Wie dit weekend naar de Alkmaarderhout gaat moet zeker even omhoog kijken. Want er is iets te zien dat er jaren niet te zien was: de juiste tijd. Het torenuurwerk van Westerlicht is helemaal opgeknapt en inmiddels zijn ook de wijzers op de unieke glazen wijzerplaten gemonteerd. Het is de kroon op de restauratie van Huize Westerlicht. “Maar eigenlijk werkte de klok al een week, dat kon je alleen niet zien.”
Eerder al sprak Alkmaar Centraal al met stadsuurwerkmaker Boris Stiensma over de in zijn ogen ‘unieke’ torenklok. Toen verwachtte hij nog dat de wijzers er maandag 31 juli al zouden worden opgezet, maar de weersomstandigheden lieten dat toen niet toe. Uiteindelijk zijn de wijzers deze week pas geplaatst, op donderdag 10 augustus. Zaterdag spraken we Stiensma opnieuw. “Ja, hij loopt prima.” (tekst gaat door onder de foto)
Voor het eerst sinds tijden is te zien hoe laat het is. (foto: Alkmaar Centraal / Youri Hoeben)
Dat de klok weer werkt is bijzonder, want de torenklok van Westerlicht heeft meer dan 20 jaar stilgestaan. “Toen we aan de opknapbeurt begonnen troffen we een heel vreemd uurwerkje aan”, herinnert Stiensma zich. “Veel te klein ook. Ik denk niet dat dat gewerkt heeft, om eerlijk te zijn. Die klok stond echt al heel lang stil.” In 2001 zou er een ‘wisseling van de wacht’ zijn geweest, weet Stiensma, maar hij denkt dat de klok ook voor die tijd al stil heeft gestaan.
Maar nu doet de klok het dus weer. En zelfs vóór donderdag al: “Toen het niet lukte om de wijzers er op te zetten, door het weer, hebben we eerst de uurwerken aangepakt. Die zijn gekoppeld aan de computer. Donderdag hoefden alleen de wijzers er nog op.” Dat betekent dus dat de klok eigenlijk al een week werkte, alleen was dat niet te zien, omdat de wijzers nog niet meedraaiden.
De opknapbeurt van de torenklok is nu echt helemaal klaar. “Het blijft toch spannend, het is wel een monument”, blikt Stiensma terug. “Wat ik ook lastig vond was dat je er niet zomaar even bij kon, er stond geen steiger omheen. We moesten iedere keer een hoogwerker huren. Die heb je dan een dag.” En daar kwam dan nog bij dat het weer ook tegenzat, het was daardoor lastig plannen. “Maar het wordt vanmiddag weer mooi”, zegt Stiensma optimistisch. “Dan kunnen mensen naar de klok komen kijken.” (foto’s: Alkmaar Centraal / Youri Hoeben)
Meeuwenoverlast in stedelijk gebied neemt toe. Ook in Noord-Holland is meeuwenoverlast iets van alle tijden. Wat is de stand van zaken deze zomer? En belangrijker nog: wat kun je doen om de overlast te voorkomen.
Een aantal jaar geleden sprak mediapartner NH Nieuws met de zieke Gre Ranzijn, die door de meeuwenoverlast vlak bij haar slaapkamerraam geen oog meer dicht deed. Tot haar blijdschap gaat het tegenwoordig ‘prima’ met deze overlast. Zelf zegt ze er geen verklaring voor te hebben waarom het gegil opeens veel minder is. Toch lijken de vogels niet helemaal verdwenen: “In de ochtend vroeg rond vijf uur beginnen ze wel even met kletteren en laten nog altijd veel poep achter.” Het blijft volgens Ranzijn niet ideaal, maar het is al een stuk beter dan voorheen. Ranzijn: “Als het zo blijft, is het gewoon prima.”
Dat de meeuwenoverlast minder is geworden, beaamt ook inwoonster van Alkmaar, Lisanne Schmidt. Een paar maanden terug werd ze gillend gek van alle meeuwen en hun gekrijs. Hoewel de vogels haar toen tot wanhoop dreven, is het nu vrij rustig rond haar huis. Ze heeft het idee dat de meeuwen zich nu wat meer centreren rondom de Kaasmarkt en centraler rond de kerk. Dat ondervond ze twee weken terug nog persoonlijk: “Terwijl mijn koffie mét koffiekoekje werd geserveerd op een Alkmaars terras, vloog er een meeuw op m’n schouder.” Zo wordt ook bevestigd door een medewerker van het desbetreffende Stadskaffee Laurens aan het Kerkplein: “We worden er helemaal gek van hier. Ze zijn verschrikkelijk, want ze zijn ook zo groot.” Volgens de cafémedewerker valt er niks tegen te doen. Steevast vertelt ze dan ook tegen haar gasten: ‘eet gelijk je koffiekoekje op’.
Volgens haar worden de beesten alsmaar brutaler. Iets dat ook valkenier uit Den Helder, Mart Schrieken, onderschrijft. Samen met zijn roofvogels gaat hij langs plekken waar veel meeuwenoverlast ervaren wordt. Doordat de aanwezigheid van een roofvogel denkt een meeuw instinctief namelijk dat het geen veilige plek is.
De toenemende meeuwenoverlast in stedelijk gebied, hebben we volgens Schrieken van onszelf te danken. “Meeuwen broeden van origine in de duinen. Doordat wij de duinen volgepland hebben met fiets- en wandelpaden, zoekt de meeuw een andere locatie.” Als voorbeeld noemt de valkenier platte daken met grind. Die hebben volgens hem wel erg veel weg van een zanderige duinpan en zijn daarom een geliefde plek voor meeuwen als alternatief. Het is volgens Schrieken dan ook niet gek dat de meeuwen brutaler lijken te worden. “Dat is een logisch gevolg van hoe wij met de vogels omgaan en de manier waarop wij ze conditioneren.” Vooral het voeren van meeuwen is funest en zorgt ervoor dat meeuwen nestjes in stedelijk gebied houden.
Als valkenier wordt Schrieken ingehuurd door diverse partijen die veel hinder ervaren van meeuwen en hun overlast. Hoe dat in zijn werk gaat? “Wij komen naar een plek en laten onze roofvogels daar laag rondvliegen.” Op deze manier denkt en reageert de meeuw uit intuïtie en verdwijnen ze. Met als gevolg dat de overlast minder wordt. Is dat niet zielig? ‘Nee’, zegt Schrieken. Doordat de roofvogel op lage hoogte vliegt, en de meeuwen als het goed is er boven cirkelen, zullen de meeuwen niet worden gedood. “Wellicht als er een meeuw met anderhalve vleugel en blind oog op de grond ligt, maar dat gebeurt nooit.”
De Molen van Piet op het Bolwerk van Alkmaar staat al sinds eind juni in de steigers. De hele buitenkant wordt geschilderd en dat is niet zomaar even gedaan. Cees Piet en zijn gezin hebben nog een paar weken steigers en werklui om zich heen, maar de molenaar lijkt wat reuring wel leuk te vinden. Toch ziet de molenaar ook de dreiging van wind en bomen. “Je kan stukken uit de muur pakken.”
Molenaar Cees ontvangt Alkmaar Centraal hartelijk op de buitenplaats van Molen De Groot want zo heet de molen officieel, al zeggen Alkmaarders dus meestal ‘molen van Piet’. Boven ons werken twee schilders aan groot onderhoud dat normaal om de vijf jaar wordt gedaan. Eentje schildert een wiek vanaf een hoogwerker. Duidelijk geen last van hoogtevrees. Eigenlijk had het schilderwerk twee jaar terug moeten gebeuren. “Het is uitgesteld omdat het voegwerk eerst in twee fases heeft plaatsgevonden. Ze hebben boven de stelling gedaan en een jaar later is het onderste gedeelte aangepakt.” (tekst gaat door onder de foto)
De opstaande wiek wordt geschilderd. Geen klus voor iemand met hoogtevrees. (foto: Streekstad Centraal)
Op het rond 10 meter hoge dek treffen we schilder Kevin. Hij is net klaar met een kozijn en verwijdert voorzichtig de schilderstape. Of deze opdracht bijzonder is voor hem: “Nee, ik doe het wekelijks. Ik doe zo’n 24 molens per jaar”, grapt hij. “Nee nee nee, het is zéker een bijzondere klus. Normaal doen we heel veel appartementencomplexen en dat soort dingen. Dit zijn wel de pareltjes hoor.” Dat hij soms extra tijd kwijt is aan decoratieve elementen op het hout neemt hij voor lief. (tekst gaat door onder de foto)
Kevin haalt zorgvuldig schilderstape van het kozijn dat hij heeft geschilderd. (foto: Streekstad Centraal)
Wel baalden hij en zijn collega flink van onverwachtse regenbuien. Hij kijkt naar de lage reling rondom, die er nu weer mooi uitziet. “Aahhh! En dan heb je het nét gedaan. Ach, jonge, en dan moet je wachten tot het droog is en het weer helemaal schuren. Dat is frustrerend ja. En dat twee keer. Die reling is me een wérk geweest!”
Naast regen zorgde stevige wind, zeker tijdens storm Poly, voor vertraging. En soms bleek herstelwerk nodig. “Dan moet de timmerman erbij komen, want dan lopen ze tegen houtrot aan, en dan is de vraag ‘hoe mag dat gerestaureerd worden’. Het is niet zo simpel”, vertelt molenaar Cees. Niets mag zomaar even; de Molen van Piet is immers een rijksmonument. (tekst gaat verder onder de foto)
Oude en nieuwe planken op het hoge dek. Spekglad versus lekker ruw tijdens regen. (foto: Streekstad Centraal)
Een groot deel van het dek is vorig jaar vervangen met Douglas-hout, van de bovenkant onbewerkt en ruw. Cees Piet is blij met deze gulden middenweg tussen de soms conflicterende monumenten- en milieuvoorschriften. “Het hout werd vroeger met carboleum en een klein beetje koolteer behandeld, maar dat mag natuurlijk niet meer. Ja, giftig. Maar het was een fantastisch middel en er is eigenlijk geen goed alternatief.” Moderne middelen slijten sneller en dan droogt het hout uit, waardoor algen juist makkelijker hechten. “Nou, ik heb al diverse keren op mijn rug gelegen, en dan moet ik oppassen dat ik niet op zo’n metalen oog val.” Hij wijst naar een van de stalen ogen, waaraan hij kabels kan haken. Blijkbaar maakt de reling waar je zo overheen kan kukelen geen indruk op de molenaar.
Cees trakteert ons daarna op een zeer uitgebreide rondleiding. Hij kent zijn molen door en door en kan er boeiend over vertellen. Achter hem aan klauteren we via smalle, steile trappen, helemaal naar boven en weer terug. Onderweg beantwoordt hij al onze vragen. Ook over de schade die de bomen om hem heen veroorzaken, doordat de wind ongelijkmatig op het wiekenkruis komt. (tekst gaat door onder de foto)
Langzaam maar zeker brokkelt de muur van de Molen van Piet af. (foto: Streekstad Centraal)
De bomen aan de zuidwestzijde zijn flink gesnoeid, maar volgens Cees nog altijd veel te hoog. Wat dat betreft hielp storm Poly een handje, beaamt hij. Veel takken braken af en één boom moest achteraf worden verwijderd. “Maar de wind komt ook wel uit het noorden. Eerder hadden we wekenlang noordenwind. En wat mensen zich niet realiseren is dat bij een zuidwestenwind de hoge bomen aan de noordoostzijde voor turbulentie zorgen.”
Hoe hoger we klimmen, hoe duidelijker de gevolgen van het ‘dansen’ van de kap tijdens stevige wind. “Ik noem het dansen. De kap staat los en bij harde wind kan hij flink bewegen. Ook het wiekenkruis is vrij. De as ligt los op een bronzen plaat en een blok hout.” Hier en daar liggen stukjes baksteen en voegwerk op de grond. “Je kan stukken uit de muur pakken. Het schilfert er gewoon af.” Cees kan de kap verankeren, maar dat levert weer andere spanningen op in de constructie. (tekst gaat door onder de foto)
Molenaar Cees Piet laat stukken baksteen zien die van de muur af kwamen. (foto: Streekstad Centraal)
Cees kan er niks tegen doen. Het is aan de gemeente. Daar heeft hij naar eigen zeggen een goede relatie mee, en hij is blij met betrokken politici als John van der Rhee en Ruud van Lier, die zelf molenaarszoon is. “Ik heb wel eens kritiek op de gemeente, maar ze hebben altijd geld voor de molen. En ik kan wel baldadig doen en zeggen ‘ik heb het al jaren geroepen dat die bomen gesnoeid moeten worden’, maar daar bereik ik niks mee. Ik ben blij met raadsleden die zich willen inzetten.” Maar halfbakken oplossingen volstaan dus niet meer. Er moet een stevig snoeiplan komen, nu is iedere storm weer spannend.
Na meer dan anderhalf uur nemen bedanken we molenaar Cees Piet voor zijn tijd en enthousiasme en nemen we afscheid. De stemming is goed, maar toch zit dat idee van die stukjes baksteen nog in ons achterhoofd. Wie weet dat dit artikel een steentje bijdraagt aan de politieke discussie over de strijd die de Molen van Piet levert tegen bomen en storm.
De omstreden bomenkap in de duinen bij Bergen aan Zee is voorlopig van de baan, Dat lijkt het directe gevolg van de beslissing van de Duinstichting om in beroep te gaan tegen de uitspraak van de bezwaarcommissie van de gemeente. Die stelde juist dat er tegen de bomenkap geen bezwaren waren. “Je hoeft er maar even doorheen te lopen om te weten waarom we dit doen.”
Aan het woord is Joke Volkers van de Duinstichting. De stichting vergaderde vrijdagmorgen over eventuele vervolgstappen en kwam tot de conclusie dat ze niet anders konden dan doorgaan met hun protest. “Er zitten toch zwakke plekken in het verhaal”, legt Volkers uit aan Streekstad Centraal. “Genoeg reden dus om in beroep te gaan. We gaan echt naar de rechter toe.”
Eerder maakte ook de Fietsersbond al bekend niet te kunnen leven met de afwegingen van de gemeente. De Fietsersbond is niet voor of tegen de bomenkap, maar strijdt voor het behoud van de fietspaden in het gebied en mist garanties dat die ook echt zullen blijven bestaan. Nu vervolgens de Duinstichting in beroep gaat staat het plan van PWN om dit najaar te beginnen met kappen op losse schroeven.
“We rekenen wel op vertraging hierdoor”, bevestigt Volkers. “Dit is een jaar uitstel van kap”, vult Aard Mos van de Duinstichting aan. “We zijn zo een half jaar verder en dan zit je weer in het broedseizoen, dan kunnen ze sowieso niet kappen.”
Het schaduwrijke bos zou plaats moeten maken voor een zandverstuiving.
Uitstel zou voor het PWN, beheerder van het gebied, een tegenvaller zijn. Het aangekondigde hoger beroep komt tegelijk niet als een verrassing. “We weten dat er mensen tegen zijn, en dat zij de juridische weg kunnen kiezen”, aldus woordvoerder Gert Jan Vreken. “Wij wachten af wat de rechter zal gaan beslissen, en hebben vertrouwen in een goede afloop. Vooralsnog is er niets stilgelegd en gaan verder met de voorgenomen planning. In oktober willen we starten met de kap bij Bergen aan Zee die in het voorjaar afgerond kan zijn.”
Voor die tijd begint PWN wel al met voorbereidende werkzaamheden. “We gaan eind deze maand twintig bomen weghalen om de kwaliteit van het hout te onderzoeken”, licht Vreken toe. “We willen de gekapte bomen straks op een zo duurzaam mogelijke manier verwerken, bijvoorbeeld in de houtskeletbouw. Of dat kan willen we vooraf weten.” Daarnaast benadrukt hij nogmaals dat als die 16 hectare weg is “er geen woestijn achterblijft. Het wordt duingrasland, geen grote zandverstuiving.” (foto gaat door onder de tekst)
Een gevarieerd duingebied bij Bergen aan Zee. (foto: IVN)
De Duinstichting weet zich echter gesteund. “We worden overstelpt met mails”, vertelt Volkers. “Heel veel mensen bieden ondersteuning aan. Je merkt echt dat er wat verandert, ook in het stikstofverhaal… Stikstof schijnt de hoofdmotivatie voor bomenkap te zijn, maar die argumenten blijken helemaal niet te kloppen.” De Duinstichting laat zich hierover onder meer informeren door professor emeritus Han Lindeboom, die zich al vaker kritisch uitliet over de stikstofaanpak.
Veel hoop is ook gevestigd op de politieke veranderingen die in de lucht hangen. Als bij de komende Tweede Kamerverkiezingen BBB de grootste wordt, iets wat opiniepeilers op dit moment wel verwachten, worden de kaarten opnieuw geschud. “Met een heel andere regering, zal het ook heel anders uit kunnen pakken”, verwacht Volkers. Zij hoopt dan ook nog lang van het bos in de duinen te kunnen genieten, want daar blijft de Duinstichting voor vechten.
GGD Hollands Noorden waarschuwt voor een tekort aan vaccins tegen rabiës, beter bekend als hondsdolheid. Het vaccintekort is landelijk en dat levert bij GGD HN een wachttijd van minimaal zes weken op. “Mogelijk zijn er andere aanbieders die nog een grotere voorraad rabiës vaccin hebben. Mogelijk kun je hier wel terecht. GGD Hollands Noorden heeft geen inzicht in waar nog voorraad is.”
Mensen die al zijn gestart met een serie rabiësvaccinaties kunnen deze gewoon afmaken, maar de vaccins die verder nog op voorraad zijn worden bewaard voor incidenten met een verhoogd risico op infectie.
Wie een afspraak voor een rabiësvaccin wil maken kan dat doen via het Spreekuur Reizigersvaccinaties van GGD HN, maar hou dus rekening met anderhalve maand wachttijd.
Bezorgboxen vol met bacteriën en schimmels waarin eten wordt vervoerd zijn verleden tijd, als het aan Dirk Bont uit Oudkarspel ligt. Hij zegt namelijk de oplossing te hebben gevonden voor dit probleem: een bezorgbox waar dit soort micro-organismen geen enkele kans krijgen. Een pizzeria in Alkmaar toonde interesse. “Dit is de toekomst, ik zeg het je.”
Hij staat 24/7 aan. Altijd stroomt zijn hoofd vol innovatieve ideeën. Op de bank stilzitten gaat er bij hem niet in, vertelt hij aan mediapartner NH Nieuws. Hobby-uitvinder Dirk Bont uit Oudkarspel ‘wordt gek van zichzelf, van al dat denken en puzzelen’. Maar dat constant peinzen heeft wel tot de Virus Kill Box geleid, naar eigen zeggen dé vernieuwende oplossing voor bezorgboxen zonder bacteriën en schimmels. Want die blijken een toenemend probleem. Zo liet een groot onderzoek in Italië zien dat bestellingen van bezorgdiensten vaak vol schimmels en bacteriën zitten, soms wel drie keer zoveel als wat op een vloer van een restaurant mag zitten bij een hygiënecontrole. Restaurants worden bij dergelijke waarden gesloten.
Ook de NVWA, de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit, zegt dat besteld eten inderdaad altijd door de consument op hygiëne moet worden gecontroleerd. Maar of de hygiëne van deze maaltijdboxen ook ondermaats is, moet nog blijken. Eind dit jaar komt de voedselwaakhond met uitkomsten van een groot onderzoek naar de hygiëne van die boxen. Maar er is licht aan de duistere voedselhorizon, dankzij Dirk. De coronapandemie bracht de werking van viruskillers bij hem aan het rollen. En nu denkt hij die ook te kunnen inzetten, zodat maaltijdboxen vol ziekmakers eindelijk passé zijn. (tekst gaat door onder de foto)
Dirk Bont denkt ‘out of the box’ (foto: Dirk Bont)
“Met het gebruik van UV-C-desinfectielicht, verwarming en ventilatie krijg je straks voedsel dat je veilig kunt eten. Een bezorgtas wordt uitgerust met dat UV-C-desinfectielicht. Verder worden ventilatie- en verwarmingselementen aangesloten op de accu’s van de scooters en bikes”, zegt Bont. Het gepatenteerde ventilatieblok, dat nu aan de zijkant van de bezorgtas zit, heeft hij uit een computer gesloopt. “Gewoon omdat het kan.” Door de verwarmingselementen kan de ventilatie altijd aanblijven, zodat de lucht constant ververst en gedesinfecteerd wordt. Dat zorgt er ook voor dat de inhoud van de tas onbeschadigd blijft en er zich geen schimmels en andere viezigheden kunnen ophopen.
Dirk heeft inmiddels contact met een pizzeria in Alkmaar, omdat de tas sinds afgelopen vrijdag – na weken ploeteren – helemaal klaar voor gebruik is. “Hij vertelde inderdaad de problemen te herkennen. Hij is dolenthousiast geworden en wil er graag mee experimenteren. Dus we kunnen de boer op!” Het typeert Bont: “Als ik een probleem in mijn huis of in het nieuws zie, ga ik direct aan de slag met oplossingen.” Samen met een kennis komt hij tot de uitvindingen. “Ik ben de bedenker”, zegt Dirk, “hij de uitvoerder”. (tekst gaat door onder de foto)
Bont met zijn vinding, die klaar is voor gebruik. (foto: Dirk Bont)
Voor de financiering van de desinfectiemaaltijdtas gebruikt Dirk het geld dat hij heeft verdiend met een eerdere uitvinding: hometrainers in een sportschool in Alkmaar. Daar sloot hij op meerdere sportfietsen in de gym accu’s aan waarmee stroom wordt opgewekt. Die gaat rechtstreeks naar de bar in de kantine. “Klanten betalen daar dus voor een abonnement en wekken ook nog eens gratis stroom op voor de sportschool. Wat een win-win!” De inventieve Oudkarspeler heeft ook veel vertrouwen in zijn nieuwe ‘baanbrekende project’. “Als je met deze tas bij kunt dragen aan duurzaamheid en voedselhygiëne zeg ik je één ding: dit is de toekomst. Let op mijn woorden.”
Het zwemwater bij het strand van Luna is slecht, staat te lezen op Zwemwater.nl. En daar moeten zwemliefhebbers wel op kijken als ze van plan zijn om een frisse duik te nemen. Toch blijft bij navraag dat het toch nog iets anders ligt. Over onderborden, langetermijnadviezen en vogelpoep: “Als er niets staat kun je gewoon zwemmen.”
Dit voorjaar nog bepleitten de gemeente Dijk en Waard en het recreatieschap Geestmerambacht duidelijke communicatie. Wie wil gaan zwemmen bij het Strand van Luna moet weten of dat veilig is. Maar nu er na een lange periode van regen en wind dan toch ‘zwemweer’ zit aan te komen, blijkt het nog lang niet zo eenvoudig om de actuele waterkwaliteit in beeld te krijgen.
“Dat zou moeten worden geactualiseerd op Zwemwater.nl”, zegt Ronald Groot van de gemeente Dijk en Waard. Het verbaast hem dat er dan toch onduidelijkheid is. Zwemwater.nl geeft alleen een oudere inschatting: “Deze zwemwaterlocatie is ingedeeld in de 4-jaars waterkwaliteitsklasse ‘Slecht’ en heeft daardoor een permanent negatief zwemadvies.” Maar dat is dus alleen het langetermijnadvies. “Het Recreatieschap kan denk ik meer vertellen”, besluit Groot. (tekst gaat door onder de foto)
Een ‘onderbord’ met een negatief zwemadvies zou mensen uit het water moeten houden.
Het langetermijnadvies is gebaseerd op metingen over de laatste vier jaar. In die periode is de waterkwaliteit bij het Strand van Luna een aantal keer slecht geweest. Dat zijn piekmomenten, veroorzaakt door ontlasting van ganzen en andere vogels. Die vogels zorgen voor veel stikstofuitstoot, maar ze zijn er niet het hele jaar door. Op andere momenten kan de waterkwaliteit dus wél goed zijn.
En dat is nu zo, stelt Monique Brouwer van Recreatie Noord-Holland, namens Recreatieschap Geestmerambacht. “Het strand van Luna is in 2022 ingedeeld in de waterklasse ‘slecht’, dan komt er zo’n bord te staan. Maar je moet eigenlijk vooral letten op het onderbord. Als daar niets staat kun je gewoon zwemmen.” Wie het Strand van Luna betreedt moet dus goed op de onderborden letten. “En als er een extra waarschuwing van kracht is, moet dat ook op Zwemwater.nl staan. Het wordt continu gecontroleerd.”
Brouwer verwijst naar de uitleg op de website van het Recreatieschap. Uiteraard zijn er behalve Strand van Luna nog volop andere zwemmogelijkheden ook. Langs de Noordzeekust is zwemmen veilig; in het Geestmerambacht moeten zwemmers wel letten op blauwalg, maar kan in principe ook gezwommen worden, lezen we op Zwemwater.nl.
Afgelopen weekend zijn dan eindelijk de drie fietsbruggen langs de N243 geplaatst. Met de plaatsing van de bruggen over de Beemsterringvaart bij Schermerhorn, over de Jispervaart en de Vrouwensloot is het werk nog niet gedaan. Volgende maand krijgen ze een asfaltlaag en worden de aansluitingen op het fietspad langs de Provincialeweg gerealiseerd.
De 3D-geprinte betonbruggen zouden eigenlijk al vorig jaar worden geplaatst, maar tijdens de assemblage bleken er haarscheuren te zijn ontstaan. Ieder brug bestaat uit zeven aan elkaar gelijmde 3D-geprinte betondelen, op sterkte gebracht met spankabels in het brugdek. De bruggen moesten weer terug naar de fabrikant en voor de overbruggingsperiode werden tijdelijke bruggen geplaatst.
Uit tests bleek dat de constructies, ondanks de haarscheurtjes, aan alle veiligheidseisen voldoen. Ze kunnen een belasting van 30.000 kilo hebben. Daarom is besloten de bruggen toch gewoon te plaatsen, al zit er voor de zekerheid wel een scheurmeter op. Met speciale opleggers werden ze, van de assemblageplaats nabij de N243 naar hun rustplaatsen gebracht, waarna ze met een grote telekraan op hun plek zijn gelegd. Volgens de planning wordt het fietspad op 20 september heropend. (foto’s: Provincie Noord-Holland)
