Veel spannender dan dit worden de stemmingen in de Bergense Raadszaal niet. Met 11 stemmen voor en 10 stemmen tegen heeft de gemeenteraad van Bergen ‘ja’ gezegd tegen de laatste versie van de plannen voor het Plein in Bergen. En dat is dan ook nog dankzij de onlangs van partij overgestapte Jan Houtenbos.
Een ‘pikante’ stemming dus. Want de laatste keer dat het plan ter stemming werd ingebracht staakten de stemmen bij 10-10. Met als afwezige… Jan Houtenbos. Die zat toen nog bij lokale partij Ons Dorp, dat tégen het plan is. Zijn ontbrekende stem zou dus, als hij met de fractie had meegestemd, er voor hebben gezorgd dat het Pleinplan in de prullenbak was geëindigd. Donderdag stemde Houtenbos vóór het plan en stemde hij mee met zijn nieuwe fractie: die van Kies Lokaal. Een demonstratie van de kracht van democratie en meerderheid.
Het betekent ook dat de laatste wijzigingen in het plan geen enkel politiek verschil hebben gemaakt. Wel financieel, want de gemeentegrond waarop gebouwd gaat worden gaat minder opbrengen nu er in plaats van koopwoningen sociale huurwoningen gebouwd gaan worden. Volgens wethouder Ernest Briët iets dat vrijwel gecompenseerd wordt doordat er nu wél gebouwd gaat worden.
Een kop-staartbotsing heeft donderdagmiddag gezorgd voor de nodige schade en overlast op de N243 bij Stompetoren. Eén betrokkene is met onbekend letsel naar het ziekenhuis gebracht.
Een automobilist remde en de bestuurders van de twee bestelbussen erachter konden niet meer op tijd remmen. De kop-staartbotsing gebeurde niet in de buurt van een kruising, maar mogelijk wilde de automobilist bij een adres afslaan.
De automobilist kon uiteindelijk verder rijden, maar beide bussen moesten worden afgevoerd. De bestuurder van de achterste bus is met onbekend letsel naar het ziekenhuis gebracht.
“Wat kunnen we doen om meer grip te krijgen op deze groep waar we zo mee stoeien, die zo veel maatschappelijke impact heeft?” Met deze vragen startte in 2019 een project om mensen met ‘onbegrepen’ gedrag te helpen en de enorme maatschappelijke kosten rondom hen, terug te dringen. Een persoonlijke aanpak bleek noodzakelijk: een eigen woning met intensieve begeleiding. Heiloo is sinds 17 mei twee van deze ‘Skaeve huse’ rijker.
Deze nieuwbouw ‘Skaeve huse’ staan op de Kanaalweg in Heiloo en de nieuwe bewoners trokken er deze week in. “Deze 1% groep is het topje van de ijsberg qua heftigheid in problematiek. Zij schommelen steeds tussen strafrecht en zorg in”, vertelt Arjen Witteveen, programmamanager Veiligheidsregio Noord-Holland Noord. Het gaat om veelal daklozen die je niet middenin een woonwijk moet zetten; er is vaak sprake van psychische problemen en ze komen meermaals per jaar in aanraking met politie en justitie.
Al vijf jaar is Arjen bezig met het project rondom deze woningen, waarbij de Veiligheidsregio intensief samenwerkt met de gemeente Heiloo, het Leger des Heils en Kennemer Wonen. Uiteindelijk moeten er zo’n 17 van deze zogenaamde ‘Skaeve huse’ komen in de regio Alkmaar. “Mensen die hier komen te wonen zijn kwetsbaar, maar niet gevaarlijk, ze willen vooral met rust gelaten worden en accepteren wel hulp.” (tekst loopt verder onder foto)
Skaeve Huse, hier in Amsterdam (2007) zijn al lange tijd deel van de landelijke aanpak rond mensen met onbegrepen gedrag (foto: HVO-Querido)
Naast een hoop overlast, scheelt deze woonvorm de maatschappij ook een royale hoeveelheid kosten. De casus die Witteveen gebruikte om het financiële plaatje inzichtelijk te maken laat dit zien: een verwarde man uit de regio Alkmaar/Heiloo kreeg in 2023 een solitaire woning op een GGZ-terrein. Waar hij de maatschappij daarvoor ruim 500.000 per jaar kostte, zit dat nu op bijna 150.000 euro. “De politiekosten alleen al gaan van twee ton per jaar naar praktisch nul euro.” De vraag blijft wel of de kosten ook zo terugdringen voor personen die niet op het terrein van een GGZ instelling wonen.
Een edelmoedig project, maar ondertussen ligt de woningmarkt nog aardig op z’n gat. Woningen voor zo’n kleine groep mensen, terwijl er zo veel woningzoekenden zijn die wél kunnen meedraaien in de maatschappij en staan te springen om een huisje. Hoe valt dat met elkaar te rijmen, vroeg Streekstad Centraal zich af. “Ja, het is een klein plukje, maar wel een met een enorme maatschappelijke impact”, legt Witteveen uit. “Deze mensen staan ingeschreven, ze krijgen geen voorrang en betalen gewoon huur. En degenen die nu op de ‘verkeerde’ plek wonen, laten weer een huis achter voor iemand anders.” (tekst loopt verder onder foto)
De bewoners van de huizen in Heiloo kunnen de zorginstelling 24 uur per dag bereiken en als ze zich niet aan de afspraken houden, kunnen ze uit hun woning worden gezet (foto: aangeleverd)
“We willen dat dit slaagt”, zegt de programmamanager. Niet elk verward persoon met een strafblad is dan ook geschikt voor deze constructie. “Ze moeten het aankunnen en zich erg conformeren aan de afspraken die we maken. Eén van de bewoners van de huizen in Heiloo woonde eerst solitair bij een instelling. En omdat dit zo goed ging, kan hij doorstromen naar de Kanaalweg en is er bij de instelling weer een plekje vrij.” Of het op deze nieuwe plek nog beter zal gaan, moet de tijd nog leren.
Integer, onafhankelijk, stressbestendig, politiek behendig, bestuurlijk sterk, en niet te vergeten: je hebt geen negen tot vijf mentaliteit. Steeds minder mensen kiezen voor het burgemeesterschap. In zeven jaar tijd is het aantal sollicitanten per vacature gedaald van gemiddeld dertig naar achttien kandidaten. Toch kiezen er ook mensen nog wél voor de ambtsketen.
Het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties weet zelf overigens niet waar de dalende trend vandaan komt. Volgens burgemeester Maarten Poorter van Dijk en Waard geldt de trend voor veel meer functies. “Zoals ook in de zorg, het onderwijs en bedrijfsleven. Ook wordt de vijver met topambtenaren en bestuurders kleiner”, benadrukt hij. “Het burgemeesterschap is wel een veeleisend vak, met meer taken en meer verantwoordelijkheden. De samenleving verandert wat het uitdagender, interessanter, maar ook lastiger maakt. In mijn geval betekent burgemeester zijn bijvoorbeeld huis en haard achterlaten om hier te starten. En dat betekent ook bijvoorbeeld iets als een nieuwe school vinden voor de kinderen.” (tekst gaat verder onder de foto)
Maarten Poorter voelt zich na twee jaar thuis in zijn (functie als burgemeester van) fusiegemeente Dijk en Waard. (foto: Streekstad Centraal)
Burgemeester Anja Schouten van Alkmaar heeft nooit getwijfeld, voor haar was het zelfs een kinderdroom. Tijdens een Ontzetfeest werd de burgemeestersdroom geboren. “Samen met mijn buurmeisje won ik een prijs, die we op het Waagplein uitgereikt kregen door burgemeester Roozemond. Die ambtsketen en alles eromheen maakte zoveel indruk op mij.” (tekst gaat verder onder de foto)
Schouten is aanstaande zondag precies drie jaar burgemeester van Alkmaar. (foto: Streekstad Centraal)
Maar ook bij Maarten Poorter was de ambtsketen al vroeg in zijn gedachten. “Ik denk dat de interesse rond mijn vijftiende begon te groeien”, vertelt de burgemeester aan Streekstad Centraal. In juli 2022 werd hij de eerste kroonbenoemde burgervader van de fusiegemeente. Daarvoor was hij stadsdeelvoorzitter in Amsterdam. “Ik heb veel ervaring opgedaan in een stadsdeel met 140.000 inwoners. Elk uur is anders. Veel is vooraf gepland, maar er komen ook dingen invliegen waar je niet op voorbereid bent.”
Het enthousiasme van Schouten en Poorter schetst een ander beeld dan de landelijke cijfers bij het sollicitatieproces. Dit jaar zijn zelfs meerdere procedures stopgezet. Bijvoorbeeld in Bunschoten waar er te weinig geschikte kandidaten bleken te zijn. In Bloemendaal werd Ankie Broekers- Knol aangesteld, nadat ‘de selectie van geschikte kandidaten te beperkt was om door te gaan met de procedure’.
Na een ongewoon verlopen procedure werd Ben Tap beëdigd als burgemeester van Castricum. Buiten wordt luidruchtig geprotesteerd. (foto: Streekstad Centraal)
Ook dichter bij huis ging een sollicitatieprocedure anders dan gepland. Caroline van de Pol werd voorgedragen door de Castricumse gemeenteraad. Al langere tijd was de burgemeester van Terschelling verwikkeld in een bestuurscrisis. Ze accepteerde de burgemeestersfunctie in Castricum midden in een raadsvergadering over die bestuurscrisis. Het zorgde voor verontwaardigde reacties. Na de ophef besloot Van de Pol om toch maar geen burgemeester van Castricum te worden. Uiteindelijk werd Ben Tap geïnstalleerd als burgemeester van Castricum terwijl buiten het een protest gaande was tegen wat zijn eerste beslissing moet zijn geweest. (tekst gaat verder onder de foto)
Ferry Floor uit Heerhugowaard is ‘burgemeesterskenner’ Hij gaat voor zijn YouTube-serie De Burgemeester geregeld langs bij eerste burgers. Zo ging hij recent nog op bezoek bij oud-raadslid Gido Oude Kotte van Heerhugowaard. Maar werd hij ook ontvangen bij burgemeester Lars Voskuil (Bergen) en acteur Walter de Donder (Affligem). “Het maken van de burgemeester serie op YouTube is iets unieks. Je ontmoet tientallen burgemeesters die bijzondere plekken in hun gemeentes laten zien met een eigen verhaal”, vertelt Floor. Voor de Heerhugowaarder springt Jonathan Johnson eruit. Hij is gezaghebber op het tropische eiland Saba, een bijzondere gemeente van Nederland. “Hij weet als geen ander hoe hij de regelgeving vanuit Den Haag kan aanpassen aan de specifieke behoeften van Saba.” (tekst gaat verder onder de foto)
Ferry Floor (rechts) bezocht tal van burgemeesters voor zijn YouTube-serie. Oud-raadslid voor Heerhugowaard Gido Oude Kotte is tegenwoordig burgemeester van Aalsmeer. (foto: YouTube)
Ondanks zijn eigen enthousiasme – Floor solliciteerde drie jaar geleden zelf naar de functie van burgemeester van Dijk en Waard – begrijpt hij de dalende populariteit. “Mensen moeten echt bereid zijn om deze baan te willen. Het vraagt heel wat van je en van je familie. Daarnaast speelt veiligheid en intimidatie een rol.” Toch verwacht Floor dat er wel weer een kleine stijging zal zijn. “Maar alles heeft tijd nodig. Daarnaast verschilt het sowieso per gemeente, hoe aantrekkelijker de plek hoe meer sollicitanten. Zo heeft Bergen een stuk strand met veel bos terwijl Koggenland dat niet heeft. Daar zit denk ik ook gewoon een overweging voor iemand in. Je merkt bij alle burgemeesters de enthousiasme voor hun baan. Bij de een meer natuurlijk. Maar toch is het voor bijna iedereen moeilijk te combineren met sport of hobby’s.”
Gezocht: een burgemeester. We gaan het de komende tijd mogelijk vaker zien. Ook op dit moment staan tientallen vacatures nog open. Toch is het vak voor de burgemeester van Dijk en Waard zijn droombaan. “Ik vind het een prachtig vak en de samenwerking met het college, de gemeenteraad, de ambtenaren en inwoners en organisaties gaat goed, dus ik kan prima mijn werk doen”, benadrukt Poorter (tekst gaat verder onder de foto)
Er zijn burgemeesters die bij elk optreden de ambtsketen dragen, maar dit is niet verplicht. (foto: aangeleverd)
Ook Schouten wil daar wel wat over kwijt: “De manier waarop ik burgemeester ben, kan alleen maar met een heel groot hart voor Alkmaar. Voor de verbinding met het bestuursorgaan is het heel belangrijk dat inwoners en de politiek zien dat je echt iets met de gemeente hebt. Zeker in deze tijd hebben mensen veel behoefte aan nabijheid en kenbaarheid.”
De burgemeester van Alkmaar heeft tenslotte nog een advies voor alle toekomstige ambtsketendragers. “Als je gaat solliciteren, bedenk dan goed wat een gemeente nodig heeft en hoe jij dit kunt geven. Blijf wel dicht bij jezelf. Je moet goed weten wat je zelf wil en wat je kan. Als burgemeester ben je heel zelfstandig en dat kan soms wat alleen voelen, maar je hebt heel veel goede mensen om je heen die eraan bijdragen dat jij de juiste beslissingen kan nemen.”
Zeg je Nico Kool, dan zeg je Heerhugowaard. Het inspireert hem. Die stadse allure van het lintdorp. De geboren Langedijker maakte tal van tekeningen, schilderijen en wandkleden van de ooit snelst groeiende gemeente van Nederland. “Ik heb Heerhugowaard onbewust gezien als het beloofde land.”
“Kijk dit is een afbeelding van de ingang van een flatgebouw”, zegt Kool. “Ik heb daar enorm veel lol in. Het alledaagse in een ander perspectief plaatsen. Je ziet zo wordt het echt iets bijzonders.” We lopen met de kunstenaar door Ontmoetingscentrum De Brink waar de expositie ‘Mokum in de Waerd’ te vinden was. ‘Schilderijen en wandkleden van de mooiste plek op aarde’, staat op de flyer. “Ja, zo zie ik Heerhugowaard ook”, vertelt Kool. (tekst gaat verder onder de foto)
Ook de Stad van de Zon ontbreekt niet in het werk van Kool. (foto: Streekstad Centraal)
Aan de Middenweg komen de laatste bezoekers binnen om de eindigende tentoonstelling toch nog even te bekijken. Kleurrijke tekeningen en wandkleden van Heerhugowaard. “Ik heb veel op de grond gezeten, maar ook op acht hoog in een gebouw.”, zegt Kool tegen Streekstad Centraal. Om hem heen staan bezoekers van de tentoonstelling. “Weet je bijvoorbeeld dat Heerhugowaard van boven doet denken aan een bos? Zo bosrijk is het.”
Het tekent Nico Kool. Met zijn wandkleden en schilderijen creëert hij een simplistische weergave van de werkelijkheid. De groene kleuren van de natuur, architectonische hoogstandjes van het stadse Heerhugowaard en niet te vergeten auto’s. Min of meer het symbool van de snelgroeiende plaats. “Ik heb ook een voorliefde voor auto’s. Het is een soort sieraad. Als een ring aan een vinger.” Kool loopt naar een van de schilderijen. Of het zijn favoriet is? “Misschien wel. Het heeft enorm veel diepte en laat Heerhugowaard zien.” (tekst gaat verder onder de foto)
Kool is al jarenlang beeldend kunstenaar. (foto: Streekstad Centraal)
Sinds twee jaar zijn het Langedijkse ‘Dijk’ en het Heerhugowaardse ‘Waard’ één gemeente: Dijk en Waard. Volgens Nico Kool een perfecte combinatie, maar ook met grote verschillen. “Zeker voor de verkaveling was”, vult Kool aan. “Langedijk keek naar de toekomst, naar Heerhugowaard. Ik heb Heerhugowaard onbewust gezien als het beloofde land.”
Van het beloofde land gaat Nico Kool de komende tijd naar het niet beloofde. Hij is druk in de weer met abstract werk. Vanuit de fantasie. “Het Heerhugowaardse project was wel echt een heel traject. Het moest gebeuren en het is gebeurd. Met mijn roots in Langedijk ben ik de vleesgeworden eenwording van Dijk en Waard.” Hij lacht. “Ik heb jarenlang een soort nomadenbestaan geleid. Ik heb gewoond in tal van plaatsen, maar ik voel me altijd weer een Noord-Hollander. Die thuishoort in deze omgeving. En zich ook laat inspireren door dit mooie gebied.” (tekst gaat verder onder de foto)
De kunstenaar krijgt de meeste positieve reacties op het schilderij van de Heerhugowaardse spoorovergang. (foto: Streekstad Centraal)
Klaar met Heerhugowaard is hij naar eigen zeggen niet. Ook niet als het om kunst gaat. “Er gebeurt hier zoveel. Ook de toekomst biedt heel veel kansen.” Ondertussen loopt hij over de Middenweg naar een bruin café. “Die combinatie zie je toch ook niet veel, hè? Het nieuwe en oude samengevoegd in een gemeente.”
Vandaag is rood. Wat rood hoort te zijn. Rood van rood wit blauw, maar óók van de fietspaden in Heerhugowaard. De gemeente Dijk en Waard wil meer en bredere fietspaden aanleggen, maar het lichtrode asfalt is steeds vaker niet leverbaar. De nieuwe knalrode fietspaden zorgen voor tientallen, zo niet honderden reacties op sociale media. “1 april is alweer een tijdje geleden.”
“Valt zeker op, maar wel heeeeeeel rood”, schrijft iemand op Facebook. Wie over de Diamant of op bedrijventerrein Beveland rijdt, kijkt zijn ogen uit. De fietssuggestiestroken zijn sinds een paar dagen best wel rood. Knalrood. “Rood is spuuglelijk”, vindt iemand anders. Maar er zijn ook positieve(re) reacties op Facebook te vinden. “Wat maken jullie je allemaal druk om een kleurtje, als het maar vlak is en goed fietst”, heeft iemand gereageerd op de commotie. Maar waarom zijn de nieuwe felgekleurde stroken er? (tekst gaat verder onder de foto)
De Diamant kleurt rood. (foto: Streekstad Centraal)
Uit onderzoek blijkt dat de gemeente Dijk en Waard een gevaarlijke gemeente is voor de fietser. Daarom wil de gemeente flink inzetten op meer en bredere fietspaden. Volgens de gemeente is de knalrode kleur zeker niet per ongeluk: het gaat om een proef. “Deze laag vervangt het rode asfalt dat steeds vaker niet meer leverbaar is”, stelt Dijk en Waard. “Deze kleur zorgt voor contrast. Dit maakt de fietspaden veilig en goed zichtbaar, zowel bij goed weer als in het donker en bij regen.” (tekst gaat verder onder de foto)
Dijk en Waard is een van de gevaarlijkste gemeenten voor de enthousiaste rijwielbestuurder. (foto: aangeleverd)
Wij vroegen aan onze Instagramvolgers wat ze vinden van de knalrode fietspaden in Heerhugowaard. En er werd meteen lekker gereageerd. Zo’n 21 procent van de stemmers vindt de paden lekker duidelijk. 29 procent ziet het liever vandaag dan morgen verdwijnen, en zo’n 50 procent maakt het niet uit.
Overigens voor wie de fietspaden nog iets te rood vindt, is er goed nieuws. “De nieuwe coating is nu nog wat fel, maar zal door gebruik wat vervagen”, stelt Dijk en Waard. De gemeente zoekt samen met aannemers naar alternatieven voor fietspadkleuren bij nieuwe projecten.
“Ik ben gék op ouwe troep”, begint een wachtende dame. Twee tassen met boeken en schilderijtjes staan naast haar tafeltje. “De boeken vond ik bij zo’n weggeefkast bij onze Albert Heijn”, fluistert ze toe. “Ik wil weten wat ze waard zijn.” Ze wijst naar Arie die nog in gesprek is met een andere bezoeker. “Hij zal het weten, maar ik denk zelf dat het heel bijzonder is.”
Met meer dan 3000 taxaties in binnen- en buitenland is taxateur Arie Molendijk een heuse naam in de wereld van ‘oude boeken en hoeveel geld krijg je ervoor’. Stad en land reist hij af, waar mensen soms uren in de rij staan om hun oude prenten en werken te laten taxeren. Dinsdag streek hij neer in Hotel Zuiderduin, in het ietwat duistere Brasserie Bisou en mocht iedere bezoeker met vijf euro zijn schatten aan Arie voorleggen.
Martin* (gefingeerde naam) uit Heiloo zet zijn kist met oude boeken met een klap op het tafeltje, en begint een serie uit te laden. Enthousiasme klinkt door in Aries stem: “Negen delen van De Werken van Vondel. Prachtig gebonden in Marokijns – geen Marokkaans – leder! Maar…” Arie steekt zijn vinger in de lucht, Martin kijkt hem aan. “De vraag is: is het allerbelangrijkste deel aanwezig?” (tekst loopt verder onder foto)
Bij twijfel belt Arie met een veilingmeester op afstand om even te overleggen (foto: Streekstad Centraal)
“De Warande der dieren. Moet erbij zitten. Met grote uitvouwbare platen”, gaat Arie verder. “Die is zeldzaam. Nooit apart uitgegeven.” Beide mannen beginnen te speuren. En jawel, hoor, hij zit erbij. Alleen blijkt dan dat de serie tiendelig hoort te zijn; Martin mist dus een boek, “ik sluit niet uit dat die ‘ie nog ergens thuis in de kast ligt.” Als hij de kaften even lekker invet en dat laatste boek inderdaad thuis ligt, kan Martin alsnog rekenen op een veilingswaarde van rond de zevenhonderd euro. Voor Martin geen reden om te verkopen, “de boeken gaan al eeuwen door de familie.” Voor Martin wél een reden om zijn naam toch maar geheim te houden.
“Dat toch een mooie binnenkomer!”, zegt Arie tevreden. Het gaat namelijk lang niet altijd zo. “Je ziet meer rommel dan leuke dingen. Er zijn dagen dat ik niks meer dan oud papier zie. Tja, dat hoort erbij.” Maar toch blijft het taxeren Arie boeien. Want dat ene, speciale boekje kan er zomaar ineens bij zitten. (tekst loopt verder onder foto)
Deze plaat was volgens de bezoeker 400 euro waard, maar Arie ziet dat toch echt anders (foto: Streekstad Centraal)
“Weet nog goed, jaar een of tien geleden, dat ik een klein boekie tegenkwam, uit 1612, 1620, met de hand geschreven door een chirurgijn uit die tijd. Recepten, plaatjes van kruiden stonden erin die hij zelf had ingekleurd.” Zelf schatte Arie de prijs op 2000 euro. “We zaten met rooie oortjes te luisteren. Wat denk je dat ‘ie opbracht, eer dat de hamer afging?” Arie pauzeert verwachtingsvol en Streekstad Centraal doet een, bij nader inzien, belachelijke schatting. “22.000! En weet je, de volgende dag had het zo maar 1000 kunnen opleveren. Dat zijn van die leuke dingen.” (tekst loopt verder onder foto)
Als Arie in gesprek is met een moeder en volwassen dochter over hun boeken, neemt de spanning ineens voelbaar toe. Arie, ferm: “Mevrouw, u wilt iets uit mijn mond horen dat niet waar is.” De oudere dame tegenover Arie is inmiddels opgestaan en buigt wat voorover. Ze is het oneens met Arie’s taxatie van ‘ze zijn niks waard.’ “U vindt mij een lastige kerel, denk ik”, zegt Arie als ze uiteindelijk afdruipt. Het zit hem lange tijd niet lekker. “Ik blijf het lastig vinden, als mensen me niet geloven. Soms worden ze zelfs boos en eisen ze dat ik iets koop.” (tekst loopt verder onder foto)
Het Kuifjeboek met hakenkruis erin uit 1930 dat deze dame in een weggeefkast vond, was helaas niet zo veel waard (foto: Streekstad Centraal)
Ook een andere bezoeker was verbaasd over de geschatte waarde. “Ik heb het ook bij Tussen Kunst & Kitch laten taxeren”, zegt ze. “En toen zei hij 400 euro.” Daar loopt Arie vaker tegenaan, zegt hij hoofdschuddend. “Die geven vaak de verzekeringsprijs. Veel te hoog. Als ze het dan gaan veilen zijn mensen teleurgesteld.” Arie laat niet graag mensen boos of teleurgesteld vertrekken.
En de meeste mensen doen dat ook niet. Terwijl het merendeel van de boeken geen moer waard is, lopen bijna alle bezoekers met een glimlach naar buiten. Want voor maar vijf euro taxeert Arie niet alleen je boeken, maar hoort hij ook het verhaal erachter en luistert hij aandachtig. En voor sommige mensen is dat meer waard dan geld.
“Als ik mensen vertel dat ik paaldans, dan denken ze dat ik ze in de zeik neem”, begint Dimitri Jongkind. Als mannelijke paaldanser krijgt hij regelmatig vreemde blikken als hij praat over zijn sport. “Ze vragen ook nooit verder. Maar als ik vervolgens vertel dat ik Nederlands Kampioen ben geworden, en de video laat zien, dán geloven ze me.”
Met een verwilderd gezicht en omhooggehouden klauwhanden, loopt Dimitri door de trainingsruimte richting de paal die zijn hangende teamgenoot met beide benen omklemt. Als grote boze wolf grijpt hij haar benen vast, en vervolgens ook de paal, waarna ze samen ronddraaien als een menselijke zweefmolen. Harde muziek vult de zaal, terwijl andere dansers synchroon zwieren in de andere palen. (tekst loopt verder onder foto)
Paaldansers zijn al lang niet meer alleen in duistere stripclubs te vinden. Sterker nog, het is inmiddels een serieuze tak van sport. De Alkmaarse paaldansgroep ‘Into the Woods’ van Elisa Jo Studio’s bestaat uit topsporters. En begin juni kregen ze een kroon op hun werk: Met ‘Into the Woods’ wonnen ze het NK Pole & Arial Sports in de categorie Artistic Pole. Met hun paaldansvertaling van het verhaal van Roodkapje overtroffen ze alle andere groepen en veroverde de groep een ticket naar het WK in Zweden. Zondag trainden ze voor het eerst na hun overwinning en Streekstad Centraal draaide een rondje mee.
“Zo, ik heb het al warm, en jullie?” Paaldanscoach Roos Bouwman drukt haar handen tegen haar rode wangen. De warming-up zit erop. Tijd voor het doornemen van de nieuwe oefeningen, ofwel ’tricks’. Het gepaaldanste verhaal van Roodkapje gaat mee naar het WK in Zweden, maar er moeten flink wat schepjes bovenop: ingewikkeldere tricks scoren immers hoger. (tekst loopt verder onder foto)
Bij Artistic Pole worden op het WK punten toegewezen op basis van de moeilijkheid van ’tricks’, maar ook voor de soepelheid in het verloop ervan, teamwork en hoe mooi je het verhaal vertolkt (foto: Streekstad Centraal)
Daarom staat ‘de boom’ vandaag op de planning. Een complexe constructie waarbij meerdere mensen in één paal hangen, hun armen uitstekend als takken. Roodkapje liep immers door het bos naar oma. “Het verzinnen is het leukste gedeelte”, vertelt coach Roos stralend. “Het is eigenlijk een soort puzzel. Welke muziek ga je gebruiken, hoe speel je het verhaal uit en met welke kostuums?”
“Oké, Aart en Lindsay, armen vast, en dan gaan jullie achterover hangen”, legt Roos de boom uit. “En Tess, jij gaat straks dan omhoog, bovenin de paal.” Het is de eerste keer dat ze deze trick proberen . En zowaar; met een beetje fantasie is een boom te herkennen in het schouwspel. Aart de Koning is tevreden, zijn voeten en dijbenen rood van de wrijving met de paal, “want die zijn geplet.” Dimitri geeft hem een vriendelijke klap op z’n schouder. “Dat moet je over hebben voor het WK!” (tekst loopt verder onder foto)
Aart en Lindsay tijden hun eerste poging. Denk hier nog een ’tak’ bovenin de paal bij, en allemaal dansers die ernaast staan en hun ’takken’ uitsteken (foto: Streekstad Centraal)
En dat heeft Aart. Want op dit niveau sporten betekent ook goed voor jezelf zorgen. “Ik drink geen alcohol meer, train veel en let altijd op mijn eten en slapen.” Net als Dimitri loopt hij wel eens tegen onbegrip aan over zijn passie. “Wel minder hoor. Ik heb een managersfunctie en de meeste collega’s vinden het heel leuk dat ik dit doe. Maar af en toe hoor je: moet dat nou? Paaldansen heeft bij sommige mensen nog het beeld van iets erotisch, maar het is nu gewoon een sport. Daar moeten mensen aan wennen.”
Wie twee uur een training bijwoont van Into the Woods is in ieder geval direct genezen van de associatie tussen paaldansen en erotiek. Dit is topsport. “En alle investeringen en moeite waard”, zegt Dimitri. Hij weet niet zo goed wat hun kansen op winst zijn op het WK. “Je kunt 100 punten halen. Op het NK haalden we er 58, en daar heb ik alles gegeven wat ik heb. En nu moeten we tegen de wereld op! Hoe groot is die kans?” Maar een kans, is een kans, besluit Dimitri. “En hoe vet is het als ik straks kan zeggen: ik doe aan paaldansen en ik heb gewonnen van de wereld!”
De gemeente Heiloo heeft de commissie Milieueffectrapportage (mer) gevraagd te kijken naar het milieurapport over de woningbouwplannen voor de Zandzoom. Heiloo wil in het zuidelijk deel van de gemeente ongeveer 1.280 woningen bouwen in een wijk die een onderscheidend en groen woonmilieu krijgt. De mer brengt de milieugevolgen van zo’n project in beeld voordat er door de gemeenteraad een besluit over wordt genomen.
Het advies luidt in dit geval om het milieurapport aan te vullen met alternatieven voor de inrichting van het gebied. “Daarnaast is het belangrijk om de milieueffecten van de gebiedsontwikkeling zonder en met aansluiting op snelweg A9 te onderzoeken”, zo meldt de commissie
In het bestaande milieueffectrapport worden twee varianten behandeld: de Zandzoom zonder aansluiting op de A9 en de Zandzoom mét aansluiting op de A9. Maar de rapportage krijgt daarvoor een onvoldoende, zo is te lezen: “De effecten van de twee alternatieven op onder meer natuur, cultuurhistorie en archeologie zijn daarbij onvoldoende in beeld gebracht.”
Kortom, er moet meer onderzoek gedaan worden naar de gevolgen van de komst van de woonwijk. De mer adviseert om twee alternatieven voor de inrichting van het gebied te onderzoeken. Eén waarin natuur en biodiversiteit centraal staan en één waarin landschap, cultuurhistorie en archeologie centraal staan. (foto: Brigitte Schutzelaar)
“Hé, jij daar, wil je die smerige peuk niet op de grond gooien!” Dit soort gesprekken wil clean-up organisatie Love Not Wast dus voorkomen, want rokers worden al genoeg afgewezen. Aan de andere kant komen die opgebrande sigaretten nog te vaak op de grond terecht. Dus deelt Love Not Waste met Stadswerk072 vanaf komende maandag de hele zomer kleine peukenprullenbakjes uit in groot Alkmaar.
Sigaretten zijn ook afval; dat is de boodschap achter project Peukweg. Zwerfpeuken moeten dus ook in de prullenbak, of in een travel-asbak. “We willen mensen daar op een positieve manier van bewust maken”, vertelt Gaby van Wonderen van Love Not Waste. “Dus niet door de discussie aan te gaan, maar door ze een klein metalen blikje te te geven met schroefdeksel, dat in hun broekzak past.” Peukie erin, en later legen in de prullenbak.
Horeca ondernemer Theo Sikkink (links) krijgt het ambassadeurspakket overhandigd door wethouder Jasper Nieuwenhuizen (midden). Rechts staat gaby van Wonderen. (foto: aangeleverd)
Het is niet de eerste keer dat de asblikjes worden uitgedeeld. Ondanks dat de peuk nog steeds het meest gevonden zwerfafval in Alkmaar is, wordt het wel écht minder, vertelt Gaby. “Door Stadswerk072 wordt gemonitord dat het aantal zwerfpeuken de afgelopen jaren afneemt.”
Wat ook opvalt: meer rokende Alkmaarders weten dat hun sigaretten afval is. “Als ik kijk naar toen onze campagne Samen Voor Een Schoon Alkmaar vier jaar geleden startte, wisten veel mensen niet eens dat een peuk afval was. Ze dachten dat een sigaret gewoon uit elkaar zou vallen en verdween in de natuur.” Nu weet bijna iedereen dat sigaretten blijven liggen. “We merken echt een bewustzijnsverandering.” (tekst loopt verder onder foto)
Het sigarettenpeukenkunstwerk aan de Geestersingel, dat Love Not Waste maakte van weggegooide peuken (foto: Love not Waste)
Nu dit verandering gaande is, is het volgens Gaby dus tijd voor de laatste stap: zorgen voor genoeg faciliteiten voor mensen om die peuk weg te gooien. “En het grappige is dat anti-rookcampagnes daarbij soms in de weg zitten.” Ze licht het toe: “Bij station Alkmaar staan sinds een paar jaar geen asbaktegels meer, want ze willen rokers niet meer faciliteren. Maar dan ga je wel voorbij aan het probleem; de rokers zijn er nog. Dus nu ligt daar een tapijt aan sigaretten op de stoep.” Het is goed dat stations rookvrij zijn, vindt Gaby, maar zo gaat het ene probleem over in het andere. Met een eigen pocketsize asbak kan dit worden opgelost.
De gratis asbakblikjes worden op uitgedeeld op festivals en tijdens mooiweerdagen rond het Bolwerkpark en de Noorderkade. Rokers kunnen ze ook zelf halen bij 35 plekken in de gemeente Alkmaar. “We hebben voor de locatie vooral gekeken naar plekken waar rokers vaker hun sigaretten op grond gooien”, legt Gaby uit. “Dus ze liggen bij de bootjesverhuur, rondvaarten, wijkcentra, verschillende horeca-ondernemers, twaalf wijkcentra, de entree van het Ringers Winkelcentrum, en veel andere plekken.”
