Auteur: Richard van der Veen

Meer dan zeventig jaar lang struinde Henk Snip uit Groet de Noordzeekust af, op zoek naar aangespoelde spullen. Hij was een jutter in hart en nieren. Vorige week zondag overleed hij op 84-jarige leeftijd. Hiermee is er niet alleen een markante persoonlijkheid verdwenen, ook is de groep jutters kleiner geworden. “Het is een beetje een uitstervend ras”, vertelt Jan Uitgeest, vriend van Henk Snip en zelf jutter, aan mediapartner NH Nieuws. “De jutters die er nog zijn, dat zijn bijna allemaal oude mensen. Die gaan niet meer zo hard naar het strand.”

Dat weinig jongeren besluiten jutter worden, komt volgens Uitgeest deels doordat er tegenwoordig weinig tot niets meer aanspoelt. “De schepen worden ook steeds beter, dus er valt weinig overboord. Wat er nog te jutten valt moeten we koesteren.” Dat was wel anders toen Snip jong was. Toen werd door scheepslieden nog weleens overbodige lading in de zee gedumpt, aldus medejutter Jan ‘Boet’ Winder. “Er was dan van alles op het strand te vinden en Henk stond dan zo vroeg mogelijk op om als eerste de kustlijn te bereiken”, herinnert hij zich, toen hij al als jonge jongen met zijn broer het strand afspeurde.

“Als wij dan een fiets vol met hout hadden, fietsten wij vaak twee of drie keer langs Henks huis. Dan vloog hij naar zijn ramen toe. Ging hij een halfuurtje later zelf ook snel met de fiets naar het strand omdat hij dacht: ‘Hier valt nog wat te halen.’ Dat was gewoon om elkaar een beetje op de kast te jagen.” Scheepsnetten, boeien, wrakhout, lampen: gedurende zijn leven heeft de Groeter een behoorlijke collectie aan spullen verzameld. Een deel daarvan staat bij zijn woning, maar hij heeft gedurende zijn leven ook veel dingen weggedaan omdat er nu eenmaal niet genoeg plek voor alles was.

Verschillende vrienden van Snip vertellen dat hij wel drie keer nadacht voordat hij iets van de hand deed. Hij moest iemand zijn gejutte voorwerpen echt gunnen, omdat hij niet wilde dat zijn spullen zomaar doorverkocht werden. Het Maritiem- en Juttersmuseum Flora op Texel, waar Uitgeest destijds directeur was, werd door Snip een deel van zijn collectie gegund.

De 82-jarige Jopie Glas uit Egmond aan Zee is de wanhoop nabij. Ze lijdt aan reuma, heeft een vergroeide rug en komt nauwelijks nog de trap op en af van haar bovenwoning. Al twee jaar lang probeert ze via de woningcorporatie een woning op de begane grond te krijgen of een woning met een lift. Maar steeds grijpt ze ernaast. “Het is om moedeloos van te worden”, vertelt ze tegen mediapartner NH Nieuws.

Naar het verzorgingshuis mag ze nog niet. Daar is ze nog ’te goed’ voor. En Jopie Glas uit Egmond aan Zee wil het ook nog niet. Met heel veel moeite kan ze met de trap naar beneden waar haar rollator klaarstaat als ze boodschapje in Derp wil doen. “Ik ben al een paar keer gevallen. Ik red het gewoon niet meer.”

Want de trap is voor haar letterlijk een beer op de weg. Al eerder is ze gevallen. Twee verschoven ruggenwervels was het gevolg. “Mijn rug is daarna vergroeid”, vertelt ze aan NH Nieuws terwijl ze met moeite de trap oploopt. “Ik heb wel gevraagd of ze een lift konden plaatsen, maar dat was te duur. Een stoeltjeslift kon ook niet, want de muren kunnen dat niet houden.”

En dus begon de zoektocht naar een andere woning. In twee jaar tijd kwamen er in totaal vijf geschikte woningen voorbij. Daar werd ze, tot haar grote verdriet, voor afgewezen. Mensen met een urgentieverklaring of statushouders waren haar voor. “Ik ben al 62 jaar lid van de woningbouwvereniging. Ze zeggen dat ik bovenaan de lijst sta maar ik merk er niks van. Vroeger waren ze een stuk menselijker en hadden ze nog respect voor de ouderen.”

De situatie van Jopie gaat ook haar familie aan het hart. Bij schoondochter Jolanda knapte er iets toen zelfs de benedenwoning in het appartementencomplex van Jopie vrijkwam en niet aan haar werd toebedeeld. “De onderburen moesten helaas naar een verzorgingstehuis. Hoe mooi zou het zijn als mijn schoonmoeder daar had kunnen intrekken. Dan kon ze mooi in haar oude buurtje blijven en ook nog eens op de begane grond. Helaas bleek die woning al te zijn verloot.”

Kennemer Wonen betreurt de situatie van Jopie Glas. Ze laten weten het te begrijpen dat ze zo snel mogelijk gelijkvloers wil wonen. Er is inmiddels gebeld met Jopie en er wordt een afspraak gemaakt om bij haar langs te gaan voor een gesprek. “We hebben mevrouw uitleg gegeven wat de verschillende mogelijkheden zijn om een andere, meer bij haar huidige situatie passende, sociale huurwoning te bemachtigen. De verwachting is dat zij hierin op korte termijn kan slagen.”

Verder erkent Kennemer Wonen dat de beschikbare woningen op verschillende manieren verdeeld worden. Er kunnen geen uitzonderingen worden gemaakt. Alleen woningzoekenden, die volgens de gemeentelijke- en wettelijke afspraken buiten SVNK om gehuisvest moeten worden, krijgen rechtstreeks een woning aangeboden. Alle andere woningzoekenden moeten reageren op het gepubliceerde woningaanbod.

Jopie ziet de toekomst in ieder geval niet al te hoopvol in. Ze is bang dat ze vereenzaamt als ze zo meteen in de winter haar huis weer uit moet. “Ja daar ben ik zeker bang voor”, vertelt ze met tranen in haar ogen. ” Mijn man is overleden en dat was mijn steun en toeverlaat. Je kunt ook niet altijd afhankelijk zijn van je kinderen, die hebben hun eigen sores.”