Radio AZ
Zwemseizoen gestart, maar liever even niet badderen in het Meer van Luna
Het zwemseizoen begon nog net geen week geleden, maar in het Heerhugowaardse meer van Luna is dat nog even geen goed idee, aldus de Provincie. Vanwege “onvoldoende” waterkwaliteit geldt, zoals vaak bij de start van het seizoen, een negatief zwemadvies voor het Meer van Luna.
Provincie Noord-Holland en Stichting Waterproef verrichten tijdens het zwemseizoen met enige regelmaat tests op 31 officiële open zwemlocaties. Er wordt onder andere gecontroleerd op de concentratie van de bacteriën als E. Coli, Blauwalg (Cyanobacteriën) en Intestinale enterococcen (IE). Van die laatste soort is in het Meer van Luna een onwenselijk hoge concentratie gemeten Deze zorgt voor een “grote” kans op maag- en/of darmklachten, en dan met name als je water binnen krijgt. E. Coli is ook aanwezig, maar in lage concentratie.
Het Meer van Luna draagt sowieso de waterkwaliteitsklasse ‘slecht’. Deze klassering wordt op basis metingen over een periode van vier jaar wordt toegekend. Het gaat dus om een gemiddelde, en wil dus niet zeggen dat het water altijd slecht is.
De waterkwaliteit van de Noorderplas en het Zomerdel in het Geestmerambacht is wel gewoon in orde. De actuele waterkwaliteit is te zien op zwemwater.nl.
RADIO plek jongeren LDK
De gemeente Dijk en Waard heeft een nieuwe plek gevonden voor de jeugd van Langedijk. In een pand aan de Wup in Broek op Langedijk kunnen ze elkaar ontmoeten en onder begeleiding van MET Welzijn en cultureel jongerenplatform Villa Artquake activiteiten ondernemen. De vorige plek voor jongeren stond in Noord-Scharwoude en werd een jaar geleden gesloten. De nieuwe plek is niet definitief, maar is in ieder geval het komende jaar beschikbaar.
Een klein jaar na sluiting van De Anbouw in Noord-Scharwoude heeft
In juni vorig jaar stelde de fractie van Lokaal Dijk en Waard vragen over de sluiting van De Anbouw. Het college onderschreef destijds in de beantwoording van de raadsvragen dat een plek voor jongeren in deze kern noodzakelijk is. Volgens raadslid Karin van der Vliet hangen jongeren uit verveling buiten rond op plekken die daar niet voor bedoeld zijn en dat zou onnodige irritaties opleveren bij omwonenden.
Het college komt nu dus met een pand in Broek op Langedijk op de proppen. En dus niet in de kern Noord-Scharwoude. Het college geeft aan dat er in de afgelopen maanden gesprekken met verschillende pandeigenaren in Noord- en Zuid-Scharwoude zijn gevoerd. Sommige locaties waren echter niet geschikt en ook waren er pandeigenaren die niet wilden verhuren, maar hun panden wel wilden verkopen.
Oostrand
Het pand in Broek op Langedijk wordt voor een periode van een jaar beschikbaar gesteld voor de inloop van jongeren. Na deze periode zal er gekeken worden of er een inloopplek kan komen in het nog te ontwikkelen ontmoetingscentrum in de Oostrand in Noord-Scharwoude.
Volgens de gemeente zullen MET Welzijn en de stichting Villa Artquake zich inzetten om een positieve en stimulerende omgeving te creëren voor de jongeren. De activiteiten starten vanaf 24 mei. Voor die tijd worden er nog werkzaamheden verricht in het pand.
Mado de Vries van Artquake zegt nog niet precies te weten wat er allemaal mogelijk is in het pand, ook al omdat de ruimte beperkt is. Misschien dat we van een ruimte een atelier kunnen maken en dat we in een andere ruimte iets met akoestische muziek kunnen doen.” Ze ziet het pand als een soort van opstart richting een geschiktere locatie in de toekomst, zoals bijvoorbeeld De Binding in Zuid-Scharwoude, waarvoor Cool kunst en cultuur dit jaar een visie maakt.
Artquake is een creatief en cultureel jongerenplatform, waar jongerenkunst en talentontwikkeling centraal staan. Het biedt jonge kunstenaars en artiesten een podium, een netwerk en mogelijkheden om zichzelf te ontwikkelen. Dit wordt gedaan door het aanbieden van onder meer optredens, exposities, events, workshops, masterclasses, coaching en promotie.
Drankjes, hapjes en Vrijheidsvuur; het Bevrijdingsfestival is ook bij de Gasfabriek een feestje
De Nederlandse vlaggen worden na 4 mei weer tot de top van de masten gehesen. Het is nu 5 mei, de dag dat we de bevrijding van Nederland vieren. Zo ook op het Bevrijdingsfestival. Na een tocht van bijna 120 kilometer overhandigden de vier atleten met applaus van de vrijheidvierders hun fakkel aan burgemeester Anja Schouten en kinderburgemeester Malaika Mughal Uribe.
Traditiegetrouw brengen atleten door heel Nederland het Bevrijdingsvuur vanaf Wageningen – de stad waar in 1945 de vrijheid begon – thuis. Dat was dit jaar ook het geval. De mannen zijn door regen en wind gelopen om het vuur naar Alkmaar te brengen. En met het ontsteken van het Vrijheidsvuur kon ook het Bevrijdingsfestival écht van start gaan. Foodtrucks, mensen en muzikanten vulden het terrein van de Gasfabriek.
Veel Alkmaarders komen al jaren naar het festival. Maar dan in het park De Hout. Dat verliep dit jaar anders. De komst van de lepelaars gooide roet in het eten. Het festival moest verplaatst worden. En gelukkig kon dat. De bezoekers hadden geen moeite om de nieuwe locatie te vinden, want het modderige terrein van de Gasfabriek liep al snel vol met feestgangers.
Al met al was de sfeer goed tijdens Bevrijdingsdag. Met een hapje en drankje genoten de mensen van de muziek. Het verliep zó goed dat het mogelijk niet het laatste jaar is dat het festival bij de Gasfabriek wordt gehouden.
Burgemeester Anja Schouten roept op tot waakzaamheid: “We staan meer tegenover elkaar”
Burgemeester Anja Schouten riep zaterdagavond tijdens de herdenkingsrede in de Grote Kerk in Alkmaar op tot waakzaamheid. Zodat de geschiedenis zich niet herhaalt. “We staan meer tegenover elkaar, verschansen ons in ons eigen gelijk en we omringen ons met mensen die net zo denken als wij.”
Na de herdenkingsrede volgde de stille tocht naar de Harddraverslaan waar een druk bezochte herdenkingsbijeenkomst plaatsvond. Verstoringen waren er niet, tenminste, niet gepland. Klokslag 20:00 uur begonnen niet alleen de twee minuten stilte, maar viel ook het water met bakken uit de hemel.
Het maakte niets uit. Paraplu’s klapten open, niemand liep weg en het geluid van de kletterende regen werd opgevolgd door een harmonieus gemurmel toen het Wilhelmus werd ingezet. De livestream is hier terug te kijken.
Ondanks weer grote opkomst 4 mei herdenkingen
Op 4 mei worden in heel Nederland de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog in Europa en in Zuidoost-Azië herdacht. Sinds 1961 herdenken we ook de slachtoffers van oorlogssituaties en vredesoperaties waarbij Nederland betrokken was na de Tweede Wereldoorlog.
Eén van de plekken waar dat gebeurt is pal op de grens van de gemeentegrens tussen Alkmaar en Dijken Waard, bij het monument in Sint Pancras. De bijeenkomst startte in De regenboog waar kinderboekenschrijver Geert van Diepen kort sprak. Daarna verplaatste het gezelschap zich naar het monument waar oud-predikant en schrijver Rob Basten een woord van welkom sprak en wethouder Nils Langendijk van Dijk en Waard een gedicht voordroeg.
Ondanks het slechte weer was de opkomst groot, ook op de andere locaties in Dijk en Waard. Bij het monument aan De Dreef droeg Wethouder John Does een gedicht voor, burgemeester Maarten Poorter was aanwezig bij het monument De Stier in Noord-Scharwoude. Bij het vrouwenmonument in Heerhugowaard droeg wethouder Ester Leibrand een gedicht voor. (foto’s: Marco Schilpp)
Kevin loopt zich komende woensdag helemaal kapot voor zijn zieke Nova: “Dan voel ik het emotionele niet”
De grootste nachtmerrie van ouders wordt voor Kim en Kevin werkelijkheid. Hun kindje heeft kanker. Chemotherapie, bestraling en immunotherapie. Begrippen waar ze nu dagelijks mee geconfronteerd worden. Hun Nova moet naar Amerika vinden ze. Daar hebben ze al 70.000 euro voor opgehaald. “Ik blijf door gaan door Nova, wat er ook gebeurt.”
“Ik ben dood van binnen. Alles is dof en grijs.” Kevin Pichel heeft het zwaar met de ziekte van zijn – nog geen tweejarige – dochter Nova. “Ik kan haar niet beschermen.” Nova is vorig jaar gediagnosticeerd met neuroblastoom. Een zeldzame en agressieve kinderkanker. Deze diagnose heeft veel impact gemaakt. Niet alleen op haar, maar ook op haar familie. “Het is het laatste wat je wil zien bij je kinderen.”
“Door te sporten kan ik mijn woede en agressie kwijt”, zegt Kevin. Bijna elke maand van het jaar heeft hij een run op de planning staan. Denk aan marathons, triatlons en de Iron Viking. Op woensdag 8 mei doet hij ook mee aan de Alkmaar City Run. “Ik heb het sporten nodig. Ik ben dan mentaal en fysiek helemaal kapot, waardoor ik het emotionele niet voel.” De lopen gebruikt hij als acties. Op deze manier strijdt Kevin voor zijn eigen geestelijke gezondheid en voor het leven van zijn dochter. “Ik hou er niet van om mijn hand op te houden. Maar zo kan ik haar toch helpen.” (tekst loopt door onder de foto)
Ondertussen is de Alkmaarse Nova elf maanden in behandeling bij het het Prinses Máxima Centrum in Utrecht. Na achttien maanden bestralingen, scans en onderzoeken wordt ze wel ziektevrij verklaard, maar blijven haar kansen op overleven laag. En dat neemt verder af zodra de ziekte terugkomt. Haar overlevingskans is dan vijf procent. “We geven niet op. Anders voelt het niet alsof we alles eruit hebben gehaald”, vertelt moeder Kim aan Streekstad Centraal. Een speciale, kostbare behandeling zou kunnen helpen (zie kader onderaan).
“Als ik heel eerlijk ben, zou ik na de behandeling in Nederland zelf gedacht hebben; nou weet je wat het is prima zo. Ik weet niet hoe Nova hier instaat. Maar ze blijft positief. Ze doet blij, leuk en is altijd aan het lachen. Ik kan alleen maar zien dat ze door wil”, zegt Kevin. “Wij willen haar een zo goed mogelijke kans bieden op kwaliteit van leven. Ik heb genoeg kinderen gezien bij het ziekenhuis die voor de tweede of derde keer terug kwamen met kanker. Dan zien ze het gewoon niet meer zitten.” (tekst loopt door onder de foto)
Ondanks al het nare, zien de ouders ook een hele mooie kant. “Ik had niet verwacht dat zoveel mensen zouden helpen. Mijn beeld is helemaal veranderd. Voorheen dacht ik dat mensen veel egoïstischer waren.” Samen met zijn broer heeft Kevin, The Nova Foundation, opgericht. Een stichting die tot veel acties heeft geleid. Ook Kim is onder de indruk: “Het voelt zo onwerkelijk dat zoveel mensen samen komen en allemaal willen helpen op welke manier dan ook.”
“Nova blijft altijd vrolijk, zelfs op momenten waarvan je weet dat ze eigenlijk helemaal kapot is. Dat geeft mij kracht”, zegt Kevin. In begin 2025 zou de behandeling in Amerika moeten beginnen, daar is nog veel geld voor nodig. Wil jij Nova en haar familie helpen bekijk dan de crowdfunding. Ook wordt gezocht naar sponsoren die een plek op de hardloopshirts willen. Neem daarvoor contact op met The Nova Foundation.
Hoe Pancrassers zorgden voor hun eigen gedenkteken: “Er was zo’n vraag naar een oorlogsmonument”
Ze wisten dat het jaren zou duren met al het papierwerk. En dus gingen de Pancrassers zelf maar aan de slag om de twintig slachtoffers te herdenken die werden doodgeschoten bij de spoorwegovergang in Sint Pancras. Onder leiding van burgemeester Jacob Kroonenburg werd het oorlogsmonument ontworpen en geplaatst.
We spreken Bram Kout. Een allesweter als het gaat om het oorlogsverleden van Sint Pancras en omgeving. In het verenigingsgebouw aan het Nobelhof kijkt hij om zich heen. “Ik heb al het een en ander voor je uitgezocht. Want het is nogal een verhaal.” Hij pakt een envelop vol foto’s en boekjes. De krasse tachtiger doet al jaren onderzoek naar het oorlogsverleden. “Maar je moet ook Abe Brandsma en Siem Wognum benoemen in je artikel. Ik ben zelf pas 84 en heb het echt te danken aan mensen die de oorlog meer hebben meegemaakt. Ik mocht voortborduren op hun ervaring en onderzoek.” (tekst gaat verder onder de foto)
Ruim 79 jaar geleden, in 1945, werden twintig mannen doodgeschoten bij de spoorwegovergang aan de Bovenweg. Het was een wraakactie voor de aanslag op een spoorbruggetje. In de vroege ochtend van 15 april klinkt een daverende knal bij de overweg. “Aanvankelijk dachten ze dat er een bom was gevallen, maar dat bleek anders. Het was een aanslag om het transport van wapentuig naar Den Helder tegen te houden.”
Veel mensen gaan kijken bij het bruggetje. De angst voor represailles in het dorp is groot. “Je moet je voorstellen dat de dorpelingen heel bang waren. De Duitsers werden in de laatste maanden van de oorlog steeds agressiever.”
Twintig verzetsmensen werden uit gevangenissen in Amsterdam, Haarlem en Alkmaar opgehaald. Van een kermisexploitant uit Oosthuizen tot een Amsterdamse bedrijfsleider. Maar ook arts Joannes Pompe. In de jaren dertig promoveerde hij aan de Universiteit van Amsterdam. Pompe specialiseerde zich in een aandoening die voorkomt een hartvergroting veroorzaakt bij kleine kinderen. In de literatuur bekend als de ziekte van Pompe. “Joannes gaf de aandoening een naam en zorgde ervoor dat de ziekte stabiliseerde.” Het geeft het monument een extra bijzondere lading.
Het kostte Historische Vereniging Sint-Pancras jaren aan onderzoek om van elk slachtoffer een foto te hebben.
Op die ‘zwarte zondag’ – 15 april 1945 – Komen rond 20:30 uur twee grote vrachtwagens aanrijden bij de plek des onheils. Eerst worden tien gevangenen opgesteld en doodgeschoten. Vervolgens wacht andere gevangenen hetzelfde lot. “Ze moesten vóór hun gevallen kameraden plaatsnemen, waarop het drama zich herhaalde.”
Het is na al die jaren nog een donkere bladzijde in de geschiedenis van Sint Pancras. Burgemeester Jacob Kroonenburg voelde dat toen al heel snel aan. “Er was zo’n vraag naar een monument, en dus is het er gekomen. Niet via het Rijk, maar als inwoners onderling is daarvoor gezorgd. Als dorpelingen, om dit niet meer te vergeten.” (tekst gaat verder onder de foto)
Anno 2024 wordt het snel stil in de klassen waar Kout lezingen geeft. Ondanks onderzoeken waaruit blijkt dat jongeren steeds minder weten over de Tweede Wereldoorlog, ziet de Pancrasser dat anders. “De kinderen zijn zo geïnteresseerd. Ze weten veel en willen vaak nog veel meer weten. Juffen en meesters zeggen dan ook geregeld dat ze de leerlingen nog nooit zo stil hebben gezien.”
De twintig slachtoffers vonden na de oorlog hun rust op erebegraafplaatsen in Bloemendaal, Utrecht en Loenen. Dat wat overblijft zijn graven met gedenkbordjes. “En natuurlijk ook de verhalen en dit monument”, vult Kout aan. Hij wijst naar het monument met daarop namen van slachtoffers. “Laten we dit alsjeblieft onthouden. Het kwaad is soms dichterbij dan je denkt. Door de verhalen te vertellen, weten we wat vrijheid betekent en dat oorlog veel meer is dan een spelletje.”
Op 4 mei denkt veteraan Johann ook aan huidige staat van de wereld: “Dat wens je niemand toe”
Op 4 mei schieten de beelden van vroeger door het hoofd van oud-onderofficier Johann de Jong. Hij denkt aan iedereen die is weggevallen, toen, maar ook nu. “Ik sta stil bij mijn eigen verleden en alle shit die daar aan vooraf is gegaan.” En dat doet hij samen met zijn collega- veteranen, tegen wie hij “niet veel hoeft te zeggen, om elkaar toch te begrijpen.”
Ongekend belangrijk, die verbondenheid tussen veteranen, aldus Rob Kuiper, voorzitter van Stichting Veteranen Alkmaar. Zelf was Kuiper actief bij de luchtmobiele brigade. “Oud-collega’s vinden steun en begrip bij elkaar. Ze spreken dezelfde taal en hebben vaak dezelfde soort ervaringen gehad.” (tekst loopt door onder de foto)
Stichting Veteranen Alkmaar begon ooit als een werkgroepje om de gemeente te adviseren. Kuiper: “Van daaruit zijn we gegroeid, kwam de formele status en konden we niet meer genegeerd worden”, zegt hij tegen Streekstad Centraal. Dat wierp zijn vruchten af: de stichting is vaker zichtbaar. Zo ook vrijdag 3 mei, toen de veteranen de kaasmarkt openden door de kaasbel te luiden. Tijdens de herdenking op 4 mei zijn ze prominent aanwezig en ook op het Bevrijdingsfestival in Alkmaar staat een veteranen-stand.
Die zichtbaarheid is hard nodig, volgens Kuiper. Want het beeld dat sommige mensen hebben van veteranen klopt niet: “Men dacht: dat is een oude man met een wandelstok die heeft gevochten in de Tweede Wereldoorlog of Indië. Maar dat is, op een enkeling na, al dertig jaar niet meer zo.” De jongste veteranen zijn 25 jaar, vertelt Kuiper, en misschien wel jonger. (tekst loopt door onder de foto)
Zelf is Kuiper, net als zijn oud-collega Johann de Jong, van de generatie die vredesmissies deed. “Vanaf Libanon zijn we niet meer op missie gegaan voor oorlog, maar alleen om rust, hulp en stabiliteit te brengen.” Dat weet niet iedereen. Dat is dan ook één van de functies van de stichting: zorgen voor begrip in de maatschappij. “We vertellen onze verhalen: hoe is het om te helpen daar? Mensen zitten hier in een veilige bubbel, ver van hun bed, maar wij zijn daar geweest.”
Dat hun inspanningen voor anderen soms een ver-van-je-bedshow is, weet gepensioneerde marinier Johann de Jong ook. Terwijl de dreiging in de huidige staat van de wereld – kijk naar Oekraïne of Israël en Palestina – nu heel voelbaar is. “Ik prijs mezelf gelukkig dat ik mijn periode heb gehad”, zegt de vredessoldaat. “Stiekem ben ik toch bang dat mijn collega’s, militairen, met gevechtsomstandigheden geconfronteerd worden. De impact die daarvan kunnen ondervinden, is vele malen groter dan de impact die ik ondervond. Dat wens je niemand toe.” (tekst loopt door onder de foto)
Des te belangrijker is zo’n herdenking. Juist omdat niet alleen het verleden passeert, maar ook het belang van vrede. Dat herdenken doet De Jong overigens niet alleen op 4 mei. “Het is altijd in mijn achterhoofd aanwezig, noem het beroepsdeformatie. Maar als je het nieuws volgt wordt je er ook continu mee geconfronteerd.”
Ja, stilstaan bij al dat leed is van belang, “maar je moet daarna ook direct ruimte maken om te kunnen genieten van je vrijheid.” Dus dat doet De Jong ook, en dat begint al op 4 mei. “Bij wijze van spreken al om vijf over acht op het Kerkplein, met een biertje in de hand.”
Radio AZ gestraft