De lange hal van Artfarm in Heerhugowaard vult zich met blikken die je niet snel vergeet. Grote portretten hangen in een rustige rij langs de muren, en elk gezicht vertelt een verhaal zonder dat er per se woorden nodig zijn. Sommige van de afgebeelde kinderen kijken je recht aan, anderen lijken even weg te dromen. De expositie Powerkids is sinds zaterdagmiddag te bewonderen.
Fotograaf Robert Leeuwerink loopt langzaam langs zijn werken, zichtbaar trots maar ook geraakt. Af en toe stopt hij even, kijkt naar een portret en vertelt iets over het kind dat hij vastlegde. “Ze heten allemaal powerkids”, zegt hij. “Niet omdat ze ziek of beperkt zijn, maar omdat ze laten zien wat kracht is. Ze zijn trots, dapper en puur zichzelf, en dat is precies hoe ik het wilde,” zegt Robert. “Deze expositie is een plek waar de kinderen echt kunnen spreken door hun portretten.”
De tentoonstelling ‘Powerkids’ vond eerder onderdak op een andere locatie, maar daar kwam zijn werk volgens hem niet helemaal tot zijn recht. “Het was een mooie kans, maar de ruimte was te klein,” vertelt hij. “Ik moest kiezen welke foto’s wel of niet konden hangen – en dat voelde niet goed. Elk kind in deze serie verdient zijn plek aan de muur.” (tekst gaat door onder de foto)
Robert loopt langzaam verder, langs de rij foto’s die de hele hal vullen. “Hier kon ik álles ophangen,” zegt hij glimlachend. “Geen beperkingen, geen keuzes. Gewoon de hele serie, precies zoals ik hem voor me zag. Dat maakt het compleet. Dit is de perfecte plek.”
Op de voormalige boerderij ontmoeten kunst en welzijn elkaar. En dat bleek de perfecte combinatie. “De portretten en de verhalen zorgen ervoor dat beide elementen mooi samen komen.” Robert neemt Streekstad Centraal mee langs de verschillende indrukwekkende portretten die in de hal hangen. Bij elk portret hoort weer een ander, bijzonder, verhaal.
Tussen de tientallen portretten blijft hij even staan bij twee foto’s in de hoek. Daar staan, in tegenstelling tot de andere portretten een tafeltje bij met daarop een kaars. “Deze twee meisjes zijn er helaas niet meer,” zegt Robert met tranen in zijn ogen. “Ik maakte de foto van het linker meisje voordat ik wist dat ze ziek was. Toen ik bezig was met deze expositie vond ik gewoon dat zij er ook bij moest hangen. Haar ouders gaven gelukkig toestemming om het portret hier op te hangen, en dat voelt als iets bijzonders. Ze hoort erbij, net als de anderen”, zegt hij met een brok in zijn keel. (tekst gaat door onder de foto)
Niet bij elk portret is het verhaal zichtbaar. “Dat hoeft ook niet. Sommige kinderen dragen iets bij zich wat je pas later ontdekt. Het verhaal achter de foto’s geeft ze dan nog weer extra betekenis”, legt Robert uit. “Kijk bijvoorbeeld naar dit meisje”, zegt hij terwijl hij naar een ander portret wijst. “Dit meisje is gevlucht uit Oekraïne en volledig doof, net als haar moeder en pleegmoeder. Dat zie je niet aan haar, en dat vind ik juist mooi. De kracht van deze expositie is dat de verhalen pas daarna komen.”
Powerkids gaat voor Robert niet alleen over fotografie, maar over verbinding. “Door deze serie heb ik geleerd dat communicatie niet alleen praten is,” zegt hij. “Soms is één blik genoeg om iets te begrijpen. Dat is wat ik probeer te vangen met mijn camera. En niet met alle kinderen kan je goed een connectie maken, maar als dat wel lukt dan zorgt dat voor hele fijne momenten tijdens de fotoshoots.”
De fotograaf vertelt dat de kinderen die hij portretteerde vaak buiten beeld blijven – letterlijk en figuurlijk. “We zien foto’s van dit soort kinderen te weinig,” zegt hij. “Maar hier zijn ze gewoon wie ze zijn: sterk, mooi, aanwezig. En dat wil ik overbrengen aan de mensen die hier langskomen.” (tekst gaat door onder de foto)
Echt een favoriet of het mooiste portret kan Robert niet aanwijzen. “Alle kinderen hebben een uniek en speciaal iets, om daar tussen te moeten kiezen is natuurlijk iets heel lastigs en bijna onmogelijk”, stelt hij. “Elk verhaal spreekt mij aan, en ik ben op elk portret ontzettend trots, zeker als je dan de mooie reacties van bezoekers en families van de kinderen ziet.”
De aankomende twee weekenden – tot en met negen november – is de expositie nog te bekijken. “Ik ben dan zelf aanwezig om de mensen wat meer te vertellen over de expositie. Dat vind ik erg leuk, en ik kijk er naar uit om met meer mensen hierover te praten”, sluit Robert trots af.