Spoorbuurt lijdt onder overlast van daklozen: ‘Ik durf mijn huis niet meer uit’

Vier mensen staan bij een met graffiti bedekt gebouw langs een weg met verkeersborden en fietsen, met een modern gebouw op de achtergrond.

Het zijn niet alleen de omwonenden van de Noorderkade die overlast ervaren van zwervers, daklozen en andere mensen die op straat drank en drugs gebruiken. Bewoners van de Spoorbuurt luiden nu ook de noodklok. Ze zijn de overlast in hun wijk meer dan zat. 

Dagelijks melden ze incidenten met dak- en thuislozen of uitgaanspubliek, die voor de deur staan te schreeuwen, alcohol drinken of drugs gebruiken. “Wij wonen hier zeven jaar, en in die periode hebben we het compleet zien afglijden”, vertelt een van hen aan NH, mediapartner van Streekstad Centraal.

Net als de omwonenden van de Noorderkade wijzen ze naar de opvangplekken voor dak- en thuislozen, die in de buurt zijn gevestigd. De overlast voor de omwonenden van de Noorderkade begon in april, maar die in de Spoorbuurt zou al twee jaar aan de orde zijn. De klagers uit de Spoorbuurt wijzen voor de oorzaak vooral naar de uitbreiding van de dagopvang van dnoDoen aan de Helderseweg met een nachtopvang. (tekst gaat verder onder de foto)

Twee mensen zitten op een stoep naast een zwarte auto; een van hen houdt een bierfles vast en er ligt een gele plastic tas naast hen.
Daklozen en verslaafden gebruiken drank en drugs op straat in de Spoorbuurt. (foto: aangeleverd)

De overlast voor buurtbewoners bestaat uit drugshandel en -gebruik, vernielingen, diefstal en vervuiling. Over het optreden van politie en gemeente zijn ze niet tevreden: die zouden de problemen niet serieus nemen.

Een bewoner die het aandurfde om een dakloze aan te spreken op zijn gedrag, was de 42-jarige Lotte Smit (42). Zij woont met haar 2-jarige zoontje in de Spoorbuurt. Sindsdien probeert die Lotte zoveel mogelijk te sarren. “Hij bedreigt mij en mijn zoontje. Hij staat me bijna dagelijks hier op te wachten.”

Elke dag legt de man volgens Lotte allerlei scherpe voorwerpen neer voor haar deur, zoals glasscherven of spijkers. “In de hoop dat mijn zoontje dat oppakt, denk ik.”

Het gaat zelfs zo ver dat de alleenstaande moeder niet meer naar buiten durft als de overlastgever bij haar voor zit. “Ik moest mijn zoontje ophalen, maar hij zat daar. Het duurde drie kwartier voor de politie hem had weggehaald. Ik durf mijn deur niet meer uit.”

Het is niet de enige overlast die zij bij haar woning ervaart. Volgens Lotte is er een constante stroom van overlastgevers die voor haar huis spugen, schreeuwen, drinken en alles onder plassen. Volgens Lotte liggen er soms mensen in haar portiek te slapen: “Ze laten overal flesjes bier en drugsafval liggen. Ik ruim het dagelijks op. En als ik dan de politie bel, komen ze negen van de tien keer niet.” (tekst gaat verder onder de foto)

Verlaten fietsslot in gebroken staat ligt op een stoep naast een muur.
Een overlastgever probeert Lotte te intimideren door allerlei scherpe voorwerpen voor haar deur achter te laten. (foto: aangeleverd)

De vrouw is vooral bang dat haar zoontje wat wordt aangedaan en dat doet haar veel pijn. Ze gaat er lichamelijk aan onderdoor. “Door de stress ben ik heel veel afgevallen. Constant met angst moeten leven heeft veel invloed op je mentale gezondheid.”

Ze heeft hulp gezocht en gekregen. “Nu gaat het wat beter. Maar ik vraag me af hoelang het nog goed blijft gaan.”

Het probleem speelt in een groot deel van de Spoorbuurt. Buurtbewoners delen in een groepsapp regelmatig foto’s en video’s van schreeuwende mensen die door de straten zwalken en nauwelijks aanspreekbaar. De groepsapp is ingezien door NH.

Een van die buurtbewoners, die anoniem wil blijven, kijkt vanuit zijn woning precies uit op het Munnikenbolwerk. “Daar druppelen ’s ochtends de mensen binnen, als er niet al een paar liggen te slapen onder een boom of in de struiken”, vertelt hij. “Om 10.00 uur zijn ze dronken, rond het middaguur nemen ze drugs en lopen ze te dealen, te spuiten, te schijten en te pissen.”

Het is volgens hem vervolgens wachten tot het fout gaat. “Wij wonen hier zeven jaar, en in die periode hebben we het compleet zien afglijden.”

Overlastgevers aanspreken helpt volgens hem niet. “Het is gewoon wachten tot het fout gaat, tot een van onze kinderen in de bosjes drugs vindt of in een naald stapt. Het is een kwestie van tijd. We hebben al zo vaak gevraagd om een oplossing, maar er gebeurt niks.”