Na 30 jaar trouwe dienst bij de vrijwillige brandweer van Alkmaar is op ludieke wijze afscheid genomen van Max Delissen. Donderdagavond haalden zijn collega’s hem thuis op voor zijn laatste brandweeroefening. Eentje met een gekke opdracht natuurlijk. Oh ja, en omdat hij brandweerduiker is, moest Max in een duikerspak naar de oefenlocatie op het Waagplein fietsen.
Max was verrast over hoeveel collega’s langs kwamen, natuurlijk met flikkerende noodlichten, maar gelukkig was er meer dan genoeg taart. Dat hij de doos met de taart eerder had laten vallen werd hem vergeven. Daarna kreeg Max de opdracht om in een duikerspak naar het Waagplein te fietsen, maar dat ging niet gebeuren: hij wilde in zwembroek gaan. Nog altijd bevelvoerder. Maar toen Max hoorde dat hij het water niet in hoefde – al vonden zijn collega’s het prima als hij dat wel deed – ging hij overstag. (tekst gaat verder onder de foto)
Na groepsfoto’s en een wissel van duikpak naar brandweeroutfit was er werk aan de winkel. Collega’s brachten brandweerspullen op een kaasberry naar de ‘ijsbaan’, waar Max en een collega paraat stonden om er een rondje mee over de baan te schaatsen. Nou ja, schaatsen. Ze waren aan ploeteren op de witte platen die voor ijs door moeten gaan. De spullen werden met de berry door collega’s met een rondje om de Waagtoren naar de waterkant gedragen voor de eigenlijke oefening. (tekst gaat door onder de foto)
Mooi is te zien hoe de vrijwilligers ineens een stuk serieuzer zijn. In rap tempo worden onder leiding van Max slangen uitgerold en gekoppeld, spuitmonden gemonteerd en de pomp aangezet. Alleen was er toch iets niet goed gegaan, want uit twee spuiten kwam geen water. De spuiten zaten aan één slang vast. Enige hilariteit bij de niet deelnemende collega’s. “Dat gebeurt nooit!”, maar het probleem werd snel gefikst. Na snel opruimen ging de vrijwillige brandweer nog even gezellig de kroeg in.
Max had het enorm naar zijn zin, maar bekent dat hij niet écht stopt. “Ik ben zowel vrijwillige als professionele brandweer, en daarnaast ben ik voorlichter bij de veiligheidsregio. Ik stop alleen als vrijwilliger.” De bevelvoerder vond het wel mooi geweest na 30 jaar. “Het vrijwilligerswerk is het zwaarste. Je doet het erbij. En als je ‘s nachts wordt opgeroepen, dan moet je evengoed de volgende ochtend weer naar je werk.”
Wat Max volgens collega Wesley onderscheidt is dat hij een van de allereerste duikers was binnen de eenheid. En wat dan van Max als persoon? De andere bevelvoerder Koos vult direct aan: “Hij is een verbinder. Hij verbindt mensen.”
