Woningbouwcorporatie Kennemer Wonen wil ook huizen gaan verhuren in Dijk en Waard. Tot nu toe was de corporatie actief in de gemeenten Alkmaar, Bergen, Castricum, Heiloo en Uitgeest.
De corporatie ziet kansen in Dijk en Waard, waar duizenden woningen worden gebouwd. Als het aan het gemeentebestuur van Dijk en Waard ligt worden voor 2030 zo’n tienduizend woningen gebouwd. Onder meer nieuwbouwwijk Westerdel, De Klamp, maar ook het Stationskwartier zijn in ontwikkeling.
En in dat Stationskwartier wil Kennemer Wonen 250 tot 300 appartementen afnemen voor de sociale verhuur.
Jan Vallentgoed, de eigenaar van het reuzenrad in Egmond aan Zee, hoeft niet bang te zijn voor verdere procedures. Na een juridisch conflict werd al bekend dat het rad van de gemeente Bergen de komende vijf jaar op de boulevard mag staan. De rechter heeft nu ook een eerder handhavingsverzoek ongegrond verklaard.
Je kon het reuzenrad de afgelopen jaren nauwelijks over het hoofd zien. Op de Egmondse Boulevard, met uitzicht over de zee. Maar vorig jaar mocht werd het rad niet opgebouwd vanwege bezwaren van Egmonder Ramon Ory, die vond dat (de huurders van) zijn vakantiehuisjes er hinder van ondervonden. “Het gaat erom dat als je iets in een gemeente wil, je je moet houden aan de procedures die daarvoor gelden. En dat is in dit geval niet gebeurd. De gemeente heeft die procedures niet gevolgd.”
Maar dat ziet de rechtbank dus anders. De rechter geeft Bergen gelijk. Voor dit jaar heeft de gemeente ook een omgevingsvergunning verleend voor het plaatsen van het reuzenrad. “Het hele dorp staat achter ons en daar krijgen we ook heel veel steun van”, reageerde eigenaar Jan Vallentgoed eerder in gesprek met Streekstad Centraal.
De krapte op het elektriciteitsnet speelt al jaren en wordt nijpend. Ook in onze regio. Dus moet er oplossingen worden bedacht. Als het aan het Alkmaarse college ligt komt zo’n (tijdelijke) oplossing bij de nieuwe haven bij de Boekelermeer. Nog dit jaar moet het probleem daar aangepakt worden met een een grote accu en een eigen stroomnet. Later zal er elders op het bedrijventerrein een tweede accu worden geplaatst.
De aansluiting van de haven op het Noordhollandsch Kanaal is inmiddels gevierd, maar bedrijven die zich daar willen vestigen krijgen een stevig ‘nee’ te horen van Liander, wanneer ze op het stroomnet aangesloten willen worden. Om de haven toch aantrekkelijk te maken voor bedrijven wil Alkmaar rond 2 miljoen euro investeren in een enorme accu: “Het gaat in principe om een tijdelijke oplossing zolang het netwerk van Liander niet in staat is om stroomaansluitingen met voldoende capaciteit beschikbaar te stellen.”
De stroomvoorziening is voor veel bedrijven – maar langzamerhand ook voor huishoudens – een uitdaging. Het stroomnet zit momenteel zo goed als vol. Vooral op tijdstippen waarop veel stroom wordt opgewekt of verbruikt, ontstaan problemen en blijkt er niet voldoende capaciteit te zijn op het net. (tekst gaat verder onder de foto)
Voorbeeld van een ‘energypack’ zoals in bij de Boekelermeerhaven zou moeten komen. (illustratie: NTU)
Volgens het Alkmaarse college duurt het ‘nog een jaar of tien’ voordat het stroomnet weer op orde is. “Dat staat de havenontwikkeling in de weg. Gemeente en provincie hebben grote belangen bij spoedige ontwikkeling van de haven.” De accu die de gemeente wil plaatsen is ongeveer twee zeecontainers groot en zal geplaatst worden aan de Aventurijnstraat. Ook wordt een een kleinschalig stroomnet aangelegd. Hierdoor zouden bedrijven minder afhankelijk zijn van de capaciteit van Liander.
Het project kost rond 2 miljoen euro. De gemeente wil hiervoor een eerder binnengehaalde Europese subsidie van 1,1 miljoen euro gebruiken. De overige kosten worden gedekt door de energiecoöperatie die gaat betalen voor het gebruik. Maar eerst is de lokale politiek aanzet. De Alkmaarse gemeenteraad gaat volgende maand praten over het plan.
Via heftzelfde energieprogramma heeft de gemeente inmiddels ook Europese subsidie voor een tweede batterij elders op het bedrijventerrein verkregen. Het college doet hiervoor later dit jaar een voorstel aan de raad.
Het is lente. De zon begint weer te schijnen en de regenachtige dagen zijn achter de rug. Toch heeft de natte winter gevolgen. Sneetjes, deukjes en beschadigde kopjes veroorzaken problemen voor de boeren: “Het voldoet niet aan de kwaliteitseisen.”
De meeste mensen kiezen in de supermarkt voor groenten dat er mooi uitziet. Groenten met een deuk of een snee blijven vaak in de schappen liggen. Dat heeft zo zijn gevolgen: de supermarkten accepteren de beschadigde groenten niet. “Terwijl het nog goed eetbaar is”, zegt boer Nicoline Vaalburg aan mediapartner NH Nieuws.
Samen met haar man Ted kon ze door de natte grond maar moeilijk oogsten. “Het stopte maar niet met regenen.” Hierdoor is een groot deel van hun biologische knolselderij afgekeurd. “De machine had slecht grip in het land. Daardoor hebben we niet zo netjes kunnen rooien.” (Tekst gaat verder onder de foto)
De afgekeurde knolselderij is nog goed te eten volgens Nicoline. (Foto: No Waste Army)
Iedere week blijft ruim zevenduizend kilo van de knolselderij liggen. “We hebben hier nu niet 300.000 kilo liggen, maar op jaarbasis komen we daar wel op uit.” Ted en Nicoline zijn niet de enige die hier last van hebben. Ook de aardappel-, bieten- en bollentelers zijn de dupe.
Volgens No Waste Army – een organisatie die zich inzet tegen voedselverspilling – moeten groenten en fruit in Nederland te vaak aan het perfecte plaatje voldoen. Medeoprichter van de organisatie, Thibaud van der Steen, vindt dat we voorbeeld moeten nemen aan landen als Frankrijk, Portugal of Griekenland. “Daar liggen de perfecte en imperfecte groenten gewoon door elkaar.”
De organisatie zal een deel van de overgebleven oogst van boer Ted overnemen, zegt Thibaud. Ze willen er houdbare producten van maken: “Die komen vervolgens in boodschappenboxen terecht.” Om voedselverspilling tegen te gaan roept ze voedselbanken en grote afnemers op om ook afgekeurde groenten over te nemen.
Er wordt hoe dan ook wat mee gedaan: “Weggooien doen we in elk geval niet”, vertelt Ted. “Als het niet biologisch wordt afgenomen gaat het naar een snijderij of komt het in potjes, zuur of poeder terecht. In het alleruiterste geval wordt het verwerkt tot veevoer of compost. Dat zou echt zonde zijn.”
De zon gaat weer schijnen, de bloemetjes bloeien en als je even niet oplet staat je hele tuin vol met onkruid. Zelfs de straten en fietspaden groeien onder. Om dit te voorkomen heeft gemeente Dijk en Waard een tweede onkruidmachine aangeschaft. En niet zomaar één: “Met 8.000 volt wordt de plant tot wortel aan toe uitgedroogd.”
Tientallen mensen in oranje hesjes en modderige werkschoenen staan rondom de nieuwe Zasso X-Power machine. Ze zijn opgetrommeld om bij de overhandiging van de sleutel te zijn. Als eerste gemeente gebruikt Dijk en Waard de onkruidmachine. “Ik mocht om half vier al stoppen met werken”, zegt een van de mannen met een biertje in zijn hand. “Ik had wel zin in een feestje.”
“De straten die normaal gesproken afgespoten of geborsteld worden, gaan we nu hiermee te lijf”, vertelt Gerard Meijaard van Voets. Hij verkocht de machine aan de gemeente. “Het is een gewone trekker, alleen gaat hiermee 8.000 volt door de plantjes heen. Dit zorgt ervoor dat de plant na twee dagen afsterft en niet meer terugkomt”, vult importeur Frank Verdonschot van CNH aan. (Tekst gaat verder onder de foto)
Tientallen mensen zijn opgetrommeld om bij de overhandiging van de nieuwe onkruidmachine te zijn. (foto: Streekstad Centraal)
Vorig jaar heeft de gemeente een proefgedraaid met de eerste machine. Maar nu valt de keuze op een tweede, die nog groter is. “Er is nog niet heel veel mee gewerkt dus mensen wachten het even af”, zegt Sanne Montijn van Stadsbedrijf. Als enige gemeente gebruikt Dijk en Waard de nieuwe onkruidmachines. “Wij willen graag nieuwe dingen uitproberen, en over het algemeen pakt het goed uit.”
Nieuwe dingen uitproberen voelt voor de gemeente Dijk en Waard als een uitdaging, maar dat heeft ook een prijskaartje. De nieuwe onkruidmachine kost 160.000 euro. “Volgens de berekeningen is dat binnen een jaar terugverdiend.” Gerard Meijaard vervolgt: “De oude ijzeren borstels versleten en moesten regelmatig vervangen worden. De restanten kwamen op fietspaden terecht en zorgden voor lekke banden. Nu hoef je er ook veel minder vaak overheen.” (Tekst gaat verder onder de foto)
Bestuurder Ed Punt mocht de sleutel in handen nemen. Gerard Meijaard staat rechts en kijkt lachend toe. (foto: Streekstad Centraal)
Een bijzondere taak was weggelegd voor gemeentewerker Ed Punt. Hij nam de sleutel in ontvangst, omdat de bestuurder het meest in de proefmachine heeft gereden. “Alles wat het aanraakt krijgt een stroomstoot”, vertelt Punt. Al moeten niet alleen planten, maar ook mensen oppassen: “Er staan een hoop waarschuwingsstickers op, maar mensen hebben geen flauw idee wat je aan het doen bent. Vorig jaar kwam iemand op zijn blote voeten op me afrennen, toen schrok ik me rot. Die heb ik toen wel even uitgescholden.”
De sfeer is gezellig in de Heerhugowaardse bedrijfshal. Na de overhandiging van de sleutel ontstaat een rij bij de foodtruck. Mensen kijken met bewondering naar de nieuwe machine. Bestuurder Punt is blij met het apparaat. “Het is leuk om te zien dat iets werkt. Anders ben je zo kansloos bezig.”
Mbo’ers uit de regio hebben goed gepresteerd tijdens de landelijke ‘Skills The Finals’ in de Brabanthallen in Den Bosch. Jort Rommel uit Limmen won goud in de finale Meubelmaken en zijn plaatsgenoot Stan Baltus pakte zilver in de discipline Bouwtimmeren, net als de Alkmaarse Jacky van Woerkom bij het onderdeel Handhaving. Verder was er ook nog zilver voor installatiemonteur in spé Ryan Verburg van het Horizon College in Heerhugowaard en voor Jolien Castien, student paraveterinair bij Vonk in Alkmaar.
Molenaar Stan Baltus had niet verwacht zilver te winnen. “Het is bijzonder om meegedaan te hebben. De grootste prijs is alles wat ik geleerd heb de afgelopen tijd, dat is onwijs veel kennis”, reageert de 17-jarige student aan het Regio College.
Voor Jort Rommel was er zowaar dus goud. De 18-jarige Limmenaar volgt de opleiding Allround Meubelmaker/ (Scheeps-) Interieurbouwer aan het Horizon College in Heerhugowaard. Tijdens de Skills wedstrijden kreeg hij uitdagende opdrachten voorgeschoteld, waarover je op school niet zo veel leert omdat ze in de praktijk niet vaak meer voorkomen. Hij had zich anderhalf jaar lang voorbereid en oefende veel op het werken in beperkte tijd.
Ryan Verburg (18) uit Warmenhuizen won zilver op het onderdeel sanitaire- en verwarmingstechnicus. Hij volgt de versnelde opleiding Werktuigkundige Installaties, niveau 3. Zijn praktische opleiding volgt hij bij IW Noord-Holland en Duteco Installatiegroep in Zuid-Scharwoude.
Jacky van Woerkom (20) uit Alkmaar en Beau Bouma (19) uit Julianadorp zijn tweedejaars studenten Handhaving bij Vonk in Schagen. Zij kregen als duo sporttesten en casussen, waarvan de meest uitdagende was het onder controle houden van een bus vol met (acteur-) hooligans.
Jolien Castien (20) hoefde in Den Bosch alleen nog maar haar tweede prijs op te halen. De vierdejaars studente paraveterinair (dierenartsassistent) moest al op 11 maart aan de bak in Doetinchem, omdat de Brabanthallen niet geschikt zijn voor de opdrachten met dieren.
Lachende gezichten en geanimeerd in gesprek zijnde mensen. Gebogen over een kop koffie of iets anders lekkers. Het is een vertrouwd gezicht voor de vaste klanten en uitnodigend voor nieuwe. Zaterdag hing er een extra vrolijk tintje rond de horecazaak, waarvan de reden weggegeven werd door de gouden tekst op de ballonnen: Elhorst Alkmaar 60 jaar. “Wilt u ook een lekker bakkie koffie mijnheer?”
Het is dochter Sanna Elhorst die koffie aanbiedt, maar vader Kees heeft waarschijnlijk al gespot dat er iemand aan het fotograferen is, want prompt komt hij naar buiten. “Goedemiddag!”, klinkt het enthousiast. We vallen maar meteen met de deur in huis en vragen eigenaar Kees Elhorst of hij de schuldige is van de feestelijkheden. Hij tovert een grijns op zijn gezicht en begint te vertellen.
Vader Kees en dochter Sanna die – ooit – het stokje overneemt. (foto: Streekstad Centraal)
“Mijn ouders zijn hier begonnen in 1964, op 1 maart. En ik ben dan de-zoon-van. Ze zijn hier begonnen als banketbakkers. Er kwamen op een gegeven moment een paar tafeltjes en stoeltjes in de zaak en toen was het een tearoom. Daarna gingen we ook een patatje en een tostie verkopen en plotseling besta je 60 jaar. Ik ben hier boven de zaak geboren en kreeg het als klein kruipertje al met de paplepel ingegoten. Mooie herinneringen!”
Tearoom Elhorst van toen heet al weer een tijdje Stadsbrasserie Elhorst en is de afgelopen 60 jaar een echte vaste waarde geweest op de Laat. Zelfs grote namen als V&D verdwenen, maar Elhorst bleef. “Van generatie op generatie komt hier lunchen. Een moeder met haar dochter èn een kleinkind. Dan heb je gewoon drie generaties van dezelfde familie bediend. Dat is gewoon heel erg gaaf.”
Dit weekend wordt een een feestje gevierd bij stadsbrasserie Elhorst: het bedrijf is al 60 jaar een vaste waarde op de Laat in Alkmaar (foto: Streekstad Centraal)
Dat het bedrijf een serieuze zaak is voor Kees, blijkt niet alleen uit zijn gedrevenheid en servicegerichtheid maar is ook fysiek zichtbaar. “Ik heb het niet voor niets op mijn arm staan hè.” It’s not a job, it’s a lifestyle, is op zijn onderarm getatoeëerd. En wie nog wat beter oplet, ziet dat het driehoekjespatroon dat op zijn arm is aangebracht ook in de inrichting en communicatie van het bedrijf terugkomt.
Sanna luistert tussen het koffie tappen en uitdelen door mee naar de antwoorden van vader Kees. Op de vraag wanneer zij het stokje gaat overnemen blijft het net even te lang stil. Daar is Kees duidelijk nog niet aan toe. “Dan moet ze eerst maar eens haar sporen verdienen!”, roept hij haar lachend na. “En ook dan zal ik haar blijven helpen. Mijn vader heeft mij ook altijd geholpen, tot het echt niet meer kon. En dat zal ik ook blijven doen.”
Als je gaat verhuizen en je bent gehecht aan iets, dan neem je dat mee naar je nieuwe stek. Zo dachten ze bij Nh1816 Verzekeringen in Oudkarspel ook over de grote boom die bij het kantoor staat. En dus werd een gespecialiseerd bedrijf ingehuurd om de tonnen zware plataan zorgvuldig te verplaatsen naar de nieuwe locatie een stukje verderop. “Die hebben we gekregen van onze financieel adviseurs voor ons 175-jarig bestaan.”
“De boom kon sowieso niet blijven. Voor de toekomst is er een ander doel beoogd voor deze grond”, vertelt senior manager Janwillem Swart. “Wij vinden het heel mooi om deze boom, die symbolische waarde heeft voor ons, ook mee te nemen naar de nieuwbouw, waar we verder willen doorgroeien.”
Het 175-jarig bestaan was in 1991 en de boom was toen al groot, dus de verhuizing is niet zomaar even met een schep en aanhanger gedaan. Woensdagochtend verscheen daarom een telekraan in de Dorpsstraat. De boom was alvast voorbereid op de reis door boomspecialist Dirk Went. “De plataan is in principe een makkelijk te verplaatsen boom. Linden ook. Eiken zijn wat moeilijker, en Beuken. Het slagingspercentage is wel 98 procent.” (tekst gaat verder onder de foto)
De plataan was al groot bij de plant, is te zien op deze foto uit 1991 (foto: Nh1816)
Voor Went is het een mooie klus, want een echte boomverhuizing had hij nog nooit gedaan. “Ik heb wat dat betreft wel voor wegen, dat er plek gemaakt moet worden. Of voor een rotonde, of een gebouw dat er een boom aan de kant moet, dat wel. Maar echt meeverhuizen naar een nieuw kantoor, dat is voor mij ook de eerste keer.”
Nadat het gevaarte met kluit en al op een trailer was gezet, moest het ‘convoy exceptionnel’ voorzichtig manoeuvreren en achteruit het nieuwe terrein van Nh1816 op. Geen probleem voor de ervaren chauffeur. Bij de ingang van binnenterrein werd de Plataan netjes op zijn plek gezet en ingegraven.
De boom wordt onderdeel van een mooie tuin, al is daar nu nog niets van te zien. De bouw van het nieuwe kantoorpand is bijna klaar, maar eromheen is het allemaal nog een modderige bende van aarde en zand. De verhuizing van het bedrijf vindt naar verwachting plaats in juni.
Een boeket rode rozen, het ultieme Valentijns geschenk. Maar de blik gaat vervolgens van ‘verliefd’ naar ‘geschrokken’. De reden? De extreem hoge prijzen voor een rode roos. Een boeket rode rozen kost vandaag tussen de 45 en 65 euro. De prijs stijgt altijd zodra Valentijnsdag op de kalender verschijnt, maar dit jaar zijn de prijzen extreem. “Ze zijn belachelijk duur, het is extreem duur geworden. Wij doen er dan dit jaar ook niet aan.”
“De rode roos is natuurlijk het symbool van de liefde, maar het is nu niet leuk om te verkopen” laat Ciska Strating van Art & Flowers aan Streekstad Centraal weten. “We hebben wel witte, roze, oranje en steenrode rozen, die laatste kan met abricot kleurige bloemen lijken op rood. We moeten dus veel creatiever zijn dan normaal.”
Ciska zit al 30 jaar in het vak en ieder jaar ziet ze de prijsstijging van rode rozen voorbij komen. Dit jaar vind ze het bizar. “We krijgen veel klanten die voor 25 euro een boeket willen, ze willen niet een aantal rozen en een takje groen voor die prijs.” Ze heeft besloten dit jaar geen rode rozen in te kopen. (tekst gaat verder onder de foto)
De winkel van Ciska Strating, aangekleed met roze, witte en abricot gekleurde bloemen. Geen rode rozen dus. (Foto: Streekstad Centraal)
Bij Spaansen Bloemen in Zuid-Scharwoude zijn, ondanks de prijzen, wel rode rozen ingekocht. “Het is ongeveer twee keer zo duur geworden, maar bij ons is de vraag naar rode rozen heel groot” vertelt medewerker Richard Muileboom. Niet tien, 30 of 40 rode rozen staan er klaar, maar rond de 300 en 400 staan dinsdagmiddag in de winkel. “Aan het einde van de dag zijn ze gegarandeerd allemaal weg.” (tekst gaat verder onder de foto)
Bij Spaansen Bloemen staan de rode rozen vol in het zicht, klaar voor de verkoop. (Foto: Mirjam Ooijevaar)
Beide bloemenverkopers geven wel een mogelijke oplossing voor Valentijnen die toch een boeket willen met rozen, maar niet de hoofdprijs willen betalen. “Wat we kunnen adviseren is een gemengd boeket met een of twee rode rozen in het midden voor de symboliek”
Dat de extreem hoge prijzen blijkbaar geen serieus obstakel vormen voor de verkoop komen we achter als we proberen kwekerijen te bellen. Na vijf kwekerijen geven we het op, nergens heeft men tijd om vragen te beantwoorden. “Nee, ook geen vijf minuten, we hebben het echt hartstikke druk met Valentijn.” Dat beloofd wat voor de prijzen van volgend jaar.
Gras, overal gras. Grazende koeien. En sloten die steeds voller lijken te lopen, plassen op het land, drassige oevers: zo kennen we het Noord-Hollandse landschap. Maar dat gras is steeds moeilijker te handhaven, zien deskundigen, want het water stijgt en kan geen kant op. Een mogelijk alternatief is de lisdodde ofwel sigarenplant. En die kunnen mensen zélf eten.
De winter is oogsttijd voor deze rietachtige planten. Waar ze al groeien, is het nu dus een drukte van belang. Een beeld dat in de toekomst misschien ook wel in de Eilandspolder te zien is, of in de natte polderlandschappen tussen de duinrand en het Noordhollandsch Kanaal. Wateroverlast speelt overal in Noord-Holland en dus zou de lisdodde overal een oplossing kunnen zijn.
NH, mediapartner van Streekstad Centraal, sprak met landbouwdeskundige Abco de Buck. De Noord-Hollander is enthousiast over de sigarenplant. “Je kunt er in ieder geval veel dingen mee doen. Dat is zeker.” Waar gras het steeds moeilijker heeft met de zompige Noord-Hollandse bodem, daar kan deze rietplant probleemloos groeien in een land dat nat, nat, nat is. Lisdodde verbetert de bodemstructuur en zorgt voor schoner water. (tekst gaat door onder de foto)
Abco de Buck. (foto: NH)
In Assendelft wordt de plant al geoogst, tegelijk met het bekende riet dat langs slootkanten groeit. Met dat gewone riet worden daken bedekt, de lisdodde heeft andere bestemmingen. Het gaat bijvoorbeeld in isolatiemateriaal en er wordt hout van geperst. “Af en toe zie je in het hout zelfs de silhouet van een sigaar. Het is het nieuwe goud”, zegt De Buck enthousiast. Daarnaast hebben ook sterrenrestaurants interesse: lisdodde is een delicatesse.
“Eeuwen geleden maakten wij gebruik van wat de natuur ons te bieden had”, vertelt De Buck. “De moderne landbouw trekt tegenwoordig met grote trekkers en machines over het land, daarvoor moet het land droog zijn. Maar dat is niet overal meer het geval en ook niet zo lang meer houdbaar.”
In het weiland in Assendelft zit het maaien er na een paar uur weer op. Een grote vrachtwagen vol rietstengels rijdt het terrein af. Op naar de productiefabriek waar de grote massa zal worden geproduceerd tot isolatiemateriaal en planken. En ook de taak van De Buck zit er voor deze dag op. De afgenomen lisdoddemonsters neemt hij mee naar huis waar hij zijn onderzoek achter de computer voortzet. Allemaal voor dat ene doel: dat ‘zijn’ alleskunner de grondstof van de toekomst wordt. (foto: pexels: alfo medeiros)
