Categorie: nieuws algemeen

Tamara Hermans is net als heel veel mensen op zoek naar een woning. Met het verschil dat zij over een paar maanden dakloos wordt, als ze niet slaagt. De 40-jarige Tamara woont met haar twee kinderen permanent op Het Caendorp in Heiloo, maar het bungalowpark wordt na de zomer gesloopt voor een nieuwe woonwijk. “Zuur dat ik zonder woning kom te zitten, omdat hier woningen worden gebouwd.”

Tamara zoekt onder andere via sociale media woonruimte. Ze laat daarbij weten dat ze geen urgentieverklaring heeft gekregen, ondanks de immer stijgende nood. “Twee jaar geleden toen ik scheidde heb ik met mijn toenmalige man afspraken gemaakt over co-ouderschap. Ik heb het idee dat ik daarom nu niet urgent genoeg ben”, zegt Tamara tegen mediapartner NH Nieuws

Gemeente Heiloo nam aanvankelijk haar urgentieaanvraag niet in behandeling. “Toen is mij verteld dat de kinderen bij hun vader konden gaan wonen en ik in mijn auto kon gaan slapen”, vertelt Tamara. Gelukkig trof ze bij een latere poging iemand die aardig was en behulpzaam. Deze ambtenaar gaf een urgentieadvies door aan de onafhankelijke commissie die er uiteindelijk over gaat, met name omdat Tamara jonge kinderen heeft. “Maar helaas toch afgewezen.”

Toen ze een oproep plaatste op sociale media kreeg ze veel respons. “Het bericht is zó ontzettend veel gedeeld, ook door allemaal mensen die ik niet ken. Dat ontroerde me wel een beetje. Ik heb ook héél veel reacties gekregen, echt mooie reacties”. Maar helaas tot nu toe nog zonder resultaat.

De gemeente laat NH Nieuws weten dat urgentieverklaringen spaarzaam worden verleend: “Helaas is het zo dat we met enige regelmaat inwoners moeten teleurstellen. Het is moeilijk om urgentie toegekend te krijgen vanwege de strenge regels. Deze urgentieregels zijn regionaal vastgesteld. In het geval van betrokkene voldeed zij niet aan de gestelde criteria.”

Gezien de woningnood is het begrijpelijk dat de wooncommissie zeer zuinig is met verklaringen, maar bij Tamara en haar kids zou je toch onderhand wel van urgentie kunnen spreken. En dat merkt ze ook aan zichzelf en haar kinderen. “Ik heb hier heel veel stress van. En de kinderen hebben hier heel veel stress van. Ik merk het aan hun gedrag, en dat ze over bepaalde dingen niet willen praten. En dat ze heel veel vragen stellen”. Vragen waar ze niet echt antwoorden op heeft.

Ze stonden aan de wieg van wat nu maatschappelijk werk wordt genoemd. De Julianazusters uit Heiloo hebben zich hun hele leven ingezet om arme gezinnen te helpen die het moeilijk hadden. Als er gekookt moest worden, een baby geboren was of als het huishouden moest worden gedaan kwamen de zusters langs. De dames worden nu geëerd met een tentoonstelling in hun voormalige klooster.

Het Julianaklooster werd opgericht in 1914 op het bedevaartsoord Onze Lieve Vrouw in Heiloo. Het harde werken van de zusters, ook wel bekend onder de naam Juliaantjes, was onlosmakelijk verbonden met hun geloofsleven. Vanuit een diep geloof zetten zij zich in voor de samenleving. “Ik ben heel blij dat we deze tentoonstelling hebben kunnen realiseren”, vertelt priester Jeroen de Wit tegen mediapartner NH Nieuws. “Ze hebben heel veel goed werk in deze omgeving verricht. Ze hebben echt de roep van God gehoord om dit pad te bewandelen.”

Aan de hand van tientallen foto’s en persoonlijke verhalen van de Julianazusters wordt hun werk en leven gepresenteerd. De tentoonstelling Julianazusters ‘Zorg uit Handen’ werd vrijdag geopend door Bisschop Jan Hendriks en is elke tweede zaterdag en vierde zaterdag in de maand geopend voor publiek. “We hopen dat mensen die de zusters hebben gekend langskomen om de tentoonstelling te bezichtigen. Het is ook bedoeld voor mensen die zich willen laten inspireren door hun bijzondere werk”. aldus conservator Nanine van Smoorenburg.

In 2004 verlieten de zusters op leeftijd hun geliefde ‘moederhuis’. De taken die zij hadden werden op een gegeven moment overgenomen door de overheid. “Dat betekende niet dat ze ineens nutteloos waren”, vertelt conservator Smoorenburg. “Ze gingen aan de slag als vrijwilliger of of katholieke basisscholen.”

Het klooster is nu een gastenverblijf waar momenteel Oekraïense vluchtelingen verblijven. “Dat is eigenlijk helemaal in de geest van de Juliaantjes”, aldus priester De Wit. “Het is jammer dat ze het niet meer kunnen zien.” Want van de Juliaantjes is er nog maar één zuster over. Die wordt uiteindelijk begraven op de begraafplaats vlakbij het klooster waar ook de andere zusters liggen. “Het is heel mooi dat ze daar samen liggen. Hun ziel is al bij God, maar het is mooi dat ze uiteindelijk allemaal thuiskomen.”