Tot en met 21 september is de foto-expositie Kiek-In Kanaalpark te bekijken in het Kanaalpark Dijk en Waard.
Langs de Westdijk en in de wijk Broekhorn zijn 22 portretten te zien van inwoners en inwoners die verbonden zijn aan het kanaalgebied. Zoals Nico Vader, eigenaar van de Museale Schuitenhelling en al vele jaren betrokken bij Stichting Langedijk Waterrijk. De foto’s zijn gemaakt door fotografen Alexandra Geertruida en Norbert Reijngoud en bij ieder portret staat een QR-code om de persoonlijke verhalen van de mensen op de foto te lezen.
Kiek-In Kanaalpark is onderdeel van ‘Zomer van Kanaalpark’, een programma met meerdere activiteiten. Meer hierover op zomervankanaalpark.nl.
Het theater dicht? Dat kan niet, dachten drie Heilooërs. Aan de keukentafel van Marjon Zandvliet werd een reddingsplan gemaakt voor Theater De Beun. Na het faillissement gingen de deuren van het theater dicht, maar daar komt binnenkort waarschijnlijk verandering in. Het gemeentebestuur heeft gezegd dat de vrijwilligers het theater mogen runnen. “We hebben veel gesproken , veel geluisterd. Ik heb het gevoel dat ik in een hele andere wereld terechtkom.”
Want Marjon Zandvliet komt helemaal niet uit de theaterwereld. Samen met Marian van Dam en Suzanne Gort is ze toch een initiatief gestart: de stichting Theater en Filmhuis De Beun. “Het idee is letterlijk aan mijn keukentafel ontstaan”, lacht Marjon.
En de vaart zit er in. Het trio heeft al een bijeenkomst voor vrijwilligers georganiseerd, er is contact met de gemeente en niet te vergeten: ze praten ook met deskundigen uit het theatervak. “We hebben veel gesproken, veel geluisterd. Ik heb het gevoel dat ik in een hele andere wereld terechtkom. Maar ja, er moet gewoon een theater zijn in Heiloo.” (tekst gaat verder onder de foto)
Volgens Zandvliet is Heiloo zonder theater ondenkbaar. (foto: aangeleverd)
Het is al maanden stil bij het pand van De Beun aan de Willibrordusweg. Exploitant Heiloo Actief werd begin dit jaar failliet verklaard. Dat was direct een probleem voor het theater. Tal van acties zijn de afgelopen tijd gehouden. Waaronder een handtekeningenactie, maar ook een muzikaal protest voor het theater. “We missen de reuring: het is leeg, zonde en jammer”, vertelde Suzanne van Dongen van de werkgroep Behoud De Beun eerder. “Dat je gewoon op je fietsje naar voorstellingen en filmavonden kan.”
Niet alleen betekende het faillissement van Heiloo Actief een onzekere tijd voor het theater, maar ook het voortbestaan van buitenzwembad Het Baafje hing aan een zijden draadje. Maar bewoners lieten het er niet bij zitten. Actiegroep Red Het Baafje, inmiddels Vrienden van Heiloo werd al snel geboren. (tekst gaat verder onder de foto)
De situatie bij Het Baafje is volgens Zandvliet een mooi voorbeeld voor De Beun. “We hebben goed contact met de vrijwilligers achter het zwembad. Het is mooi wat ze doen. Het is belangrijk dat er voorzieningen blijven in Heiloo, want anders wordt de leefbaarheid ook minder.”
Een aantal maanden geleden werd het idee geboren aan de keukentafel bij Marjon Zandvliet. Inmiddels zijn de gesprekken over het reddingsplan veel verder dan de tafel. Ook het gemeentebestuur ziet wat in het plan, al moet vooral de financiële toekomst nog duidelijker worden gemaakt. “We hebben daar tot dinsdag 9 juli de tijd voor gekregen. En voor een groot deel is het plan al klaar. We houden onzekerheden, want we weten nog niet hoe het met de inboedel verdergaat, maar wat we weten staat nu zwart op wit.” (tekst gaat verder onder de foto)
Zo’n 150 sportievelingen maakten vorig week nog bommetjes om Het Baafje te behouden. (foto: Streekstad Centraal)
Het enthousiaste trio gaat met volle moed verder met hun doel. Het behoud van Theater De Beun. “Natuurlijk zijn er uitdagingen. De hoeveelheid vrijwilligers, de financiële situatie. Ik kan er zo een aantal opnoemen, maar het plan wat er ligt ziet er goed uit. We hopen nu ook op het enthousiasme van de gemeenteraad.”
Als het aan Zandvliet ligt, wordt binnenkort al gestart met de exploitatie van De Beun. Al was voor een volwaardig theaterseizoen eigenlijk meer voorbereiding nodig. “We hebben er gewoon veel zin in. Zeker met de filmavonden kunnen we al redelijk snel mee starten.” Ze benadrukt: “Heiloo moet een theater hebben, net als een zwembad. Er moet gewoon veel gebeuren in het dorp.” (foto: aangeleverd)
Ze is er niet blij mee. Nee, dat zeker niet. Directeur Erna Winters van Bibliotheek Kennemerwaard vreest voor de sluiting van locaties in Akersloot en Limmen. De gemeente Castricum wil namelijk bezuinigen op gesubsidieerde organisaties. Niet volgend jaar, maar wel in 2026. “Zorgwekkend”, reageert directeur Winters.
Binnen enkele dagen werd een handtekeningenactie al meer dan achthonderd keer getekend. En dan is er ook nog een online petitie. De boodschap: behoud de bibliotheken Akersloot, Limmen en Castricum. “Op zich heb ik goede hoop, maar er is ook een andere kant”, reageert Winters in gesprek met Streekstad Centraal.
“Moedeloosheid is niet het goede woord. Maar de bibliotheek en overigens ook andere organisaties staan al jaar en dag onder druk van de gemeente Castricum. Donderdagavond heb ik het ook uitgelegd aan een raadslid. We krijgen niet de gevraagde indexatie. Daardoor hebben we in tien jaar tijd al meer dan 400.000 euro niet gekregen.” (tekst gaat verder onder de foto)
De bibliotheken in gemeente Castricum lopen al jaren geld mis. “Het water staat ons aan de lippen”, volgens directeur Erna Winters. (foto: Streekstad Centraal)
Ook afgelopen donderdagavond werd in de gemeenteraad van Castricum nog gesproken over harde bezuinigingen. Voorgesteld werd om gesubsidieerde organisaties in ieder geval in 2025 nog te ontzien. Dat voorstel lijkt een meerderheid in de raad te hebben. Voor Winters is dat echter geen reden om niet in actie te komen. “Het water staat ons tot aan de lippen”, benadrukt ze. “We hebben voor het bibliothekenwerk in Castricum een negatief vermogen. Kijk, van mij wordt ook een gezonde bedrijfsvoering verwacht. De situatie is wat dat betreft zorgwekkend.”
De bieb heeft tegenwoordig een veel maatschappelijkere rol. Er zijn hulppunten voor mensen met digitale vragen, nieuwkomers krijgen taalles en zo kunnen we nog even doorgaan. “Tien jaar geleden dacht vrijwel iedereen dat de bibliotheek geen lang leven meer beschoren was. Alles zou online worden, nou niks is minder waar. Daarom snap ik de politieke keuze van Castricum niet. We staan midden in de samenleving. Vanaf 2025 komt er ook rijkssteun ter ondersteuning en versterking van de bibliotheken. Dan snap ik de bezuinigingen van Castricum nog minder.”(tekst gaat verder onder de foto)
De gemeente Castricum moet bezuinigen vanwege het verwachte ‘ravijnjaar’ 2026.
Naast de fysieke handtekeningenactie, is er een online petitie. Na een aantal dagen hebben 927 mensen de petitie ondertekend. “Dat is voor mij zeker niet verbazingwekkend hoor. Op het moment dat je aan zo’n voorziening komt, komen mensen in opstand. In de bibliotheek tref je theoretisch- en praktisch opgeleiden, rijk en arm. Als zoiets verdwijnt, dan doet dat iets met de maatschappij.”
Ook een aantal leerlingen van OBS Juliana van Stolbergschool zijn in opstand gekomen en hebben een handtekeningenactie opgestart. “Dat is wel leuk om nog even te benoemen”, voegt Winters toe. “Ik weet niet meer precies hoeveel handtekeningen het waren, maar ik heb ze digitaal aan de griffier gestuurd.”
Al met al is het nog onduidelijk hoe het verder gaat met de bibliotheken in de gemeente Castricum. Winters heeft goede hoop dat de subsidie in ieder geval voor volgend jaar veiliggesteld wordt. “En dat er gesprekken komen over een vierjarig beleid”, vult Winters aan. “Wat er nu in Castricum gebeurt, zegt ook wat je bewoners wil bieden. Met een bibliotheek kun je inwoners kansen geven.”
Artiesten als Jan Biggel, Henk Damen, Wolter Kroes en Pascal Redeker. Ze hebben honderdduizenden, soms zelfs miljoenen views op YouTube. Wereldberoemd in hun genre. Maar je hoort ze eigenlijk zelden op de radio. Behalve dan bij stations als RADIONL. De zender trekt jaarlijks naar Heerhugowaard voor de Zomertoer. Een festijn met enthousiaste artiesten en duizenden bezoekers. Maar wat is het geheim van het succesvolle Waardse evenement?
Zingen, dansen. “Ze mogen van me zeggen wat ze willen. Ik trek me daar toch lekker niets van aan.” Op het podium zanger Peter Beense. “Want wat ze kletsen, is soms om te gillen. Ik blijf m’n eigen gang toch gaan.” De volkszanger woont dan wel al jaren in de gemeente Alkmaar, maar zijn liedjes gaan toch vooral over ‘die mooie, die fijne Jordaan’. En zo zijn er dus nog meer artiesten die richting het Heerhugowaardse festival komen. Van Stef Ekkel en zijn woonboot tot René Karst en het atje voor de sfeer.
Ook dit jaar is er weer de RadioNL Zomertoer. Op de planning artiesten als Samantha Steenwijk, Mart Hoogkamer, enWesly Bronkhorst. “Maar ik zing zelf ook een moppie”, vertelt Heerhugowaarder Joost de Vries. Hij heeft recent het lied ‘Mooie meiden’ uitgebracht. Al jaren is de Heerhugowaarder organisator van de Zomertoer. “Dit jaar is het alweer de dertiende editie. Het is altijd weer feest, altijd weer gezellig”, vertelt De Vries in gesprek met Streekstad Centraal. (tekst gaat verder onder de foto)
Ook oud-Schagenaar Gerard Joling is een aantal keer bij de Zomertoer geweest. (foto: RADIONL Zomertoer Heerhugowaard)
Het recept van de RADIONL Zomertoer is duidelijk. Tientallen artiesten op IJsbaanterrein ‘t Kruis. Een hossende menigte en de nodige drankjes. “Je vroeg naar het geheim van de Zomertoer, maar ik denk dat de gratis entree daar onderdeel van is. Want dat zie je niet meer overal.”
“Bovendien is de Nederlandse muziek populair’, gaat De Vries door. “Vooral bij de jeugd. Dat had je tien jaar geleden niet kunnen denken.” Artiesten als Roxy Dekker, Suzan & Freek en de Bankzitters zijn razend populair en zingen alleen Nederlandse muziek. “Je merkt het ook aan de andere leuke festivals. Er zijn er heel wat bijgekomen de afgelopen jaren.” (tekst gaat verder onder de foto)
Nederlandse muziek wordt steeds populairder bij de jeugd, vindt Joost de Vries. (foto: NH Media)
Joost de Vries geniet van het festijn. Het kost moeite om de Zomertoer te organiseren. Met vergunningen, hogere kosten en de vele sponsorcontacten. Maar volgens De Vries is het zeker de moeite waard. “Het is elke keer weer een feest. En het leuke is dat eigenlijk alle grote artiesten hier door de jaren heen zijn geweest. Van Jan Smit tot René Froger.”
Dit jaar kijkt Joost de Vries uit naar alle artiesten, maar een beetje meer naar Mart Hoogkamer. Want hij zou al eerder komen, maar kwam niet opdagen. Middelvingers en boegeroep haalden twee jaar geleden zelfs de nationale televisie. “Dat was wel apart, maar ook logisch. Zo’n grote artiest, die er gewoon niet is. Hopelijk komt hij dit jaar wel naar Heerhugowaard.” De Vries moet er een beetje om lachen. (tekst gaat verder onder de foto)
‘Ik ga zwemmen in Bacardi Lemon’ is de eerste en grootste hit van Mart Hoogkamer. (foto: aangeleverd)
Maar de zanger en organisator is ook benieuwd naar het optreden van Sieneke. De Sha-la-lie-zangeres komt namelijk voor het eerst naar de Zomertoer op het ijsbaanterrein. “Dat is altijd wel een momentje. Voor het eerst op ons festival.”
Nog een paar weken en dan is het zover. Zondag 7 juli vanaf 13:00 uur aan de Jan Glijnisweg in het Dijk en Waardse buurtschap ‘t Kruis. “Ja ik heb er heel veel zin in. Het is een belevenis. Een gratis festival met alleen maar Nederlandstalige artiesten. Een groot feest.” (foto: RADIONL Zomertoer Heerhugowaard)
“Kijk oma, wat ik heb gevonden. Dat is van uw moeder”, zegt een meisje. “Nee, van mijn moedersmoeder”, antwoordt oma. Het is verder stil tijdens de generale repetitie in de grote zaal van Cool kunst en cultuur. “Moet ik hier blijven zitten of loop ik tijdens deze scène weg?”, vraagt GerdaLentenHavertong. De Heerhugowaardse theatergroep Featherhair Creations heeft niemand minder dan de Sesamstraat-grootheid gestrikt voor de voorstelling ‘Een stem uit het verleden’.
Ze is bekend bij velen. Wereldberoemd in Nederland, zou je kunnen zeggen. De inmiddels 77-jarige GerdaLentenHavertong. “Ja, dat schrijf je aan elkaar”, benadrukt ze. “Sinds het overlijden van mijn echtgenoot noem ik me zo. Als eerbetoon aan hem.” De actrice zit rustig in de kleedkamer wanneer we haar spreken. “Ik heb een aantal jaar in Alkmaar gewoond. Volgens mij vier jaar. Ik gaf les in Bergen. Dus deze omgeving ken ik goed.”
Het stuk – Een stem uit het verleden – is een vertelling over het slavernijverleden. Een meisje, Asha, wil meer weten over de cultuur en geschiedenis van het land van haar voorouders. Oma vertelt Asha over het leven van háár oma Mary. Het verhaal leidt via Mary naar de plantages. Ten tijde van de trans-Atlantische slavernij. Mary was geen tot slaafgemaakte. Ze woonde in een groot huis en werd verliefd. Op een tot slaafgemaakte. (tekst gaat verder onder de foto)
Oma vertelt het verhaal van haar oma.
In de zaal staan de acteurs en actrices in een cirkel. “We gaan knallen”, zegt Anne Hiddinga. “Toi, toi, toi.” Ze is schrijver, regisseur en uitvoerend producent van het toneelstuk. Ondertussen maken de jonge acteurs zich klaar voor de generale repetitie. “Toen ik de rol kreeg vond ik hem niet groot, maar wel onmisbaar. Ik ben een tot slaafgemaakte en word verliefd op Mary”, vertelt Themba Smit. “Je gaat met deze voorstelling wel nadenken over hoe erg het is geweest.” Ook Noja de Miranda is gespannen, maar bovenal enthousiast. “Ik wist natuurlijk dat de slavernij er was, maar inhoudelijk weet ik nu meer. Vooral over hoe het toen allemaal ging.” Acteur Jurre Ridderhof kan dat beamen. “Ik vind het echt een belangrijk onderwerp.”
De laatste repetitie begint. Anne Hiddinga kijkt geduldig naar de scènes. Ook de techniek wordt getest. “Het kader mag anderhalve meter naar rechts”, zegt Hiddinga. “Dan staan jullie meer in het licht.” Ondertussen schuifelen een aantal jonge acteurs wat op. “Ja, zo is het beter. Super!”
Het is een indrukwekkend verhaal. Met de voordrachten van getalenteerde acteurs en de optredens van percussieband Drumboost en gospelkoor G-Roots. “We hebben een goede generale gehad”, vertelt actrice Amy Eversdijk. Ook Anne Hiddinga vindt dat. Ondertussen wordt ze overspoeld met vragen. “Waar is mijn kleed?” “Waar kan ik mijn kleding neerleggen?” Hiddinga lacht. “Sorry hoor, het is rumoerig. Want we doen maar één voorstelling.” Jammer, vindt ze zelf ook wel. “Maar het is wel een hele bijzondere beleving. Het moet die ene keer goedgaan. Kijk, heel eerlijk, als dit soort voorstellingen uitverkopen had ik het graag tien keer willen doen. Maar goed, op deze manier is het ook sport.” (tekst gaat verder onder de foto)
Anne Hiddinga poseert op het podium van de Grote Zaal. De plek waar de verdere dag de acteurs en actrices hun best staan te doen.
Hiddinga schreef zelf het verhaal. Het moest over de slavernij gaan, vond ze. “Dat past gewoon heel erg. Het is zo dichtbij nog. Mijn overgrootmoeder heb ik tot mijn veertiende meegemaakt en het zou dan haar moeder zijn die het heeft meegemaakt. 150 jaar is als je het zo bekijkt helemaal niet zolang geleden.” Ze trok de stoute schoenen aan en benaderde het management van GerdaLentenHavertong. “Dat was echt wel spannend hoor. Ik kreeg te horen dat Gerda het script eerst wilde lezen. En daarna zouden we bellen. Wel heel spannend natuurlijk. Ze zei in twintig minuten geen slecht woord.”
De actrice zelf kan dat volledig beamen. “Ik moet altijd lezen wat ik krijg. Ze wilden me verhalend hebben. Lezend. Alleen het gesprek met mijn kleindochter lees ik niet”, vertelt ze. “In principe is het kleur geven aan het verhaal wat je leest. Je vertelt in voorleesvorm de groei van het slavernijverleden. Waar het is begonnen, hoe wreed het was.”
GerdaLentenHavertong kan het toneelstuk niet spelen zonder stil te staan bij haar eigen geschiedenis. “Ik denk ook aan mijn voorouders. Ik heb een grootmoeder gehad en die ook weer een grootmoeder had, die slavin was. De verhalen die mijn grootmoeder kon vertellen. Het slijt diept, het snijdt. Het is pijnlijk. Het is zo verdrietig dat het zoveel mensen is overkomen.” (tekst gaat verder onder de foto)
Met muziek, dans en spel wordt vertelt over de verboden liefde tussen Mary en tot slaafgemaakte Benjamin.
Het is overigens niet toevallig dat de actrice, het gospelkoor en de drumband zijn gevraagd voor de voorstelling. Volgens Hiddinga zit daar een gedachte achter. “Ik vind het belangrijk dat de acteurs goed worden opgeleid en in aanraking komen met professionals. Het is wel meer dan een amateurvereniging. We leren op deze manier ook van professionals. Het is echt vlekkeloos gegaan. Heel prettig om met al deze mensen te werken.”
In de kleedkamer maakt de actrice zich klaar om op de foto te gaan. “De oma die ik neerzet heeft dit mooie kostuum aan. Een fosten koto.” Ze spelt het voor in het artikel. “Ik had toch nog een portie lippenstift?” Ze kijkt om zich heen. Pakt haar tas erbij. “De kinderen geven kleur. Ik heb met ze gezeten om te kijken wat ze willen vertellen. Niet één naar woord. Ze zijn eerder opbouwend. Deze kinderen hebben mij op een andere manier in verbazing gebracht. Ze hebben mij zo een gevoel van waardering van wat ze hebben en wat ze gaan doen gegeven. Ze zijn er zo vol van.” (tekst gaat verder onder de foto)
GerdaLentenHavertong denkt bij de voorstelling ook geregeld aan haar eigen familiegeschiedenis.
Na de generale repetitie werd de voorstelling in theater Cool gespeeld. Voor de eerste en dus ook laatste keer.
Beschimmeld en eigenlijk te zwaar. Na een ingrijpende restauratie is de grootste handgeschreven polderkaart van Nederland weer in goede staat. De kaart werd bijna tweehonderd jaar geleden gemaakt door Alkmaarder Arie van Diggelen. Zelfs Koning Willem I kreeg een exemplaar van de kaart cadeau.
“Er zijn wel grotere polderkaarten, maar die zijn dan vaak gedrukt”, vertelt papierrestaurator Floor Meijboom aan Streekstad Centraal. Dagenlang was zij samen met collega’s in de weer met de kaart. “We hebben hem uitgelijst en toen bleek de kaart op een zwaar eikenhout wagenschot te zitten. Daardoor was het slecht te hanteren”, zegt Meijboom. Na toestemming werd het schot losgehaald. “En daarmee kwam de achterkant van de kaart dus vrij. We zagen dat er tijdens een eerdere restauratie Japans papier geplaatst was als steunlaag. Daardoor hoefden we dat in ieder geval niet nog een keer te doen.” (tekst gaat verder onder de foto)
Met deze kopergravure werden afdrukken gemaakt. Voor hoogwaardigheidsbekleders werden de exemplaren met de hand ingekleurd. (foto: Regionaal Archief Alkmaar)
In de negentiende eeuw waren kaarten onmisbaar. Zeker om overzicht te houden van het ingewikkelde watersysteem in grote polders als de Schermer. Het polderbestuur vroeg landmeter Arie van Diggelen in 1836 om een nieuwe polderkaart te maken. Hij ging aan het werk. Het resultaat was een kaart van maar liefst 225 bij 175 centimeter. “Voor zover bekend gaat het om de allergrootste kaart van een individuele polder die ooit in Nederland is gemaakt”, benadrukt Regionaal Archief Alkmaar.
Het polderbestuur liet een verkleinde serie drukken. Liefhebbers konden intekenen op een exemplaar. Bovendien heeft het bestuur een aantal ingekleurde en ingelijste exemplaren cadeau gedaan aan hoogwaardigheidsbekleders als Koning Willem I. “De kosten waren niet mis”, laat het archief weten. “Opgeteld kwam het hele kaartproject op 1.442 gulden en 88 cent. Vergelijkbaar met bina 16.500 euro anno nu.” (tekst gaat verder onder de foto)
Hoogheemraad Klazien Hartog, waterschapshistoricus Diederik Aten en directeur Paul Post van het Alkmaarse archief bekijken de kaart. (foto: Hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier)
De originele handgetekende kaart kwam terecht in het Zuiderpolderhuis bij Driehuizen. Naderhand werd het opgehangen in de hal van het Noorderpolderhuis bij Schermerhorn. “Eigenlijk waren de omstandigheden daar niet goed genoeg”, vertelt Meijboom. “Er was geen klimaatbeheersing en door warmte en vocht ontstond schimmel.”
De gerestaureerde kaart werd onlangs door hoogheemraad Klazien Hartog overgedragen aan directeur Paul Post van Regionaal Archief Alkmaar. Om herhaling van de schimmelvorming te voorkomen is besloten om de kaart naar de geklimatiseerde depots van het archief te brengen. Want, zo stelt Meijboom: “Schimmelgroei kan zo weer ontstaan. Het zit letterlijk in de lucht. Ik ben blij dat er een nieuwe plek is gevonden voor deze kaart. Dan is de kans op nieuwe schimmelvorming het kleinst.”
De grootste polderkaart van Nederland laat de Schermer zien in de negentiende eeuw. Landerijen, rechte wegen, voornamelijk lintbebouwing. Voor Floor Meijboom is het werken met papier dagelijkse kost. Toch zal ze deze opdracht niet snel vergeten. “Ik heb weleens vaker een polderkaart behandeld, maar dat was een gedrukte versie en ruim twintig jaar geleden. Nee zo’n grote kaart met zo’n grote lijst is bijzonder. Net als de geschiedenis die het heeft.” (foto: Collectie Regionaal Archief Alkmaar)
Meewerken aan een creatief jongerenproject en dan de leiding krijgen. Zeker als je een tiener bent en nog niet erg thuis in het kunstwereldje, dan is dat best spannend. Maar Zola Oudshoorn durfde het wel aan. Inmiddels bestaat de KunstKlub bij de Kunstuitleen Alkmaar een maandje. “De deelnemers vinden het superleuk allemaal.”
“Ik ben zelf 17 jaar en ik vind dat er voor minderjarigen best weinig ruimte is om te ontdekken wat je echt kan”, vertelt Zola Oudshoorn aan Streekstad Centraal. Zola hoefde dan ook niet lang na te denken toe ze werd gevraagd voor een nieuw jongerenproject van de Kunstuitleen.
Ze had al wat ervaring met organiseren opgedaan met het ROCKET Festival, dat ze met drie leeftijdsgenoten had opgezet. Samen met medewerkers van de Alkmaarse Kunstuitleen stelde Zola een klein aantal creatieve workshops samen, waarvan de resultaten in de zaal worden geëxposeerd. Enerzijds om creatieve jongeren te faciliteren, anderzijds om vers bloed de kunst & cultuur binnen te trekken. “Een perfecte combinatie.” (tekst gaat verder onder de foto)
Zola (geel shirt) is het organiseren niet vreemd. Ze zette samen met drie leeftijdsgenoten het ROCKET Festival op. (foto: Streekstad Centraal)
Op 18 mei werd de KunstKlub afgetrapt met een geslaagde bandjesmiddag. “De bands vonden het erg leuk om te doen. Het was voor hen ook wel een beetje een gekke locatie om op te treden, ze zijn gewend om in de kroeg te spelen. Ze vonden het leuk om iets anders te doen, met een heel ander publiek”, vertelt de jonge projectleider. “Het lastigste is om publiek te vinden. We hebben daar best wat moeite mee gehad – we waren ook wat laat begonnen – maar we hadden uiteindelijk een mooie volle zaal en ik hoorde dat de mensen hebben genoten.”
Tijdens de fotoworkshop gingen de deelnemers met een wegwerpcamera aan de slag. (foto: Zola Oudshoorn)
van de tweede activiteit – een workshop fotografie – zijn de resultaten te bewonderen bij de Kunstuitleen. “De deelnemers vonden het superleuk allemaal. Ze werkten met een wegwerpcamera. Allemaal hadden ze wel een beetje verstand van fotografie, maar met zo’n camera zie je niet wat je maakt. Dat is nog best moeilijk. Bij de opening van de expositie (op 9 juni, red.) zagen ze pas wat ze echt hadden gemaakt.” (tekst gaat verder onder de foto)
Op die fotoworkshop kwamen zes of zeven jongeren af. Dat klinkt misschien klein, maar is al best wat, als je ze goed wilt begeleiden, stelt Zola. Er was gemikt op vijf tot tien deelnemers. “Meer was ook goed geweest, maar minder ook. Het is ook wel weer mooi als je met een klein groepje iets gaat maken, gaat ontwerpen. Om van je eigen foto’s of kunstwerken een expositie te maken.”
Kunst kijken om kunt te maken. (foto: Zola Oudshoorn)
Eind deze maand staat een workshop gesproken woord & muziek schrijven op het programma en KunstKlub sluit af met kunst kijken in de Grote Kerk, om een week later zelf aan de slag te gaan voor een expositie voor publiek. Als extra lokkertje heeft ze Spinvis weten te strikken. “Dan is het project gedaan, maar we hopen volgend jaar een tweede reeks te doen”, vertelt Zola. “Dan willen we weer allerlei andere workshops doen, bijvoorbeeld striptekenen.” Meer weten? Kijk op kunstuitleenalkmaar.nl.
Ze zag zichzelf er al staan, met haar schilderwerken. Toen kunstenares Nancy Stikkelman zich inschreef voor de Bergense Kunst10Daagse, was ze ontzettend blij. “Ik maakte het inschrijfgeld over, en dacht: eindelijk is het zo ver!” Tot Nancy anderhalve week later ineens een bericht kreeg. Afgewezen. Maar waarom, dat stond er niet bij.
“Het is niet zo dat we heel strenge regels hanteren”, vertelt Dick Min, voorzitter van de Kunst10Daagse. Hij kan zich goed voorstellen dat afgewezen kunstenaars teleurgesteld zijn. “We willen toegankelijk zijn, laagdrempelig, maar er moet wel een bepaald niveau zijn, natuurlijk.”
Nancy is teleurgesteld en vraagt zich af wat ze anders had kunnen doen om wel toegelaten te worden. Er staat één duidelijke voorwaarde voor toelating op de website: dat je een expositielocatie in Bergen of Bergen aan Zee hebt. En dat had Nancy: “Een mooie plek, in de tuin van een vriendin van mij in Bergen aan Zee. Ik zou nog kleine aquarelletjes maken, mensen konden als ze langskomen zelf ook iets schilderen”, zegt ze tegen Streekstad Centraal. Maar alleen een locatie is niet voldoende; een commissie van vijf buigt zich vervolgens over de werken, vertelt de voorzitter.
Een impressie van het werk dat Nancy instuurde naar de commissie, door het bijsnijden van de afbeelding is het schilderwerk niet volledig (foto: aangeleverd)
“We krijgen altijd vragen over wie deze mensen zijn, maar hun identiteit blijft onbekend. Het zijn mensen die kijk hebben op kunst en weten welk niveau passend is voor de Kunst10Daagse“, omschrijft Dick. Deze vijf kijken uitvoerig naar het ingezonden werk. “Dit gaat niet over een nacht ijs.” Dan volgt een stemming. Het kan helpen als kunstenaars meerdere foto’s van hun werk insturen, zodat de commissie een beter beeld heeft. “Maar vaak zoeken we, indien nodig, nog een website op”, zegt Dick. (tekst gaat verder onder foto)
Bottom line: of een kunstenaar wordt toegelaten hangt gewoonweg af van de kwaliteit van het werk. Maar wat is kwaliteit? “Het blijft arbitrair”, erkent Dick. Daarom laten ze er ook vijf mensen naar kijken. Wat de één mooi vindt, loopt de ander zo voorbij. En als je iets niet mooi vindt, betekent dat natuurlijk niet dat het geen kwaliteit bevat.
Kunst10Daagse voorzitter Dick Min (2e van rechts) kreeg vorig jaar een lintje uit handen van burgemeester Lars Voskuil
Waarom dat niet laten weten aan de teleurgestelde inschrijvers? Voor Nancy, en voor meerdere afgewezen kunstenaars die op Facebook van zich laten horen, is het vooral ook vervelend dat ze niet weten waarom hun werk niet wordt toegelaten. “Dan komt er een eindeloze discussie”, zegt Dick. “Natuurlijk vinden mensen hun eigen werk wel geschikt.” Het kan wel zo zijn dat een kunstenaar die zich ontwikkelt, volgend jaar wel wordt toegelaten.
Al met al is Dick wel heel blij met het niveau van dit jaar. “En je moet niet vergeten dat we van 300 inzendingen, minder dan 20 mensen hebben afgewezen. Dus 280 kunstenaars zijn wel blij.” Voor Nancy natuurlijk niet echt een troost, die haalt ze meer uit de reacties op facebook. “Als ik daar lees dat mensen zeggen: Oh, dat heb ik ook meegemaakt, dan helpt dat wel. Ik ben in ieder geval niet de enige.”
Een vleugje metal, wat jazz, maar bovenal rock. Muziekliefhebbers kunnen zaterdag 13 juli hun hart ophalen in De Groene Zwaan. In het cultureel centrum geven de bands Wacky Tobacky en Wett een optreden. De muzikale avond in De Rijp start om 21:00 uur.
Wacky Tobacky bijt het spits af. De drtiekoppige stoner rock band uit Alkmaar heeft invloeden van onder andere Black Sabbath, maar ook de seventies. “Verwacht rauwe zang, stevige fuzz en lange energieke jams”, schrijft de organisator in een bericht.
Vervolgens is het tijd voor het optreden van WETT. De Noord-Hollandse formatie stond eerder bekend als Wet T-Shirt Contest. WETT speelt catchy funk/ rock-grooves met elementen uit de jazz en metal.
De toegang tot de optredens aan de Rechtestraat in De Rijp is gratis. Voor meer informatie, zie de website degroenezwaan.nl. Of neem contact op via het telefoonnummer 0299 – 67 16 97.
Zeg je Nico Kool, dan zeg je Heerhugowaard. Het inspireert hem. Die stadse allure van het lintdorp. De geboren Langedijker maakte tal van tekeningen, schilderijen en wandkleden van de ooit snelst groeiende gemeente van Nederland. “Ik heb Heerhugowaard onbewust gezien als het beloofde land.”
“Kijk dit is een afbeelding van de ingang van een flatgebouw”, zegt Kool. “Ik heb daar enorm veel lol in. Het alledaagse in een ander perspectief plaatsen. Je ziet zo wordt het echt iets bijzonders.” We lopen met de kunstenaar door Ontmoetingscentrum De Brink waar de expositie ‘Mokum in de Waerd’ te vinden was. ‘Schilderijen en wandkleden van de mooiste plek op aarde’, staat op de flyer. “Ja, zo zie ik Heerhugowaard ook”, vertelt Kool. (tekst gaat verder onder de foto)
Ook de Stad van de Zon ontbreekt niet in het werk van Kool. (foto: Streekstad Centraal)
Aan de Middenweg komen de laatste bezoekers binnen om de eindigende tentoonstelling toch nog even te bekijken. Kleurrijke tekeningen en wandkleden van Heerhugowaard. “Ik heb veel op de grond gezeten, maar ook op acht hoog in een gebouw.”, zegt Kool tegen Streekstad Centraal. Om hem heen staan bezoekers van de tentoonstelling. “Weet je bijvoorbeeld dat Heerhugowaard van boven doet denken aan een bos? Zo bosrijk is het.”
Het tekent Nico Kool. Met zijn wandkleden en schilderijen creëert hij een simplistische weergave van de werkelijkheid. De groene kleuren van de natuur, architectonische hoogstandjes van het stadse Heerhugowaard en niet te vergeten auto’s. Min of meer het symbool van de snelgroeiende plaats. “Ik heb ook een voorliefde voor auto’s. Het is een soort sieraad. Als een ring aan een vinger.” Kool loopt naar een van de schilderijen. Of het zijn favoriet is? “Misschien wel. Het heeft enorm veel diepte en laat Heerhugowaard zien.” (tekst gaat verder onder de foto)
Kool is al jarenlang beeldend kunstenaar. (foto: Streekstad Centraal)
Sinds twee jaar zijn het Langedijkse ‘Dijk’ en het Heerhugowaardse ‘Waard’ één gemeente: Dijk en Waard. Volgens Nico Kool een perfecte combinatie, maar ook met grote verschillen. “Zeker voor de verkaveling was”, vult Kool aan. “Langedijk keek naar de toekomst, naar Heerhugowaard. Ik heb Heerhugowaard onbewust gezien als het beloofde land.”
Van het beloofde land gaat Nico Kool de komende tijd naar het niet beloofde. Hij is druk in de weer met abstract werk. Vanuit de fantasie. “Het Heerhugowaardse project was wel echt een heel traject. Het moest gebeuren en het is gebeurd. Met mijn roots in Langedijk ben ik de vleesgeworden eenwording van Dijk en Waard.” Hij lacht. “Ik heb jarenlang een soort nomadenbestaan geleid. Ik heb gewoond in tal van plaatsen, maar ik voel me altijd weer een Noord-Hollander. Die thuishoort in deze omgeving. En zich ook laat inspireren door dit mooie gebied.” (tekst gaat verder onder de foto)
De kunstenaar krijgt de meeste positieve reacties op het schilderij van de Heerhugowaardse spoorovergang. (foto: Streekstad Centraal)
Klaar met Heerhugowaard is hij naar eigen zeggen niet. Ook niet als het om kunst gaat. “Er gebeurt hier zoveel. Ook de toekomst biedt heel veel kansen.” Ondertussen loopt hij over de Middenweg naar een bruin café. “Die combinatie zie je toch ook niet veel, hè? Het nieuwe en oude samengevoegd in een gemeente.”
