Pal nadat ze gesproken heeft wordt het de 13-jarige Malaika Mughal Uribe dinsdagavond allemaal iets te veel. Het meisje schiet vol naast haar moeder Hilde Uribe, die de protestmars heeft georganiseerd. Een protestmars tegen seksueel geweld en grensoverschrijdend gedrag. En daar mocht dochter en oud-kinderburgemeester Malaika dus ook een woordje tot de mensen richten.
Malaika heeft de nodige ervaring met spreken in het openbaar. Twee jaar geleden was ze de kinderburgemeester van Alkmaar, en dinsdagavond wil ze de stem laten horen van de kinderen die slachtoffer zijn van geweld tegen vrouwen. Bijvoorbeeld als getuige of als ze weten dat hun moeder daaronder moet lijden. (tekst gaat verder onder de foto)
Op een doodstil Waagplein, zonder microfoon neemt Malaika het woord: “Hallo allemaal. Ik ben hier vandaag omdat geen enkel kind zou moeten opgroeien in een huis waar geweld is. Geen enkel kind zou moeten zien hoe hun moeder pijn heeft. Ik loop hier voor alle kinderen die niet durven te praten. Voor alle moeders die sterk moeten blijven, zelfs als het zwaar is.”
De vele aanwezigen op het plein blijven doodstil luisteren, als ze vervolgt: “Ik wil zeggen: jullie zijn niet alleen, wij zijn hier met jullie. Wij zien jullie, wij lopen voor jullie. Samen kunnen we een wereld maken waarin vrouwen en kinderen veilig zijn. En dat begint met elke stap die wij vandaag nemen.”
“Jezus, wat is zij goed!”, flapt Tweede-Kamerlid Songül Mutluer er uit. Malaika hoort de complimenten, maar dan heeft ze het gevecht tegen de waterlanders al verloren. In de armen van de Haagse parlementariër wil ze haar verdriet verbergen. Een fotograaf is er als de kippen bij om ervoor te zorgen dat het aangrijpende moment de volgende dag door iedereen kan worden gezien.
Voordat de mars vanaf het Waagplein via de Langestraat vertrekt naar het Canadaplein, spreekt ook wethouder Robert te Beest, vanavond met een oranje stropdas. Hij is blij ook een aantal mannen te zien met oranje-t-shirts. Het zijn er niet veel, maar ze zijn er wel. Streekstad Centraal telt ongeveer 20 mannen tussen de demonstranten op het Waagplein. (tekst gaat verder onder de foto)
Die heren worden rechtstreeks aangesproken door de wethouder. “Het is belangrijk dat mannen het voortouw nemen als het gaat om de rol die zij hebben te spelen in de samenleving. Want vrouwen kunnen het niet alleen, mannen hebben wel een hoofdrol te vervullen. Het is aan de mannen om de stilte te doorbreken, door een norm te stellen en elkaar aan te spreken als het gaat om ongewenst en vrouwonvriendelijk gedrag.”
Daarna vertrekt de stoet via de Mient en de Langestraat richting het Canadaplein. Als de eerste schroom is overwonnen, begint het lawaai maken. Populaire leuzen onderweg zijn ‘Genoeg is Genoeg’ en vooral ‘De Nacht Is Van Ons’. Inwoners van de binnenstad openen nieuwsgierig de gordijnen. Achter de ramen zijn helaas nergens de oranje kaarsen te zien, die bij de gemeente konden worden opgehaald. Ook niet bij het stadhuis zelf. (tekst gaat verder onder de foto)
Nog enkele slotwoordjes op het Canadaplein, en dan is het moment om Theater De Vest in oranje licht te kleuren. Daarmee komt een einde aan de protestmars en is de Alkmaarse aftrap van de campagneweek Orange The World een feit.
Rond 21:00 uur zit wethouder Robert te Beest nog steeds met de organisatoren na te praten in theatercafé Klunder. Ze genieten nog na van een geslaagde avond. Malaika wacht tot zij met haar moeder naar huis kan. Ze wil ons nog wel toelichten waarom het haar vanavond te veel werd: “Ik verplaats me heel erg in die kinderen die thuis te maken hebben met geweld in het gezin.” (tekst gaat verder onder de foto)
Malaika wordt vaak ouder geschat en krijgt zelf ook al te maken met ongewenste aandacht van mannen en bedreigende situaties, bijvoorbeeld als ze samen met haar moeder de stad in gaat of met de trein reist: “Vroeger als kind leek het me erg leuk om puber te zijn. Maar nu ik steeds meer op een vrouw ga lijken, zou ik er wel weer als een kind willen uitzien. Vroeger kreeg je niet te maken met die nare situaties.”
Er volgen nog een aantal ontboezemingen over de ervaringen van deze vrouwen op straat. “Zullen we nog een drankje doen?” vraagt de onvermoeibare Robert te Beest. Maar het is alllang bedtijd voor de 13-jarige. Ze wil wel naar huis.