Auteur: Robin Korving

De Joost Zwagerman Essayprijs is dit jaar uitgereikt aan Fien Veldman voor haar essay ‘Not really making it’. De feestelijke prijsuitreiking aan één van de zes finalisten vond zoals gewoonlijk plaats in het Alkmaarse Theater De Vest. Veldman schreef volgens de jury “een essay dat persoonlijk is en over een maatschappelijk probleem gaat, dat tegelijk luchtig, ontroerend en diep snijdend is.”

Fien Veldman (1990) is literatuurwetenschapper, journalist en schrijft fictie. Ze werkt als gids op de Westertoren in Amsterdam, waar ze af en toe de horizon kan zien (als het helder is). Veldman is daarnaast oprichter van De Bonte Avond, een internetpodium voor schrijvers en makers. Naast haar namen nog 175 schrijvers deel aan de essayprijs.

Veldman’s essay gaat over hoe ze opgroeide in een achterstandswijk in Leeuwarden. En daar was nog wel eens wat niet in de haak, zoals een vader die haar dochter pepperspray in de ogen spoot als hij boos op haar was, en een populaire basisschoolleraar die porno kijkt samen met een leerling. Om zo accuraat mogelijk te zijn gebruikte Veldman haar dagboeken, haalde ze herinneringen op met vrienden en vroeg ze hen ook om dagboeken. Ze deed ook ander naslagwerk. Zo misbruikten twee stellen in de buurt tien kinderen, een grote zedenzaak die het nieuws haalde.

Donderdag 18 november 2021 was de 58e geboortedag van de in 2015 overleden schrijver Joost Zwagerman. De essayprijs met zijn naam is een initiatief van de Van Bijleveltstichting en de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde, is bedoeld voor beginnende essayisten. De jury bestond uit voorzitter Aleid Truijens, Barber van de Pol, Manon Uphoff en Merlijn Olnon.

Het winnende essay en de andere vijf genomineerde essays zijn te lezen in De Nederlandse Boekengids, en op vanbijleveltstichting.nl en mdnl.nl. (foto: Jan Jong)

Met pijn in het hart lieten Pieter en Adiënne de Reus eerder dit jaar weten dat ze hun dagwinkel in Grootschermer gingen sluiten. Nu komt het einde erg dichtbij: zaterdagavond 27 november is het zo ver. De bezorging, catering en de stomerij worden ook gestopt. Een klap voor de gemeenschap, want de winkel en de bezorging zijn vertrouwd én straks zit het dorp zonder winkels.

Met het einde van het familiebedrijf wordt het 100-jarig bestaan nét niet gehaald, maar veel treuriger is het verlies voor de gemeenschap. Pieter en Adiënne zijn zo vertrouwd, dat ze zelfs huissleutels hebben van sommige klanten. Ze schrijven op hun winkelsite: “We realiseren ons dat de sluiting van onze winkel een klap is voor de leefbaarheid in het dorp en de omgeving. De sluiting van de laatste dorpswinkel van Grootschermer doet ons dan ook echt pijn.”

“Vier generaties hebben hun beste krachten gegeven en wij zijn trots op wat onze families in al die jaren hebben bereikt”, schrijft het tweetal. “De afgelopen jaren werd het voor ons steeds moeilijker om stand te houden te midden van de grote winkelketens in de regio. Alleen door uitbreiding van onze service konden we ons tussen de concurrenten handhaven. Dat betekende wel dat we lange dagen moesten maken om ons hoofd boven water te houden.”

“Dat we hard moesten werken, daarvan waren we ons bewust toen wij in 1996, als jonge ondernemers, vol enthousiasme het bedrijf van onze ouders overnamen”, aldus Pieter en Adiënne. Maar nu is het genoeg geweest, al weten ze nog niet echt wat ze gaan doen. “Wat straks rest zijn de mooie herinneringen.” (foto: Dagwinkel De Reus)

Lunchroom Elhorst is door Horecaprijzen.nl verkozen tot de beste lunchroom van Alkmaar én van Noord-Holland. Tevens sleepte de lunchroom aan de Laat de speciale Gold Award binnen met het hoogste waarderingscijfer. De winnaars werden dinsdagavond bekend gemaakt. Elhorst won al een keer eerder en het is al de derde Gold Award op rij.

Eigenaar Kees Elhorst is blij, al liep hij wel een vierde prijs mis: “Helaas zijn we niet eerste geworden het Lekkerste Lunchroombroodje van Nederland. We kunnen wel vermelden dat we het tweede Lekkerste Broodje van Nederland hebben, volgens het jury rapport!”

Lunchroom Elhorst kreeg de nationale prijs in 2012 voor het lunchbroodje ‘Doe Mij Die Maar’.  Dit jaar had Elhorst zich ingeschreven met de ‘Wacht Maar Tot We Thuis Zijn’, vloerbrood met gemarineerde kipfilet en van alles erop en eraan, maar hij moest genoegen nemen met de tweede plek.