Zeg je Nico Kool, dan zeg je Heerhugowaard. Het inspireert hem. Die stadse allure van het lintdorp. De geboren Langedijker maakte tal van tekeningen, schilderijen en wandkleden van de ooit snelst groeiende gemeente van Nederland. “Ik heb Heerhugowaard onbewust gezien als het beloofde land.”
“Kijk dit is een afbeelding van de ingang van een flatgebouw”, zegt Kool. “Ik heb daar enorm veel lol in. Het alledaagse in een ander perspectief plaatsen. Je ziet zo wordt het echt iets bijzonders.” We lopen met de kunstenaar door Ontmoetingscentrum De Brink waar de expositie ‘Mokum in de Waerd’ te vinden was. ‘Schilderijen en wandkleden van de mooiste plek op aarde’, staat op de flyer. “Ja, zo zie ik Heerhugowaard ook”, vertelt Kool. (tekst gaat verder onder de foto)
Aan de Middenweg komen de laatste bezoekers binnen om de eindigende tentoonstelling toch nog even te bekijken. Kleurrijke tekeningen en wandkleden van Heerhugowaard. “Ik heb veel op de grond gezeten, maar ook op acht hoog in een gebouw.”, zegt Kool tegen Streekstad Centraal. Om hem heen staan bezoekers van de tentoonstelling. “Weet je bijvoorbeeld dat Heerhugowaard van boven doet denken aan een bos? Zo bosrijk is het.”
Het tekent Nico Kool. Met zijn wandkleden en schilderijen creëert hij een simplistische weergave van de werkelijkheid. De groene kleuren van de natuur, architectonische hoogstandjes van het stadse Heerhugowaard en niet te vergeten auto’s. Min of meer het symbool van de snelgroeiende plaats. “Ik heb ook een voorliefde voor auto’s. Het is een soort sieraad. Als een ring aan een vinger.” Kool loopt naar een van de schilderijen. Of het zijn favoriet is? “Misschien wel. Het heeft enorm veel diepte en laat Heerhugowaard zien.” (tekst gaat verder onder de foto)
Sinds twee jaar zijn het Langedijkse ‘Dijk’ en het Heerhugowaardse ‘Waard’ één gemeente: Dijk en Waard. Volgens Nico Kool een perfecte combinatie, maar ook met grote verschillen. “Zeker voor de verkaveling was”, vult Kool aan. “Langedijk keek naar de toekomst, naar Heerhugowaard. Ik heb Heerhugowaard onbewust gezien als het beloofde land.”
Van het beloofde land gaat Nico Kool de komende tijd naar het niet beloofde. Hij is druk in de weer met abstract werk. Vanuit de fantasie. “Het Heerhugowaardse project was wel echt een heel traject. Het moest gebeuren en het is gebeurd. Met mijn roots in Langedijk ben ik de vleesgeworden eenwording van Dijk en Waard.” Hij lacht. “Ik heb jarenlang een soort nomadenbestaan geleid. Ik heb gewoond in tal van plaatsen, maar ik voel me altijd weer een Noord-Hollander. Die thuishoort in deze omgeving. En zich ook laat inspireren door dit mooie gebied.” (tekst gaat verder onder de foto)
Klaar met Heerhugowaard is hij naar eigen zeggen niet. Ook niet als het om kunst gaat. “Er gebeurt hier zoveel. Ook de toekomst biedt heel veel kansen.” Ondertussen loopt hij over de Middenweg naar een bruin café. “Die combinatie zie je toch ook niet veel, hè? Het nieuwe en oude samengevoegd in een gemeente.”