KunstNetTV zet in de documentaire ‘Alles voor de show’ de schijnwerper op de grote artiestenfamilie Kesselaar, bekend geworden als Carrell. De hele familie speelde toneel. Familieleden van André en Rudi Carrell vertellen over het leven van beide bekende Nederlanders.
Vader en artiest André Carrell groeide op in een groot arm gezin. Met Trien Houtkooper kreeg hij een dochter en drie zoons, waaronder Rudolf Wijbrand Kesselaar. In de jaren 30 trad André, samen met zijn broers Jan, Piet en Klaas op onder de naam cabaretgezelschap De Vier K’s.
Na jaren van sappelen en schnabbelen zou André Carrell pas in de jaren ‘50 een bekende fulltime artiest worden. Zoon Rudi nam in 1953 een optreden van zijn vader over met een eigen programma. Carrell zag de potentie van het massamedium televisie. Met zijn creatieve ideeën en teksten zag hij kansen om voor een groot publiek op te treden. Zijn Rudi-Carrellshow Robinson Crusoë won in 1964 de Zilveren Roos van Montreux. De Duitse media zagen wel iets in de nonchalante Nederlander. Rudi Carrell werd een uiterst populaire tv-icoon maar zijn liefde voor Alkmaar bleef.
KunstNetTV interviewde zijn broer Aad Kesselaar, de negenjarige nicht Annie Gilles-Kesselaar, dochter Annemieke Kesselaar en Alkmaarder Luck Dekker, één van de Luckberries, over de verschillen en overeenkomsten van Rudi en André Carrell en hun carrière in de entertainmentwereld.
De documentaire wordt in maart elke dag om 10:00 en 22:00 uur uitgezonden bij Streekstad Centraal en bij kunstnet.tv.
(Foto uit het archief van de familie Kesselaar/ Carrell)
Kunst niet alleen voor een examencijfer, maar ook een heuse expositie en een prijs. Alweer negen jaar werken het hoogheemraadschap en het Han Fortmann – Trinitas College in Heerhugowaard samen voor het examenvak tekenen. Leerlingen maken grafische kunst die in het hoofdkantoor worden getoond en uiteindelijk kiest het publiek de mooiste creatie. Die is dit jaar gemaakt door Vince Sprenkeling.
Elk jaar geeft HHNK een aan water gerelateerde opdracht voor vwo-leerlingen die eindexamen doen. Dit jaar deden achttien vwo’ers mee en hun opdracht was het maken van een linosnede naar het thema ‘Op de dijk’. Een jury kiest een favoriete top vier en daarna mag het publiek stemmen. De jury koos voor de creaties van Vince Sprenkeling, Emke Bode, Emma Tromp en Lynn van Berkel en uiteindelijk kreeg Vince dus de meeste stemmen. (tekst gaat verder onder de afbeelding)
De winnende linosnede van Vince Sprenkeling. (foto: HHNK)
De jury kan zich helemaal vinden in deze publiekswinnaar. “De compositie van de linosnede is heel spannend. De boeg van de boot op de voorgrond in combinatie met de schuine lijnen van de vaart geven het landschap een enorme diepte. En de manier waarop de avondhemel rood kleurt is bijzonder sfeervol. Ook de toelichting van Vince op zijn werk is treffend: de boot als symbool van een nieuw avontuur en de dijken als symbool voor stabiliteit en veiligheid”, aldus de juryvoorzitter.
De expositie is tot en met 2 mei tijdens kantooruren te zien in de museale ruimte ‘Waterschat’ in het hoofdkantoor. Online zijn de werken ook te bekijken.
’t Hooge Huys aan de Sint Laurensstraat in Alkmaar is na bijna twee jaar weer toegankelijk. In 1931 gebouwd als uitvalsbasis voor een verzekeringsmaatschappij, sinds zaterdag een winkel met meubelen en vloeren. Maar dan wel in een bijzondere categorie. Want het gaat niet alleen om de koopwaar maar ook om ‘de winkel’. “Alle elementen die de architect heeft ontworpen zijn zichtbaar. Daar hebben we omheen gewerkt.”
We treffen mede-eigenaar Patrick Zorge richting sluitingstijd en vragen hoe de openingsdag was. “Ja top! Iedereen die binnenkomt is super enthousiast. Dat ze het pand binnen kunnen en over de collectie die we hebben staan. Ik denk dat iedereen onze komst goed ontvangen heeft, en blij is dat er weer leven komt op deze hoek. Ook de andere ondernemers.” Terwijl hij zijn verhaal doet, stopt hij soms even om zich te laten feliciteren en een cadeau in ontvangst te nemen.
“We zijn een tijd op zoek geweest voor een locatie om de verkoop van onze vloeren en hoogwaardige meubels te combineren”, vertelt Patrick. Hij runt samen met Ivan Raksha een vloerenbedrijf en het nieuwe Het MeubelHuys. Online deed hij al iets met designmeubelen en woonaccessoires. “In een normale showroom vallen die toch wat weg. ’t Hooge Huys stond al bijna twee jaar leeg, maar de huurprijs was hoog. Toen die zakte hebben we de kans gepakt.” (tekst gaat verder onder de foto)
De hele dag door liepen mensen ’t Hooge Huys in en uit om Patrick Zorge en Ivan Raksha te feliciteren met de opening, en om naar het aanbod te kijken. (foto: Streekstad Centraal)
Eigenaar van het pand is de Vereniging Hendrick de Keyser. De vereniging beheert cultuurhistorisch erfgoed door heel Nederland en verhuurt niet zomaar aan iedereen. “Ze willen het pand openstellen voor publiek. Er werd nadrukkelijk aangegeven dat ze voorstellen om er kantoren van te maken op voorhand zouden afwijzen”, licht de Alkmaarse ondernemer toe. “Wij wilden er een soort ‘experience center’ met meubelen openen en dat voorstel kwam er als beste uit.”
“We hebben een setting gecreëerd waarin alles van vroeger intact blijft”, vervolgt Patrick. “Het souterrain is ook bereikbaar. Dat was met de boekenwinkel eerder niet zo. De bankkluis, de directiekamer… alle elementen die de architect (Alexander Kropholler, red.) ontworpen heeft zijn zichtbaar.” (tekst gaat verder onder de foto)
De zware deur staat open, maar de grote kluis is niet toegankelijk. De eigenaar stelt hier een stukje origineel interieur ten toon. (foto: Streekstad Centraal)
De grote kluis is niet te missen. De zware deur staat open, maar voor de traditioneel ingerichte kamer zit wel nog een traliedeur. We proberen die te openen, maar het lukt niet. “Nee die zit op slot”, vertelt Patrick. “Die meubelen zijn ook niet van ons. De vereniging heeft de ruimte zo ingericht.” Verder naar achteren zijn nog diverse stevige metalen deuren te zien, de directiekamer, een heren- en damestoilet, en nog een apart toilet. “Die was speciaal voor de directeur.”
Via een tweede, smallere trap met uitgesleten marmeren treden gaan we weer naar de hoofdruimte. Patrick heeft al ideeën om ’t Hooge Huys nog mooier te benutten. “We hebben een groot scherm dat ’s avonds kan worden gebruikt voor presentaties en we denken aan exposities in de avond of het weekend, of schilderijen door het hele gebouw. Het is er een unieke locatie voor.” Of misschien kleine toneelvoorstellingen zoals die van Karavaan? “Ja dat is ook een mooi idee.”
Patrick wordt al snel weer benaderd door gasten, we bedanken hem voor zijn tijd en laten hem nog even genieten van de openingsdag.
Het kan een badkamer zijn maar ook een huiskamer. De vier bandleden van de Alkmaarse poëziepunkformatie GALM willen komende week bij mensen thuis komen optreden. De band heeft 5500 euro nodig om hun muziek uit te kunnen brengen op vinyl. Wie bereid is wat te storten, kan frontvrouw Lonneke van Heugten met haar bandleden over de vloer krijgen om bij je thuis te komen optreden.
Er zijn nog negen dagen te gaan van de crowdfunding, en er is al een ruime 4200 euro ingezameld. Lonneke van Heugten, beter bekend als de Alkmaarse stadsdichter, doet een oproep om op tijd het begrotingstekort te dichten. Als het lukt, verschijnt er een poëziebundel en artwork van de bandleden. “We staan open voor de raarste plekken. In huis kan het in de woonkamer, maar ook in de badkamer of op zolder in de huiskamer. Nodig je vrienden en buren uit en we komen galmen!”
De titel van de nieuwe EP is al bekend. Dat wordt GPBG (“Geen Paniek, Blijf GALM!”). Dat staat voor de missie van de band: de waanzin van de wereld te overstemmen met muziek, kunst en poëzie. GALM omschrijft hun theatrale en improviserende optredens als poëziepunk, afgekort tot ‘poenk’.
De campagne van GALM, met alle tegenprestaties, is te vinden op voordekunst.nl. De band is ook direct te bereiken via galmtheband@gmail.com.
“Toen we begonnen met spelen, klikte het gelijk”, vertelt Frank Bilsen. Zijn band Mishran bestaat uit vier leden van drie verschillende nationaliteiten. Ze ontmoetten elkaar twee jaar geleden voor het eerst op best wel een bijzondere plek: de Himalaya. Daar ontstond een chemie die de vier muzikanten ook tot grote muzikale hoogten bracht.
Vrolijk loopt Frank zondag door de Vredeskerk in Bergen aan Zee. Knipogend en handenschuddend zoekt hij zijn piano op om het publiek de al bestaande, maar ook de nieuwe nummers met zijn band te laten horen. Twee jaar geleden werd hij gevraagd of hij wilde spelen op Soundscapes, een evenement dat in het teken stond van cultuuruitwisseling tussen Nederland en India. “Toen ik werd gevraagd, was ik gelijk enthousiast. Maar ik moest nog wel een band zien te creëren”, vertelt hij Streekstad Centraal.
Hij strikte zijn vriend Julien, een Franse saxofonist, maar wilde ook nog twee mensen uit India in de band hebben. Via kennissen en het internet kwam Frank in contact met Indiase Karan en Debasmita, die Sarod – een Hindoestaans snaarinstrument – en percussie – een verzameling van slagwerkinstrumenten – spelen. (tekst gaat door onder de foto)
Frank Bilsen: “Het bereiken van successen met Mishran zou een fantastische afsluiting van mijn carrière zijn” (foto: Streekstad Centraal)
“We troffen elkaar in een hotel met uitzicht over de Himalaya en begonnen gelijk met muziek maken. Dat was onze universele taal’, vertelt Frank. “Ik merkte gelijk dat het klikte, en dat was maar goed ook want de volgende dag moesten we al optreden. Dat optreden ging erg goed en later zijn we ook nog gevraagd om op een evenement van UNESCO te spelen in India.”
De band ontdekte dat de chemie die ze hadden zeldzaam was. Veel van hun nummers, waarbij een westerse en oosterse muziekstijl gecombineerd wordt, worden deels op geïmproviseerd gespeeld. “We hebben een basis voor de meeste nummers, maar de rest improviseren we ter plekke”, vertelt Karan, die uit Mumbai komt. (tekst gaat door onder de foto)
Mishran heeft het podium van de Vredeskerk voor zichzelf en maakt er gretig gebruik van (foto: Streekstad Centraal)
Na de concerten van de afgelopen twee jaar besloot de band werk te maken van hun eerste album. Vanaf begin februari is een gedeelte van Franks huis in Bergen aan Zee ingericht als muziekstudio, waar ze de afgelopen dagen hun eerste album hebben opgenomen.
“Dat is natuurlijk fantastisch”, zegt Frank. “In een tijd waarin er veel spanningen zijn in de wereld, hoop ik dat we mensen kunnen verbinden met onze muziek. Hij wijst naar een muur in de Vredeskerk waarop staat: “En nu blijft geloof, hoop en liefde, deze drie, doch de meeste van deze is liefde”. “Deze tekst past naadloos bij onze muziek en maakt het mooi om in deze kerk te spelen”, zegt Frank. Dat het concert in Franks thuisdorp is, maakt het voor voor Frank een extra bijzondere middag. “We begonnen in de Himalaya en treden nu op in mijn woonplaats. Dat is echt heel mooi.” (tekst gaat door onder de foto)
Debasmita Bhattacharya uit Kolkata en Karan Chitra Deshmukh uit Mumbai (foto: Streekstad Centraal)
In de toekomst hoopt de band over de hele wereld mensen te bereiken en te verbinden met hun muziek. Karan, die maandag weer terugvliegt naar India, zou dat “fantastisch” vinden en voor de gepensioneerde Frank zou dat “de kers op de taart van zijn carrière” zijn.
Om die ambities waar te maken, zal de band wel geld nodig hebben. “We wonen heel ver van elkaar vandaan waardoor het ontzettend duur is om elkaar regelmatig te zien. Dat maakt het lastig om stappen te maken als band, maar met de inkomsten van concerten en donaties hopen we nog veel meer muziek met elkaar te maken.” Na een drukbezocht concert in Heiloo op zaterdag en een afgeladen zaal in de Vredeskerk is dat doel financieel hopelijk ietsje dichterbij gekomen.
Mental Floss geeft woensdag 28 februari een droomtijdconcert in het Alkmaarse wijkcentrum Overdie. Het duo Kenneth en Diana biedt een bijzondere spirituele ervaring, die je meeneemt naar de kern van je wezen terwijl je ontspannen op de grond ligt te luisteren.
Voor hun optreden gebruiken Kenneth en Diana allerlei instrumenten, zoals de yaybahar, een strijkinstrument verbonden aan een of meerdere trommels of trommelvliezen. Verder hebben ze een gong, diverse slaginstrumenten, een helende klankschaal en de rustgevende ocean drum.
Mensen dienen zelf te zorgen voor spullen en kleding waarmee ze ontspannen kunnen liggen. Het duo raadt aan om ook een flesje water paraat te hebben. “Laat Ziel zingen en Geest vrij zweven in de veilige omhelzing van de Droomtijd.”
Sociaal & Cultureel Wijkcentrum Overdie is te vinden aan de Van Maerlantstraat 8-10 in Alkmaar. Het concert van Mental Floss duurt van 20:00 tot ongeveer 21:45 uur en toegang kost 25 euro. Inloop begint een kwartier van tevoren. Meer informatie via de Facebookpagina van Mental Floss.
Wie zich tussen 1960 en 1980 regelmatig in de bruisende muziekcultuur van Alkmaar onderdompelde, zal waarschijnlijk met weemoed terugkijken naar die tijd. Zondagmiddag werd dat gevoel van weemoed voor velen weer even omgezet in genieten: hun muziekhelden van vroeger stonden – alsof de tijd had stilgestaan – weer op het podium.
“We hebben er dit jaar voor gekozen om de Alkmaarse muziekcultuur tussen de jaren ’60 en ’80 onder de aandacht te brengen”, zegt organisator Annelies Jansen trots. Ze brengt samen met een aantal andere vrijwilligers van AlkmaardersopdeKaart al jaren de geschiedenis van Alkmaar onder de aandacht. Dat doet de stichting normaal gesproken door een wandelroute te maken met een evenement ter inleiding, waarbij iemand centraal staat die een deel van de geschiedenis van Alkmaar kenmerkt. (tekst loopt door onder de foto)
Met dezelfde passie als vroeger laat de band Memphis Revisited Alkmaar oude tijden herbeleven (foto: Streekstad Centraal
Maar deze editie net even anders aangepakt. Niet één persoon, maar meerdere legendes worden op de Alkmaarse kaart gezet: de ‘Local Legends’, artiesten en bands die de Alkmaarse muziekcultuur van de jaren ’60 tot ’80 kenmerken. En de Alkmaarse muziekcultuur uit die jaren was geliefd, vertelt Peter Smit aan Streekstad Centraal.
“In Alkmaar traden toen veel lokale bandjes op en dat sloeg destijds enorm aan. Muziek was een enorm verbindende factor in Alkmaar”, legt Smit uit. Hij is schrijver van het boek NH-Beat: popmuziek tussen Duin & Polder, dat een grote inspiratiebron was voor AlkmaardersopdeKaart.
“De Alkmaarse muziekcultuur van de jaren ’60, ’70 en ’80, die gekenmerkt werd door lokale pop- en rock-‘n-rollbandjes, raakte zijn glans kwijt door de opkomst van discomuziek en grote concerten”, zegt Smit. Maar dat er inmiddels een enorme drang is om de hoogtijdagen van die Alkmaarse muziekcultuur te herbeleven, blijkt zondagmiddag uit de omvang van het publiek dat op het concert van de ‘Local Legends’ in Podium Victorie af komt. Het ‘vintage’ concert trekt 540 mensen. (tekst loopt door onder de foto)
Tribute to Jimmy Karakusevic, met onder andere zijn drie zoons, laten Podium Victorie swingen (foto: Streekstad Centraal)
“Een enorm aantal”, zegt Annelies Jansen. “We vonden het van tevoren best wel spannend hoe het nieuwe thema zou aanslaan, maar het blijkt ontzettend goed aan te slaan. Ik denk dat de drang ontzettend groot is om het gevoel van die tijd voor even opnieuw te beleven.”
Voor Rens Arts is dat zeker het geval, hij ging vroeger vaak kijken naar (lokale) pop- of rock-‘n-rollbandjes in Alkmaar en kent een aantal bandleden die vandaag optreden persoonlijk. “Ik wilde ze heel graag weer een keer live zien optreden, zoals vroeger. Dat dat vandaag kan is ontzettend leuk.”
De verbindende rol die muziek vroeger had, heeft het wat betreft Rens nog steeds. “Ik ben net binnen en ik heb nu al tien bekende gezichten gezien. Het is een feest der herkenning”, vertelt hij terwijl de drie zoons van Jimmy Karakusevic optreden als eerbetoon aan hun vader. Ook Memphis Revisited, Born 2 Boogie en The VIPs traden op. Alle opbrengsten van het concert gaan naar de stichting van Ruben Hoeke, die de muzikale ontwikkeling van kinderen stimuleert. Zodat Alkmaar misschien wel opnieuw muzikale hoogtijdagen gaat beleven.
Het 18 meter lange rode neonletter-kunstwerk kunstwerk van dichter Lucebert is al een tijd onderwerp van discussie. Want moet het kunstwerk van de dichter met nazi-sympathieën nou weggehaald worden, blijven waar het nu is, of juist verhuizen. Voor dat laatste is gekozen, maar waar het kunstwerk terecht komt is nog niet duidelijk. De meningen over deze keuze liggen verdeeld.
Uit dat onderzoek kwamen vooral veel positieve reacties naar voren, wat er toe heeft geleid dat het kunstwerk niet uit Alkmaar verdwijnt maar een geschiktere plek krijgt. “En daarbij komt ook de context en het verhaal van de kunstenaar”, vertelt wethouder Anjo van de Ven aan NH Nieuws, mediapartner van Streekstad Centraal.
Met het belang van dat stukje extra context is een voorbijganger het helemaal eens. “Dat is wat je moet doen, je moet uitleggen hoe de situatie was en dan is eigenlijk alles gewoon in orde want dan weet je waar je mee te maken hebt.” Volgens de man is Lucebert ook maar gewoon een mens “iedereen kan zich vergissen”.
Toch is niet iedereen het daar mee eens. “Helemaal geen andere plek”, zegt een andere vrouw stellig. Zij is fel tegen het kunstwerk vanwege de associatie met de Tweede Wereldoorlog. “Gewoon hup weg. Ik vind het niet kunnen.”
Ondanks dat gaat het kunstwerk toch echt verhuizen. Maar wat de nieuwe locatie wordt is nog de vraag. “In het centrum en in ieder geval ergens in de hoogte, dus op een gebouw of aan een gevel”, zegt Van de Ven.
Lucebert’s spreuk ‘Van teveel spektakel wankel je allicht’ op het Alkmaarse Stadskantoor gaat daar verdwijnen. En zal vervolgens ergens anders in het centrum weer opduiken. Alkmaar zat met het kunstwerk in de maag toen bleek dat dichter Lucebert ‘fout’ was in aanloop naar de Tweede Wereldoorlog.
Ruim zeven jaar geleden kwamen oude brieven van Lucebert, schrijver en schilder Lubertus Swaanswijk (1924, Bergen – 1994, Alkmaar), boven water waaruit bleek dat hij nazi-sympathieën had. Daar lijkt hij nooit afstand van te hebben genomen.
Gemeente Alkmaar besloot daarop de inmiddels kapotte verlichting van de spreuk niet te repareren, met experts te overleggen en dieper onderzoek te doen, inclusief een enquête en gesprekken met experts, vertegenwoordigers van de Joodse gemeenschap en nazaten van de dichter. (tekst gaat verder onder de foto)
De in 1994 overleden Lucebert kwam in opspraak toen brieven bovenwater kwamen waaruit blijkt dat hij sympathiseerde met nazi’s. (foto: Nationaal Archief / Rob Bogaerts / Anefo)
Het onderzoek duurde 2,5 jaar. Volgens cultuurwethouder Anjo van de Ven leverde de enquête met 900 respondenten verrassend veel positieve reacties op. Daarbij kan wel de kanttekening gemaakt worden dat het in verband met de privacy niet duidelijk is waar de reacties vandaan komen.
“Niemand wil het eigenlijk weg hebben en voor heel veel Alkmaarders heeft de spreuk een positieve en ook opgewekte betekenis. Ik zeg altijd, het is een soort poëtische vertaling van ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’. Dat maakt dat het heel belangrijk is dat de spreuk voor Alkmaar behouden blijft.”
De spreuk wordt dus verplaatst naar het centrum en er zal een bordje met context bij geplaatst worden. In overleg met de nazaten van Lucebert zal een passende plek worden gekozen.”Ik ga een keer door Alkmaar lopen om plekken te bekijken.”, laat Luceberts dochter Henny Swaanswijk weten. Ze wist nog niets van een bordje met context. “Dat moeten we binnen de familie bespreken.” (tekst gaat verder onder de foto)
Cultuurwethouder Anjo van de Ven (links) tijdens een avond over de Cultuurkoers 2040 voor gemeente Alkmaar. (foto: Keith Montgomery)
Ze is verder tevreden met de uitkomst, al begrijpt ze het naar eigen zeggen heel goed als mensen er niet blij mee zijn. De controversiële brieven waren ook pijnlijke verrassingen voor familie, vertelt ze aan NH Nieuws, mediapartner van Streekstad Centraal. “Wij hebben hem nooit dat soort dingen horen zeggen.” Swaanswijk wil dan ook geen conclusies trekken zonder het hele plaatje. “We waren er niet bij en we kunnen het hem ook niet vragen.”
Zeker níet blij is John van der Rhee. Hij moet het nieuws zelfs even verwerken als hij het hoort via Streekstad Centraal. De VVD-fractievoorzitter is nauw betrokken bij de Joodse gemeenschap en maakte zich hard voor verwijdering van de spreuk. “Dan hoop ik dat ie uit het zicht komt. Maar eigenlijk moet dat ding echt weg”. Volgens hem wil de Joodse gemeenschap dat ook. “In ieder geval de vertegenwoordigers die ik spreek.”
“De politiek gaat niet over kunst, kunst moet kunnen bestaan”, nuanceert Van der Rhee meteen. “Maar dit is iets dat wij als gemeente zelf gekocht hebben, het is van ons.” En dan mag het er mee doen wat het wil, zegt hij, en zijn wil af van de uiting van een ‘stiekeme fascist’. “Ik ben er diep ongelukkig mee.” (tekst gaat verder onder de foto)
John van der Rhee was uitgesproken tegen behoud van het Lucebert-kunstwerk op het Stadskantoor van Alkmaar. (foto: aangeleverd)
De VVD-fractievoorzitter weet nog niet of hij de politieke discussie weer zal aanzwengelen. Als hij hoort dat er een bordje met context bij komt te hangen reageert hij cynisch: “Een bordje met: ‘Dit is van een fascist, en we hangen het toch op’.” Op de vraag of de Joodse gemeenschap Streekstad Centraal te woord zou willen staan, zegt hij dat ze de publiciteit mijden bij gevoelige onderwerpen. “Als ze dan naar buiten treden, krijgen ze vreselijke reacties.”
Bob Polak van het Joods Overleg Bergen-Alkmaar reageert wél duidelijk en krachtig op het besluit: “Wij blijven bezwaar maken tegen het plaatsen van een kunstwerk in de openbare ruimte van Alkmaar van een kunstenaar die zich op antisemitische en nazistische wijze heeft uitgelaten. Het staat particulieren en particuliere instellingen vanzelfsprekend vrij om het werk van Lucebert te verspreiden, maar de overheid dient zich hiervan verre te houden. Wij voelen ons door dit besluit in de steek gelaten ˗˗ zoals de overheid de Joodse Nederlanders tijdens de Shoah in de steek heeft gelaten.”
De laatste tonen van ‘Think’ en ‘Respect’ hebben geklonken in de Cultuurkoepel van Heiloo. Na anderhalf jaar voorbereidingen en een half jaar repeteren vierde Harmonieorkest Caecilia het 100-jarig bestaan met een uitverkochte show en een gedenkwaardig gastoptreden van de Nederlandse souldiva Shirma Rouse. En niet te vergeten een burgemeester die langskwam met twee bijzondere waarderingsspeldjes.
“Ik was vooraf heel zenuwachtig, maar toen ik eenmaal op het podium zat, voelde ik me vooral heel erg trots op wat samen voor elkaar hebben gekregen”, zo blikt voorzitter Helene Engelen terug op de succesvolle jubileumavond. De Cultuurkoepel zat zaterdagavond afgeladen vol. “Het was een uitverkocht huis, we kwamen stoelen tekort.”
Dat betekent 450 mensen die waren afgekomen op een feestelijk programma met harmoniemuziek en overbekende soul- en gospelnummers. “We besloten om ons jubileumjaar te vieren op een manier waar we goed in zijn”, zo licht Engelen toe. “Maar voor een dorpsharmonie is dit wel een enorm ambitieus project. Dat lukt alleen als je heel bevlogen leden hebt.” (tekst gaat verder onder de foto)
De Heilooër Harmonievereniging Caecilia (HHC) bestaat 100 jaar en viert dat met een trilogie. De aftrap was zaterdagavond in de Cultuurkoepel met een gastoptreden van souldiva Shirma Rouse (archieffoto: facebook HHC)
Voor de pauze stond daarom mooie instrumentale blaasmuziek op het programma, zoals Danzón No. 2 van de Mexicaanse componist Arturo Márquez en de filmmuziek uit Baantjer. Zuid-Amerikaanse sferen kwamen binnen in de Cultuurkoepel met de Libertango van Piazolla. “Onze klarinettist Amir Mohammadi bracht in dat stuk een geweldige solo. Ik wist niet dat je dat allemaal kon met een klarinet!”, stelt de razend enthousiaste voorzitter.
Maar dat was niet de reden dat burgemeester Mascha ten Bruggencate niet veel later een waarderingsspeld uitreikte aan Amir en aan de dirigent van HHC, André Elders. “Met deze twee Waarderingsspelden willen we eigenlijk het hele orkest waarderen en in het zonnetje zetten”, zo lichtte burgemeester Ten Bruggencate toe.
“Amir is professioneel muzikant. Ik ben er enorm trots op dat hij ooit als vluchteling zo warm is ontvangen bij Caecilia in Heiloo. Jullie laten zien dat muziek mensen verbindt en zijn een voorbeeld voor velen!” (tekst gaat verder onder de foto)
De HHC telt wel vijf muziekgezelschappen. Allemaal worden ze geleid door dirigent André Elders (archieffoto: facebook HHC)
De rol van dirigent André Elders daarbij moet volgens voorzitter Helene Engelen niet worden onderschat. “Hij ziet het belang in dat onze dorpsharmonie zich laat zien en horen in Heiloo. Hij woont hier en hij heeft daardoor een groot netwerk. Hij weet ons daardoor telkens te verbinden aan de Heilooër gemeenschap, zoals de jeugd via de scholen.”
De ervaren en hooggeschoolde dirigent nam de 48 muzikanten van het orkest na de pauze vanaf de bok bij de hand om souldiva Shirma Rouse swingend te begeleiden, versterkt met een combo. “Binnen drie minuten stond iedereen in de zaal op en begon te dansen. Zonder haar hadden wij dat nooit voor elkaar gekregen”, stelt Engelen. (tekst gaat verder onder de foto)
Souldiva Shirma Rouse had met haar swingende optreden met Harmonieorkest Caecilia waarschijnlijk wel het Ziggo Dome kunnen vullen, maar zaterdag was de Cultuurkoepel in Heiloo de plek waar alles gebeurde. (foto: aangeleverd)
Samen lukte het Rouse en Caecilia wel dankzij de soulklassiekers, waaronder hits van Aretha Franklin zoals Respect, Think en (You Make Me Feel Like) A Natural Woman. Maar ook bij nummers zoals Let The Good Times Roll en You Raise Me Up was er niemand meer in de zaal die zijn stoel nog nodig had.
Het jubileumconcert was de eerste voorstelling in een trilogie die Caecilia dit jaar in petto heeft om het 100-jarig bestaan te vieren. Op 24 mei staat een verbindingsconcert gepland, waar heel muzikaal Heiloo aan kan meedoen. Met alle muzikanten die ooit lid zijn geweest van Harmonie Caecilia wil de vereniging daarna een reünieconcert verzorgen op 12 oktober.
Daarnaast zijn er tijdens het hele jubileumjaar pop-upconcerten. “We zeggen nog niet waar en wanneer, het worden echte verrassingsoptredens. We laten ons wel horen in het dorp”, besluit voorzitter Helene Engelen.
