Vrijdagochtend heeft -voor het eerst in de historie van de kaasmarkt – een lokale omroep de bel geluid. Omroep directeur Richard van der Veen opende met het luiden namens Streekstad Centraal de kaasmarkt. Streekstad Centraal begon in 2012 als lokale omroep van Alkmaar en is inmiddels uitgegroeid tot streekomroep, actief in Alkmaar, Dijk en Waard, Heiloo en Bergen. De omroep werkt nauw samen met mediapartner NH Nieuws.
Vanwege de professionalisering van de omroep en het organiseren van het ‘festival van de lokale journalistiek’ later dit jaar besloot het Alkmaarse college de omroep uit te nodigen. “Dit is natuurlijk hartstikke leuk. Maar ook wel een beetje ongemakkelijk. We zijn het niet gewend om zelf in de schijnwerpers te staan”, laat Van der Veen weten.
De omroep is de afgelopen jaren flink gegroeid en zet zich doorlopend in voor de lokale journalistiek. Van der Veen: “Iedereen heeft tegenwoordig een mobiele telefoon en als er aan de andere kant van de wereld iets plaatsvindt weten we dat hier binnen tien minuten. Wat er om de hoek of in de wijk gebeurt is vaak lastiger te vinden. Daar ligt onze missie en onze kracht.”
“Let’s go, let’s go, let’s go!”, klinkt het voordat de kermismuziek begint te spelen en de lampjes knipperen. De 21-jarige Edwin de Vries en zijn broertje zijn het skeeball-kermisspel aan het opbouwen. Met spelletjes in de handen en honderden knuffels boven zijn hoofd, vertelt hij trots: “Ik ben geboren en getogen op de kermis.”
Week op week reist de familie in een woonwagen door het land met hun kermisattracties. “We hebben ook touwtje trekken, ballen gooien, grijpautomaten, echt van alles.” Van kinds af aan is Edwin al op de kermis te vinden en reist hij met zijn ouders mee. Hierdoor volgde hij tot en met groep 8 Rijdende School, waar hij dus ook les kreeg in een wagen. Inmiddels is hij volwassen en bouwt hij samen met zijn broertje het skeelball spel op. Deze week staan ze op het Raadhuisplein, want de zesdaagse kermis van Heerhugowaard gaat weer van start.
De 21-jarige Edwin de Vries volgde de Rijdende School, omdat hij al zijn hele leven door het land reist om op de kermis te staan. (foto: Streekstad Centraal)
“Dinsdagavond zijn we begonnen met de opbouw”, vertelt organisator Klaas Braak senior aan Streekstad Centraal, terwijl hij op de rand van zijn draaimolen zit. Inmiddels zijn de laatste ondernemers donderdagmiddag aangekomen en worden de puntjes op de i gezet. Zo wordt er nog even een sopje over de attracties gehaald, worden de lampjes aangedraaid en de prijzen opgehangen.
Er komt veel kijken bij het organiseren van zo’n kermis. Sinds het winterseizoen is Klaas al bezig met de voorbereidingen. De vraag is ieder jaar weer: Hoeveel plek is er voor de attracties? “Dit is – na Alkmaar – de grootste kermis in de regio.” Het plein staat vol met grijpmachines, spellen en attracties zoals de City Hopper en het Fun House. (tekst loopt verder onder foto)
De Middenweg in Heerhugowaard ligt open. Hierdoor is er minder ruimte voor de kermis (foto: Streekstad Centraal)
Dit jaar gaat het er iets anders aan toe. De Middenweg ligt namelijk open. Er wordt een nieuwe riolering en gas- en waterlijn gelegd. De straat staat normaal rond deze tijd vol met kermisattracties. “Ze zeiden dat het al klaar zou zijn voor de kermis”, legt Klaas uit. Maar door vertragingen is dat niet gelukt. “Ik had er gelukkig al rekening mee gehouden. Ik zou de kermisondernemers niet een week van te voren willen af bellen.”
Klaas baalt er wel een beetje van. “Nu is er nog minder plek. Het liefst zet ik grote attracties neer, maar daar is gewoon geen ruimte voor.” Daardoor zijn er dit jaar ook geen botsauto’s. Die moesten plaats maken voor twee kleinere attracties.
Klaas Braak senior is al jaren de organisator van de kermissen in Heerhugowaard. Het leukste vindt hij het sociale aspect: “Ik hou van praten.” (foto: Streekstad Centraal)
Als ervaren organisator weet Klaas er toch wel weer wat moois van te maken. Veertig jaar geleden nam hij het bedrijf over van zijn vader. “Toen hadden mijn ouders nog maar één attractie, een zweefdraaimolen.” Ondertussen zijn dat er veel meer. Hij is elke dag aanwezig om de boel in de gaten te houden. “Ik kom als eerste aan en ga als laatste weg.”
Al met al kijkt Klaas uit naar de kermis en hoopt hij dat alles goed verloopt. “Het allerbelangrijkste is de veiligheid.” Woensdagnacht vertrekken de kermisondernemers weer. “We zijn er altijd wel wat van tevoren, maar de dag na de kermis is het plein alweer leeg.”
Erfrecht is een complex en vaak emotioneel beladen onderwerp. Het is belangrijk om goed geïnformeerd te zijn over de regels en wetten die van toepassing zijn op het erven van bezittingen, zodat u weet wat u kunt verwachten en hoe u uw zaken kunt regelen.
Wat is erfrecht?
Erfrecht is het geheel van wettelijke regels dat bepaalt wat er met de bezittingen van een persoon gebeurt na diens overlijden. In Nederland is dit geregeld in het Burgerlijk Wetboek. Het erfrecht bepaalt wie de erfgenamen zijn, hoe de nalatenschap verdeeld moet worden en welke rechten en plichten de erfgenamen hebben.
Soorten testamenten
Een testament is een officieel document waarin iemand vastlegt wat er na zijn of haar overlijden met de nalatenschap moet gebeuren. Er zijn verschillende soorten testamenten, elk met hun eigen specifieke kenmerken en voordelen.
Notarieel testament: Dit is het meest voorkomende type testament. Het wordt opgemaakt door een notaris en in het Centraal Testamentenregister geregistreerd. Dit zorgt ervoor dat het document juridisch waterdicht is en de wensen van de overledene nauwkeurig worden uitgevoerd.
Holografisch testament: Dit testament wordt volledig met de hand geschreven door de testateur zelf. Het moet gedateerd en ondertekend zijn. Hoewel dit type testament minder gebruikelijk is, kan het in bepaalde situaties handig zijn.
De executeur
De executeur is de persoon die door de erflater in zijn of haar testament wordt aangewezen om de nalatenschap af te wikkelen. De executeur heeft verschillende taken, zoals het regelen van de uitvaart, het inventariseren van de bezittingen en schulden en het verdelen van de erfenis volgens de wensen van de overledene. Het is belangrijk dat de executeur betrouwbaar is en goed kan omgaan met de verantwoordelijkheden die bij deze rol horen.
Belangrijke overwegingen
Actuele wensen: Zorg ervoor dat uw testament altijd up-to-date is en uw huidige wensen weerspiegelt. Levensomstandigheden kunnen veranderen, zoals bij een huwelijk, scheiding of de geboorte van een kind, waardoor uw testament mogelijk moet worden aangepast.
Erfbelasting: Houd rekening met de erfbelasting die uw erfgenamen mogelijk moeten betalen. De hoogte van deze belasting hangt af van de waarde van de nalatenschap en de relatie tussen de erflater en de erfgenamen. Het is verstandig om hierop vooruit te plannen om verrassingen te voorkomen.
Minderjarige erfgenamen: Als u minderjarige kinderen hebt, kunt u in uw testament een voogd aanwijzen die voor hen zal zorgen na uw overlijden. Daarnaast kunt u bepalen hoe en wanneer zij hun erfenis zullen ontvangen.
Alles over erven
Erfrecht kan ingewikkeld zijn en het is vaak raadzaam om professioneel advies in te winnen. Een website zoals allesovererven.nl biedt uitgebreide informatie over erfrecht en kan u helpen om een duidelijk beeld te krijgen van wat er allemaal bij komt kijken. Door goed geïnformeerd te zijn en tijdig maatregelen te nemen, kunt u ervoor zorgen dat uw wensen worden gerespecteerd en dat uw nabestaanden goed verzorgd achterblijven.
Medewerkers van het Eye Filmmuseum schrokken zich wild doen ze dinsdag de Kunst Bunker in Castricum in wilden. Nadat het hen eindelijk lukte om binnen te komen, zagen ze dat de vloer blank stond. Een aantal blikken met oude nitraatfilms lag in het water. Snel kwamen ze in actie om het unieke beeldmateriaal te redden. “Maar de onderste rij filmblikken is helaas nat geworden.”
De bunker aan de Helmweg is een van drie locaties die Eye gebruikt om unieke en ook zeer brandbare nitraatfilms te bewaren. “Het gaat om heel belangrijk Nederlands erfgoed”, vertelt collectiebeheerder Frank Roumen aan NH Nieuws, mediapartner van Streekstad Centraal. “Er wordt elke week wel een film gehaald of weggebracht naar de bunker. Maar gisteren kregen we de deur niet open en ontdekten we dat het water heel hoog stond.”
“Het is wel eens eerder nat geweest, vandaar dat we al een pomp hadden geïnstalleerd en er zandzakken hebben neergelegd”, vervolgt Roumen. Toch stond er een halve meter water in de bunker. “Bij de meesten bleef het water aan de buitenkant, maar bij een tiental films is ook water in de blikken terechtgekomen. Die films zijn gelijk afgevoerd. Die worden gevriesdroogd en daarna vacuüm getrokken. Over een tijdje weten we pas wat de schade is.” (tekst loopt door onder de foto)
De brandweer kwam erbij om de Kunst Bunker in Castricum leeg te pompen. (foto: VLN Nieuws)
De stroom bleek uitgevallen en dus deed de pomp het niet. “We zijn de hele dag in actie geweest en de brandweer heeft uiteindelijk alles leeggepompt”, zegt de collectiebeheerder. “Het gaat gelukkig ‘maar’ om een tiental films dat aangetast lijkt. Dat vind ik toch heel pijnlijk om te zeggen: het valt dus reuze mee. Een tiental is te veel. Ik heb er slecht van geslapen.”
Al langer was er bij Eye twijfel over de opslaglocaties in de duinbunkers in Castricum, Heemskerk en Overveen. “Die films liggen sinds de jaren 70 prima in het duingebied, maar door de klimaatverandering wordt het steeds warmer en natter”, aldus Frank Roumen. “Ook het grondwaterpeil is veel hoger dan ooit. Daarom zitten we echt in een situatie die eigenlijk niet meer houdbaar is. We zijn daarom al een paar jaar bezig met de ontwikkeling van een gloednieuwe nitraatopslag, die helemaal voldoet aan de laatste eisen en ook duurzaam is. Het is zaak dat we dat traject gaan versnellen; hopelijk geholpen door het Ministerie van OCW.”
De brandweer is druk in de weer in de opslagruimte van het Eye Filmmuseum. (foto: VLN Nieuws)
“Het wordt nog een puzzel om een goede plek te vinden, naast dat een nieuwe nitraatbunker een paar miljoen gaat kosten. Zo’n bunker moet buiten de bebouwde kom zitten en ook niet in een Natura 2000-gebied. Waar dat in Nederland gaat zijn, maakt ons niet veel uit.” (tekst gaat verder onder de foto)
“Het grootste deel van de collectie is gedigitaliseerd, en alles is ook veilig gesteld op ‘safety stock’: op niet-brandbaar materiaal. Je wil alleen nooit het nitraat weggooien, omdat je altijd wil kunnen terugvallen op het origineel, omdat het digitaliseren steeds beter wordt”, vertelt Roumen.
“Het gaat om miljoenen liters.” Heftige regenval zorgt al sinds ruim een half jaar voor water tot aan de knieën op de laaggelegen tennisbanen in Bergen aan Zee. Ook de midgetgolfbaan ernaast blijft natter dan nat. Eigenaar Bart Meijer slaapt er slecht van. “Tennis gaat dit jaar niet meer lukken.”
De tennisbanen in Parnassiapark zijn een van de oudste van Nederland, vertelt de eigenaar. Er is geen club of vereniging aan verbonden, maar het tennisterrein werd verhuurd en was geliefd bij toeristen en lokale liefhebbers. Het ligt laag in het duinlandschap, maar in de 120 jaar dat het bestaat is dit niet eerder gebeurd. Na de langdurige regen van vorig jaar, startte alles met een plas water. “En zelfs dat hadden we nog nooit gezien”, vertelt Meijer aan NH, mediapartner van Streekstad Centraal. (tekst gaat verder onder de foto)
Het water staat zo hoog dat ook de kantine van het complex in het Parnassiapark niet droog is gebleven. (foto: NH Nieuws)
Sinds november is Meijers bezig met al het water wegpompen; een tijdrovende klus en voorlopig niet klaar. De ondergrond moet vervolgens worden gerepareerd en de tennisbaan vernieuwd. Het kostenplaatje: ongeveer een ton. “We hopen dat de overheid met een visie komt om de wateroverlast in Bergen aan te pakken.”
Wethouder Ernest Briët laat via sociale media weten dat “tennisbanen en voetbalvelden onbespeelbaar zijn” en hoe lastig dit is voor inwoners, toeristen en ondernemers. Het wegpompen in Bergen aan Zee is opgepakt, maar de gemeente geeft voorrang aan het oplossen van de overstroming van de N510, “de enige toegangsweg van het dorp.” De wethouder zegt erbovenop te blijven zitten.
“Er waren best wat mensen die er evengoed doorheen gingen, hoor, maar een hoop keerden om.” Een diepe, 53 meter lange plas op de Schoorlse Zeeweg blokkeerde maandenlang de enige doorgang naar Strandpaviljoen Paal 29 in Schoorl aan Zee. Dus nam Sem van Drunen van Paal 29 het heft in eigen handen.
Tot nu toe is het seizoen voor Paal 29 aardig in het water gevallen: de grote plas ligt er al vanaf de winter. “In mei ben ik met Staatsbosbeheer gaan bellen: ‘jongens, wat kunnen we hiermee?’”, vertelt Van Drunen. “Ze dachten dat het wel goed kwam. Even wachten en uiteindelijk zou het water zakken.” Dat gebeurde ook, maar een paar dikke regenbuien later stond het water weer tot 24 centimeter hoog.
Paal 29 is het enige Strandpaviljoen in Schoorl aan Zee en is alleen lopend of met de fiets bereikbaar, via de Schoorlse Zeeweg inderdaad. De diepe plas was voor veel klanten een reden om toch maar om te keren. “Dus we merkten wel dat het rustiger werd”, zegt Van Drunen. Zijn vriendin is een van de eigenaren van het paviljoen en Sem regelt er alle techniek. “Zeker voor mensen die slecht ter been zijn of mindervaliden is zo’n plas gewoon lastig.” (tekst loopt verder onder foto)
Soms zakte het water tot veertien centimeter diep, maar binnen no-time was het weer tien centimeter hoger (foto: habrofotografie)
Van Drunen had al geopperd om zelf iets aan de monsterplas te doen. In eerste instantie wilde Staatsbosbeheer dat niet, maar na de heftige regenval van maandag vond zij ook dat er iets moest gebeuren. “Maar Staatsbosbeheer had geen geld en geen middelen.”
Dus organiseerde Van Drunen het zelf. “Je wil toch dat mensen naar het strand komen. We hebben twee dagen lang van 07:00 uur ’s ochtends tot 21:30 uur ’s avonds gewerkt.” Kilo’s zand en houtsnippers zijn op het water gestort, “de snippers komen van Staatsbosbeheer, en zij leverde ook boomstammen aan voor de zijkanten van het pad en regelde de toestemmingen.” (tekst loopt verder onder foto)
Met twee shovels en twee dagen werk hebben ze de weg verhard zodat mensen weer naar het strand en Paal 29 kunnen (foto: aangeleverd)
Moe, maar tevreden over het resultaat, is Paal 29 sinds woensdag weer helemaal bereikbaar. Nu is het voor Van Drunen afwachten tot de klanten van het paviljoen dit ook weten. En hopen op een permanente oplossing. “Want dat is dit niet, natuurlijk. Ze hebben bij Staatsbosbeheer wel geopperd het fietspad verhogen een goede optie is, want anders zit je bij het volgende natte seizoen natuurlijk weer met hetzelfde probleem.”
Stichting Met Je Hart Alkmaar moest bijna stoppen met het organiseren van diners voor ouderen. Deze uitstapjes zijn geliefd onder de gasten: gezellig samen uit eten in de stad, en ook het vervoer is geregeld. Maar de stichting kwam steeds meer vrijwillige chauffeurs tekort. Dankzij NH Nieuws, mediapartner van Streekstad Centraal, is dat probleem in één klap opgelost. “Wij zijn helemaal happy de peppy!”
Eenzaamheid onder ouderen. De laatste jaren is hier steeds meer aandacht voor. Er zijn senioren die genoeg te doen hebben: familie, vrienden en kennissen, hobby’s of uitstapjes. Maar dat geldt zeker niet voor iedereen. Veel ouderen zijn soms of zelfs regelmatig eenzaam en kunnen wel een (ver)zetje gebruiken. Stichting Met Je Hart organiseert daarom om de vier tot zes weken diners in restaurants, onder andere voor Alkmaarse ouderen.
“Mensen fleuren helemaal op aan tafel, en als het klikt tussen de ouderen zie je ook dat de mensen elkaar in de buurt opzoeken. Dat is helemaal mooi”, zegt Renée Rademacher van de Alkmaarse afdeling enthousiast. Ze krijgt bijval van een van de ouderen. “Als ik de hele dag alleen zit heb ik wel een beetje zelfmedelijden. Ik ben dan ook heel blij dat ze dit soort diners organiseren, echt heerlijk en gezellig allemaal!”
Maar de diners in Alkmaar kwamen op de tocht te staan omdat er steeds minder mensen waren om de gasten op te halen en na afloop weer veilig thuis af te zetten. Eind mei klopte de stichting aan bij NH Helpt om hulp te krijgen bij het vinden van nieuwe vrijwilligers. En met groot succes. Een oproep leverde maar liefst zeven nieuwe chauffeurs op.
“De ritjes kunnen weer beter verdeeld worden. En zo kunnen we nog een grotere groep ouderen blij maken!”, reageert Renée Rademacher opgetogen. “Wij zijn heel dankbaar en hopen dat jullie er net als wij heel veel voldoening uit halen.”
Terugrijdend naar huis stond een een automobiliste stil voor een open Leeghwaterbrug, toen twee kleine eendjes rondom de ronkende auto’s waggelden. Vastbesloten hen niet aan de verpletterdood over te geven, stapte ze uit de auto om de baby’s te vangen.
“Het was nog best spannend”, vertelt de automobiliste, “want de brug kon natuurlijk elk moment weer opengaan.” Een andere bestuurder had al tevergeefs geprobeerd de eendjes te vangen; ze verstopten zich steeds onder de auto’s. Uiteindelijk werd er één gepakt en niet veel later kon ook het broertje of zusje met zachte hand worden gegrepen. Moeder eend was nergens te bekennen.
“En toen stonden we met twee baby eendjes in de handen. En nu?” Ik neem ze wel mee, dacht de redder. “Een ritje dat ik niet snel zal vergeten.” Met geen doos om ze in te stoppen, verkenden de kuikens de auto op hun gemak. “Niet ongevaarlijk, natuurlijk. Ik dacht steeds: als er maar niet een onder m’n koppeling komt.” Gelukkig zijn alle eendjes zonder kleerscheuren aangekomen. (tekst loopt verder onder foto)
Piepend om hun moeder sprongen de kleine eendjes continu omhoog (foto: Streekstad Centraal)
Eenmaal thuis kwam enkele uren later de dierenbescherming om de kleine eenden -die Nijlganzen bleken- ophalen. “Ze komen op een plek met allemaal andere pulletjes, waar ze lekker kunnen spelen en zwemmen”, werd er verzekerd.
“We moeten nu naar het speeltoestel kijken, want…”, directeur Jolijn (11) kijkt- al wandelend over het grindpad – vragend op naar de échte directeur, Ron Karels. “Nou”, helpt Ron, “er is onderhoud geweest en daar hebben we hebben een vette rekening voor gehad, hè.” Mede-directeur Nathan (11) knikt en vult aan: “Tweeduizendvierhonderd euro.” Dus dat moet wel even gecontroleerd worden.
Kinderen zijn deze dinsdag de baas in het Broeker Veiling Museum. Van baliemedewerkers tot directie, van poepscheppen in de varkensstallen tot een zak uien verpatsen op de veiling: de leerlingen van groep acht van basisschool de Mozaïek – buur van het museum – doen het allemaal.
“Kijk, dat is het zwaardere werk!” Karels wijst naar de klasgenoten van de directeuren, die grindstenen uit een kruiwagen scheppen. “Ja, wij kunnen alles!”, schreeuwt de schepper. “Maar wij eten taart!”, roep directeur Nathan grappend terug. Nathan wist meteen dat hij vandaag directeur wilde zijn: “Ik kan gewoon goed mensen motiveren. Als ik later groot ben wil ik geld verdienen, maar wel op een rustige manier.” (tekst loopt door onder foto)
Beheerder Richard (rechts) ziet erop toe dat alle klusjes op het terrein worden uitgevoerd (Foto: Streekstad Centraal)
Alle leerlingen moesten solliciteren voor de functies die ze vandaag uitvoeren. Hun meester Joost maakte vervolgens een verdeling. Halverwege de dag wordt er gewisseld. “We bestaan vijftig jaar en we hebben deze week een beetje omgedoopt tot feestweek”, vertelt Wouter van Assendelft van het museum. “We wilden kinderen een keer de macht geven, en wie weet komen ze ook met leuke ideeën!” Ook Wouter moet er vandaag aan geloven; zijn twee nieuwe marketingcollega’s beheren de sociale kanalen.
Aangekomen bij het speeltoestel, roept Nathan: “Even testen, hoor!” De directeurtjes roetsjen de glijbaan af. Goedgekeurd. Jolijn pakt haar lijst erbij en loopt de punten af. Eén van de schommels is volmaakt ondergescheten door een vogel. “Dat moet je doorgeven aan beheer.” Met een grote grijns lopen ze naar hun dienstdoende klasgenootjes. “Wat doe je me aan!”, roept één van hen wanhopig. (tekst loopt door onder foto)
De directeuren-voor-één-dag checken goed of het toestel er netjes uitziet; er blijkt een klimsteen te missen, of is ‘ie verplaatst? (foto: Streekstad Centraal)
Terwijl een groepje leerlingen ter voorbereiding van de lunch ondertussen wortels raspt, lopen groepachters Puk en Lex richting het veilingslokaal. In de grote vriescel verzamelen ze bibberend de appels, uien, kolen, aardbeien, enzovoort, die zo geveild worden.
Niet veel later varen de twee, stralend als sterren op de rode loper, het veilingslokaal binnen op hun beladen schuit. Lex mag de grote veilingklok beheren, waarna de voorbeeldverkoop van zestig kilo uien voor maar een paar cent wordt verkocht. “Mevrouw, nu eet ik vanavond droog brood!”, grapt hij, geveinsd teleurgesteld. (tekst loopt door onder foto)
Alle ‘museumbazen’, waaronder Puk (links) en Lex, kregen vandaag een naamkaartje met hun functie erop (foto: Streekstad Centraal)
Gelukkig gaat de verkoop hierna wat beter, want “al het geld dat we vandaag ophalen gaat naar Stichting Dierenlot”, vertelt Puk, haar klederdrachtshirt in haar rokje gepropt. Ze is gek op dieren, dus ze werkt hard vandaag. Met verve houdt ze de zak appels omhoog, terwijl Lex stelselmatig de potentiële verkoopprijzen opnoemt. En zo gaat het nog wel even door hier.
“Het gaat wel hectisch vandaag”, roept een vrijwilliger in de wandelgangen. Haar collega knikt, het is even anders dan anders vandaag. Maar het plezier straalt van de gezichten. Van zowel de grote mensen, als de kleine.
Tegenwoordig stellen we hoge eisen aan veiligheid. Overal hangen camera’s, zitten sloten op deuren en staan handhaving en politie klaar om te handhaven. Wie een overtreding begaat, riskeert een fikse boete of wordt zelfs aangehouden. Maar zo was het niet altijd. “Je werd als overtreder niet alleen gebruikt als voorbeeld, maar ook als vermaak.”
Hoe ging dat vroeger? Wat was de rol van de schutterij en politie? Wie sprak er recht? En hoe werd diefstal voorkomen en bestraft? Maandagavond verzamelden zo’n tachtig deelnemers zich op het Canadaplein in Alkmaar om dáár achter te komen. Om stipt zeven uur luidden de kerkklokken en kon de wandeling ‘Veiligheid’ – georganiseerd door de Historische Vereniging Alkmaar (HVA) – van start. Streekstad Centraal besluit mee op pad te gaan.
Aan de wandeling ‘Veiligheid’ van HVA deden zo’n 80 mensen mee. “Het is altijd een verrassing hoeveel mensen mee wandelen”, zegt gids Kees Verlaan. (foto: Streekstad Centraal)
Verdeeld in meerdere groepjes lopen de deelnemers met een gids door de binnenstad van Alkmaar. “Iedereen wil zich veilig voelen in zijn leefomgeving, maar de vraag is of dat altijd lukt”, begint Kees Verlaan van HVA, terwijl een politieagent langs rijdt. “Er gaat geen dag voorbij of je hoort wel geweldsdelicten, cyberaanvallen, oplichting en nog veel meer. Maar denk niet dat dat eeuwen geleden anders was dan tegenwoordig. Er waren genoeg vergelijkbare situaties. Ook vroeger sloop het dievengilde door de straten en stegen van Alkmaar.”
De route begint bij wat ooit het Stadsziekenhuis was, aan de Paternosterstraat. Vanaf daar voert de route langs de Paardenmarkt, over het Doelenveld naar het oude oefenterrein van de handboogschutters. “In de 14e eeuw is het burgerinitiatief gekomen om de stad te beschermen.” De schutters waren toen de steun van de politie, de stadsverdediging en de nachtwacht.
Tijdens de route luisterden de deelnemers aandachtig naar de verhalen van gids Kees. (foto: Streekstad Centraal)
Op verschillende plekken wordt halt gehouden om te luisteren naar wat gids Kees te vertellen heeft. Uiteraard voert de route ook langs het Stadshuis. Ooit zat daar ook het gerechtsgebouw. “Als je na een rechtszaak aan de linkerkant van de trap afkwam – dus voor de kijkers rechts – was je veroordeeld en liep je met twee rakkers achter je aan”, vertelt Kees.
Was de misdaad ernstig genoeg, dan werd vervolgens het schavot in de Breedstraat opgebouwd en vonden daar executies plaats. Straffen die anno 2024 in Nederland al een tijdje niet meer toegestaan zijn, maar vroeger normaal waren. “Onthoofding, ophanging, wurging en radbraken waren de gangbare straffen die door de beul uit Haarlem werd uitgevoerd.”
Gids Kees vertelde met passie over de geschiedenis van Alkmaar. (foto: Streekstad Centraal)
Maar dan was je er nog niet als veroordeelde legt Kees uit. “Daarna werd je naar het galgveld vervoerd, bij de stadspoort opgehangen of op een rad gelegd. Dat deden ze niet alleen als afschrikkend voorbeeld, maar ook voor vermaak. Er is natuurlijk helemaal niks aan om een boete in geld uit de drukken, lijfstraffen en de schandpaal waren pas leuk.”
Natuurlijk werd niet iedereen geëxecuteerd. “Was je maar een beetje stout – had je bijvoorbeeld wat gestolen – dan werd je aan de kaak gesteld.” De hele dag loop je dan rondjes en wordt je bekogeld met eieren en tomaten.
De houten ‘Kraen’ van Kaeskoppenstad stond nog op het Waagplein. Ook een dergelijke constructie werd vroeger gebruikt om overtreders te straffen. (foto: Streekstad Centraal)
De twee uur durende wandeling eindigt op het Waagplein. Waar nog het rad van Kaeskoppenstad stond. Wat volgens Kees een goed voorbeeld is van één van de straffen die opgelegd kon worden. “Of je werd aan de kaak gesteld óf je mocht gedwongen de hele dag in het rad draaien”, zegt hij terwijl hij naar het rad wijst.
De qua leeftijd toch wel wat grijze groep laat alles nog eens bezinken voor iedereen huiswaarts gaat. Tijden veranderen, maar het overtreden van de wet en het straffen van de dader lijkt een tijdloos gegeven.
![Erfrecht [Advertorial]](https://hub.streekstadcentraal.nl/wp-content/uploads/2024/06/allesovererven.jpg)
