Onder een stralende zon en met het bekende Klimduin in de achtergrond vond zaterdagmiddag het Zomerfeest plaats in Schoorl. Het evenement, georganiseerd door Stichting Duindorp Schoorl in samenwerking met de lokale ondernemers, werd in het leven geroepen met een duidelijk doel: het dorp opnieuw en positief op de kaart zetten na een pittige periode van werkzaamheden. En dat is gelukt – met vlag en wimpel. “Geweldig om te zien hoe het plein en alles is aangepakt.”
“Het idee voor dit feest ontstond eigenlijk vanuit een verlangen om te laten zien: we zijn er weer, Schoorl is weer open en klaar om mensen te ontvangen,” legt Britt van Duindorp Schoorl – een van de drijvende krachten achter het evenement – uit. “De afgelopen tijd is er veel gewerkt aan de infrastructuur en bereikbaarheid. Nu willen we laten zien hoe mooi het hier geworden is.”
Het Zomerfeest is echt bedoeld als een welkom voor iedereen. “Voor vaste bezoekers, maar ook voor mensen die hier voor het eerst zijn,” vertelt Britt. “We willen laten zien dat Schoorl weer goed bereikbaar is, levendig is, en dat er genoeg te doen is in het vernieuwde centrum.” (tekst gaat verder onder de foto)
Het was gedurende de middag een gezellig drukke boel op en rondom het Klimduin in Schoorl. (foto: Streekstad Centraal)
De keuze om het feest te organiseren op de eerste dag van de zomervakantie was geen toeval. “We wilden de vakantie beginnen met iets feestelijks, iets positiefs,” zegt Britt. “Voor veel mensen is dit een welkom, en voor sommigen zelfs een eerste kennismaking met het vernieuwde Schoorl.”
De middag is een gezellige in- en uitloop van bezoekers. Gezinnen, dagjesmensen en dorpsbewoners lopen af en aan over het plein bij het Klimduin, waar het zogeheten ‘Klimduinpodium’ centraal staat. Hier treden afwisselend lokale artiesten op en er is een heuse poppenkast voor de kinderen.
Onder een grijs doek dat de zon tegenhoudt zijn zitplekken gecreëerd waar bezoekers onder het genot van een drankje of ijsje kunnen genieten van de optredens, terwijl kinderen zich laten schminken of knutselen bij de creatieve kraampjes. (tekst gaat verder onder de foto)
Ook aan de kinderen is gedacht, naast spelen op het Klimduin is er ook een hoek om te knutselen of om zich te laten schminken. (foto Streekstad Centraal)
“Wat een fijne verrassing tijdens onze wandeling hier,” zegt een echtpaar uit Haarlem. “We komen al jaren in Schoorl, maar dit voelt als een nieuw begin. Het is levendiger dan ooit, echt een goed begin van de zomer zo.”
Voor het organiseren van het feest is nauw samengewerkt met de ondernemers rondom het Klimduin. Britt licht toe: “Het was voor iedereen belangrijk dat we na de werkzaamheden iets gezamenlijks zouden doen om het dorp weer op te laten bloeien. En dat is gelukt – we krijgen ontzettend veel leuke reacties van bezoekers.”
En die reacties blijven komen. “De kinderen willen niet meer naar huis, ze hebben het zó naar hun zin,” lacht een jonge moeder. “En wij genieten mee vanaf het terras.” Een andere moeder vult aan: “De kinderen zijn dolblij met het schminken en knutselen, dat is zo leuk om te zien.” Als het aan de bezoekers ligt, krijgt het Zomerfeest volgend jaar zeker een vervolg.
In de nacht van vrijdag op zaterdag zijn twee mensen gewond geraakt bij een ongeval in Castricum. Dat gebeurde even voor èèn uur in de Sifriedstraat. Beide voertuigen waren na de botsing flink beschadigd en konden niet op eigen kracht verder.
Beide slachtoffers zijn na behandeling ter plaatse met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Een berger heeft de auto’s afgevoerd. Eén daarvan was door de aanrijding in de bosjes terecht gekomen.
[UPDATE: het ging om een algemene pinstoring, niet alleen bij betalingen op de kermis]
Meerdere bezoekers van de Heilooër kermis zijn afgelopen week van een koude kermis thuisgekomen. Verschillende bezoekers melden dat hun pinbetalingen dubbel zijn afgeschreven na het afrekenen bij verschillende attracties op de kermis. Soms de volgende dag, soms al na enkele uren.
“Mijn zoon is gister op de kermis geweest en alles wat hij met zijn pinpas heeft betaald, is gister nogmaals afgeschreven”, schrijft Heilooër Selma op Facebook. Ze kreeg direct respons van medegedupeerden. “Bij mijn zoon en zijn vriend waren zondagavond op de kermis en bij hen zijn alle pinbetalingen op dezelfde dag ook dubbel afgeschreven.”
Opvallend is dat het niet gaat om één betaling die dubbel is afgeschreven, maar om meerdere dubbele afschrijvingen per bezoeker, en ook op verschillende dagen. De bezoekers bij wie de pinbetalingen dubbel zijn afgeschreven, zijn ook aangesloten bij verschillende banken.
De politie was donderdagmiddag nog niet op de hoogte van de dubbele pinafschrijvingen en kan er daarom nog weinig over zeggen. “We hopen dat de degenen met de dubbele afschrijvingen zich snel bij ons melden zodat we dit goed kunnen onderzoeken”, zegt een politiewoordvoerder. “We kunnen op dit moment nog niks zeggen over de oorzaak, misschien is het een storing.”
Bij minstens één gedupeerde is de dubbele afschrijving na contact met de bank inmiddels weer teruggestort.
Een vernieuwd perron, een overzichtelijker station en vooral: een nieuwe perronkap. Station Heiloo wordt deze zomer flink onder handen genomen tijdens een grote verbouwing. Daarmee zou het station veiliger, duurzamer en moderner moeten worden. Maar niet alles wordt aangepakt: aan de beruchte spoorwegovergang wordt niets veranderd.
In het gebied rond het station staan al maanden afzethekken, ligt bestrating open en lopen bouwvakkers rond. Zeven maanden lang, van april tot en met oktober 2025, wordt station Heiloo verbouwd. Dat is nodig volgens ProRail, want de perronkap is versleten en gecorrodeerd. Aanvankelijk was het plan om alleen die kap te vervangen, maar uiteindelijk is er toch voor gekozen om ook het perron zelf op te knappen. In totaal is er 3,8 miljoen euro uitgetrokken voor alle werkzaamheden.
Nu de bouwwerkzaamheden ongeveer halverwege zijn, vond spoorbeheerder ProRail het tijd om met de huidige stand van zaken rond het project toe te lichten tijdens een informatiebijeenkomst en een rondleiding voor de pers. Dus Streekstad Centraal haakte aan. Volgens de spoorwegbeheerder gaat “alles naar planning”. (tekst gaat verder onder de foto)
De nieuwe perronkap staat nu nog op de parkeerplaats naast het spoor, 19 juli wordt hij geïnstalleerd (foto: Streekstad Centraal)
De grootste eyecatcher is dus de nieuwe perronkap, die in delen wordt gebouwd op het nu afgezette parkeerterrein naast het spoor. Inmiddels staat daar een constructie van negentig meter lang en vijftien meter breed die zich over vrijwel het gehele parkeerterrein uitspreidt. De nieuwe perronkap moet vóór 19 juli klaar zijn. Die zaterdag wordt de nieuwe kap over de bovenleiding bij het spoor heen gehesen en op het perron geïnstalleerd.
“Dat wordt een behoorlijke operatie”, blikt projectmanager Wim Noordzij vooruit. “Op 19 juli gaan we de nieuwe perronkap deel voor deel naar het perron hijsen. De perronkap bestaat uit zes grote en zes kleine stukken. Die tillen we over de bovenleidig en de bedrading naast het spoor heen en als alle onderdelen op het perron staan schuiven we ze in elkaar.” Voor de nieuwe perronkap wordt de houten draagconstructie verstevigd en opnieuw gebruikt.
John Nieuwstad (l) geeft uitleg bij de nieuwe perronkap (foto: Streekstad Centraal)
Ook al gaat station Heiloo er met de verbouwing op vooruit, álle problemen bij het station lost het niet op. Want aan de beruchte spoorwegovergang, waar al meerdere ongelukken hebben plaatsgevonden en begin mei een vrouw om het leven kwam, wordt niks veranderd bij de verbouwing.
“Met dit project dragen we niet bij aan de veiligheid bij de spoorwegovergang”, zegt bouwmanager John Nieuwstad van aannemer K_Dekker. “Het gevaar van de spoorwegovergang hadden we voor het ongeluk in mei nog niet goed in ons vizier. In mei werd het pas een ding, maar toen waren we al begonnen met de werkzaamheden.”
Wel wijst Nieuwstad erop dat er eerder al gele vlakken geplaatst zijn om mensen nog alerter te maken, “maar helaas hebben we daarmee niet kunnen voorkomen dat er in mei een vrouw overleed”. Nu wordt er onderzoek naar gedragsbeïnvloedende maatregelen die voor meer veiligheid kunnen zorgen, zegt Nieuwstad. (tekst loopt door onder de foto)
Nu staat de nieuwe perronkap nog op het parkeerterrein naast het spoor, op 19 juli wordt de constructie in delen naar het perron gehesen. (foto: Streekstad Centraal)
Ook al blijft de spoorovergang voorlopig nog even een zorgenkindje, op het perron is het na de verbouwing wel een stuk veiliger, zegt ProRail. Om de veiligheid op het station te bevorderen, moeten er volgens ProRail wel twee voorzieningen worden opgeofferd: het openbare toilet en de kiosk die altijd vertrouwd op het perron stonden, komen niet meer terug. Dat is inmiddels definitief.
Dat besluit was aanvankelijk tegen het zere been van wethouder Rob Opdam, die veel waarde hecht aan de voorzieningen omdat hij bang was dat Heiloo geen “volwaardig station” zou zijn zonder de voorzieningen. Maar volgens ProRail is er een ‘compromis’ bereikt met de gemeente over het weghalen van de kiosk en het openbare toilet. In feite heeft ProRail de gemeente overtuigd van het belang om de twee voorzieningen weg te halen, zo bleek woensdag.
Met nog drie maanden aan bouwwerkzaamheden in het verschiet, kijkt ProRail vol vertrouwen naar de afronding. Nog twee weekenden zal het treinverkeer in Heiloo volledig stil liggen. Van 18 t/m 21 juli wordt de perronkap geplaatst en van 26 t/m 28 september worden de laatste werkzaamheden aan het perron en de perronkap verricht, waardoor het spoor in beide gevallen niet kan worden gebruikt door treinen. De NS zet dan bussen in als alternatief voor de trein. Medio oktober verwacht ProRail dat het station helemaal klaar is.
Verklaringen in het Engels, Arabisch en Nederlands op de facebookpagina van de Bilal Moskee in Nieuw-Overdie. De moskee bevindt zich plots in een internationale mediastorm, nadat hun imam Youssef Msibih met een delegatie van Europese imams op bezoek ging bij de Israëlische president Herzog. De kwestie roept vooral heel veel emoties op. Geloofsgenoten schelden hem op social media de huid vol, maar hij krijgt ook bijval.
Die steun moet hij in ieder geval missen van het bestuur van de moskee in Nieuw-Overdie. Die heeft al verklaard dat er binnen de moskee geen plek meer is voor de imam. Tegelijk pleit het bestuur voor verdraagzaamheid. “Het is belangrijk dat we ons als gelovigen blijven richten op verbinding, respect en onderlinge solidariteit.”
Youssef Msibih (op de hoofdfoto direct rechts van de Israëlische president, in de lichte kleding) was zo’n tien jaar aan de Alkmaarse moskee verbonden. De moskee wist niet dat hun imam zich bij een delegatie had aangesloten van Europese imams die naar Israël zou gaan. Hij had tegenover de moskee alleen gemeld een tijdje afwezig te zijn wegens ‘persoonlijke omstandigheden’. Behalve Msibih was er een Alkmaarder en een Langedijker mee met de delegatie naar Israël, maar zij hebben geen functie bij de moskee. (tekst gaat verder onder de foto)
De vernieuwde Bilal Moskee aan de Montalbaen in de Alkmaarse wijk Nieuw-Overdie. (foto: Google Maps)
Nadat het bezoek aan Herzog maandag bekend werd, kwam er scherpe kritiek, vooral vanuit de moslimgemeenschappen in Nederland en België. De delegatie, onder leiding van de Franse imam Hassen Chalghoumi, was uitgenodigd door een Israëlische organisatie en werd gepresenteerd als een vredesmissie. De groep veroordeelt de politieke islam en groeperingen zoals Hamas en Hezbollah.
Chalghoumi staat bekend om zijn standpunten tegen islamitisch extremisme, antisemitisme en complottheorieën. Hij zoekt actief toenadering tot de joodse gemeenschap in Frankrijk, wat hem zowel lof als kritiek heeft opgeleverd.
Zijn opvattingen hebben hem tot een controversieel figuur gemaakt, zowel binnen als buiten de islamitische gemeenschap. Voorstanders prijzen hem als een bruggenbouwer, terwijl critici – ook vanuit moslimkringen – hem soms beschuldigen van te dicht aanleunen tegen de Franse overheid of het simplificeren van religieuze kwesties. (tekst gaat verder onder de foto)
De Franse imam Hassen Chalghoumi (foto: Wiki Commons / fotograaf Guillaume de Paris, France, CC 2.0)
Onderdeel van de ontmoeting met de Israëlische president Herzog was het zingen van een Arabische versie van het Israëlische volkslied. Met name beelden van de Alkmaarse imam Youssef die naast Herzog staat zorgden voor flinke verontwaardiging. “Voor Herzog zingen, terwijl Palestijnen worden uitgehongerd en levend verbrand, is geen vredesboodschap. Het is verraad,” klinkt het online.
Imam Youssef heeft nog geen publieke reactie gegeven. Ondertussen hebben ook andere moskeeën zich gedistantieerd van zijn deelname. De kritiek luidt dat religieuze leiders geen politieke bijeenkomsten moeten bijwonen die het leed van de Palestijnen negeren. Het zwijgen van imam Youssef wordt door velen niet gezien als neutraal, maar als steun aan het Israëlische kamp.
Daarbij wordt imam Youssef Msibih uitgemaakt voor huichelaar, hoerenzoon, schandvlek en duivel. De Bilal Moskee veroordeelt alle extreme reacties. “Wij roepen iedereen op tot verantwoordelijk gedrag en het zoeken van opbouwende dialoog binnen de kaders van de wet en onze geloofswaarden.”
Het bestuur van de Bilal Moskee reageerde woensdagmiddag niet op vragen van Streekstad Centraal om een toelichting op het besluit om de imam de deur te wijzen. (Hoofdfoto: X.com / @dahrinoor2)
Het Noordhollandsch Kanaal bestaat dit jaar 200 jaar. Reden genoeg om het beroemde water – dat ook een belangrijke rol speelt in Alkmaar – eens extra in het zonnetje te zetten. Dat vond ook het lokale televisieprogramma Groots Alkmaar. “We zijn op zoek gegaan naar de betekenis van het Noordhollandsch Kanaal voor Alkmaar.”
In het programma gaat presentator Hugo Koeman met collega’s bij verschillende plekken langs om zo meer te weten te komen over het water. “Dit doen we door ontmoetingen op, langs en misschien zelfs wel in het Kanaal met mensen die er iets mee te maken hebben”, zegt Koeman.
Groots Alkmaar is een initiatief van Artiance Centrum voor de Kunsten, en is ontstaan tijdens de coronapandemie. Het programma gaat over cultuur, natuur en historie voor de inwoners van de gemeente Alkmaar. Groots Alkmaar is inmiddels uitgegroeid tot een jaarlijkse reeks met maandelijkse afleveringen. (tekst gaat door onder de foto)
Hugo Koeman gaat samen met zijn collega’s in gesprek met verschillende mensen die een bijzondere band hebben met het Noordhollandsch Kanaal, zo ook schipper Ingrid. (foto: Groots Alkmaar)
Zo nemen de programmamakers de kijkers deze aflevering onder meer mee op bezoek bij een schipper, een supper, de bediencentrale voor bruggen en sluizen, maar wordt er ook een duik genomen in de geschiedenis van het Noordhollandsch Kanaal. Daarnaast wordt er ook geluisterd naar een heus lied over het Kanaal, en dat alles vanwege het 200-jarig jubileum.
Door die ontmoetingen is Koeman erg enthousiast geworden over het Kanaal. “Het zijn allemaal hele vrolijke en vriendelijke mensen heb ik gemerkt. En ik denk dat dat het water is.” Het enige wat hij nog te melden heeft is: “Kijken dus!”
Het programma is iedere dag om zowel elf uur ’s ochtends als elf uur ’s avonds te bekijken op de zender van Streekstad Centraal.
Na drie jaar toegewijd monnikenwerk is het archief van het Alkmaarse Kaasdragersgilde bijna klaar om te worden overgedragen aan het Regionaal Archief Alkmaar. Een mijlpaal in de geschiedenis van het gilde, dat al 452 jaar bestaat en al die tijd een opvallende rol speelt op het Waagplein: “Drie meter geschiedenis van broederschap”, stelt amateur-historicus Joris Jan de Vries.
Samen met kaasdrager Jette de Vries (nee, geen familie) heeft hij hier jarenlang vrijwillig zijn vrije uurtjes aan opgeofferd. Alle Kaasdragers hebben een bijnaam. Daarom staat Jette binnen het gilde al bijna 40 jaar bekend als De Bougie.
Als er nog een bijnaam voor Joris Jan bedacht moet worden, komt De Griffier misschien in aanmerking: als een klassieke, gilde-achtige eretitel, passend bij iemand die zich heeft bekwaamd in het lezen en ordenen van eeuwenoude handschriften.
Joris Jan is geen kaasdrager, maar wel een geboren Alkmaarder met een passie voor geschiedenis en genealogie. “Ik heb altijd iets gehad met de stad en de verhalen. Als kind liep ik al tussen de Edammertjes op het plein. Nu mag ik meedoen aan het bewaren van het verhaal.” (tekst gaat verder onder de foto)
Kaasdrager Jette de Vries (met groene cirkel) heeft al bijna 40 jaar de bijnaam De Bougie, omdat hij vroeger in de autohandel zat. (foto: Streekstad Centraal)
Groene, Rode, Gele en Blauwe hoedjes, zo herken je al eeuwenlang de leden van de vier ‘vemen’. Het Kaasdragersgilde van Alkmaar bestaat officieel sinds 1593. De gildeleden – altijd 28 mannen, verdeeld over deze vier groepen – vormen de dragers die met hun typerende drafje de kazen over het Waagplein vervoeren. Een traditie die wereldwijd bekend is. Zoveel geschiedenis leidt ook tot veel verhalen, verstopt in een groot archief.
Wat begon met de vraag of Joris Jan iets kon achterhalen over twee schilderijen in de kaasdragerskamer, groeide uit tot een ware archiefoperatie. “Ik had al ervaring met oude handschriften en archieven, maar wat ik hier aantrof was ongeordend, dubbel, en deels onleesbaar. Maar ook fascinerend. Elke map, elk vergeeld vel bleek een inkijkje in de wereld van het gilde.” (tekst gaat verder onder de foto)
In 2023 bestond het Kaasdragersgilde 450 jaar. (foto: Streekstad Centraal)
“Op een gegeven moment lag er een enorme stapel dozen, mappen, enveloppen en losse documenten,” vertelt Joris Jan. “Van kasboeken tot ledenlijsten, van uitnodigingen tot reglementen — alles zat door elkaar. Elk document is door onze handen gegaan. Alles is geschoond, geordend en geclassificeerd.”
Het resultaat is een volledig geordend en geïnventariseerd archief, waarvan de oudste stukken ruim 150 jaar teruggaan. Er was nog veel meer geweest, als de Alkmaarse brandweer in de jaren ’50 niet met een waterstraal een raampje kapot had gespoten van het Waaggebouw. Dat gebeurde tijdens een demonstratie voor het publiek op het Waagplein. Een groot deel van het archief belandde daardoor enkele jaren later zwaar beschimmeld bij het oud vuil. (tekst gaat verder onder de foto)
Na het ordenen en schonen van het archief van het Kaasdragersgilde is nog ongeveer drie meter aan archiefstukken over. (foto: Streekstad Centraal)
Van het archief dat nog gered kon worden en de jaren daarna weer groeide, hebben Jette en Joris Jan bijvoorbeeld honderden namen van kaasdragers in kaart gebracht, teruggaand tot de oprichting. “We hebben inmiddels meer dan 90 procent geïdentificeerd,” zegt Joris Jan. “Soms met bijnaam, soms met dienstjaren, en soms alleen een spoor in een benoemingsbrief.”
Het archief geeft veel antwoorden, maar zorgt ook voor nieuwe vragen. Daarbij is de hulp van het publiek welkom: er zijn vier bijnamen van kaasdragers van circa 100 jaar geleden waarbij niet duidelijk is wie deze mensen zijn: Petroleum, De Schar, De IJffeltoren en De Zoeloe. Als er een belletje gaat rinkelen bij een nazaat van die kaasdrager, dan houden Joris Jan en Jette zich aanbevolen voor de gouden tip. Graag even melden bij Jette.devries@planet.nl.
Wat het project bijzonder maakt, is niet alleen de inhoud van het archief, maar vooral wat het laat zien over de sociale samenhang binnen het gilde. “Het woord broederschap is hier geen loze term,” zegt Joris Jan. “Je ziet door de eeuwen heen hoe sterk de onderlinge band is. Kaasdragers zorgen voor elkaar, ook buiten het Waagplein.” (tekst gaat verder onder de foto)
De weduwen van kaasdragers tekenden elke maand voor de contante ontvangst van de uitkering uit het weduwenfonds. (foto: Streekstad Centraal)
Een treffend voorbeeld is het zogeheten weduwenfonds, waarin tot in de jaren ’70 geld werd uitgekeerd aan achterblijvende families. Er is correspondentie gevonden van een kaasvader met een drager die in de gevangenis zat, waarin blijkt dat het contact met diens gezin werd onderhouden. Zonder oordeel, maar met menselijke zorg. Jette stelt: “Zulke documenten laten zien dat het gilde altijd een sociale gemeenschap is geweest, niet alleen een werkeenheid.”
Eén van de opvallendste verhalen uit het archief speelt zich af tijdens de Bataafse Republiek, rond 1795. In deze turbulente tijd, waarin de oude orde moest wijken voor revolutionaire idealen, werden verschillende kaasdragers ontslagen wegens hun Oranjegezindheid. “Dat was ongekend,” zegt Joris Jan. “Maar wat nog uitzonderlijker is: er werd daarna een volksraadpleging georganiseerd — een soort referendum avant la lettre — waarin de stad mocht stemmen of deze mannen weer mochten terugkeren.” (tekst gaat verder onder de foto)
Jette de Vries (links) en Joris Jan de Vries delen weliswaar hun achternaam, maar zijn geen familie van elkaar. (foto: Streekstad Centraal)
Uiteindelijk werden velen van hen herbenoemd. “Dat is voor mij het mooiste voorbeeld van hoe het gilde altijd midden in de samenleving heeft gestaan. Vrijheid, gelijkheid, broederschap — die idealen vonden toen letterlijk hun weg op de kaasmarkt,” zegt hij met zichtbare bewondering.
Het archief laat ook zien hoe de kaasdragers vroeger veel meer waren dan ceremoniële figuren. Ze waren sjouwers, sterke mannen die alles wat in Alkmaar werd aan- of afgevoerd over de kades trokken. Niet voor niets komt de uitdrukking “vechten tegen de bierkaai” uit dit soort werk: je legde het af tegen zulke gespierde types. (tekst gaat verder onder de foto)
De vele reglementen voor de markten in Alkmaar leidden tot bureaucratie, maar zorgden ook voor papierwerk, eerlijke handel en maakten een einde aan willekeur. (foto: Streekstad Centraal)
Toch was hun positie niet vanzelfsprekend. “In de 16e eeuw ontstond er behoefte aan regulering van de markt,” legt Joris Jan uit. “Zodat er eerlijke tol werd geheven, en er toezicht kwam op wegen en meten. Vanuit die behoefte ontstond het gilde.” Dat het tot op de dag van vandaag bestaat, is volgens hem te danken aan het vermogen zich telkens opnieuw uit te vinden — zonder het verleden te verloochenen.
Het archief bevat niet alleen officiële stukken, maar ook talloze kleine verhalen die het gilde kleur geven. Correspondentie met tv-programma’s als die van Rudi Carrell, uitnodigingen voor optredens in Japan of Hongkong, kruimelavonden met gevulde koeken voor moeder de vrouw en duivekater met een dikke laag roomboter en kaas voor de kinderen.
En het mooiste: dankzij de inspanningen van Joris Jan en Jette is dit alles straks toegankelijk voor toekomstige generaties. “Het staat straks netjes geordend in zuurvrij papier, met lintjes en plaatsingslijsten,” zegt Joris Jan. “Ik verwacht dat het ongeveer drie meter plankruimte gaat innemen. Drie meter geschiedenis. Drie meter broederschap.” (tekst gaat verder onder de foto)
De oudste stukken uit het archief gaan terug tot het einde van de 19e eeuw. (foto: Streekstad Centraal)
Vrijdag volgt het gesprek met het Regionaal Archief Alkmaar. Voor kaasdrager Jette van het Groene Veem voelt het als een bekroning. “We zijn er zuinig op, maar de tijd is rijp dat anderen het ook kunnen zien, gebruiken, bestuderen. Het is onze plicht om dit over te dragen.”
En dan, met een glimlach: “Er is maar één ding dat je niet moet doen als het straks is overgedragen. Laat de brandweer maar niet oefenen bij het Regionaal Archief.”
Een zacht briesje waait over de voormalige weilanden van Koedijk terwijl bezoekers langzaam het terrein van LiberTerra oplopen. Het is open huis bij de wooncommunity aan de rand van natuurgebied Geestmerambacht. Versgebakken pizza’s, bloeiende tuinen en open huisjes heten de nieuwsgierigen welkom. “Wie had zich dit vijf jaar geleden kunnen voorstellen?”
“Toen we hier voor het eerst kwamen kijken, was het één grote kleibende,” vertelt bewoner Erik lachend, terwijl hij een groepje belangstellenden verwelkomt. “Er groeide nog helemaal niks. Je gleed uit bij elke stap, en je moest oppassen dat je laarzen niet volliepen met modder”, vertelt hij. “Het leek eerder een bouwput dan een toekomstig thuis”, voegt Ed toe. Zowel Ed als Erik wonen nu al vijf jaar in LiberTerra. (tekst gaat door onder de foto)
Bewoner Ed vertelt met veel passie over al het moois wat Liberterra te bieden heeft. Zo is er in het midden van het terrein een gezamenlijke moestuin waar iedereen een steentje aan bijdraagt. Op de achtergrond is een van de huisjes op het terrein te zien. (foto: Streekstad Centraal)
De gemeenschap ligt verscholen aan de rand van natuurgebied Geestmerambacht en bestaat uit een verzameling kleine, duurzame huisjes die in een halve kring zijn opgesteld rond een gezamenlijke binnentuin. “Ik word hier toch wel erg enthousiast van hoor, als ik dit allemaal zo zie”, zegt een bezoeker opgewekt. “Dat de mensen dit hier helemaal zelf hebben opgebouwd vind ik erg bijzonder.”
Tijdens de rondleidingen vertellen bewoners enthousiast over het ontstaan. “Het initiatief is zo’n vijf jaar geleden begonnen”, begint Ed. “De boerderij die voorheen op deze grond stond werd gesloopt en één van de mensen die hier nu woont zag wel een mogelijkheid om een eigen community te starten. En zo gezegd zo gedaan. Kijk om je heen, ik denk dat het wel gelukt is!”
Op het terrein is van alles te zien. De moestuin ligt er uitnodigend bij, vol met kruiden, groentes en bloemen. Her en der staan bewoners klaar om vragen te beantwoorden. “Iedereen draagt hier bij op zijn eigen manier,” legt Ed uit. “We hebben geen hiërarchie, wel overleg. En dat werkt.” (tekst gaat door onder de foto)
Om de verschillende huisjes te mogen betreden moesten bewoners hun schoenen uit doen. “Dat is een van de gewoontes hier, dus we zouden het waarderen dat indien dat mogelijk is jullie je schoenen ook buiten laten staan.” (foto: Streekstad Centraal)
Tijdens het open huis staan meerdere huisjes open voor bezichtiging. Bezoekers stappen voorzichtig – zonder schoenen – naar binnen. De woningen zijn klein maar slim ingericht, elk met een eigen stijl, gebouwd van duurzame of hergebruikte materialen. “Wat ik het fijnste vind?” zegt bewoner Erik. “Dat ik de buren écht ken. En dat er altijd iemand is om mee te eten, of gewoon even stil mee in de tuin te zitten.
De huisjes op het terrein van LiberTerra zijn geen vaste woningen, maar zijn zo gebouwd dat ze ook op een andere plek neergezet kunnen worden. “In eerste instantie hadden we een huurcontract voor vijf jaar, maar dat is nu gelukkig al verlengd naar nog eens vijf jaar”, vertelt Ed.
Na die jaren hoopt hij samen met mijn buurtgenoten nog veel langer te kunnen blijven. “We zijn daar al mee bezig, en we hopen heel erg dat we onder het mom van een ‘voorbeeldfunctie’ langer mogen blijven. Want hier wonen vinden mijn gezin en ik echt fantastisch.”
Schatzoeken naar vintage parels tussen een karrenvracht aan tweedehands kleding. Het is inmiddels ook in Alkmaar niks nieuws meer; de vintagetrend heeft in de Kaasstad met meerdere vintagewinkels en -initiatieven al voet aan de grond gekregen. Maar de Alkmaarse vriendinnen Krissy Hogervorst en Lois Dekker bedachten een vintage-initiatief dat Alkmaar nog niet kende: een vintagemarkt waar mensen hun eigen kleding aanbieden.
Struinend langs de marktkraampjes kijkt Margreet met een scherpe blik naar alle items. Ze is een “kritische shopper”, zegt ze, omdat ze “al heel veel heeft thuis”. Toch kan ze zaterdagmiddag wel aan haar trekken komen. “Er is een divers aanbod, ik zag net zelfs een kasjmieren item.”
De Laat is zaterdagmiddag omgetoverd tot een walhalla voor vintageliefhebbers. Vanaf de Ridderstraat tot de Koorstraat is de Laat gevuld met dertig marktkraampjes waar vintagekleding wordt verkocht. Niet door ondernemers of kringloopwinkels, maar door mensen die hun eigen, overbodige kleding verkopen. (tekst loopt door onder de foto)
De entree bij de eerste editie van KNUS, staand voor Kwaliteit, Natuur(lijk), Uniek en Sfeervol. (foto: Streekstad Centraal)
Het begon allemaal toen Krissy op een stedentrip was in Kopenhagen dit voorjaar. Ze stuitte op een vintagemarkt waarvan het concept precies hetzelfde is als dat van KNUS – zoals de markt heet. In haar enthousiasme belde ze direct haar vriendin Lois op, die “altijd vol ideeën zit”. Vanaf april zijn de twee goedlachse twintigers bezig met de voorbereiding.
“Toen we het idee hadden uitgewerkt, zijn we naar de gemeente gegaan. Zij reageerden direct enthousiast”, vertelt Krissy aan Streekstad Centraal. “We wisten eigenlijk niet zo goed hoe het werkt om een vergunning aan te vragen, maar de gemeente heeft ons daar gelukkig mee geholpen. Toen zijn we kraampjes gaan huren en hebben we een campagne opgezet. De hele organisatie kostte veel tijd en het kwam vaak aan op de avonduurtjes, want we werken allebei fulltime. Het was soms hard werken maar is het de moeite waard.”
Nu de markt eenmaal staat en er honderden mensen de kraampjes afstruinen, lopen Krissy en Lois dan ook trots over over het terrein. Het is drukker dan ze hadden verwacht, vertelt Lois. “Het is echt heel bijzonder hoeveel mensen er vandaag op de markt afkomen. Dat had ik serieus niet verwacht.” (tekst loopt door onder de foto)
Nu kopen of later huilen, is het devies zaterdag. (foto: Streekstad Centraal)
De meiden vonden het tijdens de voorbereiding nog spannend of ze alle marktkraampjes zouden kunnen vullen. “Je kan maar een keer een eerste indruk maken”, zegt Lois, “dus dan wilden we wel dat alles vol zou staan.” Die angst was nergens voor nodig, zo bleek, want binnen een week waren alle kraampjes, dertig in totaal, uitverkocht. Niet alleen bekenden van de organisatoren en mensen uit de buurt staan zaterdagmiddag op De Laat met hun kraampje, de verkopers komen uit het hele land. Zo is er zelfs een enthousiasteling uit Den Bosch gekomen om zijn overbodige kleding te verkopen.
Dat mensen hun eigen kleding verkopen, zorgt soms ook voor een lastig afscheid. Bijvoorbeeld bij Leny en Lenny, de tante en moeder van Krissy die op haar aandringen hun kledingkast eens kritisch onder de loep hebben genomen en de overbodige items vandaag verkopen. “Bij sommige items denk ik wel: ik zou het ook niet heel erg vinden als die niet verkocht worden. Net moest ik met toch een beetje pijn in m’n hart afscheid nemen van een item. Maar ach, het is ook leuk dat iemand anders er van kan genieten”, vertelt Leny. (tekst loopt door onder de foto)
Over het hele terrein staan rijdende pashokjes. (foto: Streekstad Centraal)
Voor twee andere vrouwen die een kraampje hebben, begon het afscheid nemen al eerder. “Toen ik vorige week mijn kleding ging selecteren voor de verkoop heb ik al afscheid genomen van sommige items. Ik hanteer de regel: als ik iets een jaar niet heb gedragen, mag het weg”, vertelt Monique, die samen met haar oude studievriendin Karin achter hun marktkraampje een visje zit te eten.
“Het verrast me hoe druk het is”, vertelt Karin. “Dit laat echt zien dat de vintagetrend in Alkmaar op een hoogtepunt zit. Veel mensen vinden het een leuke bezigheid om tussen al die items te snuffelen en het duurzaamheidsaspect trekt denk ik ook heel veel mensen, want dat vindt men gelukkig ook steeds belangrijker.” (tekst loopt door onder de foto)
Monique (grijze trui) en Karin (roze vestje) begeleiden hun klanten in hun zoektocht naar de parels van hun marktkraampje (foto: Streekstad Centraal)
Voor de vriendinnen Tess en Noortje is dat in ieder geval zo. Het duurzaamheidsaspect is voor hen “heel belangrijk”, zo niet de belangrijkste motivatie om deze vintagemarkt te bezoeken. Aan hun trekken komen ze zaterdagmiddag wel. “We struinen alle rekken af, op zoek naar parels. En we hebben er al een aantal gevonden hoor. Kijk, deze gaat sowieso mee”, vertelt Tess enthousiast met een bruingroen gestreept vestje in haar hand.
Ook voor Krissy en Lois is het duurzaamheidsaspect belangrijk. “Naast mensen unieke vintagekleding aan te bieden, willen we ook bijdragen aan een circulaire economie. Want er is al ruimschoots genoeg kleding, maar bij veel mensen ligt het in hun kast te verstoffen. Dan kan je er beter iemand anders blij mee maken, zodat diegene geen nieuwe kleding hoeft te kopen.”
Hoewel zaterdagmiddag eigenlijk nog een pilot was, is daar niets van te zien. De meiden noemen het dan ook een “flink uit de hand gelopen pilot”, die eigenlijk gewoon de eerste editie is. De datum voor de volgende editie staat inmiddels ook al vast: op zaterdag 6 september zal de Laat weer omgetoverd worden tot een grote vintagemarkt.
Het verhuizen van een domeinnaam is een administratief en technisch proces waarbij een domeinnaam wordt overgezet van de ene aanbieder naar de andere. Organisaties en particulieren kiezen hiervoor wanneer zij het beheer van hun domein willen onderbrengen bij een partij die beter aansluit bij hun wensen.
Een verhuizing verandert niets aan de domeinnaam zelf. De naam blijft hetzelfde en bezoekers merken hier niets van, mits het proces goed wordt uitgevoerd en alle diensten verbonden aan het domein zonder onderbreking blijven werken.
Hoe het verhuisproces van een domeinnaam verloopt
Het proces begint met het aanvragen van een verhuistoken bij de huidige aanbieder. Dit token is een unieke code die wordt gebruikt om de domeinnaam bij de nieuwe partij aan te melden. De nieuwe aanbieder controleert met behulp van deze code de gegevens en start het verhuisproces zodra alles klopt.
Afhankelijk van de extensie kan de verhuizing binnen een paar uur tot enkele dagen zijn afgerond. Vooraf moeten alle gekoppelde diensten zoals e-mail en website worden geïnventariseerd zodat de overgang soepel verloopt en er geen uitval optreedt tijdens de verhuizing.
Redenen om een domeinnaam te verhuizen
Een domeinnaam wordt verhuisd om verschillende redenen. Soms spelen lagere kosten of een betere service een rol. In andere gevallen is het praktischer om alle domeinnamen en bijbehorende diensten bij één aanbieder onder te brengen om het beheer te vereenvoudigen.
Ook kan een verhuizing nodig zijn wanneer de huidige partij onvoldoende ondersteuning biedt of niet de gewenste technische mogelijkheden heeft. Het besluit om een domeinnaam te verhuizen past vaak binnen een bredere herstructurering van de digitale omgeving.
Voorbereiding op een verhuizing
Een goede voorbereiding is noodzakelijk om problemen tijdens of na de verhuizing te voorkomen. Alle administratieve gegevens moeten worden gecontroleerd, zoals de domeinnaamhouder en de geregistreerde contactgegevens. Daarnaast is het belangrijk om na te gaan welke diensten er aan het domein gekoppeld zijn.
Denk hierbij aan hosting, e-mail en beveiligingscertificaten. Wie een domeinnaam verhuizen bij TransIP wil, doet er goed aan om deze gegevens vooraf in kaart te brengen en te zorgen dat er een plan is om de instellingen direct over te nemen bij de nieuwe aanbieder.
Doorlooptijd en technische controle
De duur van een verhuizing hangt af van het type domeinnaam en de regels die daarvoor gelden. Voor veel extensies wordt een verhuizing binnen één werkdag afgerond zodra het verhuistoken correct is ingediend. Bij sommige domeinen gelden langere termijnen omdat extra controles plaatsvinden of er wettelijke termijnen zijn die in acht moeten worden genomen.
Tijdens het verhuisproces moeten de nameservers correct worden ingesteld om de bereikbaarheid van de website en e-maildiensten te waarborgen. Dit voorkomt onderbrekingen in de dienstverlening.
Wat na de verhuizing belangrijk is
Na afronding van de verhuizing is het nodig om alle gekoppelde diensten te testen. Dit geldt voor de werking van de website, de e-mail en andere functionaliteiten zoals subdomeinen of beveiligingsinstellingen. Ook is het verstandig om waar nodig verbeteringen aan te brengen in het beheer en de beveiliging.
Zo kan de nieuwe omgeving optimaal worden benut en blijft de domeinnaam een stabiele basis voor de online aanwezigheid van het bedrijf of de organisatie. De keuze voor een betrouwbare aanbieder draagt bij aan een soepel verloop van het hele proces en een goed functionerende digitale omgeving.
![Feiten over het verhuizen van een domeinnaam via een betrouwbare aanbieder [Advertorial]](https://hub.streekstadcentraal.nl/wp-content/uploads/2025/07/transip.jpg)