Categorie: nieuws algemeen

De Grote Kerk is met kerstmis een warme huiskamer voor alle Alkmaarders. Vanaf zaterdag is daar ‘Het Grote Kersthuis’ te bekijken. Heel de kerk is dan in kerstsferen, inclusief kerstbomenbos en curlingbaan. Ook wie een ticket eigenlijk niet betalen kan is welkom. Op zondag 24 december vindt in de kerk namelijk ‘Het Grote Kerstontbijt’ plaats.

“Het is te gek geworden”, vertelt Lotte van der Eng, die namens Doss Event Support betrokken is bij Het Grote Kersthuis. Want die curlingbaan, dat is dus geen grap, die is er echt. Het tekent de vrolijkheid in het kersthuis. Het kerstfeest wordt er op een heel laagdrempelige manier gevierd. “Bezoekers kopen wel eerst een ticket”, zegt Van der Eng. “Maar er verschijnt dan meteen een pop-up dat ze ook een ticket kunnen schenken.” Ook kunnen mensen met een Alkmaarpas gratis naar binnen in Het Grote Kersthuis. (tekst gaat door onder de foto)

Want het is Doss wel menens met kerst: “We wilden echt iets in de kerstgedachte doen”, zegt Van der Eng. Het is de bedoeling dat juist ook mensen met een krappe beurs naar het kerstspektakel in de kerk toe kunnen komen. “Samen met Taqa Theater De Vest organiseren we Het Grote Kerstontbijt”, kondigt Van der Eng aan. “Dat is bedoeld voor gezinnen met kinderen. Zij krijgen een heerlijk ontbijt en er is een cadeautje voor de kinderen.”

Voor dit bijzondere evenement is samengewerkt met verschillende stichtingen die minima in Alkmaar ondersteunen. “Zij weten deze gezinnen goed te vinden”, zegt Van der Eng daarover. Op deze manier is het gelukt om ruim 100 deelnemers te selecteren voor het feestelijke ontbijt op de ochtend voor kerstmis. Want het eigenlijke feest, dat begint natuurlijk op kerstavond al.

“Het Grote Kersthuis is die ochtend dus even dicht”, voegt Van der Eng nog toe. “De Grote Kerk is dan echt gereserveerd voor die gezinnen die op Het Grote Kerstontbijt komen.” ’s Middags gaat het huis weer open voor het brede publiek. Mét curlingbaan dus. Het Grote Kersthuis blijft nog tot en met 3 januari. (foto bovenaan: Het Grote Kersthuis)

Voor Alkmaarders is de Tachtigjarige oorlog natuurlijk eerst en vooral met één datum verbonden: 8 oktober. Die datum is dit jaar reden geweest voor allerlei feestelijkheden, want de ‘victorie’ was dit jaar 450 jaar geleden. Maar dat die Alkmaarse overwinning zo bepalend was voor de geschiedenis, heeft te maken met een gebeurtenis op 18 december 1573: het definitieve vertrek van de Hertog van Alva.

Want deze Spaanse houwdegen, een generaal met een ijzeren reputatie, was de man die de opstandige Hollanders even een lesje moest leren. In 1566 was hij naar de Nederlanden gestuurd om een einde te maken aan het verzet tegen de katholieke kerk en de Spaanse overheersing. Iets wat aanvankelijk nog leek te lukken: met veel geweld werd de opstand in verschillende steden neergeslagen, waarna de Spanjaarden ongenadig huishielden en de burgerbevolking uitmoordden.

Maar in oktober 1573 gebeurt er ‘iets’ waardoor Alva zich genoodzaakt ziet zijn ontslag in te dienen. Dan immers wordt het Spaanse leger bij Alkmaar verslagen: Alkmaar Ontzet. Ook een zeeslag bij Hoorn wordt verloren. Vanaf dat moment lijken de kaarten geschud te zijn en wordt het moeilijk voor Spanje om de Noordelijke Nederlanden nog onder controle te houden.

Op 18 december 1573 verlaat Alva dan ook ‘de Nederlanden’. Hij vertrekt dan uit Brussel. Uiteindelijk zou het de Spanjaarden wel lukken om dát stuk van de Nederlanden te behouden, de ‘Zuidelijke Nederlanden’ ofwel het huidige België. Maar het noorden bleef onafhankelijk en dat land kennen we nu als Nederland. Een onafhankelijkheid die ooit begon met die belangrijke overwinning in Alkmaar.

Streekstad Centraal stond vorige week nog uitgebreid stil bij de viering van 450 Jaar Alkmaar Ontzet. De uitzending is terug te kijken op ons YouTube-kanaal.

Na 30 jaar trouwe dienst bij de vrijwillige brandweer van Alkmaar is op ludieke wijze afscheid genomen van Max Delissen. Donderdagavond haalden zijn collega’s hem thuis op voor zijn laatste brandweeroefening. Eentje met een gekke opdracht natuurlijk. Oh ja, en omdat hij brandweerduiker is, moest Max in een duikerspak naar de oefenlocatie op het Waagplein fietsen.

Max was verrast over hoeveel collega’s langs kwamen, natuurlijk met flikkerende noodlichten, maar gelukkig was er meer dan genoeg taart. Dat hij de doos met de taart eerder had laten vallen werd hem vergeven. Daarna kreeg Max de opdracht om in een duikerspak naar het Waagplein te fietsen, maar dat ging niet gebeuren: hij wilde in zwembroek gaan. Nog altijd bevelvoerder. Maar toen Max hoorde dat hij het water niet in hoefde – al vonden zijn collega’s het prima als hij dat wel deed – ging hij overstag. (tekst gaat verder onder de foto)

Na groepsfoto’s en een wissel van duikpak naar brandweeroutfit was er werk aan de winkel. Collega’s brachten brandweerspullen op een kaasberry naar de ‘ijsbaan’, waar Max en een collega paraat stonden om er een rondje mee over de baan te schaatsen. Nou ja, schaatsen. Ze waren aan ploeteren op de witte platen die voor ijs door moeten gaan. De spullen werden met de berry door collega’s met een rondje om de Waagtoren naar de waterkant gedragen voor de eigenlijke oefening. (tekst gaat door onder de foto)

Mooi is te zien hoe de vrijwilligers ineens een stuk serieuzer zijn. In rap tempo worden onder leiding van Max slangen uitgerold en gekoppeld, spuitmonden gemonteerd en de pomp aangezet. Alleen was er toch iets niet goed gegaan, want uit twee spuiten kwam geen water. De spuiten zaten aan één slang vast. Enige hilariteit bij de niet deelnemende collega’s. “Dat gebeurt nooit!”, maar het probleem werd snel gefikst. Na snel opruimen ging de vrijwillige brandweer nog even gezellig de kroeg in.

Max had het enorm naar zijn zin, maar bekent dat hij niet écht stopt. “Ik ben zowel vrijwillige als professionele brandweer, en daarnaast ben ik voorlichter bij de veiligheidsregio. Ik stop alleen als vrijwilliger.” De bevelvoerder vond het wel mooi geweest na 30 jaar. “Het vrijwilligerswerk is het zwaarste. Je doet het erbij. En als je ’s nachts wordt opgeroepen, dan moet je evengoed de volgende ochtend weer naar je werk.”

Wat Max volgens collega Wesley onderscheidt is dat hij een van de allereerste duikers was binnen de eenheid. En wat dan van Max als persoon? De andere bevelvoerder Koos vult direct aan: “Hij is een verbinder. Hij verbindt mensen.”