Nadat haar vader zelfmoord pleegde – ze was toen zelf 18 – wil ze nu aandacht vragen voor mensen die net als haar vader vroeger te maken hebben met mentale problemen. Daarom staat de Castricumse Sara Eenhoorn aan de start van een untratrailrun in Zuid-Limburg van 101 kilometer. “In vergelijking met wat mijn vader heeft meegemaakt is zo’n ultratrailrun van 101 kilometer natuurlijk niks.”
Zaterdagochtend om 05.00 uur ging Sara met zo’n negentig anderen van start. Ze hoopt het parcours van 101 kilometer voor 20.00 uur te hebben afgelegd. “Het is een combinatie van wandelen en hardlopen”, legt ze uit. “Je gaat over onverharde paden in het bos en door zand en modder. En er zitten hoogtemeters in.”
Sara zegt uit een normaal gezin te komen. Op jonge leeftijd verhuisde ze samen met haar ouders en haar tweelingzus van het kleine dorpje De Woude naar Alkmaar. Met Nico, haar vader, bouwde ze al vroeg in haar leven een sterke band op.
Nico was ondernemer en nam Sara onder schooltijd soms mee naar het buitenland voor zijn werk. Sara werd gepest op school en haar vader wilde haar daartegen behoeden. “Hij meldde me dan ziek van school om me tegen het pesten te beschermen. We hebben toen echt een fijne band opgebouwd”, vertelt Sara aan NH Nieuws, mediapartner van Streekstad Centraal. (tekst loopt door onder de foto)
Nico kampte al langere tijd met depressieve periodes, maar toen hij met zijn bedrijf achttien jaar geleden een zware financiële tegenslag te incasseren kreeg, ging het echt mis. “Van het ene op het andere moment hadden we niets meer”, vertelt Sara. “Dat was zo confronterend en verdrietig. Mijn ouders stonden ineens met lege handen.”
Nico kreeg minder en minder het gevoel dat hij voor zijn gezin kon zorgen. “Financieel gezien was dat ook waar, maar in liefde was het juist de beste vader die je je kon wensen. Net zoals mijn moeder, die altijd sterk en positief bleef. We waren sterk als gezin, maar ik denk dat mijn vader dat nooit heeft verwerkt.”
“Dat werd ons duidelijk uit de brief die hij schreef voor zijn zelfdoding. Hij voelde zich schuldig dat hij ons niet kon geven wat hij wilde geven. Dat is heel triest, want voor ons was hij wel genoeg. Hij was een fantastische vader. Alleen overkwamen hem bepaalde dingen, waar hij zelf ook niks aan kon doen.”
Op 58-jarige leeftijd besloot Nico een einde te maken aan zijn leven. Sara was toen 18 en het was voor haar, haar moeder en haar tweelingzus het begin van een ontzettend moeilijke periode. “Iedereen kan met je praten als je vertelt dat je vader is overleden aan kanker. Maar welke vraag moet je stellen als je vader zelfmoord heeft gepleegd? Dan stopt het.”
Om die reden rent Sara vandaag de ultratrailrun. Door het 101-kilometer lange parcours te lopen, zamelt ze geld in voor Stichting MIND, een organisatie die zich inzet voor psychologische gezondheid. “Het is zo’n onzichtbare ziekte. Er wordt ook niet veel over gepraat, omdat mensen niet weten hoe ze moeten reageren. Ik wil er juist wel over praten, zodat ik anderen daarmee kan helpen om open te zijn.”
(tekst loopt door onder de foto)
Of het gaat lukken om de trainrun helemaal te lopen weet Sara nog niet. “Het wordt natuurlijk echt heel zwaar. Maar ik dacht ook meteen: ‘Wat is 101 kilometer afzien nou in vergelijking met wat iemand doormaakt die door een depressie gaat?’. Dan zie je wel duizend keer af. Dan is zo’n trailrun natuurlijk niks.”
“Ik ga ongetwijfeld halverwege willen stoppen, maar ik moet me er dan toch doorheen slepen en zeggen: ‘We gaan door’. Dat vond ik een mooie metafoor om aan die trailrun te koppelen.”