“Deze visie gaat ons helpen om iedereen, zowel in de dorpen als in de stad, iets passends en prikkelends te bieden binnen het toekomstige cultuuraanbod”, zei wethouder Anjo van de Ven tijdens de afrondende participatiebijeenkomst over de Alkmaarse Cultuurkoers 2040. Tevreden bedankte ze iedereen die tijd en energie heeft gestoken in het tot stand komen van de cultuurvisie voor de komende jaren.
In Theater De Vest kwamen zo’n 90 mensen bijeen om te praten over de koers die de gemeente Alkmaar de komende jaren moet gaan varen om kunst en cultuur te stimuleren. Na de inleiding van wethouder Anjo van de Ven volgden presentaties over de achtergronden van de Alkmaar Cultuurkoers 2040. Om deze samen te stellen zijn allerlei inwoners geïnterviewd over hoe zij cultuur in de gemeente beleven. Als maker en als ‘consument’. Waar ze blij mee zijn, wat beter kan, wat er mist. (tekst gaat verder onder de foto)
Een sfeervolle en goedbezochte avond over de Alkmaar Cultuurkoers 2040. (foto: Keith Montgomery)
Inwoners zijn over het algemeen tevreden over het culturele aanbod en over de twee culturele hotspots, het Canadaplein en Overstad. Maar het kán beter. Dat is wat onderzoeksbureau Blueyard concludeerde. Met name in de buitenwijken en dorpen is er volgens inwoners te weinig ruimte voor optredens, exposities en ateliers. Met ook als gevolg dat voorstellingen nog wel eens snel uitverkocht zijn en er weinig ruimte is voor vernieuwing. En jongeren vinden het uitgaansleven veel te beperkt. (tekst loopt door onder de foto)
Portretten van de mensen die een bijdrage hebben geleverd aan de totstandkoming van de Alkmaarse Cultuurkoers 2040. (foto: Keith Montgomery)
De Alkmaarse Cultuurkoers 2040 wordt deze zomer helemaal afgerond, zodat de gemeenteraad er in het najaar een besluit over kan nemen. De (voorlopige) stukken komen deze week online. (hoofdfoto: Keith Montgomery)
Tino Martin, Gerard Joling, Mart Hoogkamer en René Froger. De lijst artiesten die de afgelopen jaren voor de RADIONL Zomertoer naar Heerhugowaard kwamen is lang. Nog even en dan wordt het festival weer gehouden op ijsbaanterrein ’t Kruis. Zondag 7 juli vanaf 13:00 uur. De toegang is gratis.
“Met meer dan twintig Nederlandstalige artiesten die liveoptreden, wordt het een dag vol muzikaal spektakel”, schrijft de organisatie in een bericht. Het is nog niet bekend wie er dit jaar optreden tijdens het muziekfestival. “Het wordt landelijk uitgezonden op zowel radio als televisie.”
“Deze had mijn vader ook”, zegt een man. Hij kijkt geïnteresseerd in het rond. Liefhebbers van oude auto’s konden zondag hun hart ophalen op de Torenstraat in Castricum. Vooral veel kinderen keken geïnteresseerd naar de oude auto’s. En ook voor de eigenaren was dat een leuk moment. “Een hoop mensen denken dat mijn auto niet zo oud is.”
Jelle Ouwendijk staat met zijn Mercedes op de Torenstraat in Castricum. En hij is niet de enige. Een oude BMW, een Volvo, Vespa’s uit jaren vijftig en een iconische Triumph. Het is zomaar een greep uit de oldtimers op de straat. Ondanks de regen worden de voertuigen toch door de nodige ogen bekeken en lopen sommige liefhebbers er likkebaardend langs.
Ouwendijk staat al een paar uur met zijn wagen in het dorpscentrum. Het is een Mercedes-Benz 280 s uit 1976. “Een hoop mensen denken dat mijn auto niet zo oud is”, zegt Ouwendijk tegen de verslaggever van Streekstad Centraal. “Maar goed, als je gaat rekenen. 1976 is ook al 48 jaar geleden. Dat hebben veel mensen niet echt door.” (tekst gaat verder onder de foto)
Ouwendijk laat trots zijn Mercedes zien. Een van de eerste wagens met cruisecontrol en een airco. (foto: Streekstad Centraal)
Ouwendijk is naar eigen zeggen al jaren gek van auto’s. “Ik was twaalf en ging niet meer naar school. Pa zat in de auto’s, dus ik ben er een beetje ingerold. Zo is het gegaan.” Thuis heeft Ouwendijk nog meer antieke auto’s, maar in deze Mercedes-Benz rijdt hij “dag en nacht”. “Een huis kostte in die tijd zo’n 140.000 ouderwetse guldens, en deze auto had een prijskaartje van 120.000 gulden. Het was een behoorlijke investering.”
De wagen van Ouwendijk is een Amerikaanse uitvoering. Met cruisecontrol en zelfs een airco. “Een luxe wagen, zeker in die tijd. Een auto met charme. Bovendien gaat hij niet kapot. Met andere merken is er altijd wel wat”, vertelt de autohandelaar. Ouwendijk wijst naar de wagen. “Een lampje blijft dan knipperen of een deur gaat minder goed dicht. Maar bij deze is dat niet zo.”
Ondertussen gaat het weer flink regenen. “Laten we even schuilen”, zegt een bezoeker. Even later gaan de blikken naar een Ford Model A Tudor. De allereerste auto die van een productielijn rolde. “Het zou zomaar de wagen van een dokter of burgemeester kunnen zijn”, lacht een man. “De wagen komt rechtstreeks uit Swiebertje”, vult een ander aan. De eigenaar van de Ford is helaas niet in de buurt. (tekst gaat verder onder de foto)
De motor van de Ford Model A Tudor. (foto: Streekstad Centraal)
Na regen komt zonneschijn. Ook in Castricum. Het begint zelfs een beetje warm te worden op deze junidag. “Jammer van het weer, maar je ziet dat er toch niet veel minder mensen komen”, zegt een marktkoopman met een collectie boeken. “We laten ons niet uit het veld slaan.” Hij lacht.
Voor de derde aflevering van de serie ‘Op atelierbezoek in…’ trok de cameraploeg van KunstNetTV naar kunstenaarsdorp Bergen. Daar maakten ze een portret van beeldend kunstenaar Gígja Reynisdóttir, die een bijzondere schildertechniek heeft ontwikkeld.
Gígja Reynisdóttir is geboren in Zweden maar groeide op in IJsland. Op haar 22e kwam ze naar Nederland. “Ik kwam oorspronkelijk naar Nederland voor de liefde, want ik had een hele leuke Nederlandse jongen leren kennen, maar ook voor mijn studie.” Ze studeerde aan de kunstacademie in Groningen en vervolgde haar studie aan het Sandberg Instituut Amsterdam. In 2000 behaalde ze daar haar master of fine arts in video- en geluidsinstallaties. “De liefde bleef, dus ik ben ook maar gebleven.”
Gígja laat zich voor haar kunst vooral inspireren door de natuur en hoe mensen in harmonie met de natuur zouden kunnen samenleven. De laatste jaren maakt ze vooral cut-outs en (wand)objecten, gemaakt uit papier, metaal en/ of plastic folie. En ze maakt fijne potloodtekeningen op grote bladeren die ze vindt in het bos of in tuinen. Voor haar bladtekeningen ontwikkelde Gígja zelf een techniek om de bladeren te drogen, te ontkleuren en te preserveren.
‘Op atelierbezoek in …’ is elke dag vanaf 10:00 en 22:00 uur te zien bij Streekstad Centraal en via de site van KunstNetTV.
Plaveisel, monumentale sokkels, maar ook grafstenen. Als je goed kijkt, zijn er veel fossielen met het blote oog te zien. Stadsarcheoloog Jelle Reumer geeft zondag 14 juli vanaf 14:00 uur een lezing over stadsfossielen. De bijeenkomst wordt gehouden in Grote Kerk Alkmaar en dat is niet voor niks.
Want ook de vloer van de kerk bestaat uit fossielen. Honderden miljoen jaren geleden werd het hardsteen gevormd toen de Ardennen nog deel uitmaakten van een tropische zee vol koralen, vissen en schelpdieren. “Reumer schetst een beeld van het milieu en de biodiversiteit van honderden miljoenen jaren geleden”, schrijft de organisatie in een bericht.
De lezing van Jelle Reumer sluit aan bij de tentoonstelling Fossil Remains. Kunstenaarsduo Driessens & Verstappen liet zich inspireren door de eeuwenoude vloer. Een gratis ticket voor de lezing is te reserveren via de website van Theater De Vest.
Na een kleine time-out maakt band JOHAN dit jaar een comeback met nieuwe muziek. Het album The Great Vacation telt dertien nummers. Zondag 7 juli staat JOHAN samen met indierockband FIEP vanaf 19:45 uur op het dakterras van Podium Victorie.
‘The great vacation’ kwam tot stand in een lockdown, een gedwongen pauze die het dagelijks leven onderbrak. Enerzijds verwijst de titel van het album naar de klassieke, grote zomervakantie. Maar naarmate de tijd verstrijkt tijdens de opgelegde isolatie komen ook verschillende vragen op. Wat is het echte leven en hoe ziet dat er hierna uit?
De deuren gaan open om 19:00 uur en de aanvang is om 19:45 uur. Een kaartje voor het optreden kost in de voorverkoop 29 euro, aan de deur 30 euro. Voor meer informatie, zie de website van het theater aan de Pettemerstraat in Alkmaar.
Al jaren is het een begrip in de Kop van Noord-Holland. De Langedoikermarkt. Een groot succes, maar dit jaar gaat de markt niet door. “Door een tekort aan tijd voor de organisatie, veroorzaakt door het onverwachte overlijden van onze penningmeester en persoonlijke omstandigheden binnen ons bestuur.”
Ondanks de uitdagingen is er door de organisatie nog wel gezocht naar alternatieven. “Maar helaas is deze zoektocht niet succesvol geweest”, laat het bestuur weten.
Al vanaf 1980 is de markt een begrip in de regio. Eerst onder de naam Broekermarkt en vervolgens werd het Langedoikermarkt. Vorig jaar spraken we marktmeester Nick Hazewinkel over het nieuwe jasje van de markt. Met live-entertainment en straattheater ging de 2023-editie er heel anders uitzien.
Op zaterdag 17 augustus stond de 2024-editie van de markt gepland. De organisatie wil verder niet inhoudelijk reageren op de afzegging van het evenement. “We vragen uw begrip voor deze situatie en hopen op uw steun.” Voor standhouders die dit jaar al geboekt hadden, blijft de standplaats behouden voor volgend jaar. (foto: Eddy Hooiveld)
Geheime kaarten, kruiken met rum en zwarte vlaggen. Piraten prikkelen de fantasie. Ze komen voor in boeken, televisieseries en films, maar hebben ook echt bestaan. Honderden jaren geleden maakten ze de dienst uit op menig zee. Maar ook in Alkmaar liep zo’n zeerover rond: IJsbrand Nobel. “Hij was een van de meest beruchte piraten. Je zou kunnen zeggen dat hij de Willem Holleeder van de zeventiende eeuw was”, vertelt schrijver Sjoerd van Berkel.
NH, mediapartner van Streekstad Centraal, maakt met de docent Nederlands een wandeling. “IJsbrand Nobel was een doodnormale Alkmaarder die woonde aan het Verdronkenoord, totdat de criminaliteit lonkte”, legt de schrijver uit. De meeste mensen weten dat Alkmaar een belangrijke handelsstad was, maar niet iedereen weet ook dat er piraten hebben rondgelopen in de kaasstad. Volgens Van Berkel was Nobel de meest beruchte piraat van Alkmaar en omgeving. “De Spanjaarden betaalden Nederlandse criminelen in die tijd om op rooftocht te gaan om de vijand, Holland, dwars te zitten. Nobel sloot zich als piraat aan bij de Duinkerker kapers.” (tekst gaat verder onder de foto)
Het woonhuis van IJsbrand Nobel in Alkmaar (foto: NH Media)
Het was de tijd van bekende piraten als Jacob van de Walle en Claes Compaen. Het doel was schepen veroveren en met de bijbehorende handel aan de haal te gaan. De kapers hadden grote successen, maar na enkele rooftochten wilde Nobel een grotere slag slaan. “Dit is waar Nobel terechtkwam om landheer Bardes te kidnappen”, zegt Van Berkel. Hij staat voor de Cultuurkoepel van Heiloo. Honderden jaren geleden stond daar Kasteel Ypenstein. Enkele restanten doen nog denken aan het slot van weleer. (tekst gaat verder onder de foto)
Schrijver Sjoerd van Berkel bij een van de restanten van slot Ypestein in Heiloo. (foto: NH Media)
Het lukte Nobel en zijn maten om het kasteel binnen te dringen. “Het was er heel donker en verlaten. Hij kwam er heel gauw achter dat Bardes niet thuis was”, vertelt de Alkmaarse docent. “En hij had het kunnen weten. Want het was een buiten, en daar zit je alleen in de zomer. Niet op 2 oktober.”
Maar piraat IJsbrand Nobel geeft niet op. Hij verlegt zijn blik naar een nabijgelegen boerderij. Die kidnap mislukt. Nobel wordt in de kraag gevat en naar Den Haag gebracht. “Hij is veroordeeld en werd opgehangen.”
Van Berkel deed uitgebreid onderzoek naar de piraat. Hij kwam terecht bij het Nationaal Archief in Den Haag en vond de oorspronkelijke documenten over het leven van IJsbrand Nobel. Het boek is inmiddels klaar. Of hij zelf een piraat zou willen worden? “Dat lijkt me geen goed idee”, reageert hij. “De kans dat je gepakt wordt of omkomt is best groot. Dus nee, ik blijf liever aan de wal.”
“Zuster, ik heb gezondigd.” Een edele heer kijkt schaamtevol naar zijn schoot. “Vanmorgen was er een Mercedes die in de weg reed.” Frunnikent aan zijn jasje, vervolgt hij: “Ik heb erom gevloekt.” Door het smalle raampje van de biechtruimte kijkt een strenge vrouw in habijt hem met samengeknepen ogen aan. “Heeft u een rein en zuiver geweten?”, sist ze. De man knikt nog serieus, maar schiet dan in de lach. “Ja hoor! Daar kom ik wel uit!”
De midwinterhoorns toeteren doordringend waarna een halfgrote viervoeter blaft en verschrikt een ongecontroleerde dans doet. Het Hoever Dorpsfeest is begonnen, en dat mag iedereen weten. Heksen, edelsmeden, kwakzalvers, ridders en een oude paardentram; zaterdag waande elke bezoeker van Egmond aan de Hoef zich in een wereld van kunst en historie. (tekst loopt verder onder foto)
Heel heel vroeger werkte de mosterdman – “maar ik heet geen Abraham!” – nog voor twee kwartjes per uur. “Daar kom ik nou m’n bed niet voor uit!” (foto: Streekstad Centraal)
Duistere wolken lijken de Hoever betovering te willen doorbreken; een windvlaag smijt een schilderij en een koffiekopje op de grond. Het deert de bezoekers van de Slotweg niet, die van heinde en verre zijn gekomen. Tussen de ambachtkraampjes door springen narren en wil een met vegen besmeurde kwakzalver Streekstad Centraal nog wat drakenbloed aansmeren. Flierefluiters Toneel heeft zich vandaag in allerlei kostuum gehesen, en spelen hun rollen met verve. (tekst loopt verder onder foto)
“Meneer, ik zie het al, die arm moet eraf!”, zegt de kwakzalver, a.k.a. Maarten van de Flierefluiters, tegen een man met zijn arm in het gips (foto: Streekstad Centraal)
Dan breekt de zon door. Een klein meisje kijkt met grote ogen op naar een kleurrijke heks, die haar helpt met het brouwen van haar eigen toverdrank. Voorzichtig scheppen ze samen wat blauw zand in een smal flesje. “En nu”, begint de heks, “wat is jouw lievelingsliedje?” Even is het meisje stil. “Europapa”, zegt het kindje met een brede grijns. En zo wordt de toverdrank onder de tonen van het net-niet-songfestival-lied bezworen.
Met hart, ziel en zaligheid lijkt heel Egmond aan de Hoef uitgetrokken om vandaag tot een succes te maken. Egmondse kunstenaars krijgen de kans hun werk te showen, waaronder lokale beroemdheid Andrez (91). Herkenbaar aan zijn rode petje, waar hij nooit zonder wordt gezien. Al vijfendertig jaar, alle edities dus, staat hij met zijn schilderwerken op het feest. “Ik noem mezelf geen kunstenaar”, fluistert hij toe. “Kunstemáker, ben ik.” In de zestig jaar dat hij in de Hoef woont, schildert hij portretten, landschappen en dieren. (tekst loopt verder onder foto)
Het allereerste Hoever Dorpsfeest heette ‘gewoon’ de kunstmarkt, en was in de avond, vertelt kunstemaker Andrez (foto: Streekstad Centraal)
“Is dit uw werk?”, vraagt een bezoeker met verbazing. “Ik ben niet echt van de kunst, maar dit is fantastisch!” Andrez begint te stralen en gaat rechter op staan. “U hebt gelijk!” roept hij.
Terwijl de paardentram voorbij rijdt en de lierdraaier een bluesachtig deuntje speelt, is de verbinding in het Slotkwartier voelbaar. Zo’n feest is van groot belang, zegt Andrez. Net zoals zijn dorp dat is voor hem. “Ik zou er nooit meer weggaan, het is mijn thuis. En het is een beetje gewoontjes, dat is juist ook de kracht van zo’n dorp. “Hij wordt even stil en staart voor zich uit, zijn ogen waterig. “Het komt misschien door m’n leeftijd, dat ik wat emotioneler wordt.” Woorden schieten ineens tekort als Andrez zijn verbinding met het dorp wil omschrijven. Maar dan doet de kunstemaker precies waar kunst zich zo voor leent, en omschrijft hij zijn gevoel met een van zijn gedichten.
Hij was een Egmonder Hij heb er altijd heel tevreden geleefd Hij vond er z’n liefde, z’n werk en z’n brood
Hij zal er nooit vandaan gaan, ook in ruste, na z’n dood (tekst gaat verder onder foto)
Het maken van je eigen sleutelhanger, ook dat kon tijdens de Hoever Heerlijkheid. (foto: Streekstad Centraal)
“Wat je ziet is dat een dag als vandaag verbroedert”, zegt marktmeester Wiel van Ginneken.”De mensen in het dorp komen elkaar tegen. Het zorgt voor verbinding. Maar wat we ook doen is de drie Egmonden wat meer met elkaar verbinden.” Op dat moment loopt Willem voorbij en zegt Wiel gedag. “Willem is van de Zâalnêelden, een Shantykoor uit Egmond aan Zee. Die zijn dus helemaal naar Egmond aan de Hoef gekomen.” Willem knikt en lacht. “Ja, vroeger deden we dat niet, hoor!”
Vliegende auto’s, onherkenbare talen, buitenaards leven. Je kan bijna eindeloos dromen over de verre toekomst. Honderden, duizenden of zelfs miljoenen jaren nadat wij er niet meer zijn. Maar hoe kijken deze toekomstige volken eigenlijk op ons terug? Is dat beeld wel zo positief? Dat vroeg kunstenaarsduo Driessens & Verstappen zich af. Met hun expositie Fossil Remains in de Alkmaarse Grote Kerk verbinden ze fossielen van nu met de toekomst.
“Wat wij eigenlijk willen is dat mensen denken aan de toestand van de wereld en hoe zich dat gaat ontwikkelen in de toekomst”, vertelt kunstenaar Erwin Driessens. Hij staat in de Grote Kerk van Alkmaar. De grote openingsdag van tentoonstelling Fossil Remains. De komende maanden neemt het Amsterdamse kunstenaarsduo de bezoeker mee op reis naar de verre toekomst. En die reis begint bij de vloer van de kerk. “We hadden de kerk bezocht en waren meteen verliefd op de vloer”, zegt Maria Verstappen. “We waren in die tijd ook al bezig met een project over koraalgroei en toen viel ons oog op het koraal in de zerkenvloer.” (tekst gaat verder onder de foto)
De vloer van de Grote Kerk was voor het kunstenaarsduo hun grote inspiratiebron (foto: Streekstad Centraal)
Honderden miljoenen jaren geleden werd het Belgische hardsteen van de Grote Kerk gevormd toen de Ardennen nog deel uitmaakten van een tropische zee vol koralen, vissen en schelpdieren. Fossielen uit het verleden, die het kunstenaarsduo inspireerde om te kijken naar de fossielen van de toekomst. Driessens vertelt over de voorbereidingen: “We hebben er best wel lang aan gewerkt. Het bestaat uit veel onderdelen. In iedere grafzerk zijn honderden stukjes plastic verwerkt. Ik denk dat we er wel drie à vier maanden dagelijks mee bezig zijn geweest.” (tekst gaat verder onder de foto)
Kunstenaars Maria Verstappen en Erwin Driessens werkten maandenlang aan de expositie. (foto: Streekstad Centraal)
Volgens het kunstenaarsduo is het tegenwoordig onmogelijk om aan de oceaan te denken zonder aan plasticvervuiling te denken. De Amsterdammers laten met Fossil Remains een hypothetisch scenario zien over de uiteindelijke bestemming van ons plastic afval. Hoe het zich ophoopt in de oceanen en vervolgens neerslaat op het strand en de zeebodem. “De fossiele brandstoffen en fossiele materialen die we gebruiken komen in de natuur en zee terecht. Wellicht dat in de hele verre toekomst fossielen worden gevonden, die onze tijd representeren met allerlei plastics”, legt Verstappen uit. Driessens vervolgt: “Op sommige rivieroevers zie je alleen maar plastic liggen. De hoeveelheid die er ligt, willen we de nadruk op liggen.” (tekst gaat verder onder de foto)
De kunstwerken in de ambiance van de Grote Kerk. (foto: Streekstad Centraal)
Fossil Remains is onderdeel van de serie ‘Nieuw Licht – Kunst in de Grote Kerk’. Voor dit programma wordt iedere zomer een kunstenaar uitgenodigd om werk te maken. Van de monochrome schilderijen van Thomas Trum tot de tentoonstelling van Driessens & Verstappen. Al vier edities zorgen de exposities voor gespreksstof. Zo ook het Amsterdamse kunstenaarsduo. “We kunnen bij wijze van spreken nog geen tien minuten vooruit kijken, laat staan over honderd jaar, laat staan over 350 miljoen jaar. Maar dat er onrustbarende dingen aan de gang zijn weet ik zeker”, zegt een man voor de camera van Streekstad Centraal. Een vrouw: “Het prikkelt en dat is heel fijn. Het blend ook heel mooi in de kerk. Het is én opvallend én bescheiden.”
Onze consumptiemaatschappij met het vele plastic afval in de schijnwerpers. Dat klinkt niet heel positief. Maar niks is volgens Erwin Driessens minder waar. “Het is niet zo dat we een heel zwart beeld van de toekomst schetsen. We zien ook hoopvolle ontwikkelingen.”
