Je moet misschien even zoeken, maar verscholen tussen Podium Victorie en Hal 25 doemt de stadssauna van Bauke op. Met sfeervolle lichtsnoeren en een zichtbare standtentvibe waar álles zelf is gebouwd, waant de bezoeker van StadsOase25 zich in een knus en alternatief walhalla. “Er zijn mensen uit Rotterdam, Den Haag, soms zelfs uit andere landen, die speciaal naar ons toekomen. Maar veel mensen uit Alkmaar weten het nog niet.” Maar ja, zegt Bauke er ook bij, “we zijn een oase. En oases moet je vinden.”
“Ja, ja. Bauke bouwt een sauna”, hoorde hij jaren geleden wel eens. “Sommige mensen raadden het me af.” Het klinkt ook wel als een gewaagd project. Maar Bauke had een droom: een warme plek creëren waar mensen zich thuis voelen. “Zeker voor in de winter, wanneer er minder te doen in Alkmaar.” Uit meerdere hoeken komen vrienden van Bauke met inspirerende ideeën om hem te helpen. En na zes maanden elke dag bouwen, met materialen die veelal gegeven of gevonden zijn, is de StadsOase op 8 oktober 2017 een feit. (tekst gaat verder onder foto)
Gasten druppelen deze vrijdagavond binnen, terwijl zonnestralen de witte mannequin verlichten, die bovenop de kerksauna staat. Glazen donkerpaars, vers gemaakte druivensap – waar meerdere vaste klanten vandaag speciaal voor zijn gekomen – gaan in de rondte. Waar een stel zich direct in hun blootje nestelt in de op hout gestookte hottub, scharen andere bezoekers zich rondom het vuurtje voor een drankje en een goed gesprek.
Oscar komt hier sinds een half jaar regelmatig. “Een vriend van mij kende dit en nam me mee. Ik had erge onrust in mijn leven, en toen ik hier kwam was ik alles vergeten wat ik die dag had gedaan.” Hier ga ik vaker heen, besloot Oscar toen en daar. “Er is verbondenheid. Iedereen is welkom, als je je netjes gedraagt. En dat vind ik mooi in deze tijd. Als je vaker komt, krijg je dat familiegevoel. Hier heb ik écht rust.” (tekst gaat verder onder foto)
Toegegeven, elke avond is anders bij de oase en voor absolute stilte hoef je hier niet te komen. “Je moet wel houden van de zelfgebouwde, alternatieve sfeer”, legt Bauke uit. “Het is een sociale plek, mensen stellen zich open voor je. Het is een soort community”, met wekelijks jamsessies (de volgende is op 6 september), waarbij iedereen zijn muziekinstrumenten meeneemt en Baukes zelfgemaakte maaltijden over de toonbank gaan.
Enkele bezoekers hebben ook hun kleren nog aan. En dat mag, “al blijft het zoeken daar balans in te vinden. Aan de ene kant wil ik die vrijheid bieden, maar het kan voor sommige mensen ongemakkelijk voelen als je hier in je blootje loopt. Het moet wel fijn blijven voor iedereen.” Zo veel mensen, zo veel wensen. Het liefst maakt Bauke iedereen blij. “Maar als je alles wilt, doe je eigenlijk niks. Je moet je differentiëren. Er is een jongen uit Den Haag die op zondag speciaal naar ons toekomt met de trein, omdat hij het hier zo fijn vindt. Dat vind ik een enorm compliment.” (tekst gaat verder onder foto)
Oscar heeft intussen de steigerhouten bank verruild voor het bubbelbad en in de kussenrijke binnenruimte strookt een bezoeker zachtjes over een gitaar. Maar waar de zon met roze oranje gloed bijna zijn uittrede doet, is de avond hier nog lang niet klaar.
Vanaf de ietwat verhoogde bar ziet Bauke zijn heiligdom toe. Vijf jaar, bestaat het nu. Zijn droom. Hij zou soms bijna vergeten dat elke plank hier door zijn handen is gegaan. “Af en toe wordt het normaal. Maar soms zit ik bij het kampvuur en denk ik: het is wel waanzinnig dat ik dit heb gebouwd.”
