De Boscrossers stonden afgelopen weekend aan de start bij de 3-Nations BMX-Cup in de Belgische plaats Dessel. Het drielandentoernooi was extra uitdagend vanwege de weersomstandigheden. Van de Heilooër BMX-vereniging was Max Schram het meest succesvol met brons in de categorie jongens onder 8 jaar.
Zon, harde wind en regenbuien wisselden elkaar af en zorgden zaterdag voor uitdagende races. De wedstrijd werd zelfs even stilgelegd. De deelnemers van De Boscrossers gingen ervoor en boekten een aantal prima resultaten.
Max Schram schopte het tot op het podium in de categorie onder 8 jaar oud. Voor hem was er het brons. Sven van Veen bereikte de finale van de Cruisers (13 – 16 jaar) en werd daarin uiteindelijk achtste. ’s Avonds werd genoten van een gezellige barbecue op de camping en de volgende dag werd er natuurlijk weer volop gereden. In nog slechter weer.
Op dag twee was het Stijn van Gulick die het hoogste eindigde van de Heilooër club. In de categorie Men Junior eindigde hij als zesde in zijn halve finale. Nieuwe ronde, nieuwe kansen voor Max Schram, maar deze dag moest hij genoegen nemen met een achtste plek in zijn kwartfinale.
Boscrosser Dennis de Looze gaat lelijk onderuit tijdens het drielandentoernooi in Dessel, België. (foto: De Boscrossers)
Voordat de damesfinale floret-schermen begon was het al een uniek Nederlands kampioenschap voor HollandSchermen. Vijftien jaar terug won voor het laatst iemand van de Alkmaarse vereniging een nationale seniorentitel. Zondag was alleen nog de vraag of de licht favoriete Lotte Damroff de titel ging pakken, of Talitha Sluman. Het werd Talitha Sluman.
Talitha en Lotte zijn trainingsmaatjes en vriendinnen. Talitha wordt over ruim een week 18 jaar, Lotte volgt eind juli. Tijdens de twee eerdere grote confrontaties die de meiden dit jaar hadden, was het de veel langere Lotte die won. Lange armen, groot bereik met je floret (of degen, of sabel).
Maar deze keer waren de rollen omgekeerd. In een zinderende finale greep Talitha het goud. Zij treedt hiermee in de voetsporen van Milja Mondt, die in 2010 als eerste en ook meteen laatste lid van HollandSchermen een individuele nationale titel bij de senioren veroverde.
Het zat er al wel een beetje aan te komen. Eerder dit jaar veroverden Lotte, Talitha en hun clubgenoten Ava Emanuel en Clara Rooze de titel bij het NK voor damesteams floret en twee jaar terug won Lotte al het NK kadetten (onder 17 jaar) met de degen. Maar op een toernooi kan van alles gebeuren. (tekst gaat verder onder de foto)
Talitha Sluman op het hoogste schavot, met links naast haar Lotte Damroff.
“Ik ben ontzettend blij en trots op deze titel,” aldus een stralende Talitha. “Het is heel speciaal om in de finale tegen Lotte te staan. We trainen zo vaak samen en pushen elkaar altijd naar een hoger niveau. Deze overwinning voelt dan ook als een teamprestatie voor HollandSchermen. Ik wil ook mijn trainers en iedereen die me gesteund heeft enorm bedanken.”
Hoofdtrainer Jeroen Divendal was blij met de prestaties van zijn nog jonge talenten. “Dit is een fantastische dag voor onze club. Een gouden én zilveren medaille op het NK dames floret is een resultaat waar we ongelooflijk trots op zijn.” En dat terwijl ze allebei nog geen 18 jaar oud zijn. “Het getuigt van de toewijding en het harde werk van Talitha, Lotte en ons hele team. Het is prachtig om te zien hoe deze meiden zich ontwikkelen.” (foto’s: Loes en Carlos Sluman)
Alkmaar Sport en sponsor Raadhuis kijken tevreden terug op de Pinksterun 2025, die afgelopen vrijdag werd gehouden. Meer dan 650 deelnemers gingen van start in de diverse categorieën terwijl de zon scheen, ondanks de minder positieve weersvoorspellingen.
“Hoewel de weervoorspellingen grillig leken brak bij de eerste start de zon door. De wind leek de renners niet in de weg te staan, samen met Raadhuis kijken we terug op een zeer geslaagd evenement”, aldus Aniek van ’t Hof namens Alkmaar Sport.
Zoals voorheen waren de start- en de finishlocatie van de Pinksterun weer op Sportcomplex De Vaart aan de Hoornse Vaart. Er was keuze uit de Kinderun, de FunRun voor jeugd dat speciaal onderwijs volgt, en de reguliere runs en wandeltochten van 5 km en 10 km. Het startschot werd gegeven door sportwethouder Christiaan Peetoom. Nieuw was ‘Wedstrijdkids’, een wedstrijd over 2,5 km voor kinderen van 8 tot en met 13 jaar, onderverdeeld in twee leeftijdscategorieën. (tekst gaat verder onder de foto)
Sportwethouder Christiaan Peetoom schiet de deelnemers aan de 10 km Pinksterun weg. (foto: Alkmaar Sport)
De allersnelste ‘wedstrijdkid’ was Cato Klijn met op een halve minuut de snelste jongen Tijn Modderman. In de categorie 8-10 jaar wonnen Lenn Bergsma en Zoë van Hoorn. De winst over de 5 km ging naar Levert Remy bij de mannen en Roos de Boer bij de dames. De 10 km waren een prooi voor Sem Hiddinga en Manon van Tunen.
Deelnemers kunnen hun tijden terugvinden op chronorace.live.
Veel lichtjes, veel muziek, maar vooral heel veel sport. In het hart van Alkmaar vond woensdagavond de Alkmaar City Run by Night plaats. Onder de deelnemers waren veel fanatieke lopers, maar ook mensen die voor het eerst de uitdaging aangingen – zoals deze verslaggever van Streekstad Centraal. Oh ja, ik sta rechts op de foto hierboven.
En ik sta natuurlijk aan de start van mijn allereerste Alkmaar City Run by Night. En niet zomaar een rondje, tuurlijk niet – ik ging meteen voor de 10 kilometer. Nu ik er eenmaal sta wel een tikkie spannend. Het is toch een afstand die ik helemaal niet vaak heb gelopen tijdens het trainen. Maar aan de andere kant: waarom niet? Gewoon gaan. Ik heb er zin in.
Ik hoef het gelukkig niet alleen te doen, in de deelnemersmassa kan ik – als dat nodig blijkt – terugvallen op vriendin Floor. En gedeelde spanning is halve spanning nietwaar? Maar vanaf het moment dat we richting het Canadaplein lopen voor de start voelt het als een feestje. Overal staan mensen in een sportoutfit, er klinkt harde muziek, en er was zelfs een photobooth waar je een foto kunt maken voor de start.
Die start is uiteraard weer in de Molenbuurt want daar is meer ruimte. We treffen er duidelijke vakken, genoeg plek om te bewegen, en niet dat opgepropte gedoe van eerdere jaren. Tenminste, zo hoor ik van anderen. Dan is het opeens tien over tien: tijd voor de tien kilometer! Mijn hart klopt in mijn keel, de zenuwen gieren door mijn lijf, maar eenmaal onderweg is het één en al energie en stiekem ook een beetje plezier. (tekst gaat door onder de foto).
Het was een drukte van belang op het Canadaplein, lopers van de 5 kilometer kwamen al weer binnen terwijl de 10 kilometerlopers nog moesten beginnen (foto: Streekstad Centraal).
Vanaf het eerste moment voel ik ook de sfeer. Overal langs de route staan mensen te klappen, te juichen en te schreeuwen. Als je tussen al die opzwepende herrie door je eigen naam ook nog hoort, ga je toch net een tandje harder rennen. De eerste kilometers vliegen dan ook voorbij. Ik voel me sterk en heb een goed tempo te pakken, ik ging misschien zelfs een tikkeltje té hard. We halen zelfs flink wat andere lopers in. Later hoor ik van bekenden zelfs: “We probeerden jullie ergens halverwege te spotten, maar jullie waren niet bij te houden!” Dat is natuurlijk lekker om te horen.
Na een kilometer of zes, misschien zeven, begint het dan toch wat zwaarder te worden. We lopen door rustigere wijken waar bijna niemand staat. Geen muziek, geen publiek, alleen je eigen ademhaling en af en toe iemand naast je die er net als jij eigenlijk doorheen zit. Ik heb mijn eigen muziek op mijn oortjes, maar zelfs dat helpt niet meer. En dan hoor ik een andere loper hijgen: “Nu moet het op karakter.” En dat was precies hoe het voelt. Stoppen is zeker geen optie. Mijn benen zijn moe, maar mijn hoofd denkt: dit gaan we gewoon afmaken (tekst gaat door onder de foto).
In de verte lijkt de finish al in zicht, maar niets is minder waar, de finish ligt een paar honderd meter verderop pas (foto: Marco Schilpp)
Het laatste deel van de route gaat door De Laat en uiteindelijk de Langestraat. Mijn Strava – de app die mijn tempo en afstand bijhoudt – geeft al aan dat ik de 10 kilometer heb gehaald, maar er is nog geen finish te bekennen. In de verte staan twee grote zwarte bogen. Even denk ik: dit is het. Maar dichterbij gekomen blijkt het slechts reclame van een sponsor. Au. Een geestelijke tik om de oren. Maar niet heel veel later, iets verderop, verschijnt dan toch de echte finishlijn.
De vriendin met wie ik dit doe weet dat er bij de finish foto’s gemaakt worden, dus speciaal voor die foto rennen we extra blij en met een grote glimlach en juichend de finish over. Kapot en bezweet, maar super trots zijn we. Ik krijg een medaille om mijn nek en een flesje drinken in mijn handen gedrukt. Daar sta ik dan – 10 kilometer verder, en een mooie ervaring rijker. Het doel om onder de 1 uur en 13 minuten te rennen is gehaald, met drie minuten ruimte. En volgend jaar? Dan sta ik er weer.
Zwembad Het Baafje werd door inwoners van de ondergang gered, maar die redding ís tijdelijk. En vooral de verouderde pompinstallatie is een zorgenkindje. Het is afwachten geblazen of de Heilooër gemeenteraad tonnen aan extra geld vrijmaakt. “We vinden het in ieder geval erg leuk en gaan er de komende maanden achter komen of hier toekomst in zit.”
Marloes en Martijn Veldheer zijn vol enthousiasme begonnen met de exploitatie van zwembad Het Baafje. Met een knusse koffiebar en activiteitenprogramma hoopt het stel te bewijzen dat Het Baafje méér is dan alleen een zwembad, en dat het het redden waard is. Voorlopig gaat het goed: werden over heel het afgelopen jaar 2.200 jaarabonnementen verkocht, nu staat de teller al op de 2.000.
Maar die pompinstallatie… Die is uit de jaren 70 en als het oude beestje midden in de zomer sterft, dan zou dat een drama zijn. Voordat er een nieuwe is geïnstalleerd, zijn er al gauw zo’n twee maanden voorbij. (tekst gaat verder onder de foto)
Het Baafje opent inmiddels alweer drie weken lang de deuren voor zwemliefhebbers én andere bezoekers. (foto: NH Nieuws)
De gemeenteraad besprak vorige week de financiën van Het Baafje. Jaarlijks steekt Heiloo zo’n 300.000 euro in het complex, en die nieuwe installatie moet er hoe dan ook komen. Prijskaartje: een slordige 600.000 euro. Aan het einde van het jaar besluit de raad of het die eenmalige extra investering wil doen. Het is alleen nog niet duidelijk wanneer die nieuwe pompinstallatie, als die wordt aangeschaft, zal worden geïnstalleerd.
Marloes en Martijn doen ondertussen hun ding. Het ondernemersstel mag in ieder geval tot eind september gebruik maken van de faciliteiten. Hun inkomsten halen ze in eerste instantie uit hun nieuwe koffiebar en evenementen. “Maar dat is nog geen volwaardig inkomen voor één persoon, laat staan voor twee”, lacht Marloes.
Het stel weet dat het doek na één seizoen al kan vallen. “Dat is de gok die we genomen hebben”, zegt Martijn. “We vinden het in ieder geval erg leuk en gaan er de komende maanden achter komen of hier toekomst in zit”, vult Marloes aan. (tekst gaat verder onder de foto)
Uitbaters Marloes en Martijn Veldheer proberen niet alleen zwemmers naar Het Baafje te lokken. (foto: NH Nieuws)
De twee hopen niet alleen zwemmers aan te trekken. Het Baafje ligt dichtbij natuurgebied Het Maalwater, dat veel bezoekers trekt. “We hopen dat zij hier ook komen voor een bakkie”, vertelt Marloes. “We hebben afgelopen weken alles eraan gedaan om de horeca aan te pakken en er een huiskamerachtige sfeer van te maken. De eerste reacties zijn superpositief, alleen meer mensen moeten ons gaan vinden.”
Ook op Facebook zijn de eerste reacties lovend: “Een café met een goede kinderinrichting is schaars in Heiloo. Heel fijn dat dit hier is opgepakt.”
“Zaterdag was hier een kinderfeestje waarbij we eerst cakejes gingen versieren en daarna spelletjes gingen doen over het hele terrein”, vertelt Marloes. De aanvragen om de koffiebar te gebruiken beginnen binnen te komen. “We kunnen ook lasergame-feestjes en fietstochten op de mountainbike organiseren, maar eerst was het belangrijk dat de horeca stond. We hopen met deze inrichting een extra huiskamer te zijn voor Heiloo.”
Een lange sliert kinderen en begeleiders slingerde maandagavond door de Alkmaarse binnenstad en de wijk Hoefplan. Het was de eerste avond van de Alkmaarse Avond4daagse, die in ideaal wandelweer werd gelopen door bijna 2200 opgetogen kinderen. Maar wie het sportieve evenement in eerdere jaren wel eens in de regen heeft meegemaakt, weet: zelfs bij slecht weer blijft de stemming onder de deelnemers opperbest.
Ooit was het wandelvereniging De Jeep, maar inmiddels organiseert Alkmaar Sport de Vierdaagse al jarenlang, en sinds een aantal jaar helpt kinderopvang Klein Alkmaar mee. Iedr jaar weer zijn er rond de 2000 inschrijvingen. Het mooie weer zorgt deze avond voor nog eens tientallen aanmeldingen van mensen die spontaan besluiten om zich aan te sluiten.
Directeur Vincent Thijssen van Alkmaar Sport staat langs de route te glimmen van trots: “Het is mooi om zoveel kinderen te zien die samen zoveel plezier beleven aan dit evenement. Op deze manier brengen we vier dagen lang heel veel kinderen in beweging. En tegelijk ook een heleboel ouders.” (tekst gaat verder onder de foto)
Tientallen verkeersregelaars zijn nodig om vier avonden lang te zorgen dat iedereen veilig kan deelnemen aan de Avond4daagse. (foto: Streekstad Centraal)
De directeur van het Alkmaarse Sportbedrijf maakt zich zoals zovelen zorgen dat veel kinderen zo vaak binnen zitten en achter een scherm geplakt blijven. “Wij zijn blij met iedereen die in beweging komt. Hier plant je het zaadje van het bewegen. Dat is de filosofische gedachte erachter.”
Het planten van zaadjes wordt dit jaar letterlijk genomen. Halverwege de route langs de Van Ostadelaan is een stukje grond geschikt gemaakt voor een bloembed. Zo wil de organisatie de kinderen bewust maken van het belang van bloemetjes en bijtjes. Burgemeester Anja Schouten vult vele kinderhandjes met wat zaaigoed dat zij over het nieuwe bloembedje mogen uitstrooien. (tekst gaat verder onder de foto)
Burgemeester Anja Schouten helpt met het uitdelen van de zaadjes voor het bloembed aan de Van Ostadelaan. (foto: Streekstad Centraal)
Na ruim anderhalf uur keren de eerste kinderen weer terug op het startpunt. Ongeveer 200 kinderen hadden het PCC Fabritius uitgekozen om de route te beginnen, zij eindigen ook hun eerste wandelavond op deze plek. Van vermoeidheid is weinig te merken. De kinderen hebben nog steeds de grootste lol met elkaar en lijken nog geen zin te hebben om naar huis te gaan.
Alle andere kinderen die het parcours zijn begonnen op het Ringersplein, moeten na het zaad strooien bij het bloembed nog de helft afleggen van het vijf kilometer lange parcours. Via het Frits Konijntunneltje en het Nassaukwartier lopen de kinderen terug naar de binnenstad, waar het lange lint van deelnemers pas ophoudt bij het Ringersplein.
Dinsdag volgt een route door de wijk Overdie vanaf Sportcomplex Oosterhout. Woensdag is Oudorp aan de beurt, donderdag rest een route door Alkmaar-Noord. Op die laatste dag krijgt de finish op het Ringersplein een extra feestelijk tintje. Peuters lopen dan de miniloop van 1 kilometer en staan de oudere kinderen daarna toe te juichen bij de finish.
Het was het moment waarvan iedereen al een paar jaar wist dat het eraan zat te komen. Zaterdag was het zover: de allerlaatste wedstrijd van De Flamingo’s ’64. Het einde van een tijdperk, afgesloten met een doelpuntenfestijn: 10-1 winst voor De Flamingo’s. Ondanks de winst was het voor sommigen toch even slikken. “Deze club was… m’n leven eigenlijk.”
“10!, 10!, 10!”, klinkt het vanaf het oude, maar volgens velen o zo mooie terras van de kantine. Op het gortdroge hoofdveld doet De Flamingo’s er met een stand van 9-1 alles aan om met dubbele cijfers te winnen van BOL Zaterdag 3. En met succes.
Als Flamingospeler Bruce de bal aan de rand van de zestienmetergebied ontvangt, een mannetje uitkapt en vervolgens met een droge knal de 10-1 binnenschiet is het juichen geblazen voor De Flamingo’s. Maar als er direct na het doelpunt wordt afgefloten door de scheidsrechter (tevens trainer van De Flamingo’s), daalt het besef in dat dit de laatste keer was dat gejuicht kon worden voor De Flamingo’s. Dat dit het allerlaatste doelpunt was, de allerlaatste wedstrijd, de allerlaatste herinnering. (tekst loopt door onder de foto)
Voor de laatste keer worden er handjes geschud na een wedstrijd van De Flamingo’s (foto: Streekstad Centraal)
Met het verdwijnen van De Flamingo’s, verdwijnt een voetbalclub die jarenlang een prominente plaats innam in het Alkmaarse amateurvoetbal. Maar die de laatste jaren te kampen had met een sterk teruglopend ledenaantal.
“De voornaamste oorzaak daarvan is dat de wijk die aan onze vereniging grenst, Overdie, sterk van karakter is veranderd de laatste tientallen jaren”, legt aanvoerder Dolf Henschen (57) uit. Hij speelt al sinds zijn 11e bij de club. “Er zijn veel mensen met een migratieachtergrond komen wonen en je merkt dat zij toch iets minder snel verbonden raken met onze voetbalclub.”
“Daarnaast was het vroeger nog zo dat Rooms-Katholieken uit de hele omgeving naar De Flamingo’s kwamen omdat wij van oorsprong een Rooms-Katholieke club zijn. Maar door de ontzuiling hebben we die aantrekkingskracht ook al jaren niet meer.” Daarbij kwam nog dat De Flamingo’s een behoorlijke financiële klap kreeg nadat AZ in 2016 het complex verliet waarmee het jarenlang samen met De Flamingo’s gebruik van maakte. (tekst loopt door onder de foto)
Voorzitter Dick Bleek (l) samen met aanvoerder Dolf Henschen (r) (foto: Streekstad Centraal)
Het aantal jeugdteams nam sterk af en een kleine tien jaar geleden waren er zo weinig jonge leden over dat werd besloten de jeugdtak van de club op te heffen. Ook in de seniorentak werd de spoeling dun. Het ene na het andere team werd opgeheven en zo was vier jaar geleden alleen nog de Zaterdag 2 over.
Henschen vindt het na een 46-jaar lange carrière bij De Flamingo’s enerzijds heel jammer dat het er nu op zit bij de club die in zijn hart zit, anderzijds kan hij zich er ook goed bij neerleggen. “Het zat er natuurlijk al heel lang aan te komen, dus ik heb me erop kunnen voorbereiden. Maar het is spijtig dat het hier ophoudt voor de club.”
Dat De Flamingo’s ermee stopt, betekent echter niet dat Henschen en zijn team er ook mee stoppen. Het merendeel van de Zaterdag 2 van De Flamingo’s gaat volgend seizoen met elkaar in de clubkleuren van Alkmaarsche Boys spelen. “Het is een ontzettend hecht team”, zegt Dick Bleek, voorzitter van de club. “We gaan al tientallen jaren elke zomer een week met elkaar weg, ook dit jaar weer. Dat zegt denk ik alles over hoe hecht deze groep is. (tekst loopt door onder de foto)
Een gedeelte van de prijzenkast van de club wordt verdeeld over de laatst overgebleven leden (foto: Streekstad Centraal)
Bleek is gelaten onder het feit dat zaterdag de allerlaatste wedstrijd van De Flamingo’s was. “Het is echt zonde, maar het contract met de beheerders van het terrein loopt af en verlengen zit er gewoon niet in.” Ook hij gaat met het team mee naar Alkmaarsche Boys. In welke functie weet hij nog niet precies, maar hij moet en zal betrokken blijven. “Wat moet ik anders doen op zaterdag?”
Enkelen uit het team twijfelen nog of ze volgend jaar de overstap gaan maken naar Alkmaarsche Boys. Onder hen Maurice Gijzen. Met een 40-jaar lange carrière op Sportcomplex ’t Lood en als all-time topscorer van de club – ook zaterdag scoorde hij er drie – is hij uitgegroeid tot een waar clubicoon. “Flamingo’s is, tja… eigenlijk mijn leven. Ik loop hier al m’n hele leven rond en mijn hele netwerk heb ik ook opgebouwd rond deze club. Toen het laatste fluitsignaal net klonk, was het ook echt even slikken. Nu De Flamingo’s wegvalt, valt er een fundament van mijn leven weg.”
Als hij overstapt naar Alkmaarsche Boys, doet hij dat met pijn in het hart. Daarom twijfelt hij nog. “Ik weet dat het heel gek gaat voelen om dan na veertig jaar bij De Flamingo’s, lid te worden van een andere club en een ander logo op m’n borst te dragen.” (tekst loopt door onder de foto)
Deze zomer zal AZ Sportcomplex ’t Lood tijdelijk in gebruik nemen (foto: Streekstad Centraal)
Na de wedstrijd wordt het Flamingo’s-karakter van Sportcomplex ’t Lood direct al ontmanteld. “Oh ja, de cornervlaggen”, zegt trainer Ron Weinbrecher, “die moeten we nu natuurlijk ook weghalen.” In de wetenschap dat hij de Flamingo’s-cornervlag nooit meer gaat terugzetten, haalt hij ze uit de houder.
Dat is ook nodig, want maandag al gaat het hoofdveld van De Flamingo’s volledig op de schop. AZ gaat zijn eigenlijke trainingscomplex in Wijdewormer verbouwen en strijkt daarom tijdelijk neer op Sportcomplex ’t Lood. Later moet het terrein in worden gebruikt worden voor de politieopleiding. (tekst loopt door onder de foto)
Deze trouwe Flamingo’s-supporters stonden zaterdag uiteraard volledig achter hun ploeg (foto: Streekstad Centraal)
Maar nu ze het terrein nog even tot hun beschikking hebben, haalt het laatst overgebleven team van De Flamingo’s samen met de supporters onder het genot van een biertje nog alle herinneringen op die de club hen dierbaar maken. De laatste bladzijde in de geschiedenis van De Flamingo’s is geschreven, maar die zal door velen in gedachten nog vaak nagelezen worden.
“We zijn op verschillende fronten genoodzaakt een stap terug te doen.” Aan het woord is Ruud Nolten, voorzitter van de club die de afgelopen 23 jaar doorbracht in de eredivisie van het zaalvoetbal. Dat is volgend jaar anders. Dan speelt FC Marlène weer in de eerste divisie. “We gaan van een driesterrenrestaurant naar eentje met twee sterren, maar daar kan je ook goed eten hoor”.
Hoe het nieuws is gevallen bij de spelers zullen we voorlopig niet weten. Binnen de club is afgesproken dat alleen voorzitter Nolten met de pers praat. De problemen van Marlène begonnen waar veel problemen beginnen. Bij geld. Of liever: het gebrek daar aan. De combinatie van stijgende kosten en dalende inkomsten is nooit een gelukkige en is precies waar de Heerhugowaardse club zich mee geconfronteerd ziet.
Minder sponsorinkomsten en dan de zaalhuur, de licenties , reiskosten en onkostenvergoedingen aan trainers en fysiotherapeuten op moeten hoesten. Het ging niet meer. In totaal betaalt de club alleen al een bedrag van €29.000 per jaar aan licentiekosten. “Alles met elkaar is een zware aanslag op ons budget”, laat de voorzitter Streekstad Centraal weten. (tekst loopt door onder de foto)
Het ideaal van FC Marlène is nog springlevend: de club kijkt vooruit en gaat met de aangepaste ambities aan de slag. (foto: aangeleverd)
Om nog meer ellende te voorkomen is niet alleen besloten om vanaf komend seizoen uit te komen in de eerste divisie, dat scheelt al flink op reis- en verblijfskosten. Ook wordt het tweede team samengevoegd met het eerste. En met het hoogste jeugdteam, de JO-19. “In vergelijking met andere clubs hebben wij de één van de beste jeugdopleidingen van de eredivisie” vertelt Nolten. “Hoewel wij niet op kwantiteit maar op kwaliteit scouten, brengt het onderhouden van de kwaliteit voor onze jeugdteams ook hoge kosten met zich mee.”
Voor een aantal spelers betekent dat – binnen de club – een stap voorwaarts, maar voor anderen zal er geen plek meer zijn. Het nieuwe samengestelde eerste team bestaat straks uit twee trainers, twee begeleiders en één fysiotherapeut.
Volgens Nolten – die na dit seizoen zijn functie als voorzitter neerlegt – is samenwerking tussen gemeenten, de KNVB en het bedrijfsleven cruciaal om topsport te behouden. “We hebben geen inkomsten uit kantines, wat onze financiële mogelijkheden ook beperkt, we zijn voor onze inkomsten volledig afhankelijk van sponsoring en kaartverkoop”, legt de vertrekkend voorzitter uit. (tekst loopt door onder de foto)
Links voorzitter Ruud Nolten in 2023 tijdens de presentatie van het nieuwe shirt (foto: DP Sportfotografie)
Ondanks de financiële tegenslagen behaalde Marlène toch sportieve successen. JO-13 wist districtskampioen te worden en JO-15 behaalde de finale van het districtskampioenschap. Ook de vrouwen spelen nog mee voor het Nederlands kampioenschap. Marlène 2 eindigde achtste in de eerste divisie en JO-19 behaalde een derde plaats in de topklasse.
Aankomend seizoen spelen minimaal zes teams op het hoogste niveau, waar nog een zevende team bij kan komen. Ruud Nolten blijft positief en laat weten dat de financiële plannen door het bestuur van de zaalvoetbalclub al zijn goedgekeurd. “De begroting is rond en ik verwacht dat we aankomend seizoen zullen meedoen voor de bovenste vier plekken en binnen twee a drie jaar weer voor de prijzen in de eredivisie spelen”.
De kogel is door de kerk: de zaalvoetballers van FC Marlène nemen komend seizoen voorlopig afscheid van de eredivisie. FC Marlène promoveerde in 2002 naar de eredivisie en bleek een vaste waarde voor het zaalvoetbal in Nederland. Maar een nieuw seizoen in de eredivisie wordt te kostbaar.
Zeven landstitels, drie bekers en vijf supercups brachten de zaalvoetballers de afgelopen 23 jaar naar Heerhugowaard. Aan die roemruchte periode komt nu een einde. In overleg met de spelers en het bestuur is besloten om te gaan spelen in de eerste divisie. Reden zijn de hoge kosten van het spelen in de eredivisie. Dat terwijl de club juist financieel een stapje terug moet doen.
Hierdoor raakte de club voor komend seizoen al een aantal spelers kwijt. De spelersgroep heeft nu aangegeven in de eerste divisie te willen uitkomen. “Maandagavond heeft de staf bekend gemaakt om te kiezen voor de eerste divisie en als bestuur ondersteunen wij dat volledig, met als doel van daaruit weer te willen bouwen aan een sterk en regionaal getint FC Marlène”, aldus voorzitter Ruud Nolten.
Een aantal spelers van het eerste elftal gaat de club verlaten. Toch is Nolten positief. “Meerdere spelers uit de huidige selectie hebben, net als de technische staf, ook gewoon gezegd ‘de schouders eronder’ te willen zetten in de Eerste Divisie. Er staat dan ook een prima selectie, met daarachter een uitstekende jeugdopleiding”, aldus Nolten in een persverklaring. (foto: Cees Verhage)
Met goede hoop op de bekerwinst verzamelden 1800 AZ-supporters zich maandagavond op de Paardenmarkt, waar de bekerfinale op een groot scherm te volgen was. Wat tot aan de 97ste minuut van de wedstrijd een feestavond leek te gaan worden, eindigde in een diepe teleurstelling.“Dat het zo moet aflopen maakt me ontzettend verdrietig. Echt heel jammer.”
Voor de AZ-supporters die geen kaartje konden krijgen voor de bekerfinale, maar ook niet alleen thuis voor de buis wilden kijken, was de Paardenmarkt maandagavond een goed onderkomen. Bijna tweeduizend AZ-supporters keken daar naar een wedstrijd met vele gezichten en dito emoties. (tekst gaat door onder de foto)
Een vreugde-uitbarsting van jewelste op de Paardenmarkt na de 1-0 (foto: Streekstad Centraal)
Tijdens een rommelige eerste helft zonder al te grote kansen werd er behoorlijk meegeleefd op de Paardenmarkt. Om de zoveel tijd klonken er ‘oeh’s” en “aah’s”, maar wat de Paardenmarkt misschien nog wel het meest zal bijblijven van de eerste helft heeft niiets met voetbal te maken. Het scherm ging onverwacht zo’n tien seconden op zwart, precies op het moment dat AZ-spits Parrot de paal raakte. Pas toen enkele minuten later de herhaling nogmaals werd getoond, besefte iedereen wat voor moment ze hadden gemist.
“Dat was even schrikken”, vertelt organisator Robert-Jan Wille. “De wedstrijd kwam via drie verschillende kanalen bij ons binnen. Twee daarvan deden het al even niet, en toen de glasvezel ook even wegviel ging het beeld helaas even op zwart. Maar we hebben het snel kunnen oplossen gelukkig.”
Robert-Jan schatte van tevoren in dat hij zo’n 3500 supporters zou kunnen verwelkomen op de Paardenmarkt. Dat bleek echter een iets te enthousiaste schatting. “Nu zijn er zo’n 1800 mensen binnen”, vertelt hij terwijl de Paardenmarkt lekker vol staat. “Er passen misschien nog wel wat mensen bij, maar die 3500 gaat niet lukken. Dat was een inschattingsfout.” (tekst gaat door onder de foto)
Ongeloof nadat Go Ahead Eagles na 97 minuten een penalty krijgt (foto: Streekstad Centraal)
De tweede helft was niet lang onderweg toen iedereen op de Paardenmarkt als één geheel opveerde. Go Ahead Eagles-verdediger Nauber boort binnen de 16-meter zijn noppen in de schouder van AZ-rechtsbuiten Poku en iedereen weet genoeg: penalty. Wanneer scheidsrechter Makkelie terugloopt van het VAR-scherm en inderdaad richting de penaltystip wijst, juicht de Paardenmarkt alsof AZ al gescoord heeft.
Maar Eagles-keeper De Busser – die later zou uitgroeien tot de man van de wedstrijd – pareert Parrots penalty. Maar hij krijgt een nieuwe kans. Dit keer schiet Parrot wel raak en mag de Paardenmarkt alsnog uit de bol. Bekers en kannen bier vliegen door de lucht.
Met elke seconde die na de 1-0 wegtikte, begint het geloof te groeien. Het geloof in de eerste prijs sinds twaalf jaar voor AZ. Het geloof dat AZ na twee achtereenvolgende verliespartijen in de bekerfinale nu eindelijk weer eens zou winnen.
Wanneer de extra tijd – negen minuten maar liefst – ingaat, maakt de Paardenmarkt zich op voor een avondje feest. Maar dan gooit Peer Koopmeiners zijn handen in de lucht en maakt hands. Go Ahead heeft géén herkansing nodig voor de penalty. Het is 1-1, dat betekent verlengen. Er gaat een schok door het publiek op de Paardenmarkt. Het zal toch niet wéér misgaan in een bekerfinale? (tekst gaat door onder de foto)
Enorme teleurstelling en ongeloof op de Paardenmarkt (foto: Streekstad Centraal)
In de eerste helft van de verlenging is de sfeer dan ook kil. Er worden lege plastic bekers en zelfs kannen lukraak door het publiek gegooid en er wordt zelfs knalvuurwerk afgestoken. En dat terwijl AZ nog alle kans maakte op de overwinning. In de tweede helft van de verlenging krijgt AZ zelfs nog mooie kansen om de beker alsnog naar Alkmaar te halen. Maar het mag gewoon niet en penalty’s gaan voor een winnaar zorgen.
Nadat Meerdink en Koopmeiners de eerste twee strafschoppen binnenschieten is er weer hoop op de Paardenmarkt, maar als dan Buurmeester en daarna ook Lahdo missen is die hoop weer verdwenen. De genadeklap komt als Eagles-speler Dirksen de winnende penalty inschiet. Weer geen KNVB Beker voor AZ. (tekst gaat door onder de foto)
Voor sommigen was de spanning tijdens de penalty’s niet te houden. (foto: Streekstad Centraal)
Direct daarna stroomt de Paardenmarkt leeg. Velen willen zo snel mogelijk naar huis, anderen verzachten het verlies met nog een laatste biertje. “Het is lastig om er nu al op terug te blikken, maar dit is natuurlijk gewoon helemaal klote. Het is echt bizar wat er gebeurd is, niet te bevatten”, zegt Ferdi, die nog even is blijven hangen op de Paardenmarkt. “In de verlenging hadden we het af moeten maken, toen kregen we echt goede kansen.”
De rouw waarin de Paardenmarkt is ondergedompeld na het verlies van AZ is te voelen, en ook te zien. Bij Demy lopen de tranen over haar wangen. “Ik had zo erg uitgekeken naar deze dag, en dat het dan zo moet aflopen maakt me ontzettend verdrietig. Echt heel jammer.” (tekst gaat door onder de foto)
Nu AZ de bekerfinale heeft verloren, in Europa is uitgeschakeld en in de competitie met weinig perspectief op de zesde plaats staat, is het seizoen van AZ echt mislukt. Voor de Paardenmarkt is dat niet het geval. Daar wordt volgend weekend in dezelfde partytent feest gevierd op Koningsnacht en -dag, dan hopelijk wel met een feestelijke afloop.
