Categorie: nieuws algemeen

Met 230 gebreide borsten, hebben de dames van ‘t Praethuys inmiddels een aardige voorraad. Wollen protheses breien was voor Iyon van Brummelen haar redding, toen de alledaagse bezigheden haar te veel werden door een intens verlies. “Weet je hoe moeilijk het was om überhaupt mijn bed uit te komen”, zegt ze terwijl de tranen in haar ogen schieten.

Anderhalf jaar geleden overleed Iyons man aan kanker. Dat heeft veel impact op haar leven. Ze merkte al snel dat mensen om haar heen het onderwerp vermeden, omdat ze het moeilijk vinden om de confrontatie aan te gaan. En dat raakt haar. “Sommige mensen doen alsof er niks aan de hand is en hebben het er niet over, omdat ik dan misschien ga huilen en dat vinden ze lastig. Maar dat betekent niet dat ík het er niet over wil hebben.”

Want huilen is juist goed, net als erover praten. En bij ‘t Praethuys Alkmaar kan dat. Daar loop je binnen in een soort huiskamer waar iedereen die iets met kanker te maken heeft, terecht kan. Of je nou zelf kanker hebt, een nabestaande bent of het jaren terug heb meegemaakt. “Niet alleen om te huilen, maar ook om lekker te mopperen”, vult gastvrouw Heleen Backs aan. Heleen is al ruim twintig jaar vrijwilliger bij de organisatie. En toen Iyon binnenkwam ontstond er al snel een klik. En later bleek dat de dames ook nog een hobby gemeen hadden.

“Ik was al maanden helemaal alleen aan het breien”, vertelt Heleen lachend. En met haar naalden tikte ze iets nogal bijzonders: borstprotheses, om mensen met die een borstamputatie hebben gehad, te helpen. Gebreide borsten zijn nog helemaal niet zo bekend, maar volgens Heleen zijn ze fijner dan een silicone borst, omdat je daar zo van kan gaan zweten.

Iyon schoof al snel aan bij het project. Om de week komen ze samen met een groepje om te breien. “Het werkt als een soort therapie. Creatief bezig zijn en ondertussen praten”, legt Heleen uit. En dan zal je net zien: Streekstad Centraal komt op bezoek terwijl de dames wegens een te grote hoeveelheid wollen boezems, net een pauze hebben ingelast. “Inmiddels hebben we al 230 borsten liggen.” Binnenkort gaat Heleen op gesprek bij de oncologie afdeling in het ziekenhuis, om er mogelijk voor te zorgen dat patiënten deze gelijk na een borstamputatie kunnen krijgen.

Al met al willen ze hiermee zoveel mogelijk mensen helpen. “Hierdoor hoeven ze geen sokken meer in hun bh te proppen”, zegt Heleen lachend. De gebreide borsten zijn gratis op te halen bij ‘t Praethuys in Alkmaar. “En als ze dan toch de drempel over komen, zal ik ze gelijk een kop koffie aanbieden. Zodat ze kunnen ervaren hoe het hier is.”

“Als je ze ziet, denk je gelijk: ach”, zegt vrijwilliger Sjoerd. Bij binnenkomst is de doordringende geur van katten niet te missen, maar dat vergeet je al snel, wanneer je ze in hun mandje ziet kroelen of kopjes aan je been geven om aandacht te krijgen. Sjoerd is er dol op: “Ik heb er ondertussen acht thuis.”

Sjoerd is al zestien jaar vrijwilliger bij Stichting Zwerfdier. “Mijn vrouw klaagt, maar je moet toch iets te doen hebben als je gepensioneerd bent”, zegt hij lachend. Het liefst neemt hij alle katten mee naar huis. “Je moet je soms echt inhouden, maar gelukkig krijgen veel al snel een huis. Alleen voor de oudere of zieke katten is dat moeilijker.” Daarom vangt hij die maar al te graag op.

Ieder jaar blijft het aantal zwerfkatten groeien en komen er jaarlijks meer dan 100.000 katten in het asiel.  Ook bij het Alkmaarse kattenasiel Stichting Zwerfdier stroomt het vol. Om voor al deze katten te zorgen zijn er genoeg handjes nodig. En die komen ze bij de stichting – zeker nu de zomervakantie eraan komt – te kort. “We hebben zo’n 120 vrijwilligers, maar zélfs dat zijn er niet genoeg”, zegt Denise van Stichting Zwerfdier. Streekstad Centraal besluit maar eens langs te gaan om er achter te komen wat een vrijwilliger bij de stichting allemaal doet.

De katten die bij de stichting komen hebben volgens vrijwilliger Wies geluk. “Ze hebben hier genoeg ruimte en kunnen naar buiten.” Wies is al jaren drie ochtenden in de week bij de opvang te vinden. “Ze voelen bijna als mijn eigen huisdieren.” Zorgen dat zij een schoon verblijf hebben vindt ze het leukste. “Afwassen, de kattenbakken legen, dweilen en voeren. Lekker bezig zijn en tussendoor met de katten knuffelen.

Na de ochtend shift komen de kattenknuffelaars. “Daar moet je veel geduld voor hebben. Dat heb ik niet”, zegt Wies lachend. Vrijwilligers komen dan om de katten te laten wennen aan sociaal contact. “Veel katten van de straat zijn schuw, met snoepjes proberen de vrijwilligers de katten dan te trainen.”

En dat alles doen ze natuurlijk met een doel:  zorgen dat de katten zo snel mogelijk een thuis hebben. Ook al is dat niet altijd even makkelijk. “Aan het begin moest ik daar echt even aan wennen. En nu vind ik het af en toe ook wel moeilijk. Mijn favoriet heeft vorige week een plek gekregen.”

Soppen, boenen en kroelen zijn in grote lijnen het werk dat de vrijwilligers verrichten. Lijkt jou het leuk om te helpen? Stuur dan een mail naar info@stichtingzwerfdier.nl.

Steen. Veel steen. Ja, er wás wel groen in de Alkmaarse Hans de Riesstraat, maar het overgrote deel was bedekt met grauwgrijze tegels.  Een mooie locatie dus om letterlijk eens even flink te vergroenen. En dat is de afgelopen maanden – ook figuurlijk –  gerealiseerd. Dinsdag werd die metamorfose gevierd met de bewoners, de wethouder en met stadswerk072. Dat betekende een lekkere bak koffie, poffertjes en… een hand vol wormen.

De barista is er al met zijn speciale koffiebarfiets, de poffertjeskraam wordt opgezet en ook de bewoners verzamelen zich. Even na vieren is het zo ver. Aan wethouder Christiaan Schouten de eer om na een korte speech, waarin hij alle betrokkenen bedankt, het ceremoniële lintje door te knippen. Daarna krijgt directeur Peter Mol van Stadswerk072, een certificaat van NL Greenlabel voor het geslaagde project. (tekst gaat verder onder de foto)

Want het is allemaal dik voor elkaar nu, waar het gaat om zaken als klimaatbestendigheid en duurzaamheid. En natuurlijk de leefbaarheid. Maar het kan altijd beter vind Mol, dus heeft hij een doos met wormen meegenomen die door de aanwezigen verspreid mogen worden. Met de blote handen. De volwassenen lijken niet erg gretig. Gelukkig lopen de kleine kinderen al vrij snel met handjes vol glibberige beestjes rond.

In januari van dit jaar ging de Hans de Riesstraat op de schop. “Dit was allemaal steen, met een paar bosschages”, vertelt Ellis Staas van de bewonersvereniging die verantwoordelijk is voor een deel van het groenbeheer. “Als je op een mooie weekenddag met zijn allen wat organiseert, dan is het zo klaar.” Hij kijkt uit over de omgeving van de vijver en gebaart. “Het was voor de rest een grote boog om het water. Met het idee van een amfitheater, maar ja er gebeurt eigenlijk niks.” Hij is dan ook blij met de transformatie: “Ja, ik vindt het mooi. Een vooruitgang.” (tekst gaat verder onder de foto)

En dat terwijl het nu nog vrij kaal is. Vooral het gras moet nog groeien. “En wat er nog gebeurt is dat de planten die er niet in het voorjaar in kunnen, ook nog worden geplant”, vult Ellis aan. “En de strook langs het water wordt nog ingezaaid en er komen bloembollen. En in de vijver komt nog beplanting langs de oever. De bedoeling is dat het aantrekkelijk is voor watervogels om daar te nesten.”

Dan even over het figuurlijke groen: de straat is klimaatbestendig gemaakt met wadi’s en regenpijpen die van het riool zijn losgekoppeld. Het water stroomt vanaf nu over straat naar de wadi’s, het veldje of de vijver. Om geen natte voeten te krijgen zijn gekleurde tegels met reliëf gelegd. (tekst gaat verder onder de foto)

“Als ik mensen vertel dat ik paaldans, dan denken ze dat ik ze in de zeik neem”, begint Dimitri Jongkind. Als mannelijke paaldanser krijgt hij regelmatig vreemde blikken als hij praat over zijn sport. “Ze vragen ook nooit verder. Maar als ik vervolgens vertel dat ik Nederlands Kampioen ben geworden, en de video laat zien, dán geloven ze me.”

Met een verwilderd gezicht en omhooggehouden klauwhanden, loopt Dimitri door de trainingsruimte richting de paal die zijn hangende teamgenoot met beide benen omklemt. Als grote boze wolf grijpt hij haar benen vast, en vervolgens ook de paal, waarna ze samen ronddraaien als een menselijke zweefmolen. Harde muziek vult de zaal, terwijl andere dansers synchroon zwieren in de andere palen. (tekst loopt verder onder foto)

Paaldansers zijn al lang niet meer alleen in duistere stripclubs te vinden. Sterker nog, het is inmiddels een serieuze tak van sport. De Alkmaarse paaldansgroep ‘Into the Woods’ van Elisa Jo Studio’s bestaat uit topsporters. En begin juni kregen ze een kroon op hun werk: Met ‘Into the Woods’ wonnen ze het NK Pole & Arial Sports in de categorie Artistic Pole. Met hun paaldansvertaling van het verhaal van Roodkapje overtroffen ze alle andere groepen en veroverde de groep een ticket naar het WK in Zweden. Zondag trainden ze voor het eerst na hun overwinning en Streekstad Centraal draaide een rondje mee.

“Zo, ik heb het al warm, en jullie?” Paaldanscoach Roos Bouwman drukt haar handen tegen haar rode wangen. De warming-up zit erop. Tijd voor het doornemen van de nieuwe oefeningen, ofwel ‘tricks’. Het gepaaldanste verhaal van Roodkapje gaat mee naar het WK in Zweden, maar er moeten flink wat schepjes bovenop: ingewikkeldere tricks scoren immers hoger. (tekst loopt verder onder foto)

Daarom staat ‘de boom’ vandaag op de planning. Een complexe constructie waarbij meerdere mensen in één paal hangen, hun armen uitstekend als takken. Roodkapje liep immers door het bos naar oma. “Het verzinnen is het leukste gedeelte”, vertelt coach Roos stralend. “Het is eigenlijk een soort puzzel. Welke muziek ga je gebruiken, hoe speel je het verhaal uit en met welke kostuums?”

“Oké, Aart en Lindsay, armen vast, en dan gaan jullie achterover hangen”, legt Roos de boom uit. “En Tess, jij gaat straks dan omhoog, bovenin de paal.” Het is de eerste keer dat ze deze trick proberen . En zowaar; met een beetje fantasie is een boom te herkennen in het schouwspel. Aart de Koning is tevreden, zijn voeten en dijbenen rood van de wrijving met de paal, “want die zijn geplet.” Dimitri geeft hem een vriendelijke klap op z’n schouder. “Dat moet je over hebben voor het WK!” (tekst loopt verder onder foto)

En dat heeft Aart. Want op dit niveau sporten betekent ook goed voor jezelf zorgen. “Ik drink geen alcohol meer, train veel en let altijd op mijn eten en slapen.” Net als Dimitri loopt hij wel eens tegen onbegrip aan over zijn passie. “Wel minder hoor. Ik heb een managersfunctie en de meeste collega’s vinden het heel leuk dat ik dit doe. Maar af en toe hoor je: moet dat nou? Paaldansen heeft bij sommige mensen nog het beeld van iets erotisch, maar het is nu gewoon een sport. Daar moeten mensen aan wennen.”

Wie twee uur een training bijwoont van Into the Woods is in ieder geval direct genezen van de associatie tussen paaldansen en erotiek. Dit is topsport. “En alle investeringen en moeite waard”, zegt Dimitri.  Hij weet niet zo goed wat hun kansen op winst zijn op het WK. “Je kunt 100 punten halen. Op het NK haalden we er 58, en daar heb ik alles gegeven wat ik heb. En nu moeten we tegen de wereld op! Hoe groot is die kans?” Maar een kans, is een kans, besluit Dimitri. “En hoe vet is het als ik straks kan zeggen: ik doe aan paaldansen en ik heb gewonnen van de wereld!”