Auteur: André Bakker

Zo maagdelijk wit als nu, zal dit fietstunneltje er waarschijnlijk nooit meer uit zien. De tunnelwanden zijn gezandstraald en de verlichting is weggehaald. Het plafond en de wanden worden de komende twee weken beschilderd door tientallen inwoners. Onder begeleiding van een aantal kunstenaars. Gezamenlijk werken ze in de tunnel onder de Westdijk aan een enorme muurschildering. 

We struikelen er bijna over. Kwasten, potten verf en heel veel beschilderde plankjes. Zaken die je normaal gesproken niet verwacht op een fietspad. De talrijke plankjes zijn het resultaat van een workshop met inwoners waar maanden geleden aan een ontwerp is gewerkt. De plankjes liggen nu bij elkaar, als een voltooide puzzel, op het fietspad.

Strakke blauwe lijnen delen de hele tunnel op in vierkante vakken. Elk vak wordt door één van de schilders onder handen genomen. De schilders nemen een plankje mee de tunnel in en gebruiken het als voorbeeld voor het vierkant waar ze verantwoordelijk voor zijn. Alsof het een patchwork wandkleed is, zo moet een enorme muurschildering ontstaan. (tekst gaat verder onder de foto)

“Onze manier van werken bevindt zich ergens tussen de toegepaste en autonome kunsten”, zo verklaart Job Wouters zijn werkwijze. Samen met Gijs Frieling runt hij kunstenaarspraktijk FreelingWaters, die door Dijk en Waard is ingeschakeld om het project te trekken. De verslaggever van Streekstad Centraal knikt maar begrijpend.

“Onze assistenten komen grotendeels uit de omgeving. Nu zijn er vooral jongeren, maar de oudste deelnemer is 87 jaar. Die komt later helpen”, vervolgt de kunstenaar. De aanmeldingen kwamen na een oproep van de gemeente voor mensen die wilden meehelpen met het ontwerp en het schilderen. “Dat leidde tot een workshop, waar we de inwoners wat richtlijnen voor het ontwerp mee gaven. Het moest bijvoorbeeld symmetrisch zijn.”

Tijdens de workshop heeft iedereen met steeds dezelfde vijf kleuren een eigen  plankje beschilderd. Die zijn bij elkaar gelegd en zo is een bepaald patroon ontstaan”, vertelt de kunstenaar. Behalve de opdracht om met de vijf kleuren te werken hadden de deelnemers veel creatieve vrijheid. “En daarmee krijgt het tunneltje eigenlijk één groot kunstgewaad.” (tekst gaat verder onder de foto)

Participatie van de omgeving, daar draait het om bij deze opdracht. Maar dan niet een inloopavond waar omwonenden kunnen kiezen uit een aantal ontwerpen van anderen, maar zelf meedoen. “Dat is inderdaad de essentie van deze opdracht”, vertelt kunstenaar Wouters: “Wij geloven dat je je meer verbindt als je meeschildert dan als je alleen maar meedenkt.”

Gebiedsontwikkelaar Berenike van Lohuizen-Jacobs van de gemeente heeft dinsdag tijdens de lunchpauze even tijd om een kijkje te komen nemen. Zij schakelde de kunstenaarspraktijk in om het tunneltje onder handen te nemen. “Veel mensen voelen zich onveilig in het fietstunneltje. Dat gevoel willen we wegnemen. Mogelijk lukt dat door de inwoners op een kunstzinnige manier bij deze tunnel te betrekken. Het idee van FreelingWaters om een soort kunstgewaad te maken met vijf kleuren samen met een groep omwonenden, sprak ons enorm aan.”

Volgens Van Lohuizen ligt het tunneltje op een belangrijke plek. “Deze plek lag eerst op de rand van de gemeente Heerhugowaard, nu ligt het in het hart van de nieuwe gemeente Dijk en Waard. Hier ligt straks het Kanaalpark.” Dat wordt in de visie van Dijk en Waard een aantrekkelijk park waar omwonenden graag komen. “Bewoners in de hoogbouw, bijvoorbeeld in het nieuwe Stationskwartier moeten het echt hebben van de openbare buitenruimte in de omgeving. Die rol moet dit hele gebied gaan spelen voor de omliggende wijken.” (tekst gaat verder onder de foto)

Vele tientallen assistenten werken aan het kunstwerk mee, die ieder een aantal uurtjes hun steentje bijdragen. Eind volgende week moet het klaar zijn. Maar gezelligheid tijdens het samenwerken vinden de organisatoren minstens zo belangrijk.

Een schaterlach klinkt door de tunnel als sommigen nog onder de verf zitten en de doekjes zoek zijn. Een paar honderd meter moeten sommigen lopen voordat ze hun handen kunnen wassen in de sportkantine waar de lunch klaar staat. Een amateur-schilder laat zich nergens door uit het veld slaan: “Ik blijf wel even met mijn handjes in de lucht lopen”, roept ze opgewekt. Wij hebben er ondertussen alle vertrouwen in dat het tunneltje er van zal opknappen en gaan met een gerust hart ook lunchen.