Aan de keukentafel bij Ruud en Renate van Vliet in Akersloot is het besluit inmiddels ingedaald: eind dit jaar stopt na 70 jaar hun familiebedrijf. Niet uit onvrede, niet omdat het werk hen tegenstaat, maar omdat de wereld waarin ze werken zó veranderd is dat doorgaan steeds minder logisch werd. “Alles bij elkaar opgeteld én de behoefte aan rust maakt dat we zeggen: het is mooi geweest zo.”
Ruud haalt het begin meteen voor de geest. “Mijn vader, Willem, werkte bij zijn oom Pé op de boerderij en wilde graag voor zichzelf beginnen. Hij kocht een tractor met maaibalk en ging voor de boeren in de buurt maaien. Zo is het begonnen.” Het bedrijf groeide snel. “Eerst zaten ze aan de Sluis, maar in 1972 is alles naar de Boekel verhuisd,” vertelt hij.
Ruud kwam zelf in 1980 bij het loonbedrijf werken. “In ’83 werd ik compagnon, en vanaf ’99 namen Renate en ik het helemaal over.” Renate vult aan: “We namen het werk aan, maar de jongens maakten het waar. We hebben echt goede mensen in dienst gehad. Veel uit de buurt, en dat merk je. Het wordt dan vanzelf een soort familie.” (tekst gaat door onder de foto)
“Je kon op ze rekenen. En sommige oud-medewerkers die zzp’er werden, kwamen nog steeds een handje helpen als we een klus hadden waar extra handen voor nodig waren. Dat gebeurt alleen als je een goede band met elkaar hebt”, zegt Ruud trots.
Als Ruud uitlegt waarom ze stoppen, komt het stukje bij beetje samen. “Voorheen kwamen klanten standaard bij je terecht. Gewoon rechtstreeks. Maar door Europese aanbestedingen nemen grote bedrijven het werk aan, en die schakelen dan weer de kleintjes in. Dan ben je een soort schakel geworden. Dat werkt anders. Je bent dat het directe contact met de klant kwijt.”
Met hett verdwijnen van dat directe contact verdwenen ook veel vanzelfsprekende afspraken. “Je kende elkaar gewoon,” zegt Renate. “Je wist wat iemand nodig had. Als je bij de buren een slootje moest graven, vroeg je even: ‘Mag de modder heel even bij jullie neergelegd worden? Dan graven we bij jullie ook een stukje extra.’ Dat soort dingen. Dat is menselijk, maar grote bedrijven doen dat niet. Tijd is geld.”
In de regio zelf veranderde het net zo hard. “Steeds meer boeren doen nu zelf het werk”, zegt Ruud. “Ze hebben eigen machines, of huren alleen nog iets specifieks in. Dan wordt het voor kleinere loonbedrijven gewoon minder.” Daarnaast zijn er ook nog allemaal regels. “Stikstof, bemesting, noem maar op. We pasten ons altijd aan, daar lag het niet aan. Maar als het werk daarna alsnog bij een goedkoper of groter bedrijf wordt neergelegd, dan wordt het niet meer rendabel.” (tekst gaat door onder de foto)
Het bedrijf was altijd met innovaties bezig, dat blijkt ook wel uit de technische aanpassingen er werden uitgevoerd. Ruud noemt een voorbeeld: “Onze monteur had een machine zo aangepast dat hij met acht banden reed. Dat scheelt enorm in de druk op het land, dat wordt dan beter verspreid. Je ziet dat dat nu overal gebruikt wordt, maar wij waren er vroeg bij.”
Dat ze stoppen zoemt rond in Akersloot. “Onze buurvrouw zei laatst: ‘Bij wie moet ik nu terecht?’ Natuurlijk zijn er genoeg bedrijven, maar het is leuk om te horen dat je toch belangrijk was”, zegt Renate. Ook jongeren kwamen graag binnen. “We hebben veel stagiairs gehad. Maar nu we wisten dat we gingen stoppen, moesten we veel jongeren teleurstellen. Dat is jammer.”
En dan is er nog de schuur, waar meer gebeurde dan alleen sleutelen en werken. “We hebben hier de voorbereidingen voor meerdere kermisstunts gedaan. Onder andere de kermisstunt met het Cöntemplatøriüm. Een heel houten kunstwerk. We hebben daar veel lol om gehad.”
Met het stoppen wordt ook het materieel verkocht. “Alles gaat naar de veiling, behalve een kleine tractor en een maaibalk, precies zoals mijn vader begon eindigt het nu,” vertelt Ruud. “Alles doet het gewoon zoals het hoort. Ik hoop dat het een mooi bedrag oplevert. Rond de anderhalf miljoen euro zou prachtig zijn.”
Het erf blijft wel in gebruik. “Ik wil de schuur gaan verhuren,” zegt Ruud. “Maar niet voor campers. Dan blijf je in de zomer bezig en dan heb je nog steeds geen rust of vrijheid.” Wat er straks wel op de planning staat, weten ze deels al. “Nu kunnen we op een mooie dag gewoon de boot pakken,” zegt Ruud. “Dat kon vroeger niet. Eerst gaan we binnenkort lekker op wintersport. En daarna naar Costa Rica. Daar kijken we heel erg naar uit.” De beslissing is genomen, en daar is vrede mee. Het is mooi zo.