Vlak voor kerst overleed clown en acteur Joop Dikmans, voor velen beter bekend als boef B2 van Bassie en Adriaan. Dikmans leed aan dementie en stierf op 92-jarige leeftijd. Dochter Trudy en zoon Joep zijn voorzichtig begonnen met het uitzoeken van de spulletjes van hun vader. “Hoe verdrietig het ook is, ergens zijn we ook opgelucht. Het is beter voor hem”, zegt Trudy.
Joop Dikmans werd op 31 januari 1930 geboren in Rotterdam en woonde tot zijn overlijden in Heerhugowaard. “Hij wilde altijd graag in Schoorl wonen”, vertelt dochter Trudy tegen mediapartner NH Nieuws. “Daar was hij in de oorlog vanuit Rotterdam naartoe gegaan omdat daar eten was. Hij en mijn moeder, zijn vrouw Trudy, waren gek van het strand. Zo zijn ze uiteindelijk in Heerhugowaard terechtgekomen.”
Tot ver na zijn pensioen als B2 was hij nog erg geliefd bij Bassie en Adriaan-fans, weet Trudy zich nog goed te herinneren. “Grote kerels kwamen aan de deur, een keer helemaal uit Nijmegen vandaan. Dan hadden ze bijvoorbeeld een flessie drank of een bossie bloemen mee. Of ze alsjeblieft met hem op de foto mochten.”
Nu hun vader er niet meer is, moet het huis waar hij woonde worden leeggemaakt. Clownspakken, kleine muziekinstrumenten, fotoboeken en natuurlijk het welbekende hoedje dat Dikmans als B2 droeg in Bassie en Adriaan: het huis van Joop Dikmans is een schatkamer aan herinneringen. “Het is moeilijk om het allemaal op te ruimen, maar je moet gewoon de knop omdraaien.”
Wat er met de spullen van hun vader moet gebeuren, weten Trudy en Joep nog niet. “Misschien dat een kledingverhuurbedrijf interesse heeft. Het is zonde om het weg te gooien”, vertelt Joep. Ze hopen dat zijn befaamde hoedje en clownspakken ergens een mooi plekje krijgen. “Als er een museum is die er wat aan heeft, zou dat mooi zijn. Dan betekent het nog iets voor iemand”, zegt Trudy.
“Een halve dag heeft mijn vader in het verzorgingstehuis gezeten”, vertelt Joep. “In de avond overleed hij.” En hoe verdrietig dat ook is, Trudy en Joep hebben er vrede mee. Want hun vader was zijn levenslust al een tijdje kwijt. “Hij vond het wel goed. Mijn moeder is veel eerder overleden dan hij en daar had hij het altijd erg moeilijk mee. Ik had het gevoel dat hij door zijn dementie het verlies van zijn vrouw steeds weer herbeleefde.”
Toch wordt hij als vader en opa nu al enorm gemist. “Ik kwam hier drie of vier keer in de week even langs om te kijken hoe het ging. Gewoon even een praatje maken, even een bakkie koffie drinken. Dat is er nu niet meer en dat mis ik wel.”
