it de geluidsbox knalt ’We are the Champions’ van Queen als de auto met daarin Lindsay Frelink de Anna van Bossetuin in Heerhugowaard inrijdt. De hele buurt is uitgelopen. De buren zijn trots op ’hun’ Lindsay die met goud uit Tokio is teruggekomen. Het rood-wit-blauw hangt aan aan alle gevels, er is vijftig meter aan oranje vlaggetjes van zolder gehaald en het ouderlijk huis van Lindsay is versierd met spandoeken.
Lindsay (22) maakte deel uit van het rolstoelbasketbalteam dat zaterdag in de finale van de Paralympische Spelen van China won. Het betekende een historische gouden plak voor de rolstoelbasketbalsters. Lindsay toont haar medaille dan ook vol trots aan haar buren en haar opa en oma nadat ze met champagne en confetti is binnengehaald.
Ze is verrast door de ontvangst. ,,Heerlijk, dit voelt erg goed. Vooral omdat we een tijd lang vanwege corona zo weinig contact hebben mogen hebben.’’
’Alles!’, antwoordt ze op de vraag wat de gouden medaille voor haar betekent. ,,Als 8-jarig meisje had ik deze droom en die is nu uitgekomen.’’
,,Bij de eerste wedstrijd had ik al het besef: ik sta hier nu echt. Het waren natuurlijk unieke Spelen. En het was af en toe balen dat we voor lege tribunes moesten spelen. Ik had mijn ouders er graag bij gehad.’’
Dat ze er niet bij konden zijn, zit ook moeder Myriam nog wel dwars. ,,Ik heb er nog wel moeite mee dat dat niet kon. We hadden al geboekt, maar alles werd gecanceld. Het waren haar eerste Spelen. Dat vergeet je nooit meer.’’
Lindsay, die geboren is met Spina Bifida ofwel een open rug, zit haar hele leven al in een rolstoel. Volgens haar moeder is sport altijd heel belangrijk voor haar geweest. Sinds ze is gaan sporten is ze veel sterker geworden. Nadat ze Esther Vergeer (oud rolstoeltennister, red.) had ontmoet, zei ze: ’dat wil ik ook’. Het mooie is dat Esther Vergeer nu Chef de Mission was.’’
Buurvrouwen Saskia en Betty hebben de afgelopen weken ook meegeleefd met hun buurmeisje. ,,Ze heeft er hartstikke hard voor getraind en geknokt’’, zegt Saskia. ,,Het is altijd al een strebertje geweest. Haar doorzettingsvermogen is enorm. Toen ze vorig jaar vanwege corona niet mocht trainen, racete ze hier in haar rolstoel door de straat.’’
,,Ik vond het heel spannend, vooral de wedstrijd tegen Duitsland in de halve finale’’, zegt Betty. ,,Zo’n gouden plak is niet niets.’’ En ook moeder Myriam heeft uiteraard alles gezien. ,,’s Nachts gingen we ons bed uit om via de stream de poulewedstrijden te bekijken. Het was fantastisch dat de laatste wedstrijden live op tv werden uitgezonden.’’
Voor Lindsay wacht dinsdag nog een huldiging in Den Haag alwaar de hele ploeg geridderd wordt. ,,Ik zou eigenlijk al met mijn studie Creative Business aan de HVA beginnen, maar ik neem eerst een weekje rust.’’ Later dit jaar speelt ze het EK en Lindsay is vastbesloten om over drie jaar in Parijs weer voor goud te gaan.