Een Oranjefeest, dat was het zaterdagavond op het Waagplein. Honderden mensen zagen daar Nederland winnen van Turkije. De zege is belangrijk: het geeft Nederland toegang tot de halve finale van het EK 2024.
Met de blik strak op het scherm gericht werd de wedstrijd gevolgd. (foto: Marco Schilpp)
Met veel moeite wonnen de Oranjeleeuwen de wedstrijd van Turkije. Na een 0-1 achterstand, kwam Nederland in de tweede helft terug. Het scorebord bleef hangen op een 2-1 overwinning.
De spaaning was bij vlagen goed te voelen tijdens de historische wedstrijd van Nederland tegen Turkije (foto: Marco Schilpp)
Op het Alkmaarse Waagplein kwamen honderden supporters samen de wedstrijd kijken. Nederland speelt aanstaande woensdagavond de halve finale tegen Engeland. (foto’s: Marco Schilpp)
“Als Nederland speelt dragen wij altijd oranje shirts, maar wij twijfelen over de T-shirts voor zaterdag.” De Oranjeleeuwen spelen tegen Turkije op het Europees Kampioenschap voetbal. En dat zorgt voor een bijzondere sfeer in eethuis Bodrum in Alkmaar. Maar voor wie wordt eigenlijk gejuicht?
“Sport zorgt altijd voor verbroedering. We gaan allemaal kijken zaterdag en hopen dat de beste mag winnen”, vertelt mede-eigenaar Adem Özdemir. Er wordt deze dagen heel wat gedold in het eethuis. “Hier werken bijna alleen maar Nederlandse jongens.”
Een bezoeker van het eethuis weet al welk T-shirt hij aan wil doen. Of eigenlijk T-shirts: “Allebei”, benadrukt hij voor de camera van NH, mediapartner van Streekstad Centraal. “Een oranje shirt eronder en een rood shirt erboven. Vrienden van mij dragen oranje. Puur om hun te jennen kom ik met rood aan. Ongeacht wie er wint, ik win sowieso.”
Vandaag maakt hij – na een heleboel ellende – een frisse start in het centrum van Alkmaar. Martijn Ploeger (34) opent een nieuwe gym aan de Bloemstraat. City Gym is veel kleiner dan zijn vorige sportcentrum aan de Helderseweg, maar dat vindt hij niet erg. Martijn is vooral blij dat hij door kan, liet hij eerder deze week weten. Al droomt hij wel alvast van meer City Gyms in het land.
In 2014 startte loodgieter Martijn met Crossfit 072, later Team Victrix. In de sport lag zijn hart. Maar vervolgens kreeg hij – in chronologische volgorde -een brand, een faillissement, de coronacrisis, huurconflicten, gedwongen sluiting een hersenvliesontsteking en een afketsende overeenkomst voor een nieuwe locatie voor zijn kiezen.
“Ik ben twee weken heel ziek geweest. Nu heb ik sinds een maandje van ‘okay, het gaat de goeie kant op’. Het was ‘gelukkig’ een virale ontsteking, die is minder ernstig dan een bacteriële. Maar als ik korter slaap heb ik hoofdpijn. Ik heb nu echt wel negen uur slaap nodig.” (tekst gaat verder onder de foto)
Begin november 2023. Ziek en met pijn in het hart kondigt Martijn Ploeger voor vele trouwe leden de sluiting van Team Victrix aan. (foto: aangeleverd)
“Team Victrix beëindigen was een zooitje want ik was niet aanwezig, en ik was daarna eigenlijk gewoon niet in staat om het goed af te handelen”. Niet alleen waren er de zaken rond het faillissement en zijn schuld, ook wilde de gedreven ondernemer zijn personeel en leden netjes ergens anders onderbrengen. “Ik heb het toch goed afgerond, in mijn ogen.”
Om toch een inkomen te hebben kluste hij als loodgieter. “Ik heb mazzel dat ik daar handig in ben”, zegt Martijn met een glimlach. “Maar het is wel een kutperiode geweest. Ik was nog helemaal niet fit, mentaal ook niet.” In februari kreeg hij een vaste baan. Eindelijk rustiger vaarwater? Nee, want na een paar maanden was er een reorganisatie in het bedrijf, waar hij zich toch al niet prettig voelde.
Een bekende van hem, Patrick Zorge, benaderde hem met een vraag over zijn gebouw aan de Bloemstraat.”Hij vroeg aan mij, ‘is het niet wat om daar een sportschool te starten?’.” Daar kon hij geen ‘nee’ tegen zeggen, maar de start was voorzichtig. “Naast mijn job kon ik hem wel een beetje begeleiden, dat vind ik leuk om te doen. Maar toen was er die reorganisatie en besloot ik daar te stoppen.” En zo rolde Martijn weer in zijn oude rol als sportschoolhouder. Deze keer als bedrijfsleider. (tekst gaat door onder de foto)
Patrick Zorge (links) en Martijn Ploeger (rechts) staan trots voor het logo van hun nieuwe sportschool in hartje Alkmaar. (foto: Streekstad Centraal)
De laatste weken is hard gewerkt om in ieder geval het interieur af te hebben voor de opening. In de ruimte is een hoek met halters en dumbbells, maar vooral de peperduur ogende apparaten vallen op. “Die zijn zéker niet gratis nee”, lacht Martijn. “Er zit een heel uitgebreid softwaresysteem achter en ze zijn elektronisch gestuurd. Het toffe van het concept is dat iedereen kan op zijn of haar niveau starten en je vervolgens echt een ontwikkeling ziet. Het is super meetbaar.”
Bezoekers krijgen een programma op maat dat regelmatig verandert én de apparaten zijn interactief. “Hoe meer kracht je zet, hoe meer weerstand. Ze kunnen tot 150 kilo weerstand geven”, licht de bedrijfsleider toe. Daarmee willen hij en Patrick zich onderscheiden. Bijkomend voordeel van het systeem is dat er minder personeel nodig is. “Mensen vinden is nu erg lastig.” (tekst gaat verder onder onder de foto)
Het was nog een hele klus om in ieder geval het interieur van City Gym op tijd af te hebben (foto: Streekstad Centraal)
Ondanks de personeelskrapte en zijn gezondheid, kijkt Martijn Ploeger al vooruit naar nieuwe City Gyms elders. En een crossfit school in Alkmaar, want dat vindt hij toch wel het leukste. En samenwerken met een atletiekclub. Maar eerst maar eens de opening van de spiksplinternieuwe sportschool aan de Bloemstraat.
Fitwow Sportstudio organiseert zondag 14 juli een groot Zumba Evenement in het Alkmaarse sportcomplex Hoornse Vaart. De hele dag is er zumba te beleven met lessen en masterclasses. Gastvrouw Wendy Dance verwacht ongeveer 150 mensen uit heel Europa.
Zumba is zowel dansen als sport. Afhankelijk van het niveau, wordt er op variërende intensiteit bewogen op latin muziek. Een uitstekende conditietraining met focus op coördinatie en ritme op aanstekelijke muziek.
Tijdens het Zumba Evenement verzorgen de in het wereldje bekende instructeurs Alina Duma, Rafaella Tala, Adela Iacob en de Brothers Twinz (Giovanna Amvrosiatos & Daniel Garcia) masterclasses voor iedereen die van zumba houdt. Zumbastore Nederland heeft een stand met onder andere zumba kleding. ’s Ochtends is er al een workshop, maar die is speciaal voor ZIN instructeurs.
De middag met masterclasses duurt van 13:30 tot 17:30 uur en kaartjes kosten 42,50 euro. Tickets voor groepen van zes gaan voor 160 euro. Bestellen en meer informatie op fitwow.nl.
Een sportief feestje in het stadhuis van Alkmaar. Tien Alkmaarse sporters zijn gehuldigd vanwege hun bijzondere prestaties. In bijzijn van familie, vrienden en hun trainers zette sportwethouder Christiaan Peetoom de toppers in het zonnetje en reikte hij de Alkmaarse sportprijzen aan hen uit.
De sporters kregen de gelegenheid om te vertellen over hun topprestaties en over hun sport. Daarbij werden zelf genomen video’s getoond. Ook vertelden ze hoe ze tot hun prestaties zijn gekomen. “Dat Alkmaar een Sportstad is, bewijzen deze topsporters! Ik ben enorm trots op deze uitzonderlijke prestaties van deze Alkmaarse kampioenen. Wat een niveau!”, zei wethouder Christiaan Peetoom. “De gemeente Alkmaar is goed op de kaart gezet door deze sporters, nogmaals gefeliciteerd!”
En wie waren die toppers dan? In willekeurige volgorde gaat het om atleet Kris Jacobs (14), die tijdens de Nationale Indoor C Spelen, zeg maar het NK voor jeugd, goud won op de 1.500m in zijn leeftijdscategorie, en om Cuup Kuilboer die met zijn slechts 15 jaar zegevierde op het NK roeien onder 18 jaar met de skiff. Yuna Uljee (15) pakte gouden plakken bij het NK Turnen voor junioren op de onderdelen Sprong en Brug.
Thalissa Wijkstra (15) zit al op een hoger niveau. Zij werd voor alweer de vijfde keer Nederlands kampioen trampolinespringen in haar leeftijdscategorie en pakte samen met Lina Uljee (17), de zus van Yuna, brons bij het synchroonspringen voor junioren. Thalissa werd bovendien Europees jeugdkampioene op de trampoline. Een zeer bijzondere prestatie, want dat is nog nooit eerder gedaan door een Nederlander. Voor haar unieke prestatie kreeg Thalissa niet alleen de Alkmaarse sportprijs maar ook een oorkonde.
Het kwartet dames van HollandSchermen bracht na acht jaar de beker voor de beste damesequipe van Nederland mee naar Alkmaar. Talitha Sluman (17), Ava Emanuel (18), Lotte Dammroff (16) en senior Zhou van Vliet kregen van de sportwethouder een zilveren sportspeld.
En dan ‘last but not least’ Vitalia Doumesh. Zij behaalde de eerste gouden medaille bij het NK Dammen in de categorie vrouwen 50+. Daarvoor kreeg ze van wethouder Peetoom een oorkonde en een miniatuur Waaggebouw. (foto: Ed van de Pol)
Hij weet het nog goed, alsof het gisteren gebeurde. Lausanne, Zwitserland, 2 juli 1999. “Ik zat mezelf op te fokken, te motiveren”. Nodig, want hij was een beetje uit vorm. Eigenlijk wilde hij deze race niet eens doen vanwege zijn drukke programma, maar eenmaal over de finish was het duidelijk: Robin Korving (49) had het Nederlands record hordelopen opnieuw verbroken. En nu, 25 jaar later, heeft nog steeds niemand zijn tijd verbeterd.
Als achtjarig jochie gaf Robin zich met een vriendje op bij de Waardse atletiekvereniging Hera, om de hoek bij waar Robins ouders nog steeds wonen. “Ik vond het meteen leuk”, vertelt hij. “Ook omdat ik met verspringen de beste was.” Hij lacht, denkend aan toen. Als vijftienjarige knul sprong hij al 1.90 meter hoog. En toch ging hij jaren later verder met een andere tak binnen de atletiek: hordelopen.
En Robin was goed, meer dan goed. Hij wordt in ’93 Europees juniorenkampioen. En passant loopt hij voor het eerst het Nederlandse mannenrecord. Maar mist dan in ’96 op een haar na deelname aan de Olympische Spelen. Een knop gaat om: “Toen dacht ik: ik ga nooit meer een groot kampioenschap missen. Ik wist dat het aan mezelf lag.” Vanaf dat moment is Robin full focus op het hordelopen.
“De thrill van het hordelopen. Dat je zó snel over die horde heengaat. Je merkt pas hoe hard je gaat, als het fout gaat. Die kik, zeker in een vol stadium met concurrenten, dat was super gaaf.” Met verwondering kijkt hij terug op dat deel van zijn leven. De landen die hij zag, de mensen die hij ontmoette, zichzelf op televisie zien. (tekst loopt verder onder foto)
Robin (rechtsonder met een zonnebril op zijn hoofd), tijdens zijn hoogtijdagen, met zijn mede-atleten op trainingsstage in Portugal. (foto: Streekstad Centraal)
Zijn hordelooptechniek was “gewoon gaan”, blik op oneindig: “Het beste is blanco lopen, niet nadenken. Dan heb je het beste ritme en balans. Als je gaat nadenken kost dat tijd.” Rennen vanuit het primaire deel van zijn hersenen, als een robot, “dat was één van mijn sterke kanten.” Dán kun je winnen en records lopen. En dat doet hij dan ook. Op die tweede juli in ’99 in Zwitserland verbetert hij zijn Nederlands record zijn 110 meter horden nog maar weer eens, naar 13,15s. Een jaar later volgen zelfs eindelijk die Olympische spelen, die hij eerder moest missen. En toen ging het mis.
“Het zou een prachtig jaar worden”, weet Robin nog. Sydney, het jaar 2000, de Olympische Spelen. Nog even opwarmen voor zijn race begon, een paar hordes over. En dan: pats. Robin komt verkeerd terecht. “Mijn kniepees scheurde af.” Hij wijst naar zijn bovenbeen. “Zó hoog zat mijn knieschijf. Toen dacht ik: dit kan wel eens einde verhaal zijn.” Het was in ieder geval einde Olympische Spelen, nog voor het begon. In de jaren erop probeert Robin terug te komen. “Ik haalde in 2001 nog één keer de finale van het Nederlands kampioenschap, werd tweede en kreeg een staande ovatie.” Niet opgeven, maar doorgaan, dat was zijn mentaliteit. Vol op wilskracht. Maar in 2006 wist hij wat hij eindelijk al eerder voelde: het is tijd om te stoppen. (tekst loopt verder onder foto)
Robin, rechtsboven en inmiddels coach, met wat mannen van Atletiekvereniging Hera. Op 2 juli 2024, vlak voor Robin zijn training startte, stond de vereniging stil bij het recordjubileum (foto: aangeleverd)
Enkele jaren houdt hij de atletiek van zich weg. “Te pijnlijk, om wat had kunnen zijn wat niet kwam.” Inmiddels is Robin een tweede carrière gestart: als redacteur bij Streekstad Centraal. Maar de atletiek bleef toch roepen; sinds elf jaar is hij terug op zijn nest bij Hera – als coach dit keer – waar hij veel lol in heeft. Maar dat record, dat heeft nog niemand kunnen verbreken. Misschien komt dat nog?
“Er is één iemand die het misschien zou kunnen, Job Geerds, hij heeft potentie.” Zou dat geen zeer doen, het record moeten weggeven? “Ik wilde sowieso de 25 jaar halen en dat is gelukt. Aan de andere kant: records zijn er om verbroken te worden. En Job is een sympathieke jongen die mooi loopt, als hij het zou halen, so be it!” (hoofdfoto: Soenar Chamid Sportfotografie)
“Ja, Thijs, blijf staan. Ja, pak ‘m, pak ‘m Thijs.. Jaaa! Je hebt ‘m!”, schreeuwt een buddy. Thijs glundert, de bal stevig in zijn handen geklemd. Het zonlicht, gecombineerd met de kleine zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd, doet zijn gezicht schitteren. Op het eerste gezicht valt er niets ‘anders’ aan Thijs te zien. Bij geen enkele voetballer, trouwens. “Het zijn ook gewone mensen, maar met soms ander gedrag.”
Een walm van frituurvet en zonnebrand vindt zijn weg over het broeierige terrein van voetbalvereniging Kolping Boys. Bovenbenen worden druk ingesmeerd, laatste aanmoediging bezegeld met een schouderklop. Dat hier tientallen kinderen en volwassenen met autisme voetballen, is niet te zien. Als Streekstad Centraal de aanloop naar dit auti-voetbaltoernooi had meegemaakt, was dat wel opgevallen, legt trainer Kees Jong uit: “Ze zijn dan verschrikkelijk zenuwachtig. De maanden ervoor word je gek gebeld met vragen.” (tekst loopt verder onder foto)
Bij auti-voetbal in Oudorp worden er nooit wedstrijden gespeeld, er zijn alleen maar trainingen. Dus dit jaarlijkse toernooi kan best spannend zijn (foto: Streekstad Centraal)
Kees’ trainercollega Rob de Vries is dertien jaar geleden begonnen met voetbaltrainingen op de vrijdagen voor kinderen met autisme. “Voor mijn eigen zoon. Die wilde op voetbal, hij heeft autisme en ze zeiden: ja, zij kunnen niet voetballen.” Dus besloot Rob zelf die voetbaltrainingen voor jongeren binnen het spectrum te geven, “ik zie elke vrijdag veertig blije koppies”, en kwam dit auti-voetbaltoernooi met autivoetbalclubs uit heel het land.
Zeker op sociaal vlak zijn dagen als deze van groot belang, vertelt Kees. Op het veld voor hem rennen de 18-plussers de longen uit hun lijf om de bal te grijpen. Kees wijst naar een jongen in een zwart voetbaltenue, met een lichte huid. “Kijk, hij gamet elke dag van de week. Hij komt de deur bijna niet uit, gaat ook niet meer naar school. Hier komt hij weer onder de mensen, daar zijn we heel blij om.” (tekst loopt verder onder foto)
Kees Jong (l) vertelt de opa van Levi waar hij zijn kleinzoon kan vinden. Levi heeft geen autisme, maar wel hartproblemen en kan rustiger aan doen bij auti-voetbal (foto: Streekstad Centraal)
Veel van de voetballers van vandaag kunnen namelijk moeilijk in een “gewoon” elftal spelen. “Ze worden bijvoorbeeld gepest en contact maken gaat moeilijker”, legt Kees uit. Frustratie kan ook sneller oplopen. “Hé! Dat mag niet!”, roept een voetballend meisje met grote ogen, als ze ziet dat de tegenpartij met een voet over de lijn, de bal probeert in te gooien. “Rustig, rustig”, kalmeert een teamlid haar. “Maar hij luistert niet!” Een buddy, waar het tientallen van rondlopen vandaag, legt haar uit dat het gezien is, dat het goed komt. Daar zijn deze helpers voor; extra handen om trainers als Kees en Rob te ondersteunen.
Keeper Thijs Geluk (14) heeft ondertussen even pauze, en zucht om de warmte die in lucht hangt. Liters limonade gaan in de rondte. Zittend op de zwarte tribunestoeltjes, smeer Thijs’ moeder vakkundig zijn gezicht in. Hoe vindt hij het tot nu toe? “Aan het begin vond ik het heel spannend”, geeft hij toe. Die spanning zat ‘m bij Thijs het niet-weten. Hoe loopt zo’n dag, waar moet hij precies zijn? “Maar nu ik er eenmaal ben, heel leuk!” (tekst loopt verder onder foto)
Thijs Geluk voor het doel, vol in actie, vlak voordat hij de bal van de tegenpartij tegenhoudt (foto: Streekstad Centraal)
Thijs wil best winnen, maar het gaat hem meer om de lol, vertelt hij. Dan wordt zijn team wordt opgeroepen. Thijs stuift naar zijn doel. Als hij vijf minuten later een bal mist, geeft niemand daar om. “Lekker bezig, Thijs!”, klinkt er. Hij recht zijn rug, speelt door en kijkt af en toe lachend om naar zijn vader, die hem vanaf de zijlijn aanmoedigt.
“Kijk, dat is nou de essentie”, besluit Rob. “Dat ze hier iets meemaken wat wél leuk is. Ze komen op school, dan zijn er allemaal dingen die ze niet goed doen. Ze horen de hele dag wat ze niet goed doen.” Maar op deze dag is iedereen met gelijkgestemden, met hun maatjes. “En vandaag gaat om plezier maken. Daarom ben ik het ook ooit begonnen. Dertien jaar geleden dacht ik: ach, dit doe ik twee jaar. Maar ik geloof dat ik nooit meer kan stoppen.”
“Sociale contacten zijn superbelangrijk voor die gasten”, zegt Rob de Vries (r). “Ze zijn nu vrienden van elkaar. Mooier kan toch niet?”
Het was wellicht slechts een formaliteit, maar de Bergense gemeenteraad moest toch nog wel even vóór de financiering voor het sportcomplex VV Egmond stemmen. Uiteindelijk gingen de verlossende handen donderdagavond de lucht in. Allemaal. “Wij zijn natuurlijk ontzettend blij, en trots vooral, dat we na zoveel jaren – de eerste gesprekken begonnen ongeveer 20 jaar geleden en er zijn meerdere fusiepogingen geweest – groen licht hebben.”
Terug kon ook niet meer volgens Arnold Boon, secretaris van VV Egmond. “Het is bittere noodzaak. De huidige accommodaties zijn op, omdat er al zo lang over fuseren wordt gepraat”, vertelt hij aan Streekstad Centraal. En dan was er nog het afketsen van de vergunning voor bouwen aan de Egmonderstraatweg. “Er is niet meer geïnvesteerd. We zitten met een complex zonder verwarmde kleedkamers, lekkende daken… Sowieso moeten we van drie complexen naar één. Door het dalende aantal leden red je het niet meer met drie clubs. Nu zijn we weer interessant.” (tekst gaat verder onder de foto)
De staat van de bewegwijzering op de VV Egmond velden is redelijk illustratief voor de rest van het complex. (foto: Streekstad Centraal)
Boon is blij met projectleider Vincent Quist en iedereen die de schouders er onder zet. En ook aan zo’n 150 vrijwilligers. “We hebben nu een enorm momentum van vrijwilligers die in werkgroepen zitten. En het mooie is dat het vooral nieuwe mensen zijn, of mensen die al wel actief waren maar niet in commissies zaten of andere regeltaken hadden. En zijn zijn van alle drie de ‘bloedgroepen’, dat was noodzakelijk.” Boon doelt op de drie clubs waar VV Egmond uit voortgekomen is.
De gezamenlijke inspanningen hebben ook al sportieve successen opgeleverd. “Het eerste team is kampioen geworden, andere elftallen zijn ook kampioen geworden of ze eindigden in de top drie”, zegt Arnold Boon met genoegen. (tekst gaat verder onder de foto)
Secretaris Arnold Boon kijkt uit over het terrein van voorheen Zeevogels, en wijst trots naar waar het nieuwe complex van VV Egmond gaat komen. (foto: Streekstad Centraal)
Maar ook aan de puur recreatieve voetballers wordt gedacht. “We kijken maatschappelijk veel breder. We richten bijvoorbeeld ‘Voetbal je fit’ op voor senioren – een soort walking football met warming up – en we zijn bezig voor jongeren en ouderen die wat extra zorg nodig hebben. We vinden het ook heel belangrijk dat er ook buiten de normale voetbaltijden activiteiten zijn.”
“Dat is ook nodig om de exploitatie gunstig te houden”, erkent de secretaris. Vanwege de bouwkosten legde de gemeente een kleine miljoen euro extra in. “En wij gaan zelf meer dan een miljoen lenen, met garantstelling van de gemeente.” Wat bij de exploitatie veel zal helpen is dat het extra geld de aanschaf van een installatie mogelijk maakt die zichzelf terug gaat betalen. “We halen straks energie onder de velden vandaan, dat is een gigantische stap.” (tekst gaat verder onder de afbeelding)
Ook de huidige dugouts moeten (gelukkig) wijken voor het nieuwe complex. Boon is er niet rouwig om. (foto: Streekstad Centraal)
En wanneer is ‘straks’ dan? “We hebben nu een jaar om zoveel mogelijk voor te bereiden, zoals de vergunning aanvragen”, licht Arnold Boon toe. “Dat gaat allemaal voor het einde van het jaar de deur uit, de onderzoeken hiervoor lopen al. En dan proberen we zo vroeg mogelijk volgend voorjaar de schop in de grond te krijgen. Na twee voetbalseizoen moet er gevoetbald kunnen worden op het nieuwe complex, dus september 2026.”
Dinsdag 2 juli van 19:00 tot 21:00 uur houdt het bestuur van VV Egmond een informatieavond over de plannen.
“Ik heb nog zo gezegd, géén bommetje…!” Nou, dat was vrijdagavond dus juist wél de bedoeling bij Het Baafje in Heiloo. Bij de ‘Baafje Bommer’ ging het om het grootste spektakel met de meeste waterverplaatsing. “Paar biertjes erin, neusje dicht, dat is belangrijk. En dan moet je springen.”
Zo’n 150 deelnemers waagden vrijdagavond de sprong van de duikplank. Van jong tot wat ouder. “Ik kwam hier vroeger honderd keer per jaar voor en na het avondeten. Ik vind het leuk”, zegt een man.
Voor wie denkt dat het zomaar een wedstrijdje is, heeft het overigens mis. De stand wordt nauwkeurig bijgehouden. De jury houdt een oogje in het zeil. “De truc is om de spetters zo hoog mogelijk te laten stijgen”, vertelt Ria Jansen van Vrienden van Heiloo. “Er hangt een mooie meetlat. De jury aan de overkant kan precies zien hoe hoog de spetters komen.” (tekst gaat verder onder de foto)
Deelnemers en hun resultaten werden nauwkeurig bijgehouden.
Lange tijd zag het er niet naar uit dat er nog gezwommen zou worden in Het Baafje. De uitbater van het zwembad ging failliet, maar bewoners lieten het er niet bij zitten. Actiegroep Red Het Baafje, inmiddels Vrienden Van Heiloo was geboren. “We doen dit allemaal om het Baafje voor Heiloo te behouden”, benadrukt Jansen. De opbrengsten gaan dan ook naar het zwembad. “Want we willen allemaal kunnen zwemmen.” (tekst gaat verder onder de foto)
Zo’n 150 deelnemers maakten een bommetje.
Grote winnaar van de bommetjeswedstrijd is Nils Outhoff. Met de winst waagt hij nog een keer de sprong in het water. “Nils, Nils, Nils”, klinkt het rond aan de waterkant. Plons.
Wat zijn tactiek is? “Ja, toch op het juiste moment een draai maken. Goed belanden in het water en dan de druk opbouwen. Sinds dat ik een jochie van zes was, kom ik hier al bommetjes maken. Het heeft heel goed uitgepakt.” (foto’s: Streekstad Centraal)
Jaren voorbereiding hebben geleid tot een feestje in de raadzaal van gemeente Bergen. Per motie zelfs. Donderdag ging de gemeenteraad unaniem akkoord met de financiering en de realisatie van het sportcomplex voor VV Egmond in Egmond-Binnen. Er was taart en wethouder Marco Wiesehahn kreeg als ‘aanvoerder’ van het project een officieel selectieshirt van VV Egmond.
“Onze dank gaat uit naar de vele VV Egmond vrijwilligers en naar de gemeente Bergen”, laat secretaris Arnold Boon van de voetbalvereniging Streekstad Centraal voldaan weten. “Oude sentimenten zijn omgezet naar veel hart voor VV Egmond. Dat maakt ons trots. VV Egmond ligt hiermee op koers!”
Raadslid Ron Karels had het college met een ‘motie van feest’ opgeroepen om het akkoord voor het sportcomplex van VV Egmond te vieren. Tijdens de schorsing werd de raadzaal eventjes een ‘kleedkamer’, waar de overwinning werd gevierd door alle ’teamleden’, in dit geval de commissie- en bestuursleden van VV Egmond, de projectleider, de verantwoordelijk wethouder en de andere ambtenaren die er allemaal voor gezorgd hebben dat het sportcomplex realiteit wordt. (tekst gaat verder onder de foto)
Taart voor alle ‘spelers’ in de ‘kleedkamer’ om de ‘overwinning’ voor het sportcomplex van VV Egmond te vieren. (foto: aangeleverd)
Wethouder Marco Wiesehahn en projectleider Vincent Quist roemden de prettige en constructieve samenwerking tussen de gemeente en de vele vrijwilligers van VV Egmond. Raadsleden lauwerden de transparantie van het proces en de tomeloze inzet van alle ‘spelers’ die betrokken waren bij het traject, dat eigenlijk al een jaar of 20 gaande is. Het bestuur van de voetbalclub verraste de wethouder, ofwel de ‘aanvoerder’, met een officieel VV Egmond selectieshirt. Trots nam hij het tenue met nummer 21 in ontvangst.
“Wethouder Wiesehahn heeft écht zijn nek uitgestoken. We kwam niet uit. De kostenramingen waren inmiddels tien jaar oud, daar was niet meer rond mee te komen”, vertelt Arnold Boon. De bouwkosten zijn flink gestegen en Wiesehahn maakte zich hard voor een kleine miljoen euro extra subsidie. “Ook projectleider Vincent Quist heeft enorm zijn best gedaan. En ook de rest, alle vrijwilligers, het zijn er telkens zo’n 150 als ik mail verstuur over de realisatie van VV Egmond.”
Het grote werk voor de realisatie is nu gedaan, maar helemaal klaar zijn de voorbereidingen nog niet. Het streven is om het sportcomplex te maken tot een nieuwe centrale plek voor sport, recreatie en ontmoeten. Daar wordt samen met buurtcoaches en lokale maatschappelijke partijen aan gewerkt.
De nieuwe thuisbasis van VV Egmond krijgt vijf speelvelden, waarvan een van kunstgras. (ontwerp: Zijlstra Schipper architecten)
