Volop brandweer in de Huigbrouwerstraat in Alkmaar op donderdagavond. Wat is er aan de hand? Bij een open raam op de eerste verdieping zijn twee jongedames te zien. Er komt rook naar buiten, de muren kleuren oranje. Een hoogwerker blokkeert het smalle straatje bijna volledig. Collega’s kijken toe terwijl een brandweerman het bakje behoedzaam over een kabel heen naar het raam stuurt. Het is Marcel Polderman, die zijn twee dochters moet ‘redden’, omdat hij er na 35 jaar trouwe dienst mee stopt.
De brandweer van Alkmaar vormt een hecht team. Ook de vrijwillige brandweer. Als een teamlid er na vele jaren mee stopt, dan moet er aan een ludieke oefening mee worden gedaan, en nu is Marcel aan de beurt. De redding van zijn dochters verloopt vrijwel vlekkeloos. Omhelzingen, lachende gezichten en alvast een biertje. Maar de 57-jarige vrijwillige bevelvoerder is nog niet klaar. Op het Waagplein moet hij leiding geven bij zijn allerlaatste oefening, en daarbij zelf drie pionnen vanaf de overkant van een bankje spuiten. Er klinkt gejuich als de laatste om gaat. (tekst gaat verder onder de foto)
“Bijzonder en uniek”, zegt Marcel even later. “Je weet dat het eraan gaat komen en hiervoor heb ik het een aantal keren zelf mogen organiseren, onder andere voor mijn broer, en Max Delissen die er vanavond ook nog bij was. Dan weet je dat er iets gaat gebeuren. Zeker mijn dochters uit het raam halen was bijzonder. En dat was nog best een uitdaging met de kabels die tussen de huizen hangen.” (tekst gaat verder onder de foto)
“Het is mooi geweest”, motiveert Marcel zijn stoppen. “Weet je, ik ben postcommandant geweest van meerdere ploegen, ik heb alles meegemaakt. Ik heb al een stapje terug gedaan als postcommandant, om de nieuwe mensen de kans te geven. Ik heb wel een beetje toegewerkt naar dit moment. Stapje voor stapje wat minder activiteiten doen, zodat anderen dat over gaan nemen. Nu moeten ze zelf verder gaan.” Met veel plezier was hij mentor en motivator.
Marcel beleefde mooie tijden, maar als groentjes duurde het niet lang voor hij en zijn broer de rouwe, hartverscheurende kant van het vak meemaakte. Op het Waagplein nota bene. “Hier achter was mijn eerste grote brand, helaas met dodelijke slachtoffers. Dat waren de zus van Karin Bloemen en twee van haar kinderen. Dat was in ’89. Ik was net een half jaar bij de brandweer. Dat was heftig.”
“Stop toch eens met ouwehoeren man!”, roept een van de collega’s, terwijl ze naar ‘t Hartje kuieren. Misschien klopt wat er op één van brandweerwagens staat: ‘Zonder Marcel aan het roer minder geouwehoer’. Lachende collega’s. “Aan de andere kant staat ‘meer geouwehoer!'”, klinkt er. Marcel retourneert: “Hey we zijn hier aan het opnemen! Jullie zijn allemaal ruis op de lijn!” (tekst loopt door onder de foto)
Marcel pakt zijn verhaal weer op. “Dit was een dag waar ik wel naartoe geleefd heb. Ik wilde sowieso 35 jaar vol maken. Dat is gelukt, en met héél veel plezier. Gehuild en heel veel gelachen. Vrienden gemaakt. Het is een club, zeker de vrijwillige brandweer, die je steunt door dik en dun. Een bruiloft, een begrafenis of een verhuizing, dan zijn we er allemaal.” (tekst gaat verder onder de foto)
De aftredende bevelvoerder vertelt uitgebreid over de veranderingen binnen de brandweer. Goede veranderingen, maar soms ook lastige en pijnlijke. Tot slot de vraag of hij betrokken blijft. “Jaaa, dat brandweerhart zit erin en dat gaat er zeker niet uit. En we hebben vaste activiteiten zoals op 8 oktober en de jaarvergadering, daar word je ook voor uitgenodigd.” Of hij erelid wordt weet hij nog niet. Hij hoopt van wel.
“Én we hebben nog een hele oude brandweerauto staan. Die moet opgeknapt worden. De Veiligheidsregio wil er vanaf. Waarschijnlijk gaan we een clubje oprichten, zodat we die auto kunnen onderhouden. Dan blijven we ook nog een beetje betrokken.”
