Auteur: Richard van der Veen

Guus Hiddink is een held sinds hij in 2002 als bondscoach van Zuid-Korea de halve finale bereikte met het nationale team tijdens het WK voetbal. Toch is de voetbaltrainer niet de eerste beroemde Nederlander in het land. Rijper Jan Janszn. Weltevree ging hem 400 jaar geleden voor. De historische band tussen De Rijp en Zuid-Korea werd vrijdag herdacht, eregast was Guus Hiddink: “Mooi dat dit na zoveel jaren nog steeds wordt herdacht.”

Guus Hiddink kennen we natuurlijk allemaal wel maar wie was Jan Jansn. Weltevree eigenlijk? Dat verhaal begint als hij als kanonnier aan boord van VOC-schip de Ouwerkerck in 1627 vanuit Batavia naar Japan vaart. Omdat de reis langer duurt dan verwacht, komen ze zonder drinkwater te zitten.

Hij gaat met twee maten in een bootje naar een eiland van Zuid-Korea om daar drinkwater in te slaan. De mannen worden uiteindelijk gevangen genomen. En wie in het land gevangen genomen werd, kwam niet zo makkelijk weer weg. Omdat Weltevree verstand had van wapens en buskruit werd hij uiteindelijk adviseur aan het hof van de koning.

“Hij trouwde een Koreaanse, kreeg kinderen, nam de naam ‘Pak Yon’ aan en werd een echte Koreaan”, vertelt Fré Harmsen van de stichting Jan Janszn. Weltevree. Daarnaast introduceerde Weltevree ook andere westerse kennis in het land. “Hij is een van de bekendste Nederlanders in ons land”, vertelt de ambassadeur van Zuid-Korea tegen mediapartner NH Nieuws. “Naast Guus Hiddink natuurlijk!”

In De Rijp wordt elk jaar stilgestaan bij de historische band met Zuid-Korea. Guus Hiddink was al meerdere keren uitgenodigd om daarbij aanwezig te zijn. “Ik had eigenlijk elk jaar wel een excuus omdat ik niet in Nederland was. Aangezien ik nu wel in het land ben, kon ik er eigenlijk niet meer onderuit.”

En het werd uiteindelijk een druk programma voor de ex-voetbaltrainer. Zo waren er toespraken, werd er gedanst door De Schermer Dansers, speelde de Zuid-Koreaanse pianiste Tae Young onder andere de volksliederen van beide landen en was er een vaartochtje door de Eilandspolder.

Ook werden bloemen neergelegd bij het standbeeld van Jan Janszn. Weltevree. “Ik moest eerlijk gezegd wel even worden bijgepraat, aangezien het al een paar eeuwen geleden is. Toch is het erg mooi dat dit na zoveel tijd nog steeds herdacht wordt”, aldus Hiddink.

In de Grote kerk van De Rijp opende Hiddink, onder het genot van sushi en haring, de tentoonstelling ‘In verscheidenheid gelijk’, een serie schilderijen die met tweeluiken de opmerkelijke overeenkomsten tonen tussen de Nederlandse en Koreaanse klederdracht en cultuur. Deze tentoonstelling is nog het hele weekend te bezichtigen.

Het is nog geen 45 vierkante meter groot en daar woonde dan een gezin met zeven kinderen in. Je kunt het je nu nauwelijks meer voorstellen, maar vroeger stonden er tientallen van dit soort huisjes in Schermerhorn. Waar veel huisjes ten prooi vielen aan de sloophamer is er één huisje gered. De stichting die dat voor elkaar kreeg, bestaat 30 jaar en dat wordt groots gevierd.

“We hebben heel veel pandjes gesloopt”, vertelt Henk de Reus van Stichting Het Kleinste Huisje van Schermerhorn enigszins schuldbewust aan mediapartner NH Nieuws. De Reus had vroeger een bouwbedrijf en veel van die kleine tuindershuisjes werden gesloopt om er moderne woningen voor terug te bouwen. “Dat was de tijd, de oude huisjes moesten wijken en daar kijken we nu toch met een beetje spijt op terug.” Tot 1987 werd het huisje op ’t Zuidje in het dorp bewoond. Opa Cornelis Konijn woont dan al in het laatste huisje van zijn soort. Als hij overlijdt, verkopen de erfgenamen het pandje aan de gemeente. Het huisje kwijnt daarna snel weg, totdat dorpsbewoners een stichting oprichten om het pandje te redden.

“We hebben toen het hele huisje eigenlijk opnieuw opgebouwd”, vertelt De Reus, die zelf aan de slag ging om het huisje te redden. “We hebben veel oude materialen gebruikt om het zoveel mogelijk in oude luister te herstellen. We hebben alleen het dak iets verhoogd, zodat je je hoofd niet stoot tegen het plafond.”

Het pandje is volgens Tony Keevel heel mooi hersteld. Tony is historicus en sinds een jaar of zes vrijwilliger van de stichting. “Het hele dorp stond vol met dit soort huisjes, die zijn allemaal verdwenen. De mensen waren tuinders in de Eilandspolder, ze verdienden tachtig cent per dag. Dat was geen vetpot, dus een groot huis zat er niet in.”

De stichting die het laatste huisje van de sloophamer kon redden, bestaat nu 30 jaar. Het huisje is nu een museum waar je in het weekend terecht kunt. In de katholieke kerk in Schermerhorn wordt het jubileum groots gevierd tijdens de jaarlijkse Vriendendag. Er wordt een toneelstuk opgevoerd waarin het verhaal over het huisje en de bewoners wordt verteld. Ook wordt er een boekje gepresenteerd. “Na afloop gaan we uiteraard borrelen in de tuin van het museum. Binnen is het daarvoor net iets te klein.”

Van sloper naar beschermheer dus, Henk de Reus moet er om lachen. “Ja dat klopt eigenlijk wel. We moeten het oude meer waarderen, in tegenstelling tot waar we nu mee bezig zijn. Het is ook belangrijk dat de jeugd weet hoe er vroeger geleefd werd. Mensen hadden geen geld en leefden in armoede. Dat moeten we niet vergeten.”