De Groenewegbrug in Graft wordt binnenkort gerenoveerd. Tijdens een grondige inspectie bleek dat dit hard nodig is, aldus Stadswerk072. De werkzaamheden gaan maandag 6 november van start en duren volgens de planning tot vrijdag 26 januari. Tijdens de renovatie is de brug volledig afgesloten voor verkeer. Wel wordt er een tijdelijke brug gelegd voor voetgangers en fietsers.
Gemotoriseerd verkeer zal tijdens de werkzaamheden via De Rijp en de N244 moeten omrijden. De omleiding wordt op borden aangegeven. Voor langzaam verkeer wordt een tijdelijke brug naast de Groenewegbrug worden geplaatst.
Om de biodiversiteit in de Schoorlse Duinen te vergroten, start Staatsbosbeheer deze week met bomenkap op twee verschillende locaties in het bosgebied. In het noordwestelijke deel worden het naaldbos uitgedund om ruimte te creëren voor jonge loofbomen. In de duinen ten oosten van het Leeuwenkuilbos worden exoten weggehaald om het gebied open te houden.
De uitdunning van het bosgebied van de Schoorlse Duinen is onderdeel van een meerjarenproject. Elke paar jaar wordt een aantal dennen weggehaald. Deze keer wordt over een oppervlakte van rond 70 hectare ruimte en licht gecreëerd voor jonge loofbomen. “Zo ontstaat er een gevarieerd en gemengd bos”, legt boswachter Samuelle van Deutekom uit aan mediapartner NH Nieuws. “Dit vergroot de biodiversiteit en de weerbaarheid van het bos. Het resultaat is een Atlantisch duinbos met meer soorten bomen, planten en dieren.” Om hoeveel bomen het precies gaat, kan de boswachter niet zeggen.
De boomstammen worden opgestapeld langs de Schoorlse Zeeweg en later afgevoerd en verwerkt. Bijna al het hout, zo’n 95 procent, zal worden gebruikt voor de productie van OSB-platen. Van het overige hout wordt kisthout gemaakt. Het tophout en takken blijven achter. “Dit is een vereiste binnen de Natura 2000 regelgeving”, legt Van Deutekom uit. “In het begin kan dat er wat rommelig uitzien, maar het is voor de ecologie van het bos juist heel nuttig dat het blijft liggen.”
De twee gebieden waarin Staatsbosbeheer werkzaamheden verricht
Ook in de duinen zelf is onderhoud nodig. Snel groeiende boomsoorten – zoals de Amerikaanse vogelkers en de zeeden – kunnen er gemakkelijk uitzaaien en verdringen zo bijzondere inheemse soorten. “Vorig jaar zijn we in kleine mate begonnen met het open houden van de duinen. Met die werkzaamheden gaan we nu verder.”
Ten oosten van het Leeuwenkuilbos gaat een aannemer deze exoten handmatig verwijderen. “De bomen worden afgezaagd en daarna versnipperd. De snippers zullen worden gebruikt voor het herstel van de paden in het duingebied.”
Het uitdunnen van het bos start vandaag, maandag. Voor de veiligheid zal het werkgebied tijdens het onderhoud voor publiek zijn afgesloten. De gemarkeerde wandelroutes worden in het veld omgeleid. Het ruiterpad tussen de Schoorlse Zeeweg en het Blokkerspaadje is afgesloten. Naar verwachting zijn de werkzaamheden voor 30 november afgerond. (foto: mediapartner NH Nieuws)
Museum BroekerVeiling zit weer in de lift. Schommelde het aantal bezoekers vorig jaar nog rond de vijftigduizend, dit jaar verwacht het museum in Broek op Langedijk uit te komen op 67.000 bezoekers. En voor de komende jaren staan er nog heel wat veranderingen op stapel.
Meer dan vijfhonderd parochianen uit het noorden van Noord-Holland trokken zondag naar de Sint Bavo Kathedraal in Haarlem om te demonstreren tegen een dreigende massale sluiting van kerken in de regio. Vorig jaar kondigde het bisdom aan dat op termijn van de 164 kerken er een kleine honderd niet levensvatbaar zullen zijn. Ook in Heerhugowaard worden kerken bedreigd met sluiting. Een slechte zaak, vinden gelovigen.
In Haarlem beginnen de demonstranten rondjes om de kathedraal te lopen. De bedoeling is om zeven keer om het grootse gebouw heen te gaan. “Symbolisch”, aldus voorzitter van het actiecomité Jaap Braakman tegenover mediapartner NH. “In de Bijbel staat dat als er zeven keer om een stad heen gelopen wordt, de muren dan instorten. Nu hoeven de muren hier niet in te storten, maar het beleid moet wel gaan veranderen.” (tekst gaat door onder de foto)
Ook de katholieke kerk van De Noord zou niet blijven bestaan als het aan het bisdom ligt. (foto: Wikimedia Commons / EdwinH)
Volgens Braakman is het een slecht plan van het bisdom om zoveel kerken te sluiten. “Nu is er geen maatwerk”, vindt hij. “Er wordt een plan uitgerold waarbij parochies die wél levensvatbaar zijn, moeten lijden onder dat plan. Dat vinden we heel erg verkeerd.”
Voor de demonstranten is het klip en klaar wat er verloren gaat, mocht hun kerk de deuren sluiten. “De saamhorigheid”, zegt demonstrant Ria Pater. “Het is toch heel belangrijk dat je een plek hebt om samen te komen. Alles gaat in golfbewegingen. Er is alweer een generatie die wat meer naar de kerk komt. Dan kun je alle kerken wel gaan verkopen, maar dat komt nooit meer terug.”
Volgens bisschop Jan Hendriks is sluiting van kerken onvermijdelijk. “Dat ligt aan drie dingen: een gebrek aan vrijwilligers, gebrek aan gelovigen en een gebrek aan financiën. Dan sta je op een gegeven moment machteloos.” Ook de overhandiging van een petitie die meer dan vijftienhonderd keer werd ondertekend, doet niets af aan die realiteit. “Of er moeten een paar wondertjes gebeuren”, glimlacht Hendriks. “Als alle mensen weer naar de kerk komen en zich aanmelden als vrijwilliger, dan hoeven we geen enkele kerk te sluiten.”
De klokken zijn teruggezet en staan nu merkbaar op wintertijd, want buiten is het herfstig en onstuimig. De wind is in het weekend van zaterdag op zondag gedraaid en kan zeker zondagmorgen bij momenten stevig zijn. Het KNMI waarschuwt voor harde windstoten en gaf daar eerder code geel voor af, maar die waarschuwing is weer ingetrokken.
Wel roept het KNMI op om alert te zijn voor onweersbuien. Die trekken zondagmiddag over en ze kunnen, net als de wind, bij vlagen heftig zijn. Het is niet zo dat het wordt afgeraden om naar buiten te gaan, code geel is de laagste van de drie alarmfases. Opletten is genoeg. Wel is de vraag of een lange wandeling door de duinen voor deze zondag de ideale activiteit is, een nat pak zit er wel in.
Dat het wintertijd is valt in ieder geval niet te missen. De meeste klokken zijn zondagnacht automatisch overgegaan op wintertijd, voor de oude klokken in de Alkmaarse binnenstad geldt dat dit nog handwerk is. En dus moet de stadsuurwerkmaker zondag letterlijk door weer en wind om de klokken van onder meer de bekende Waagtoren weer gelijk te zetten.
Zo’n 550 verontruste katholieken uit het noorden van Noord-Holland trekken zondag in bussen naar de Haarlemse Bavokathedraal, om daar hun stem te laten horen. Daar zijn ook Heerhugowaarders bij. Ze maken zich grote zorgen over de toekomst van hun kerken, nu het bisdom de deuren van bijna 100 kerken wil sluiten. “Het is een poging om tot elkaar te komen. We willen dat dit beleid omvalt.”
Door de terugloop van het kerkbezoek hangen er donkere wolken boven het katholicisme, schrijft mediapartner NH. Het bisdom wil veel Noord-Hollandse kerken afstoten, onder meer in Heerhugowaard De Noord en in ’t Kruis. Het bisdom wil de komende vijf tot tien jaar toewerken naar een situatie waarin meerdere kerken als een ‘centrumfunctie’ (28) of ‘steunpunt’ (37) moeten fungeren. Dat betekent dat bijna 100 van de 164 kerkgebouwen gedwongen de deuren moeten sluiten.
De aangekondigde sluitingen van kerken zit parochianen zo hoog, dat ze de barricades opgaan en een petitie verspreiden. Zondag staat er een ‘stille tocht’ gepland, die leidt naar de Haarlemse Bavokathedraal van bisschop Jan Hendriks. “We bieden de bisschop de petitie aan, die meer dan 1.400 keer is ondertekend. We hebben een muzikale bijeenkomst en we houden een tocht rond de kathedraal”, zegt Braakman. Hij rekent op een opkomst van 550 kerkgangers. Met tien touringcars rijden ze die dag in colonne naar het bisdom. Onder de aanwezigen zijn onder meer parochianen uit Waarland, Tuitjenhorn, Heerhugowaard en De Goorn. Het moet een symbolisch protest worden waar ze zevenmaal rond de kathedraal lopen, naar het voorbeeld van het Bijbelverhaal over Jozua in Jericho. “De muren hoeven niet in te storten, zoals in het bijbelverhaal gebeurde, maar we willen wel dat dit beleid omvalt”, zegt hij.
West-Friesland ademt het katholicisme, weet Jan-Willem Wit van het Noord-Hollandse bisdom. Hij begrijpt de zorgen van het actiecomité. “De kerk is voor velen een ontmoetingsplek. Dat daar dan een einde aankomt, is natuurlijk erg pijnlijk.” Het bisdom is bereid om de verontruste parochianen te ontvangen in Haarlem. “We zien allemaal het probleem van de kerksluitingen, het is een gedeelde zorg. Liever sluiten we helemaal geen kerken. Voor ons zijn het ook pijnlijke keuzes die gemaakt moeten worden. Maar soms is het niet anders.”
De ingeslagen weg is niet over één nacht ijs gegaan, zegt Wit. Het teruglopende kerkbezoek en hoge onderhoudskosten nopen de katholieke kerken in West-Friesland om naar de toekomst te kijken. Het bisdom wil naar een model, waarin een klein aantal kerken een centrumfunctie vervult. “Als we niets doen, blijven we met lege handen achter.” (foto: Wikimedia Commons / EdwinH)
De jaarlijkse jeugdactiviteitenweek Bouwdorp Sint Pancras is dit jaar voor de vrijwilligers in mineur geëindigd. Tijdens de finale van de week, waarin de door de kinderen gebouwde hutten aan de ouders worden getoond, heeft een deel van de ouders zich behoorlijk misdragen. Volgens de organisatie werden vrijwilligers uitgescholden en opzij geduwd.
De onenigheid ontstond op het moment dat een deel van de ouders, vanwege de modder op het terrein, van de geplande looproute wilde afwijken. Met een gang langs de tent kunnen de schoenen nog wél redelijk droog worden gehouden. De organisatie vond die route te link. “Daar steken haringen uit, dat is gevaarlijk”, zo beschrijft voorzitter van de organisatie Marijn Hoogervorst de situatie tegenover mediapartner NH. “De hele week laten we de kinderen daar niet lopen, dus nu ook de ouders niet. Het gevaar dat je daar struikelt over de haringen is te groot.”
Aan de inspanningen van de vrijwilligers kan het toch niet gelegen hebben. (beeld: NH Nieuws)
“Kutwijf, hou je bek”, herhaalt Hoogervorst wat er vervolgens zoal werd geroepen door een aantal ouders. “Ze luisterden gewoon niet”, vertelt vrijwilliger Anouk de Groot. “Wij weten wat veilig is hier en wat niet. Maar mensen werden boos en we werden uitgemaakt voor van alles wat ik hier niet ga herhalen. Dat verpestte eigenlijk wel de hele week.” Naar schatting ging het om een groep van zo’n dertig ouders die zich misdroegen.
“Vervolgens komen vrijwilligers huilend en overstuur naar me toe”, vertelt Hoogervorst. “Als je hier staat in de vrije tijd, als je je werk hiervoor opzegt en je krijgt vervolgens dit soort dingen naar je hoofd geslingerd, dan word je daar heel droevig van.”
Ondanks de nare aanvaringen met een deel van de ouders spreekt de organisatie van een geslaagde week voor de kinderen. Niettemin heeft vrijwilliger Anouk nog wel een boodschap voor de vaders en moeders die hun boekje te buiten gingen. “Wij doen het allemaal vrijwillig. We staan hier elk jaar voor jullie kinderen. Doe gewoon normaal, want zonder ons is er ook geen bouwdorp.”
De afgelopen weken waren strandvonders ineens in het nieuws, door spullen van bootvluchtelingen en aangespoelde pakketten drugs. Mooi dat er weer eens aandacht is voor zijn vak, vindt Willem de Rover uit Camperduin. Maar met z’n 78 jaar maakt hij zich toch ook weleens zorgen of er nog een nieuwe generatie klaarstaat die spullen en de verhalen erachter verzamelt.
In de voortuin van de breedgebouwde, vriendelijke Willem de Rover uit Camperduin prijkt het bord ’tijd is niks, getij is alles’. Samen met Mart Gul uit Egmond is Willem de Rover door de commissaris van de Koning officieel aangesteld als hulpstrandvonder van gemeente Bergen. Namens de burgemeester – formeel de hoofdstrandvonder – doen deze mannen en hun personeel al het schoonmaak-, verzamel- en coördinerend werk op het strand, in weer en wind.
“De hulpstrandvonders zijn van grote waarde voor de gemeente”, zegt burgervader van de kustplaats Lars Voskuil tegen mediapartner NH. “Zij helpen ons de stranden schoon en veilig te houden en we zijn heel blij met hun inzet daarvoor.” Maar met het getij gaat toch ook echt wel de tijd voorbij. Willem – verantwoordelijk voor het strand tussen pakweg Schoorl tot Petten – gaat richting de tachtig. Aan de eettafel slaat hij één van zijn plakboeken open. “Van zo’n beetje alles wat ik vind, maak ik foto’s met m’n digitale camera.” Hij pakt zijn Lumix-modelletje ‘van 130 euro’ erbij. “Ik laat ze dan ontwikkelen. Met mijn mobiele telefoon doe ik niks hoor, met die Nokia kan ik alleen bellen.”
Sinds 1986 vindt Willem al allerlei aangespoelde spullen: een schroef van een mast van de gezonken Prince George, tientallen felgekleurde boeien, zeehondjes, piepjong, door vossen aangevreten, levend, dood, een granaat. Van oudsher waren strandvonders nodig, omdat het vergaan van de vele schepen langs de Noord-Hollandse kust ook jutters naar het strand trok. In de wet op de strandvonderij staat dat namens de burgemeester de hulpstrandvonder ‘de leiding heeft’ als iets aanspoelt, verantwoordelijk is voor de opslag en de zoektocht naar de rechtmatige eigenaar. Het fotoboek op tafel is het ‘inventaris’ van Willem. “Het mooie is: ik ben er altijd als er wat is. Of dan gaat mijn Nokia en ben ik er snel bij.” Als de wind van zee komt, gaat hij met het schemeren al met de pick-uptruck richting het strand. 20 tot 25 kilometer heen en dan weer terug. (tekst gaat door onder de foto)
De zolder van de strandvonder lijkt wel een museum. (foto: NH Nieuws / Maaike Polder)
De liefde voor het strand zat er vroeg in bij Willem. Hij kon er eigenlijk niet omheen. Om wat geld te verdienen verhuurden zijn ouders bijvoorbeeld het ouderlijk huis aan de Hogenolweg in Groet aan mensen uit Amsterdam. “Die waren rijk. En wij sliepen dan in het zomerhuis 25 meter verderop, vlak bij het strand. Dat was bijna helemaal gemaakt van strandhout.”
Als kleine jongen op school weet de Noord-Hollander nog dat hij en zijn vrienden werden opgeroepen om in ruil voor een zakcentje ‘coloradokevers’ van het strand te rapen. “Ze vraten aan de gewassen van boeren in de omgeving. De hele school liep ervoor leeg.” En ook toen er een toestel van KLM in 1954 voor de kust van Egmond aan Zee ‘uit elkaar was gespat’ kon er verdiend worden, aldus Willem. “De politie vroeg de schooljongens de brokstukken en onderdelen te verzamelen voor onderzoek. En van het geld konden we weer shag kopen.”
Na school is hij gaan varen. “Bij de KNSM. Ik was van alles: in het begin hutten schoonmaken, dek schrobben, verven. Niet stuurman of zo hoor. Ik kon niet zo goed leren, was meer met mijn handen aan de gang.” Door een staaldraad verliest hij in die tijd het topje van zijn rechter wijsvinger. Iets dat je bij veel zeelui ziet. Willem werkt nog een jaar op een booreiland en begint dan rond ’75 als ‘assistent’ van hulpstrandvonder Simon Gutker.
“Er spoelden toen weleens koeien en paarden aan van het dek van schepen. Ik kwam dan met een platte kar om die beesten op te halen. En zo ben ik erin gerold”, vertelt Willem. Hij gaat voor, twee trappen naar boven en opent het luik boven zijn hoofd. Een zolder vol gevonden schatten van over de hele wereld. De ene meer waard dan de ander. Hij noemt het zijn ‘museum’. “Soms kom ik hier een paar weken niet. En als ik er dan weer ben, denk ik: dit is toch wel apart.” (tekst gaat door onder de foto)
De strandvonder en zijn vrouw bij een klein beeldje van Simon Gutker. (foto: NH Nieuws / Maaike Polder)
“Prachtig toch? Ik vind het uniek”, zegt zijn vrouw Tiny (73). Beneden aan tafel komt ze erbij zitten. 53 jaar geleden ontmoetten ze elkaar op het strand, een paar honderd meter lopen van hun huidige huis. Hij was toen badmeester bij een strandtent. Zij was uit Warmenhuizen met een vriendin te zonnebaden. “Ik zag hem en dacht: hij is van mij.”
Mee naar het strand gaat ze niet. “Maar de kinderen mochten weleens mee. Toch heb ik ook in het idee dat jongelui het niet meer doen. Naar het strand gaan. Die gaan naar school in Alkmaar, zitten achter de computer. En dan is het over.” Het werk als strandvonder ziet ze als een ‘uitstervend gebeuren’. Jammer. Vindt ze. En ze wijst naar de rugtas, op de laatste pagina van het laatste fotoboek van Willem. Het is een aangespoelde tas, vermoedelijk van een bootvluchteling die heeft geprobeerd op een rubberboot over te steken van Frankrijk naar Engeland. Iets dat Willem in 40 jaar niet eerder had meegemaakt. “Zo blijft het wel bewaard”, aldus Tiny. “Want er zit toch een verhaal achter. Achter alles zit een levensverhaal. En door mensen als Willem blijft het bewaard.” De tas ligt nu in het Juttersmuseum op Texel.
De gemeente Bergen laat weten pas op zoek te gaan naar een vervanger als Willem de Rover ermee stopt. Op dat moment gaat er, zoals bij elke functie binnen de gemeente, een vacature uit. Voor het geld hoeft zijn opvolger het niet te doen, aldus Willem. Alleen als er wat gebeurt, kan ‘ie uren schrijven. Een paar tientjes ongeveer. En kleedgeld krijgen de hulpstrandvonders ook nog, is ze recent toegezegd. “Ik kan mijn auto er een beetje van rijden, maar voor de rest: je moet het vooral mooi vinden.” Hij vindt het belangrijker dat hij – voor wat minder geld – met plezier naar z’n werk gaat. “Ze vragen weleens wanneer ik er mee uitschei. Maar ik stop ermee als het niet meer gaat. Net hoe ik me voel.”
Iets zuidelijk van het werkgebied van Willem de Rover spoelde in oktober 2022 een groene rubberboot vol spullen aan. Daarover heeft mediapartner NG de podcast ‘De Egmondse vluchtelingenboot’ gemaakt. Hulpstrandvonder Marco Snijders – medewerker van Mart Gul – vertelt in zes afleveringen ook over het reilen en zijlen van de strandvonderij. De eerste twee afleveringen zijn al te beluisteren. Dinsdag 31 oktober komt aflevering 3: De spullen.
