Een tuin, een huisje, een knutseltafel. Het zijn de eenvoudige ingrediënten van Stichting Wijland de Kampen, net buiten ‘t Veld. Hier ontvangen Ingrid en Sjim van der Stoop mensen met een verhaal, mensen die te maken hebben met een levensbedreigende ziekte, met kanker vaak. “Het is heel dankbaar werk.”
Een weiland, een eiland, een wij-land, ‘Wijland te Kampen’ is het allemaal tegelijk. Het is een klein stukje grond en toch gaat er een hele wereld schuil achter de bloemen, de planten en het knutselwerk waarvoor mensen hiernaartoe komen.
Streekstad Centraal spreekt met Ingrid van der Stoop naar aanleiding van de open dag die zij en haar man organiseren op zondag 1 september. Het is de tweede keer dat ze dit doen. “Normaal komen hier kleine groepjes. ‘s Ochtends zeven, ‘s middags zeven. Maar die Open Dag, vorig jaar? Ik denk dat we wel 350 bezoekers hadden! Ik was sprakeloos.”
Het is duidelijk dat Wijland de Kampen een gevoelige snaar raakt. Maar ook dat niet iedereen het zomaar even aandurft om even ‘over de brug’ te komen. “Een open dag helpt daar wel bij.” (tekst gaat door onder de foto)
Het is al jaren geleden dat Ingrid en Sjim van der Stoop het kleine stukje land in de grote polder huurden, van het waterschap. “We hadden op het landje wat schapen lopen”, herinnert Van der Stoop zich. “Toen kregen we de kans om het te kopen. Dat wilden we wel, maar dan moesten we er wel wat moois van maken, vonden we.”
Het gezin-Van der Stoop werd in 2001 met hun ergste nachtmerrie geconfronteerd. “Mijn zoon, zes jaar oud, kreeg kanker.” Voor het jonge gezin begon een zware tijd van behandelingen en onzekerheid.
“Maar ook van leuke dingen. Villa Pardoes, Make a Wish, de Opkikker… Er werd zoveel voor ons gedaan”, vertelt Van der Stoop. “Dat raakte me. Dat mensen speciaal een dag vrij maakten om óns wat plezier te bezorgen. Heel even al je zorgen kunnen vergeten, dat is zo veel waard.” (tekst gaat door onder de foto)
Met het gezin kwam het goed. Inmiddels is er zelfs een volgende generatie Van der Stoop. Het gevoel van grote dankbaarheid is hen altijd bijgebleven. Daarom is er nu de tuin, de stichting. Om iets terug te doen.
“Bij ons is iedereen welkom. We gaan samen knutselen, samen genieten van de tuin. Dat is een mooi stukje natuur geworden”, legt Van der Stoop uit. “We hebben hier mensen van 23 tot 92 jaar. Soms is het muisstil. Soms praten we over het weer. En ja, soms ook over kanker.” Die gesprekken het het ongedwongen contact geven haar gasten veel steun, merkt ze.
Het gaat vanzelf, benadrukt Van der Stoop. Niks moet. “Het is hier heel gemoedelijk. Mensen hebben het niet eens door. Ze zitten te knutselen, denken ze. Maar ze zitten elkaar te helpen.”