarom ben ik het ook ooit begonnen. Dertien jaar geleden dacht ik: ach, dit doe ik twee jaar. Maar ik geloof dat ik nooit meer kan stoppen.”
