Werk, gezin, sociale leven en dan ook nog de overgang. Het is niet altijd een fijne combinatie. De overgang leidt bij veel vrouwen tot klachten. Deze klachten kunnen hun weerslag hebben op het werk of de thuissituatie. Verpleegkundig overgangsconsulente Shirley Dinkgreve geeft zaterdag 13 april een lezing in Bibliotheek Alkmaar Centrum. Van 11:00 tot 12:00 uur.
Eén op de drie vrouwen valt tijdens de overgang voor korte of langere periode uit. Dinkgreve vertelt tijdens de gratis bijeenkomst meer over wat de overgang is en vooral ook wat je eraan kunt doen om er beter doorheen te komen. De lezing is voor iedereen, man of vrouw, jong of oud. Aanmelden via de website van de bibliotheek wordt op prijs gesteld.
Het doek is gevallen voor de dorpsraad van Sint Pancras. Twee weken geleden stelden bestuursleden Jan Tybout en Ron Spaans een ultimatum. Als er voor 1 april niemand opstaat om het bestuur over te nemen, heft de raad zichzelf op. De deadline is inmiddels gepasseerd. “Er is door niemand gereageerd op onze oproep.”
Het doet voorzitter Ron Spaans pijn. “Heel jammer, maar we stoppen ermee. Een verlies voor de democratie. We hadden anders gehoopt, maar dit ook wel weer verwacht”, reageert hij in gesprek met NH, mediapartner van Streekstad Centraal.
De ledenvergadering van februari liep al uit op een grote teleurstelling voor de bestuursvoorzitter. Onder meer omdat leden het niet eens waren dat iemand ‘van buiten’ tot penningmeester was benoemd. “Wij waren nog maar met z’n tweeën in het bestuur, dus waren dolblij dat er zich een penningmeester meldde. En ja, die woonde in Heerhugowaard.” (tekst gaat verder onder de foto)
Na de fusie van Langedijk en Heerhugowaard, zette de dorpsraad van Sint Pancras zich in om gevoegd te worden bij Alkmaar. (foto: Streekstad Centraal)
Moeizaam. Met dat woord kunnen de laatste jaren van de dorpsraad worden samengevat. “Zo liepen we in de samenwerking met de gemeente tegen muren op bijvoorbeeld. Al met al is het moeilijk gebleken om invulling te geven aan onze taak”, benadrukt Spaans. Hij erkent dat hij niet de juiste persoon is gebleken. “Ik vind dat vrijwilligerswerk je ook energie moet geven. Dat was hier niet zo, het kostte energie. En ik ben blijkbaar niet de bestuurder van het juiste kaliber; iemand die alles en iedereen kan verenigingen en de kar blijft trekken.”
“De Pancrassers moeten het nu zelf uitzoeken. Er is geen verenigde groep voor inwoners meer. Datzelfde geldt voor de gemeente die weer met individuele burgers één-op-één zaken zal moeten oppakken.” De taak van een dorpsraad is niet bepaald eenduidig. Door het hele land worden dorpsraden opgericht, maar de raad kan zelf invulling geven aan haar functie, Bovendien heeft de dorpsraad geen enkele beslisbevoegdheid, alleen maar een adviserende rol naar de gemeente.
De twee bestuursleden ronden de komende tijd de financiën van de raad af. Als het aan het tweetal ligt worden alle overgebleven gelden gedoneerd aan de kinderboerderij Jong Leven.
Wat begon met een jamsessie op een zondagmiddag in Alkmaar, groeide uit tot een bluesband met een goed gevulde prijzenkast. Meer dan vijftig jaar en duizenden concerten verder is de band nog altijd in dezelfde bezetting. Zondag 21 april staat Barrelhouse vanaf 15:00 uur in Podium Victorie. De deuren gaan open om 14:00 uur.
Voor het gouden jubileum blijft het motto van de groep ongewijzigd: enthousiasme en opwinding alsof het een eerste optreden is. “Dus: geen zaal te klein, geen festival te groot”, schrijft de bluesband in een bericht. “En dat gaan we in 2024 nog één keer doen, de laatste tour: op nieuwe podia en natuurlijk op de podia waar we graag kwamen.”
Een kaartje voor het optreden kost 26,14 euro en is te verkrijgen via de website podiumvictorie.nl of aan de kassa in het poppodium. Aan de deur kosten de tickets 27,50 euro.
Sint Pancras moet het na 24 jaar zonder dorpsraad stellen. Het ultimatum om voor 1 april nieuwe bestuursleden te krijgen is verlopen. Voorzitter Ron Spaans is teleurgesteld en noemt het ‘Een verlies voor de democratie.’ Hij vindt het jammer hoe het gelopen is en onderkent dat hij ook niet de juiste persoon is gebleken. De twee overgebleven bestuursleden handelen nog wel de financiën van de dorpsraad af. Hun voorstel is om de overgebleven gelden te doneren aan de plaatselijke kinderboerderij.
Twee mannen staan op een pad met een veld en een waterlichaam op de achtergrond, glimlachend naar de camera.
Bestuur: Jan Tybout en Ron Spaans – Foto: Eigen foto
“Er is door niemand gereageerd op onze oproep twee weken geleden”, vult Ron Spaans aan. “We hadden anders gehoopt, maar hadden dit ook wel weer verwacht.” Een vergadering van de dorpsraad over het eigen voortbestaan, eind februari, escaleerde onder meer omdat leden het niet eens waren dat een niet-Pancrasser tot penningmeester was benoemd in de raad.
“Wij waren nog maar met z’n tweeën in het bestuur, dus waren dolblij dat er zich een penningmeester meldde. En ja, die woonde wel in Heerhugowaard.” Dat zagen secretaris Jan Tybout en voorzitter Spaans niet als groot probleem. Maar dat liep dus anders, met als eindpunt dat beide bestuursleden de handdoek in de ring gooien.
Moeizame tijd
Het ging sowieso al lange tijd allemaal moeizaam met de dorpsraad. “Zo liepen we in de samenwerking met de gemeente tegen muren op bijvoorbeeld. Al met al is het moeilijk gebleken om invulling te geven aan onze taak.”
“De Pancrassers moeten het nu zelf uitzoeken; er is geen verenigde groep voor inwoners meer. Datzelfde geldt voor de gemeente die weer met individuele burgers één-op-één zaken zal moeten oppakken. Als dorpsraad kanaliseerden wij de emoties, hielden de gemeente in de gaten en voerden het woord namens inwoners; die laag is nu weg en dat voelt als een verlies voor de democratie.”
Niet de juiste persoon
Spaans vindt het jammer hoe het gelopen is en onderkent dat hij ook niet de juiste persoon is gebleken. “Ik vind dat vrijwilligerswerk je ook energie moet geven. Dat was hier niet zo. Het kostte alleen maar energie. En ik ben blijkbaar niet de bestuurder van het juiste kaliber; iemand die alles en iedereen kan vereniging en de kar blijft trekken.”
De beide bestuursleden handelen de komende tijd de financiën van de dorpsraad af. Hun voorstel is om alle overgebleven gelden te doneren aan de plaatselijke kinderboerderij.
Op verzoek van de gemeente Bergen gaat het Literatuurmuseum de komende maanden de fascistische brieven van dichter Lucebert onderzoeken. Sinds de publicatie van brieven, die hij tijdens de oorlog vanuit Duitsland schreef, staat hij ter discussie. Alkmaar worstelt bijvoorbeeld met de vraag zijn neontekst op het stadskantoor nog wel gepast is en het Joods Overleg Bergen-Alkmaar vraagt al jaren om een andere naam voor de Lucebertschool in Bergen.
Welke invloed had jeugdvriendin Tiny Koppijn op de fascistische ideeën van dichter Lucebert in zijn brieven aan haar? Was hij werkelijk antisemiet of is dat toch te kort door de bocht? Op verzoek van de gemeente Bergen gaat het Literatuurmuseum dat de komende maanden uitvoerig onderzoeken. “De brieven worden vanuit verschillende invalshoeken bekeken om tot een zo breed mogelijk beeld te kunnen komen”, zegt Bertram Mourits, hoofd Collecties van het museum in Den Haag.
Lucebert schreef in zijn brieven onder meer: ‘Je vriend groet je met een Sieg Heil’ – Foto: Rob Bogaerts / Anefo – Nationaal Archief – Literatuurmuseum
Lucebert was een van de bekendste dichters en kunstenaars van de twintigste eeuw. Hij woonde jarenlang in Bergen en wordt gezien als de voorman van de beweging van de Vijftigers; een progressieve groep naoorlogse dichters en kunstenaars.
Sinds de publicatie van een zestigtal brieven, die hij in zijn jeugd vanuit Duitsland tijdens de oorlog schreef, wordt het gebruik van zijn naam in vraag gesteld. Uit een biografie geschreven door Wim Hazeu (2018) bleek zijn fascinatie voor het naziregime groter dan gedacht. De brieven gaan over het verlangen naar een groot Germaans rijk en staan vol racistische en antisemitische uitspraken.
Al jaren vraagt het Joods Overleg Bergen Alkmaar de Lucebertschool in Bergen een andere naam te geven. Ook willen ze dat de gemeente Bergen het gedenkbeeld op het Plein weghaalt en dat de dichtregel ‘Van te veel spektakel wankel je allicht’ op het Alkmaarse stadskantoor verdwijnt.
Duitse censuur
Maar niet iedereen is het daarmee eens. Volgens onderzoeker Graa Boomsma kwam het besproken gedachtegoed veel meer bij Tiny vandaan. Hij zou haar in zijn brieven als een verliefde tiener naar de mond hebben gepraat. Ook zou de Duitse censuur hebben bijgedragen aan zijn woordkeuzes. Het postverkeer werd in Duitsland grondig nagekeken. Dat valt ook op te maken uit een van de brieven. Daarin staat: ‘Schrijf me of de censuur zo goedaardig is geweest deze tekening door te laten’.
(Tekst loopt door na afbeelding.)
Voorlopige potloodschets op gelinieerd papier met een menselijke figuur te midden van een achtergrond van gebladerte.
Foto: Bron: Literatuurmuseum
“Er ontstond onrust en discussie over hoe om te gaan met de kunst van Lucebert en zijn nalatenschap voor zover in de gemeente aanwezig. Wij waarderen Lucebert als kunstenaar die een groot deel van zijn leven in Bergen heeft gewerkt en gewoond. Dat maakt het een relevant vraagstuk voor onze gemeente”, reageert wethouder Ernest Briët (Cultuur).
Context nodig
“Hij was een veelzijdig iemand, ook als mens, maar in een periode aan de vooravond van zijn dichterschap deed hij uitingen waarvan je je kunt afvragen: wat was er toen aan de hand en wat vinden we daar eigenlijk van? Om dat te bepalen moeten we meer weten over de brieven en de context waarin deze zijn geschreven.”
Volgens de wethouder wordt het een zorgvuldig onderzoek; het Literatuurmuseum heeft de leiding en werkt onafhankelijk. “Door het financieel mogelijk maken van het onderzoek, draagt de gemeente bij aan het verzamelen van meer kennis over dit onderwerp. Op basis hiervan kunnen partijen en betrokkenen hun eigen afweging maken bij vraagstukken rondom dit onderwerp.”
In het onderzoek worden verschillende deskundigen ingezet en wordt gebruikgemaakt van alle historische archieven. De onderzoeksresultaten worden in het eerste kwartaal van 2025 verwacht.
AZ heeft op dit moment twee directievacatures openstaan en één daarvan wordt ingevuld door Merijn Zeeman. Dat is opvallend, omdat hij nu nog technisch directeur is bij wielerploeg Visma-Lease a Bike (voorheen Jumbo-Visma). Hij werd afgelopen jaar ook al benaderd door FC Twente.
De wielerploeg heeft de Tour de France en de Olympische Spelen voor de deur staan, een overstap van Zeeman naar AZ zou dan ongelukkig uitkomen. Het is daarom aannemelijk dat hij dit seizoen nog afmaakt. BNR heeft Zeeman gesproken over de nieuwe functie, maar die wilde er niet op reageren.
Robert van Overdijk, de huidige directeur van het Circuit van Zandvoort, zou in beeld zijn voor de tweede vacature.
“Mevrouw wat is uw naam, dan krijgt u een programmaboekje!” Leerlingen van het PCC staan met rode wangetjes aan de ingang. Bij vlagen lopen tientallen bezoekers van het Dit is onderwijs festival tegelijkertijd het AZ stadion binnen. Achthonderd, zijn het er in totaal, en allemaal uit het onderwijs. Ze zijn hier om elkaar te ontmoeten, van elkaar te leren en vooral: nieuwsgierig te zijn.
“Onderwijs zit vaak in het verdomhoekje”, vertelt Kees Hoogvorst. Hij is bestuurder op het Jan Arentz, en één van de vijf bestuurders van het platform Dit is onderwijs, waar het festival deel van is. “PISA-scores (kennis- en vaardighedentest voor 15-jarigen) gaan achteruit, de werkdruk is hoog. Terwijl er elke dag zo veel mooie dingen in het onderwijs gebeuren. Mensen weten dat vaak wel binnen hun eigen school, maar hoe het in de regio zit?”
“Je zou bij wijze van spreken door Alkmaar kunnen lopen met een ‘Dit is onderwijs’-sticker, en die overal kunnen opplakken”, spreekt Igor Verettas de bezoekers toe (foto: Streekstad Centraal)
Dat moet anders, dacht het onderwijsbestuur van SAKS in 2019. En het platform was geboren. Nu, ruim vijf jaar later, zijn vier andere schoolbesturen aangehaakt, zijn er allerlei initiatieven waaronder deze derde editie van het festival. “Het gaat om het delen van nieuwe ontwikkelingen binnen het onderwijs”, zegt Hoogvorst, “of juist iets dat binnen school al heel specifiek gebeurt.” Meditatie in de klas, bijvoorbeeld, of een muziekdocent van Artiance invliegen als je wel wat muzikale hulp in de klas kan gebruiken.
Alkmaar is rijk aan initiatieven rondom onderwijs, maar vaak blijft die kennis binnen een school, “terwijl je onderwijs niet alleen kan maken, het wordt sterker als je al dat moois dat er al gebeurd, samenbrengt”, zegt Hoogvorst. (tekst gaat verder onder de foto)
“Dit is onderwijs begon klein”, vertelt Kees Hoogvorst. “Nu staan we voor het eerst met alle schoolbesturen bij elkaar in Alkmaar. Dat geeft kracht” (foto: Streekstad Centraal)
Eén van de tientallen stands staat vol microfoons, koptelefoons en een mengpaneel. “Hiermee kunnen kinderen door de school heen gesproken verhalen opnemen, met special effects”, legt een groep 7 lerares aan haar collega’s uit. Knikkende, lachende gezichten. Zo kan een leerling het verhaal van Anne Frank opeens op een totaal andere manier tot zich nemen.
“Als we vandaag met z’n allen onze beroepstrots vinden, en beseffen hoeveel goeds we doen voor onze jeugd, dan is dat fantastisch”, concludeert Hoogvorts. Het onderwijs veranderen kost tijd, weet hij, “dat gaat nooit in één klap met donder en bliksem. Maar als alle onderwijsprofessionals hier morgen nét iets anders voor de klas staan dan vandaag, is deze dag geslaagd.”
“Ik heb het gevoel alsof ik een heel belangrijk examen moet afleggen zo.” De spanning is op Belinda Standers gezicht te lezen. Over acht minuten start haar zes uur durende crossfit work-out, waarmee ze geld inzamelt voor onderzoek naar de ziekte CADASIL, waar haar vriend Johan (47) aan en onder lijdt.
Extreme vermoeidheid, depressie, vergeetachtigheid, verminderde empathie: het zijn een paar symptomen van de nog onbekende hersenziekte CADASIL. Bij Belinda’s vriend Johan zijn deze tekenen al zichtbaar, en dat valt haar zwaar. “Er zijn momenten dat ik heel verdrietig wordt van binnen.” Johan is niet meer de Johan die hij was. “Zijn gedrag is veranderd. Soms reageert hij bot, en dan denk ik: is dit nou Johan of een symptoom van CADASIL? Hij begrijpt bepaalde dingen gewoon niet meer.”
Johans moeder Ineke van Nimwegen is ook aanwezig bij Sero Crossfit in Alkmaar, om Belinda te steunen. Twee jaar geleden overleed Inekes man, Johans vader, aan de erfelijke ziekte. “De kans dat het wordt doorgegeven aan je kinderen is vijftig procent”, vertelt ze met een betrokken gezicht. “En wij hadden de hoofdprijs.” Na een test blijken Inekes beide kinderen ook CADASIL te hebben. (tekst gaat verder onder foto)
Sylvester Reimers (bruine trui), eigenaar van Sero Crossfit, legt de work-out alvast uit. Johan (wit shirt) heeft zijn ogen gericht op Belinda in de donkere kleding (foto: Streekstad Centraal)
Hoe de ziekte verder verloopt is onduidelijk, al krijgt een groot deel uiteindelijk TIA’s en herseninfarcten. Een behandeling is er nog niet, alleen symptoombestrijding. Wat wel zeker is, is dat Johan niet oud zal worden. “Als ik denk aan de toekomst voel ik me machteloos”, verzucht Belinda. “We praten over kindjes, maar tegelijkertijd zegt Johan: ‘Ik wil niet dat mijn kinderen dit krijgen. Hoe zal ik zijn als vader?’”
Wat haar daarnaast enorm frustreert is de onbekendheid van de ziekte. “Zelfs artsen moet ik uitleggen wat het inhoudt”, vertelt ze aan Streekstad Centraal. Daarom moet er meer onderzoek komen, vindt Belinda. Daarom zijn ze hier.
De zitruimte naast de ‘box’, de crossfitruimte, is inmiddels volgelopen met supporters. Zij sporten met Belinda mee. Als een geheel staan ze op, en volgen elkaar naar de zaal. De spanning is voelbaar. In een kring spreekt Belinda de groep toe: “Ik vind het gewoon super lief…” Ze valt stil, haar ogen vullen zich met tranen, die ze wegveegt. Meer woorden zijn er niet nodig. (tekst gaat verder onder foto)
Applaus voor Belinda van haar medesporters, vlak voordat het sportgeweld losbarst (foto: Streekstad Centraal)
Opzwepende muziek luidt de eerste work-out in. Voor het ongetrainde oog ontstaat er chaos; iedereen loopt door elkaar heen, pakt gewichten, sportmachines. Dan ineens zijn alle crossfitters op hun plek, gaan armen in rap tempo de lucht in en de benen gehurkt. Er wordt geroeid, getild en aangemoedigd. Het is nu echt begonnen.
Zes uur later, de laatste minuten gaan in. Trillende spieren zijn verzuurd. En dit onderdeel is heftig voor Belinda: hoe harder ze fietst, hoe meer weerstand de fiets geeft. Haar gezicht is vertrokken van de pijn. “Mijn spieren wilden gewoon niet meer.” Maar gewoon doorgaan, zegt ze tegen zichzelf. Het aftellen tot de laatste seconde begint. (tekst gaat verder onder foto)
Zes crossfit work-outs in zes uur tijd, maar gelukkig mag er tussendoor wel een stuk ontbijtkoek in (foto: Streekstad Centraal)
En dan: kippenvel en tranen, maar vooral: helemaal leeg. Het zit erop. Belinda: “Als je me een paar jaar geleden had gevraagd of ik dit zou doen, had ik nee gezegd. Maar ik ben zó trots op mezelf, dat ik dit heb kunnen doen.”
En nu? Met een dekentje languit op de bank. Alvast nadenken over volgend jaar, want dan gaat ze weer. Want hoe groot de aanslag op haar lichaam ook was, het was het helemaal waard voor Belinda; deze heftige ziekte verdient aandacht. “Het heeft me geïnspireerd. Alles is ineens relatief. Hoe erg is het dan om één dag alles te geven wat je hebt?”
Als je Belinda en Johan wil helpen, kun je hier doneren voor onderzoek naar CADASIL.
“Het ruikt hier niet persé lekker”, laat een jonge bezoeker voorzichtig weten. Even een lekkere frisse neus vol agrarische lucht halen, dat was maandag een alternatief voor de meubelboulevard. Boerderij Ter Coulster in Heiloo is een begrip in de regio en gooit om het jaar de deuren open voor geïnteresseerden.
“We zitten midden op een landgoed, met daaromheen de 27.000 mensen die in Heiloo wonen. De verbinding met die mensen vinden wij heel belangrijk. Kleine kinderen denken soms dat alles in de supermarkt groeit.” Wilco Brouwer de Koning maakt deel uit van de familie die al 70 jaar de bekendste boerderij van Heiloo bestiert en vertelt Streekstad Centraal waarom de open dagen belangrijk zijn. (tekst loopt door onder de foto)
Maandag stonden de deuren van boerderij Ter Coulster weer wijd open voor bezoekers. (foto: Streekstad Centraal)
Dit jaar is dus een jubileumjaar. Of er nog 70 jaren als boerderij zullen volgen durft hij niet te zeggen. Maar hij heeft wel alle vertrouwen in de toekomst: “Hoe het met de opvolging zit weet ik nog niet. Mijn kinderen mogen straks zelf bepalen of ze de boerderij willen overnemen. Zelf ben ik ook nog hartstikke jong, dus ik kan nog prima even vooruit.”
En dat er vanuit de omgeving voorlopig ook nog de nodige interesse is in hoe-het-dan-gaat-op-de-boerderij was maandag duidelijk. De open dag was een mooi succes, ondanks het ontbreken van de ‘dansende koeien’ wat meestal een grote publiekstrekker is. “Pasen is dit jaar natuurlijk heel vroeg en we hebben een nat en koud voorjaar gehad. Gisteravond was er ook nog een bak regen. Het is dus gewoon te nat en te koud om de koeien op het land te laten.”
“Maar met één of twee weken moet dat wel kunnen, dus dan kunnen de mensen weer komen kijken.” Het ziet er naar uit dat de liefhebbers van blije koeien de komende weken de website van de boerderij nog even in de gaten moeten houden
