Stuk voor stuk worden honderden wandelaars zaterdag als helden onthaald bij de Sint Michaëlskerk in Zuidschermer. Sommigen redelijk fit, anderen strompelen de finish over, en dat is niet voor niks: ze hebben binnen 24 uur 100 kilometer gelopen, de 100 van Leeghwater. Nachtelijke stortbuien maakten de 7e editie tot ‘de zwaarste ooit’. “Ik heb de laatste kilometers op m’n sokken gelopen.”
Toch komen de meeste deelnemers stralend binnenlopen. Want hoe diep ze er ook doorheen zitten, de erehaag aan de Zuidervaart die de wandelaars een laatste steuntje in de rug geeft, doet iedere deelnemer vanzelf glimlachen. “De steun van de mensen langs de weg is fantastisch. Die heeft me er echt doorheen gesleept op het einde”, zegt de Friese Sytze als hij net voor acht uur ’s avonds als allerlaatste binnenkomt.
Precies 24 uur geleden stond hij met 233 andere wandelfanaten aan de start van de 100 van Leeghwater, een jaarlijks wandelevenement waar de deelnemers binnen 24 uur 100 kilometer lopen. Althans, dat is het doel. Het lukte dit jaar 187 deelnemers, 36 vielen af en 27 kwamen niet opdagen. (tekst loopt door onder de foto)
Vrijdagavond, aan de start van de 100 van Leeghwater, staan de deelnemers er nog vol goede moed en frisse energie bij. Frank bijvoorbeeld, die vertrouwt op zijn fitte twintigerslichaam en zonder al te veel training de uitdaging aangaat.
Wat overmoed betekent, ontdekt hij 24 uur later. “Ik ben he-le-maal kapot. Ik heb het echt onderschat, dit was bizar zwaar”, zegt hij terwijl hij op zijn sokken zijn medaille ophaalt. “Ik was op een gegeven moment gewoon aan het hallucineren, serieus. Ik wist niet meer wie ik was en waar ik liep. Ik zag alleen maar een lange donkere weg voor me. Het was echt eng. Maar ik ben zo ongelofelijk blij dat ik heb meegedaan.”
Frank deed niet mee aan zomaar een editie, want de deelnemers die al vaker meededen beschrijven dit jaar als ‘de zwaarste van allemaal’. Alsof de tocht zelf niet uitdagend genoeg is, maakte een aantal nachtelijke stortbuien de tocht tot een ongenadige beproeving. De meesten hadden zich er op voorbereid door bijvoorbeeld een poncho mee te nemen, ook Frank. “Maar je schoenen worden alsnog zeiknat. Vanochtend waren ze zo doorweekt dat er allemaal wit sop uitkwam, toen heb ik ze omgewisseld voor een nieuw paar, maar ik kon geen schoenen meer dragen, m’n voeten deden zo veel pijn. De laatste twintig kilometer heb ik op m’n sokken gelopen.” (tekst loopt door onder de foto)
Ook Sytze, die voor de vijfde keer meedoet, zit er flink doorheen. Wanneer hij over de finishlijn loopt en de ontspanning even toelaat, begint hij te wankelen en moeten omstanders adequaat ingrijpen om te voorkomen dat hij omvalt. Het flesje cognac dat hij onderweg voor wat warmte soldaat heeft gemaakt zal wellicht ook een rol spelen.
Hij heeft dit jaar, op veler verzoek, weer een unieke outfit aangedaan: met boevenpak en handboeien trekt hij vele bekijks. Zijn wandelmaat Ruurd trekt met iets anders de aandacht. Waar de meeste wandelaars met hun stevigste schoenen aan de start verschijnen, vertrouwt Ruurd op zijn C-merk badslippers van de Action. “Dan hebben m’n voeten lekker wat lucht”, merkt hij nuchter op. Hij is niet teruggekomen op zijn beslissing: 24 uur later en 100 kilometer verder loopt hij kalmpjes de finish over, nog steeds op z’n badslippers. (tekst loopt door onder de foto)
De binnengekomen wandelaars – eenmaal tussen de mensenmassa voor de Sint Michaëlskerk eenvoudig te herkennen aan een ongemakkelijke loop en een grote bos bloemen in de hand – zijn stuk voor stuk afgepeigerd. Maar een gevoel van trots en voldoening is wat overheerst bij iedereen. “Dit was zo mooi”, zegt de 79-jarige Jaap, die per se voor z’n tachtigste de 100 van Leeghwater wilde lopen. “Ik ben zo blij dat ik dit gedaan heb.”
Alle binnengekomen lopers worden ontvangen door een trotse Rein Swart, voorzitter van de 100 van Leeghwater. “Het is fantastisch om iedereen binnen te zien komen.” Iedere deelnemer komt met een eigen verhaal binnen. De een heeft de enorme blaar waarmee hij de laatste veertig kilometer heeft gelopen, de ander heeft tijdens het wandelen spontaan nieuwe vrienden gemaakt en weer een ander heeft de grens van 1500 wandelkilometers bereikt. Er is zelfs een 78-jarige wandelaar die tijdens de tocht door de 200.000 kilometer is gegaan. Met een nieuwe knie, dat dan weer wel.(tekst loopt door onder de foto)
De sfeer in Zuidschermer is euforisch tijdens de 100 van Leeghwater, vernoemd naar de molenmaker en waterbouwkundige uit De Rijp. De wandeltocht is inmiddels uitgegroeid tot een evenement waarbij na het einde van de ene editie alweer wordt uitgekeken naar de volgende. Het evenement trekt steeds meer wandelaars, en bijna net zoveel vrijwilligers. Dit jaar hielpen maar liefst 203 vrijwilligers bij de organisatie. De organisatie wil het evenement, dat uitverkocht was, niet groter maken dan 250 deelnemers. Juist om de sfeer en de persoonlijke begeleiding van de lopers.
“Bijna net zoveel vrijwilligers als deelnemers, bij welk evenement zie je dat nou?”, zegt voorzitter Rein. “Naast de gigantische uitdaging waarvoor de deelnemers staan, maakt de enorme betrokkenheid van mensen uit de hele omgeving dit evenement denk ik heel uniek. Iedereen wil meedoen.” (tekst loopt door onder de foto)
En de vrijwilligers komen niet alleen opdraven voor de makkelijke klusjes, benadrukt hij. “Bij alle tien de stempelpunten zijn de wandelaars warm onthaald door vrijwilligers, met eten, drinken en een hoop support natuurlijk. Niet alleen overdag, maar zeker ook ’s nachts.”
Terwijl de biertap overuren draait en de zon onder de Schermerse weilanden duikt, beraden de wandelaars zich op de grote vraag: doe ik volgend jaar weer mee? Sytze en Ruurd weten het wel, die zijn er volgend jaar weer bij. Frank twijfelt nog. “Zoals ik me nu voel, zou ik zeggen dat ik volgend jaar oversla. Maar het was zo’n gave ervaring dat ik, zodra ik hersteld ben, misschien nog van gedachten verander.”