“Ze heeft harten geraakt, jonge geesten geprikkeld, en mensen geïnspireerd met haar vakmanschap en warmte”. De complimenten gaan over jeugdtheatermaker en poppenspeler Ila van der Pouw uit Schoorl. In Theater De Vest in Alkmaar speelde ze zondag haar laatste voorstelling. Waarnemend burgemeester Jaap Bond verraste haar daar met het lintje dat hoort bij een Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
“Dertig jaar verhalen, dertig jaar verbeelding, dertig jaar magie”, aldus de burgemeester bij de uitreiking. “Deze onderscheiding is voor jouw uitzonderlijke verdiensten voor kunst en cultuur. Voor jouw inzet om al die kinderen in aanraking te laten komen met theater. Voor jouw internationale bijdrage aan het Nederlands jeugdtheaterschap.”
De inwoonster van Schoorl speelde in kleine en middelgrote theaterzalen van Nederland en België. Sinds 2009 was zij ook vrijwel jaarlijks te zien op grote theaterfestivals in China.
Aanvankelijk werden haar reizen naar China gesubsidieerd door het Fonds voor de Podiumkunsten. Al snel deed ze het helemaal op eigen financiële kracht. “Dat typeert haar ondernemerslust”, stelt burgemeester Bond. Hij wijst er bovendien op dat haar werk is bekroond met tal van prijzen in binnen- en buitenland.
Daarnaast zette de gedecoreerde tijdens haar loopbaan als theatermaker in haar woonplaats Schoorl twee theaters op: het Damtheater en het Theater aan de Kim. Bond loofde haar belang voor de samenleving: “Ze heeft zich voor haar dorp, voor haar collega’s en vooral voor kinderen uit alle Nederlandse windstreken ingezet door twee theaters te bouwen en haar publiek te onthalen op haar compleet originele en mágische theatervoorstellingen.”
In Theater De Vest werd een documentaire getoond over haar loopbaan, die haar bijzondere kwaliteiten en populariteit in China nog eens voor het voetlicht brachten. (foto: Habro fotografie)
Wie vrijdag- of zaterdagavond in Egmond was, kan het onmogelijk gemist hebben: de Fjoertoer streek opnieuw neer in de Egmonden en Heiloo. Het thema van dit jaar is Freaky – en dat merken de duizenden deelnemers vanaf de eerste meters. Overal duiken kleurrijke lampen, rook, muziek, griezelige geluiden en mysterieuze wezens op, die de donkere straten en paden omtoveren tot een magisch wandelparcours.
Vanaf het moment dat de eerste deelnemers langskomen, is duidelijk dat niemand half werk levert. Langs de routes verschijnen deelnemers in alle soorten en maten: ingepakt in lichtsnoeren, verkleed in griezelige kostuums of met zelfgemaakte lampionnen. Ondanks de regen die af en toe valt, blijft de sfeer opperbest. “We worden tóch wel nat, maar dat maakt niet uit. Dit hoort erbij!” zegt een vader die samen met zijn dochter loopt. (tekst gaat door onder de foto)
Door de straten van Egmond en een stukje in Heiloo is het vrijdag- en zaterdagavond gezellig druk en griezelig, speciaal voor de Fjoertoer van dit jaar. (foto: Streekstad Centraal)
Overal langs de route verschijnen lichtshows, geluidsinstallaties en zelfs vuureffecten. De deelnemers kijken hun ogen uit. “Elke bocht is een verrassing. Je weet gewoon niet wat er straks weer voor je staat,” zegt een groepje vrouwen helemaal ingepakt met kleurrijke lampjes. Sommige acts zijn zo indrukwekkend dat er spontaan kleine opstoppingen ontstaan: mensen willen even blijven kijken naar al het engs dat langs de route te zien is.
Verderop wacht een ander spannend onderdeel van de avond: een heus spookhuis waar deelnemers vrijwillig doorheen kunnen. Voor de ingang staan kinderen te twijfelen. “Jij gaat eerst!” daagt een meisje haar broertje uit. Binnen klinkt gegil, gevolgd door luid gelach. Wanneer ze eruit komen, roept de jongen: “Ik dacht écht dat ik het niet durfde, maar dit was het vetste ooit!” (tekst gaat verder onder de foto)
Het enge spookhuis trekt veel bekijks, een hoop deelnemers willen even een bezoekje brengen. (foto: Streekstad Centraal)
De bewoners langs de route laten zich zoals altijd niet onbetuigd, en de Prins Hendrikstraat laat zich ook dit jaar weer van een hele goede kant zien. Bijna elk huis doet mee: lichtslingers, bewegende projecties, rookmachines, muziek en griezelige decoraties vullen de straat.
Sommige tuinen zijn mini-horrorfilmsets geworden en vanuit een auto staart een griezelige pop je aan. Een moeder die met haar kinderen langsloopt, blijft even stil staan en zegt: “Dit is toch fantastisch? Alsof je in een film belandt.” Haar zoontje kruipt iets dichter tegen haar aan en fluistert: “Ik ben eigenlijk stiekem wel een klein beetje bang,” al verraadt zijn brede glimlach dat hij ook enorm geniet. (tekst gaat door onder de foto)
Zelfs aan de kleinste dingen is gedacht, wie goed om zich heen kijkt ziet in elk hoekje van een straat wel iets griezeligs, toepasselijk bij het thema. (foto: Streekstad Centraal)
Deelnemers schuifelen in een lange, lichte colonne door de straat, zichtbaar onder de indruk. Het is druk, maar gemoedelijk; mensen maken een praatje, lachen met elkaar en helpen waar nodig iemand langs een smal stukje stoep.
Niet alleen de straten doen mee: de vuurtoren is spectaculair verlicht waardoor hij constant in de aandacht staat. Maar wanneer de deelnemers iets verder lopen wordt het nog specialer.
Op een grote container staat in grote letters het woord ‘fjoertoer’, maar eens in de zoveel tijd worden de voorbijgangers opgeschrikt door grote vlammen die het plein voorzien van warmte en licht en de aanwezigen een korte, maar heerlijke warmteboost geven. “Jeetje, wat gaaf dit zeg!”, klinkt het vanaf de zijkant. (tekst gaat door onder de foto)
De verschillende spektakelstukken langs de route zorgde voor de nodige verwondering bij voorbijgangers, zo ook ‘fjoertoer’ in vuurletters. (foto: Streekstad Centraal)
Langs de route staan tientallen vrijwilligers die het evenement draaiende houden. Een van hen vertelt enthousiast: “Ik doe dit al jaren, en elk jaar blijft het geweldig. Je ziet iedereen zó blij langslopen. Dat contact, die kleine momentjes met de lopers, dat is waarvoor ik het doe. En dat beetje regen van vanavond, daar kunnen we echt wel tegen hoor.”
Achter hem trekt een nieuwe stoet lichtjes voorbij. Hij wijst ernaar en zegt: “Je voelt dat dit iets verbindends is. Echt iedereen geniet. En dat beetje regen van vanavond, daar kunnen we echt wel tegen hoor.” Een andere vrijwilliger vertelt verderop: “Als je hier staat, vergeet je gewoon dat het koud is. Die sfeer, dat doet echt wat met je.”
In aanloop naar de honderdste verjaardag van de Historische Vereniging Alkmaar is er hard gewerkt aan een bijzonder project. De vereniging komt met een speelfilm van anderhalf uur, vol unieke beelden uit verschillende periodes van de stad. Het resultaat is nu helemaal af en wordt begin december aan het publiek gepresenteerd.
Voor de makers was het een gigantische klus: honderden filmpjes werden aangeleverd na een oproep aan inwoners. “We hebben rond de vierhonderd blikjes en dozen van mensen gekregen”, vertelt bestuurslid Rob Marijn aan NH Nieuws, mediapartner van Streekstad Centraal. Alles werd gedigitaliseerd en uitgeplozen door documentairemaker Erik Willems, die van de grote berg materiaal een nieuw, samenhangend filmverhaal maakte.
Willems merkte dat een groot deel van de geschiedenis simpelweg op zolder lag opgeslagen: “Bijna de helft van het gebruikte materiaal komt van zolders van Alkmaarders zelf.” De oproep aan inwoners om zelf beelden in te sturen leverde dus zeker wat op. Daarnaast putte hij uit collecties van Beeld en Geluid en het Regionaal Archief. Tussen het materiaal zaten unieke vondsten, waaronder zeldzame beelden uit de Tweede Wereldoorlog. “Toen ik deze filmbeelden zag, wist ik gelijk: die zijn uitzonderlijk.” (tekst gaat door onder de foto)
Erik Willems heeft alle beelden bekeken en wist uiteindelijk een anderhalf uur durende film over Alkmaar te maken. (foto: NH Nieuws)
De film zit verder vol herkenbare momenten uit de Alkmaarse geschiedenis: van het oudste bewegende beeld uit 1916 tot de sloop van de Dominicuskerk en AZ in stadion De Hout. Ook kleine alledaagse scènes maken indruk. Marijn herinnert zich er één in het bijzonder: “Die was al heel modern bezig met een bewegende etalage. Je ziet daar mensen met verbazing naar kijken.”
Voor Willems blijft één fragment hem vooral bij: “Zo’n jongetje dat zwaait met een vlaggetje op een dak als de geallieerde vliegtuigen langskomen. In één zo’n beeld zit zoveel.”
De film moet vooral een feest van herkenning zijn, benadrukt de vereniging. Op 10 december, tijdens de jubileumviering, gaat ‘Alkmaar op Film’ in première in Theater De Vest. Daarna is de documentaire te zien in Filmhuis Alkmaar.
In Egmond en Heiloo was het vrijdagmiddag al een gezellige drukte. Bewoners en kunstenaars zijn volop bezig om hun kunstwerken en versieringen op te bouwen voor de Fjoertoer, de lichtjeswandeling die vrijdag- en zaterdagavond weer hordes wandelaars trekt. Het thema dit jaar? ‘Freaky Fjoertoer, de griezeltoer’. En dat is te merken ook.
In de Abdijlaan in Egmond-Binnen is Egmonder Arnold Buur met elf vrienden druk in de weer. Overal duiken spookjes op, doodskoppen, creepy spinnen en andere griezels. Zelfs een podium wordt opgebouwd, waar dit weekend optredens plaatsvinden.
Buurt straalt van oor tot oor terwijl hij bezig is. “Vroeger zat ik hier nog alleen op een bankje,” zegt hij terwijl hij een oude foto laat zien. “Nu is het allemaal een beetje uit de hand gelopen. Maar straks, als alles staat, gaan we met z’n allen lekker zitten en een biertje pakken.” (tekst loopt door onder de foto)
Zo begon het jaren geleden voor Arnold Buur. Inmiddels kent de vriendengroep 11 mensen en wordt de straat met veel plezier omgebouwd tot attractie voor de Fjoertoerwandelaars. (foto: Streekstad Centraal/RTV80)
Eventmanager Tom Limmen van organisator Le Champion sluit gezellig aan. Hij vertelt dat meer dan 25 kunstenaars uit binnen- én buitenland werken aan de creatieve installaties. Daarnaast doen ruim honderd huishoudens iets extra’s in hun tuin. Vijftien gezinnen dingen zelfs mee naar prijzen tijdens de bewonersverkiezing.
Le Champion zelf levert ook een aantal eyecatchers, waaronder een replica van de vuurtoren bij Van Speijk. En natuurlijk ontbreken de grote stalen Fjoertoer-letters aan de Hogendijk in Egmond aan den Hoef niet, dit jaar weer voorzien van vlammenwerpers die ’s avonds spectaculaire beelden opleveren. Vorig jaar stonden de letters bij de hoofdstrandafgang in Egmond aan Zee. (tekst loopt verder onder de foto)
Het thema van de 2025 editie van de Fjoertoer laat zich makkelijke raden: lekker griezelen! (foto: Streekstad Centraal/RTV80)
In totaal zet Le Champion dit weekend zo’n 250 vrijwilligers in. “Die staan langs de route, bij verzorgingsposten en eigenlijk overal waar iets moet gebeuren,” zegt Limmen. “Het wordt weer een bijzonder weekend.”
Het is nog ruim vóór de officiële en bekende ‘balkonscene’, maar op het plein voor het gemeentehuis in Heerhugowaard is zaterdag de spanning al voelbaar. Een zee van kinderen, ouders, grootouders en rondrennende pieten vult het plein, terwijl uit de speakers de onvermijdelijke en vrolijke sinterklaasliedjes schallen.
Overal wordt gezongen, gedanst en geklapt. “Ik heb hier echt al de hele ochtend zin in,” vertelt een meisje met een glinsterende mijter op haar hoofd. Haar moeder knikt: “Het is elk jaar weer zo’n feest. Dit hoort gewoon bij Heerhugowaard.”
Wanneer het geroep van honderden kinderstemmen – “Sinterklaaaas!” – over het plein golft, gebeurt het: de deuren van het gemeentehuis zwaaien open en Sinterklaas verschijnt samen met burgemeester Maarten Poorter op het balkon. Het gejuich is oorverdovend. Glimlachend kijkt de goedheiligman over de mensenmassa. (tekst gaat door onder de foto)
De kinderen staan vol verwachting te wachten op de Sint en zijn pieten. (foto: Streekstad Centraal)
“Wat is het fijn om weer in Heerhugowaard te zijn,” zegt hij. “En lieve kinderen… vanavond mag ieder kind – echt ieder kind – in Heerhugowaard zijn schoentje zetten.” Dat laten de kinderen zich geen twee keer zeggen: “mam, we moeten straks meteen een wortel kopen voor het paard van Sinterklaas!”
Burgemeester Poorter kijkt zichtbaar trots naar het publiek. “U had het vorige week natuurlijk erg druk, dus we zijn ontzettend blij u nu ook in gemeente Dijk en Waard te mogen verwelkomen,” vertelt hij aan de Sint, die instemmend knikt en de kinderen beneden toewuift. (tekst gaat door onder de foto)
Aan alle kinderen wordt gedacht, ook aan de kleintjes op de schouders bij hun vader. (foto: Streekstad Centraal)
Na het balkonmoment daalt Sinterklaas af richting het plein, waar pieten in alle kleuren vrolijk tussen het publiek springen. Via wat volgens de organisatie “de langste rode loper van Europa is” wandelt hij naar het podium. Kinderen rekken zich uit, zwaaien met tekeningen. “Daar is-ie! Ik zie z’n staf!” roept een jongetje met rode wangen van de kou.
Vanaf het podium spreekt Sinterklaas het publiek nog een keer kort toe. Daarna vertrekt hij naar winkelcentrum Middenwaard, waar de feestelijke drukte meteen losbarst: pieten op skeelers suizen voorbij, de pieten, waaronder een glutenvrije piet delen pepernoten uit, en overal staan kinderen nieuwsgierig te wachten tot de goedheiligman langskomt. (tekst gaat door onder de foto)
De goedheiligman neemt voor ieder kind de tijd, even een aai over het hoofd, een handje of een boks. (foto: Streekstad Centraal)
“Dit is écht de allerleukste dag van mijn leven!” roept een jongetje, helemaal verkleed als piet, terwijl hij een boks krijgt van Sinterklaas. Zijn vader grijnst van oor tot oor: “Kijk dat koppie eens stralen, dan weet je meteen waarom dit zo speciaal is.”
Even verderop buigt een van de pieten zich naar een groepje kinderen en lacht: “Ik ben zo blij om weer in Nederland te zijn, maar eerlijk is eerlijk… in Spanje is het toch een beetje lekkerder weer!” De kinderen giechelen en knikken enthousiast, terwijl ook ouders instemmend lachen: “Ja, die kou is echt wennen, ik sta hier te bevriezen” zegt een moeder lachend. (tekst gaat door onder de foto)
De gangen van winkelcentrum Middenwaard staan helemaal vol met enthousiaste kinderen die allemaal even wat aandacht van Sinterklaas willen. (foto: Streekstad Centraal)
Na een vrolijke ronde door Middenwaard beweegt de stoet zich richting Coolplein, waarna Sinterklaas zich met een stoet naar het Raadhuisplein verplaatst. Terwijl hij uit zicht verdwijnt, klinkt nog een laatste kreet uit de menigte: “Ik ga vanavond meteen mijn schoen zetten!”
“SIN-TER-KLAA-HAAS!” roept een meisje gefrustreerd. Ze zit op de schouders van haar vader en is in vol Pietenornaat. En dan duurt het ook nog eens even voor de Goedheiligman zijn gezicht laat zien in Bergen. Voor de pechvogels die aan de vroege kant waren, was het dus extra wachten geblazen.
Op straat wordt druk gespeculeerd over zijn komst. “Ik dacht half één, maar het is nog wel heel rustig” zegt een moeder tegen haar vriendin. Links en rechts rennen kleine Pietjes – compleet met roetvegen – over straat. En dan klinkt er plotseling Sinterklaasmuziek vanaf het ruïneveld. Kinderen dansen vrolijk mee met hun ouders, de opwinding is af te lezen aan de gezichtjes. (tekst gaat verder onder de foto)
Daar zijn ze dan, de Pieten die de kop van de stoet vormen. Ze komen vanuit de Hoflaan en spelen vrolijk muziek (foto: Streekstad Centraal)
En dan: “Ik zie Pieten!” De kreet van een jongetje verkleed als Sint veroorzaakt een golf van opwinding in de menigte. Inderdaad, daar in de verte komen de Pieten aan. Met trommels, blazers en zelfs een Vuurpiet. Hij jongleert vrolijk met brandende kegels. “Wauw, kijk daarboven!”. De brandweerwagen met Pieten bovenop maakt veel indruk op het jonge publiek.
De parade is begonnen, een bonte stoet van auto’s en Sinterklaas helemaal achteraan in de koets. “Piet, Piet!”, hoopvol houden kinderen hun mutsje op voor wat strooigoed. De frustratie is enorm wanneer Piet haast blijkt te hebben. En dan… toch nog de welverdiende zoetigheid. De appeltjes van oranje worden ook aangenomen, zij het enigszins beteuterd. (tekst gaat verder onder de foto)
Als je hebt moeten wachten wil je natuurlijk snoep. Er wordt flink geroepen naar de Pieten (foto: Streekstad Centraal)
En dan het moment suprême: de man waar het allemaal om draait is gearriveerd. Vanuit zijn koets zwaait hij het publiek toe. Een dappere vader tilt zijn zoon op voor een speciaal moment met de Goedheiligman. Maar niet te lang, de stoet gaat verder. Al slingerend door het centrum langs de eindeloze rij fans langs de weg. (tekst gaat verder onder de foto)
Ook de oude brandweerwagen kon – dankzij de Pieten die er op meereden – rekenen op de goedkeuring van het jonge publiek. (foto: Streekstad Centraal)
“Kijk, die spuugt vuur!” De verbazing in de stem van het jongetje is hoorbaar, dat had hij niet verwacht. Vuurpiet heeft inderdaad zijn brandende kegels opgeborgen en spuwt al lopend grote wolken vuur. Een andere Piet neemt gauw wat meer afstand, lichtelijk geschrokken. De stoet eindigt uiteindelijk op het Ruïneveld, waar Sinterklaas de menigte toespreekt. (tekst gaat verder onder de foto)
Sinterklaas spreekt de menigte toe en neemt daarna afscheid. Tijd voor wat welverdiende rust (foto: Streekstad Centraal)
Het was een intensieve dag voor de oude man. “Kinderen, Sinterklaas is moe en gaat uitrusten in het Sinterklaashuis.” Hij bedankt iedereen voor het hartelijke welkom en zwaait af voor de dag. Alle kinderen zwaaien terug “Dag Sinterklaasje, dag Pieten”. Gauw naar huis om hun schoentje te zetten, je weet maar nooit…
“Piet! Ik heb een tekening voor Sinterklaas!” roept een jongetje dat zelf verkleed is als de goedheiligman. Hij steekt het papier zo hoog mogelijk in de lucht terwijl de stoet langs hem trekt. Om hem heen staan kinderen te springen, zwaaien en lachen. De Sinterklaasintocht in Castricum is een feit: Sinterklaas is weer in het land.
Door de binnenstad danst een vrolijke groep pieten in pakken van alle kleuren van de regenboog. Ze goochelen met snoep, maken grapjes met kinderen en delen gul pepernoten en schuimpjes uit. Soms maakt een piet een korte pas opzij om speciaal even een kindje te begroeten dat verlegen naar hem staat te kijken. “Gaaf hè pap? Hij kwam speciaal naar mij toe om pepernoten te geven!”, zegt een meisje in een roze pietenpak glunderend tegen haar vader. (tekst gaat door onder de foto)
De Sint kwam samen met zijn pieten aan in Castricum, de goedheiligman werd zelf rondgereden door twee van zijn pieten. (foto: Streekstad Centraal)
De stoet zelf is een bont geheel. Versierde auto’s rijden rustig door de straten, gevolgd door een echte brandweerwagen die luid applaus krijgt van het publiek. En dan verschijnt het hoogtepunt: Sinterklaas, die door twee pieten wordt begeleid in een prachtig blauw-witte oldtimer. De Sint zwaait vrolijk, en alle kinderen zwaaien net zo vrolijk terug. Langs de route kijken kinderen vol bewondering naar hem. “Ja! Sinterklaas zwaaide naar me”, klinkt het vanaf de zijkanten.
Niet alleen de kinderen vermaken zich zichtbaar. De pieten zelf genieten net zo hard. “Ik kijk ieder jaar uit naar de reis met de boot naar Nederland,” vertelt een enthousiaste piet aan Streekstad Centraal. “En om dan alle kinderen weer te zien, dat is echt fantastisch. Al vind ik het ook heel erg leuk om samen met de Sint de daken op te gaan om alle kinderen weer te verrassen met een cadeautje in hun schoen.”(tekst gaat door onder de foto)
Voordat de Sint en zijn pieten naar binnen gaan om daar verder feest te vieren lopen de pieten nog de polonaise om de auto van Sinterklaas heen. (foto: Streekstad Centraal)
Wanneer de stoet het centrum door is, trekt het feest verder naar de Pancratiuskerk. Binnen gaat het feestelijke welkom onverminderd door. De Sint komt zelfs nog een keer ‘aan’ met een stoomboot – dit keer van karton – onder luid gejuich van de kinderen. De burgemeester verwelkomt hem vol trots: “Wat een eer dat Sinterklaas, na zijn aankomst op Texel, nu ook in Castricum langs komt. We heten u van harte welkom!” Sinterklaas zelf glimlacht breed. “Texel is een eiland, dus dat ik nu in Castricum écht mijn eerste stap op Nederlandse bodem zet, dat is prachtig,” zegt hij.
In de kerk is het bijna onmogelijk om stil te blijven staan. Zodra de muziek begint, springen de kinderen op alsof ze er al dagen op hebben gewacht. Pieten laten danspasjes zien, draaien rondjes en moedigen iedereen aan om mee te doen. Kleine pietenpakjes wapperen vrolijk mee, en de mini-sinterklaasjes zwaaien enthousiast met hun stafjes. De kou buiten lijkt op slag vergeten. (tekst gaat door onder de foto)
De kinderen staan te dringen om een plekje vooraan – zo dicht mogelijk bij Sinterklaas – te bemachtigen. (foto: Streekstad Centraal)
Vooral de allerkleinsten stralen alsof ze in een droom zijn beland. Een meisje van bijna vier jaar grijpt de hand van een dansende piet en probeert zo goed mogelijk hetzelfde pasje te doen. Haar vader lacht breeduit vanaf de zijlijn. “Ze heeft hier de hele week naar uitgekeken”.
Door de intocht is het sinterklaasgevoel in Castricum meer dan aanwezig. De komende weken staan helemaal in het teken van schoentjes zetten, liedjes zingen en aftellen naar pakjesavond. Als het aan de kinderen ligt mag Sinterklaas nog héél lang blijven. “Wat fijn dat u er weer bent!”
Rond het Ringersplein staat een enthousiaste menigte te juichen en te zingen. En da allemaal voor Sinterklaas die zaterdagmiddag ook een bezoekje brengt aan Alkmaar. Kinderen zwaaien met vlaggetjes en roepen uit volle borst “Hallo Sinterklaas!” De Pieten dartelen tussen het publiek en strooien pepernoten alsof het confetti is.
Om twee uur gaat de stoet van start en het feest barst los. Sinterklaas maakt een ronde door de binnenstad van Alkmaar. Langs de route – van de Noorder Arcade tot de Limmerhoek – staan tientallen kinderen. Sinterklaas zwaait vriendelijk en glimlacht naar alle kinderen.
Na het Ringersplein gaat de stoet door naar winkelcentrum De Mare en later naar De Hoef. Iedereen is erg enthousiast dat Sinterklaas er weer is. “Hier worden we allemaal ontzettend blij van.”
Dat het hangt. Veel meer kan wethouder Ernest Briët nog niet onthullen over het nieuwe kunstwerk. Wel dat het in opdracht voor de gemeente gemaakt wordt door kunstenaar Rob Voerman. Het thema van het werk is democratie en het is bedoeld voor de raadszaal in de Beeck.
Tijdens de brand in 2017 zijn er 22 kunstwerken verloren gegaan, waaronder een bronzen beeld van Adriaan Roland Holst en een houten tekstpaneel uit 1658. De geschatte waarde van de verloren gegane collectie was 50.000 euro, en dat kreeg de gemeente dan ook uitgekeerd. Dat bedrag heeft de gemeente beschikbaar gesteld voor het nieuwe werk. Inmiddels is het nieuw gebouwde sportcomplex weer in gebruik, maar in de raadszaal ontbreekt het nog aan kunst. (tekst gaat door onder de foto)
In 2017 ging zwembad de Beeck in Bergen in vlammen op. Daarbij gingen ook 22 kunstwerken verloren, waaronder een houten tekstpaneel uit 1658 (foto: aangeleverd)
In juni dit jaar deed de gemeente een oproep aan kunstenaars. Dat idee lag er al in 2017, maar toen werden de raadsleden het niet eens. Maar liefst 96 kunstenaars stonden te springen om hun werk op de prominente plek te mogen plaatsen. Het was aan de adviescommissie Kunst & Cultuur en twee raadsleden met gevoel voor kunst om een selectie te maken. Daar kwamen drie finalisten uit. Aan hen de opdracht om een ontwerp te presenteren met als thema ‘democratie’.
Uiteindelijk koos de commissie voor het ontwerp van de Arnhemse kunstenaar Rob Voerman. Voerman is graficus, beeldhouwer en installatiekunstenaar. Zijn winnende ontwerp bestaat in elk geval uit foto’s van de gemeente Bergen anno 2025, gemaakt door de Japanse fotografe Miyuki Oyuyama. Rob Voerman laat verder weten dat hij is uitgegaan van een huis.
Het precieze ontwerp blijft voorlopig een mysterie. “Een klein tipje van de sluier, het komt in elk geval ergens te hangen.” En meer laat wethouder Ernest Briët er niet over los. In december geeft Voerman een lezing over zijn werk.
De lange hal van Artfarm in Heerhugowaard vult zich met blikken die je niet snel vergeet. Grote portretten hangen in een rustige rij langs de muren, en elk gezicht vertelt een verhaal zonder dat er per se woorden nodig zijn. Sommige van de afgebeelde kinderen kijken je recht aan, anderen lijken even weg te dromen. De expositie Powerkids is sinds zaterdagmiddag te bewonderen.
Fotograaf Robert Leeuwerink loopt langzaam langs zijn werken, zichtbaar trots maar ook geraakt. Af en toe stopt hij even, kijkt naar een portret en vertelt iets over het kind dat hij vastlegde. “Ze heten allemaal powerkids”, zegt hij. “Niet omdat ze ziek of beperkt zijn, maar omdat ze laten zien wat kracht is. Ze zijn trots, dapper en puur zichzelf, en dat is precies hoe ik het wilde,” zegt Robert. “Deze expositie is een plek waar de kinderen echt kunnen spreken door hun portretten.”
De tentoonstelling ‘Powerkids’ vond eerder onderdak op een andere locatie, maar daar kwam zijn werk volgens hem niet helemaal tot zijn recht. “Het was een mooie kans, maar de ruimte was te klein,” vertelt hij. “Ik moest kiezen welke foto’s wel of niet konden hangen – en dat voelde niet goed. Elk kind in deze serie verdient zijn plek aan de muur.” (tekst gaat door onder de foto)
Vol trots kijkt Robert naar de portretten van zijn eigen tentoonstelling ‘Powerkids’ (foto: Streekstad Centraal)
Robert loopt langzaam verder, langs de rij foto’s die de hele hal vullen. “Hier kon ik álles ophangen,” zegt hij glimlachend. “Geen beperkingen, geen keuzes. Gewoon de hele serie, precies zoals ik hem voor me zag. Dat maakt het compleet. Dit is de perfecte plek.”
Op de voormalige boerderij ontmoeten kunst en welzijn elkaar. En dat bleek de perfecte combinatie. “De portretten en de verhalen zorgen ervoor dat beide elementen mooi samen komen.” Robert neemt Streekstad Centraal mee langs de verschillende indrukwekkende portretten die in de hal hangen. Bij elk portret hoort weer een ander, bijzonder, verhaal.
Tussen de tientallen portretten blijft hij even staan bij twee foto’s in de hoek. Daar staan, in tegenstelling tot de andere portretten een tafeltje bij met daarop een kaars. “Deze twee meisjes zijn er helaas niet meer,” zegt Robert met tranen in zijn ogen. “Ik maakte de foto van het linker meisje voordat ik wist dat ze ziek was. Toen ik bezig was met deze expositie vond ik gewoon dat zij er ook bij moest hangen. Haar ouders gaven gelukkig toestemming om het portret hier op te hangen, en dat voelt als iets bijzonders. Ze hoort erbij, net als de anderen”, zegt hij met een brok in zijn keel. (tekst gaat door onder de foto)
Robert is door middel van sociale media in contact gekomen met de kinderen die hij geportretteerd heeft. (foto: Streekstad Centraal)
Niet bij elk portret is het verhaal zichtbaar. “Dat hoeft ook niet. Sommige kinderen dragen iets bij zich wat je pas later ontdekt. Het verhaal achter de foto’s geeft ze dan nog weer extra betekenis”, legt Robert uit. “Kijk bijvoorbeeld naar dit meisje”, zegt hij terwijl hij naar een ander portret wijst. “Dit meisje is gevlucht uit Oekraïne en volledig doof, net als haar moeder en pleegmoeder. Dat zie je niet aan haar, en dat vind ik juist mooi. De kracht van deze expositie is dat de verhalen pas daarna komen.”
Powerkids gaat voor Robert niet alleen over fotografie, maar over verbinding. “Door deze serie heb ik geleerd dat communicatie niet alleen praten is,” zegt hij. “Soms is één blik genoeg om iets te begrijpen. Dat is wat ik probeer te vangen met mijn camera. En niet met alle kinderen kan je goed een connectie maken, maar als dat wel lukt dan zorgt dat voor hele fijne momenten tijdens de fotoshoots.”
De fotograaf vertelt dat de kinderen die hij portretteerde vaak buiten beeld blijven – letterlijk en figuurlijk. “We zien foto’s van dit soort kinderen te weinig,” zegt hij. “Maar hier zijn ze gewoon wie ze zijn: sterk, mooi, aanwezig. En dat wil ik overbrengen aan de mensen die hier langskomen.” (tekst gaat door onder de foto)
Bij het portret van het meisje uit Oekraïne staat ook nog een uitsnede van haar oor en oorbel. De oorbel is het symbool van Oekraïne. (foto: Streekstad Centraal)
Echt een favoriet of het mooiste portret kan Robert niet aanwijzen. “Alle kinderen hebben een uniek en speciaal iets, om daar tussen te moeten kiezen is natuurlijk iets heel lastigs en bijna onmogelijk”, stelt hij. “Elk verhaal spreekt mij aan, en ik ben op elk portret ontzettend trots, zeker als je dan de mooie reacties van bezoekers en families van de kinderen ziet.”
De aankomende twee weekenden – tot en met negen november – is de expositie nog te bekijken. “Ik ben dan zelf aanwezig om de mensen wat meer te vertellen over de expositie. Dat vind ik erg leuk, en ik kijk er naar uit om met meer mensen hierover te praten”, sluit Robert trots af.
